RC:บทที่ 564 ราชาเงือกหมึก
“เรื่องอะไร?” นางเงือกเอ่ยถาม
เสี่ยวหลันกล่าวอย่างตื่นเต้น: “แย่แล้ว ท่านหญิง ข้าไม่รู้ว่าราชาไปได้ยินมาจากที่ใดว่าพวกเราซ่อนเผ่ามนุษย์ไว้ที่นี่ ตอนนี้เขากำลังมาที่นี่เพื่อตรวจสอบ”
“อะไรนะ? พ่อของข้าไม่ยอมให้ข้าเข้าใกล้มนุษย์ จะต้องฆ่าเขาแน่ ๆ เลย! ทำอย่างไรดี?” เมื่อเห็นเช่นนี้ เจ้าหญิงอี้เหรินจึงเอ่ยขึ้นอย่างวิตกกังวล
“เจ้าหญิง หรือเรามอบมนุษย์ผู้นี้ให้องค์ราชาดี อันที่จริงมนุษย์ก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีอยู่แล้ว!” เสี่ยวหลันมองไปที่หลินเฟิงแล้วกล่าวออกมา
แต่เจ้าหญิงปลากลับไม่เห็นด้วยอย่างชัดเจน เธอพูดว่า “ไม่ ข้าจะไปหยุดท่านพ่อก่อน เจ้าพาเขาไปซ่อน เร็วเข้า!”
“อ๋า?” เสี่ยวหลันรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที
แต่พอมองกลับมา นางเงือกก็หายไปซะแล้ว
“พระเจ้า ข้าควรทำอย่างไรดี?” เสี่ยวหลันทุกข์ใจ
ในทางตรงกันข้าม หลินเฟิงกลับไม่ใส่และไม่กังวลเลย
“หืม เจ้าไม่ทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยหรือ? ถ้าราชารู้ในภายหลังเจ้าจะตายได้นะ” เสี่ยวหลันมองไปที่หลินเฟิงและกล่าว
หลินเฟิงกลอกตาและผายมือออก “ข้าจะทำอย่างไรได้หากเจ้ายังขังข้าอยู่ในนี้?”
“เอ่อ งั้น … ข้าจะปล่อยเจ้าออกไป ห้ามขยับหรือวิ่งไปมานะ!” เสี่ยวหลันกล่าว
หลินเฟิงมองไปที่เขาและเอ่ยว่า “ข้ารู้ ไม่ต้องกังวลหรอกน่า”
เมื่อเสี่ยวหบันมองเห็นหลินเฟิงทำท่าทางเหมือนนักต้มตุ๋นก็รีบเปิดทางให้ทันที: “โอเค!”
จากนั้นไม่รู้ว่าเขาไปเอากุญแจมาจากไหนมาเปิดกรงเหล็กขนาดใหญ่ออก
“มานี่สิ มีหลุมมืดอยู่ตรงนี้ ซ่อนตัวก่อน!” เสี่ยวหลันกล่าวพร้อมดึงหลินเฟิงวิ่งไปที่ถ้ำมืด
หลินเฟิงมองไปที่ถ้ำมืดและพูดอย่างไม่เต็มใจว่า “ข้ารู้น่า!”
หลินเฟิงกระโดดลงไป
ในเวลานี้ เงือกที่มีผมขาวกับคิ้วขาวและเจ้าหญิงปลาได้เข้ามา
มนุษย์ปลาผู้นี้ดูเหมือนจะแก่เล็กน้อย แต่ร่างกายของเขายังคงดูบึกบึนมาก ส่วนล่างของลำตัวมีเกล็ดและหางปลาสีทองซึ่งดูไม่เข้ากับคิ้วขาวและผมสีขาวของเขาเลย มันดูน่าอึดอัดมาก
นี่คือราชาของชาวปลา ราชาแห่งปลา!
“ท่านพ่อ ทำไมถึงมาเร็วจังคะ?” เจ้าหญิงอี้เหรินที่อยู่ถัดจากกษัตริย์ กุมมือของเขาเอาไว้
ราชาเงือกมองไปที่เจ้าหญิงปลาอย่างรักใคร่เอ็นดูกล่าวขึ้น: ” เจ้าตัวเล็ก หากพ่อไม่คิดถึงเจ้าแล้วจะมาหาเจ้าเป็นพิเศษหรือ?”
