บทที่ 18: ท้องฟ้าคราม
ห้องเรียนเงียบลง
ภายใต้แสงแดดยามเช้า ดวงตาของนักเรียนดูราวกับอัญมณีที่ส่องประกายระยิบระยับ
ซูเย่ยืนอยู่นอกประตูห้องเรียนเป็นเวลานานอย่างไม่สบายใจ เขาสัมผัสได้ถึงแรงกดดันของดวงตาทุกดวงในห้องเรียนที่พุ่งเข้าหาเขา และเขาต้องบังคับตัวเองไม่ให้แตะนิ้วหัวแม่มือขวาและนิ้วชี้อย่างประหม่า
“ ข้าขอโทษครูนีเดิร์น ข้ามาสาย ”
ซูเย่โค้งคำนับเก้าสิบองศาไปทาง นีเดิร์น ด้วยความเคารพอย่างสูง
การยอมรับความผิดพลาดของเขาเป็นหนึ่งในจุดแข็งของซูเย่
ซูเย่ลุกขึ้นเพื่อพบกับสายตาที่เป็นมิตรของ นีเดิร์น แต่เขารู้สึกราวกับว่าเขาโปร่งใสภายใต้สายตาของชายคนนั้น
เสียงเข้มของ นีเดิร์น แพร่กระจายไปทั่วห้องเรียน “ นี่เป็นชั้นเรียนที่ยากจนที่สุดที่ข้าเคยสอน และเจ้าเป็นนักเรียนที่ยากจนที่สุด ”
เหล่านักเรียนต่างพากันหัวเราะคิกคัก
ใบหน้าของซูเย่ลุกลามด้วยความอับอาย
“ อย่างไรก็ตาม ข้าเชื่อว่าเจ้าทำได้ดีกว่านี้ ” เสียงของนีเดิร์น เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน
“ขอบคุณ ครูนีเดิร์น ” ซูเย่กล่าวอย่างเร่งรีบ
“ ข้ามีความเข้าใจในสถานการณ์ของเจ้า แต่เจ้าต้องรู้ว่าอนาคตจะให้อำนาจแก่เจ้าหากเจ้าพยายามอย่างเต็มที่ ”
” ขอบขอบคุณ ครูนีเดิร์น ! ” ซูเย่ก้มศีรษะลงและจำคำพูดของนีเดิร์นอย่างจริงจัง เขาย้ำประโยคซ้ำแล้วซ้ำเล่าในใจ
ในโลกแห่งเวทมนตร์ ซูเย่ต้องถือว่าตัวเองเป็นนักเรียนที่ขาดการศึกษามากที่สุด
นักเรียนบางคนในชั้นเรียนมองไปที่นีเดิร์น ดูเหมือนพวกเขาจะครุ่นคิดอย่างลึกซึ้งเมื่อนึกถึงคำที่นีเดิร์นเพิ่งพูด
“ กลับไปที่ที่นั่งของเจ้า ” นีเดิร์น พยักหน้าเล็กน้อยแล้วหันกลับมาที่ชั้นเรียน
ซูเย่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและสำรวจห้องเรียน เขาสังเกตเห็นว่าห้องเรียนนี้แตกต่างจากห้องเรียนในดาวเคราะห์สีน้ำเงิน อย่างสิ้นเชิง
มีโต๊ะสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ห้าโต๊ะงานฝีมือคุณภาพต่ำในห้องเรียนนี้ ด้านยาวของพวกมันหันไปทางกระดานดำวิเศษที่ด้านหน้า
สี่โต๊ะแรกเต็มไปด้วยนักเรียนแล้ว มีเพียงโต๊ะสุดท้ายที่มีที่นั่งว่าง
ซูเย่ใช้เวลาปีที่แล้วนั่งที่โต๊ะสุดท้ายเช่นกัน
ซูเย่สำรวจห้องเรียน จากนั้นกดตัวเองพิงกำแพงขณะที่เขาเดินไปที่โต๊ะสุดท้ายอย่างรวดเร็ว
นักเรียนสองสามคนมองดูซูเย่อย่างรังเกียจ ในขณะที่คนอื่นๆ จ้องมองที่หนังสือเวทย์มนตร์ของพวกเขา มีแม้กระทั่งนักเรียนบางคนที่พึมพำอะไรบางอย่างด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
ในที่สุดซูเย่ก็รู้สิ่งที่พวกเขาเรียกเขาว่า คนโง่ที่สาม
ท้องของซูเย่เกร็งตามสัญชาตญาณเมื่อเขาได้ยินวลีนี้ และการแสดงออกของเขาก็ค่อยๆ แข็งกระด้าง
เขาจำความทรงจำได้มากมายในขณะที่เขากำลังวิ่งไปเรียน
ปีที่แล้ว คะแนนของซูเย่อยู่อันดับสาม
นักเรียนที่อยู่อันดับสุดท้ายได้ลาออกจากโรงเรียนไปแล้ว
นักเรียนที่ทำคะแนนได้อันดับสอง ติดอยู่ในชั