หากเจ้าหญิงปลาได้ยินสิ่งนี้เธอคงจะต้องมีความสุขมาก แต่เสี่ยวหลันเพิ่งมาบอกกับเธอเมื่อครู่นี้เองว่าราชาแห่งปลากำลังตามหามนุษย์คนนั้นอยู่
“โอ้ จริงหรือ? ไม่ใช่ว่าท่านพ่อมักจะไม่ค่อยว่างมากหรอกหรือ? ทำไมวันนี้ท่านถึงมีเวลามาเยี่ยมเยียนผู้คน”เต้าหญิงเงือกแสร้งทำเป็นโกรธ
ราชาเงือกได้ฟัง ก็แสดงสีหน้าเป็นมิตรขึ้นมาทันที: “โอ้ บางครั้งพ่อก็ยุ่งมาก ๆ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ว่ามาหาเจ้าแล้วหรอกหรือ?
“อืม ก็ได้” ในขณะที่ฟังราชาเงือกพูด เจ้าหญิงก็มองไปที่ด้านหน้า ดูเหมือนจะมองหาหลินเฟิงและคนอื่น ๆ อยู่
เมื่อเธอเห็นกรงเหล็กขนาดใหญ่ตรงหน้าที่ไม่มีหลินเฟิงอยู่ เธอก็โล่งใจ
“ลูกเล็ก เจ้ามองอะไรอยู่หรือ?” ราชาเงือกที่มองเห็นเหตุการณ์จึงถามด้วยเสียงต่ำ
เจ้าหญิงรู้สึกเหมือนหางถูกเหยียบ เธอสะดุ้งสุดตัว ปากสั่นเล็กน้อยแล้วพูดอย่างตะกุกตะกักว่า “เปล่า เปล่าค่ะ!”
“เปล่า?” ราชาเงือกกล่าว เขามองไปรอบ ๆ ในทันที
เวลานี้ ในถ้ำมืด หลินเฟิงมองผ่านช่องว่างและเห็นราชาเงือกว่ายเข้ามา ทันใดนั้นทั้งร่างของเขาก็ตกตะลึง
เป็นเพราะหลินเฟิงรู้สึกได้ถึงลมปราณอันแข็งแกร่งของราชาเงือกซึ่งเกือบจะเทียบเท่ากับเสี่ยวหยาง กล่าวคืออีกนิดเดียวก็จะแข็งแกร่งเหมือนเสี่ยวหยางแล้วระดับดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นสาม!
และราชาเงือกดูเหมือนจะให้ความรู้สึกที่รุนแรงแก่หลินเฟิงมากกว่าเสี่ยงหยาง บางทีอาจเป็นเพราะอีกฝ่ายที่ดูแก่กว่า
ในช่วงสั้น ๆ ขณะหลินเฟิงมองเห็นเขาก็รีบยับยั้งพลังวิญญาณของตัวเองทันที เกล็ดสีดำโผล่ออกมาทีละชิ้นปกคลุมไปทั่วทั้งร่างและชิปพรสวรรค์ทั้งสามก็เรืองแสงเล็กน้อยที่กึ่งกลางคิ้วของเขา
ในเวลานี้ลมปราณของหลินเฟิงได้รับการอัปเกรดเป็นระดับสูงสุดของ SSS แล้ว มันสูงยิ่งขึ้นกว่าเดิม
สิ่งนี้ทำให้หลินเฟิงประหลาดใจเล็กน้อย เพราะเขาไม่คาดคิดว่าระดับของเขาจะสูงขึ้นมากขนาดนี้
ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงดีงูที่เขากลืนเข้าไปเมื่อตอนที่ต่อสู้ในทะเล มันต้องเป็นเพราะสรรพคุณของดีงู เพราะแม้แต่ระดับของเขาเองก็ยังเพิ่มสูงขึ้นด้วย
แต่ในเวลานี้เขากลับไม่มีความสุขเลย หากราชาเงือกได้เจอตัวเขา หลินเฟิงก็คงจะต้องจบชีวิตลง
พลังของหลินเฟิงเพิ่มขึ้นสู่สถานะที่แข็งแกร่งที่สุด แต่เขาเต็มไปด้วยความกังวลเพราะขณะที่เขาถูกพบ เขาคงจะออกไประเบิดพลังอย่างไม่ลังเล
เขาเห็นราชาเงือกคอยมองไปรอบ ๆ อย่างไม่คำนึงถึงสิ่งกีดขวางอย่างเจ้าหญิงอี้เหรินเลย และในไม่ช้าก็เข้ามาใกล้กับหลุมมืดที่หลินเฟิงซ่อนตัวอยู่
ขณะนี้ หลินเฟิงกำลังเหงื่อแตกพลั่กและคิดว่าจะพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็วดีหรือไม่
แต่ในเวลานี้ จู่ ๆ หลินเฟิงก็นึกถึงบางอย่างได้ จากนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป ช่วงเวลาต่อมาเขาก็หายตัวไปจากที่นี่
“ท่านพ่อ ท่านพ่อไม่มีอะไรหรอก!” ผู้ที่อยู่บนจุดยอดสุดของปลาตัวใหญ่และตัวเล็กว่ายไปที่ถ้ำ
และดูเหมือนว่าราชาเงือกจะพบกับบางสิ่ง มุมปากของเขายกยิ้มขึ้นมาแว่บหนึ่ง
แต่พอเขาเข้าไป เสี่ยวหลันและเจ้าหญิงก็หน้าซีดและเป็นกังวล
“ทำไม? ไม่มีใครเลยล่ะ?” เมื่อราชาเงือกเห็นเช่นนี้ก็เกิดความงุนงงขึ้นในทันที
เพราะเขารู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างตรงนี้จริง ๆ และเมื่อเห็นท่าทางของเจ้าหญิงกับคนรับใช้ก็รู้เลยว่าต้องมีผีสักตัว แต่เขากลับไม่พบอะไร
“หืม ข้าไม่เชื่อว่าจะมีสิ่งใดที่หนีจากการรับรู้ของข้าไปได้!” ราชาเงือกกล่าวแล้วหลับตาลง มีคลื่นแสงออกมาจากร่างของเขากระจายออกไปทุกทิศทาง
“ท่านพ่อ” คราวนี้เจ้าหญิงอี้เหรินลุกลี้ลุกลนจริง ๆ เพราะพวกเขาทุกคนต่างก็รู้ดีถึงความดุร้ายของราชาเงือก
ด้านหน้าของการปล่อยแสงนี้ ไม่มีสิ่งใดที่จะซ่อนตัวได้เลย อีกทั้งท่าปล่อยแสงนี้ก็ยังทำให้ราชาเงือกสูญเสียพลังวิญญาณไปเป็นจำนวนมาก
เมื่อแสงนี้ได้รับการปลดปล่อยออกมา ทุกอย่างจะปรากฏขึ้นในความคิดของราชาเงือกอย่างทันที แต่ที่น่าแปลกใจก็คือเขากลับไม่พบอะไรเลยจริง ๆ
“ทำไมล่ะ? มันน่าทึ่งมาก! ไม่มีอะไรจริง ๆ เลยหรือ?” ผ่านไปครู่หนึ่ง ราขาเงือกจึงได้กล่าวอย่างหดหู่
ในเวลานี้ เจ้าหญิงเงือกจ้องมองไปที่ราชาเงือกและพูดว่า: “ฮึ่ม ท่านพ่อตัวเหม็น ข้าจะไม่สนใจท่านอีกต่อไปแล้ว!”
จากนั้นเจ้าหญิงก็รีบว่ายไปที่เตียงของเธอและเริ่มร้องไห้ เสียงร้องไห้นั้นสั่นสะท้านสะเทือนแผ่นดินจริงๆ
ในตอนนี้ ราชาเงือกพบว่าบางทีเขาคงจะแก้ปัญหาเจ้าตัวเล็กนี้ไม่ได้จริง ๆ
“อา ลูกเล็ก! เอ่อ พ่อได้กล่าวโทษเจ้าอย่างผิด ๆ พ่อต้องขอโทษเจ้าด้วย” ราชาเงือกว่ายมาข้างหน้าแล้วกล่าว
“ออกไปจากที่นี่ ออกไป! ออกไปจากที่นี่ซะ แล้วข้าจะไม่สนใจท่านอีกต่อไป!” เสียงร้องของเจ้าหญิงดังกึกก้องไปทั่วทั้งพระราชวังอี้เหริน
ไร้ประโยชน์ที่จะยอมให้ราชาเงือกปลอบโยนและขอโทษอีกต่อไป
“องค์ราชา เจ้าหญิงคงเศร้าใจเพียงเล็กน้อย ปล่อยให้ท่านอยู่เงียบ ๆ เถิด” เสี่ยวหลันที่เห็นว่าราชาเงือกคงไม่สามารถอยู่เกลี้ยกล่อมท่านหญิงน้อยได้ถึงครึ่งวันก็เอ่ยเปิดทาง
“เอ่อ เอาล่ะ! ลูกเล็ก พักผ่อนซะก่อนเถอะ! ไว้พ่อค่อยมาหาเจ้าครั้งหน้า … “
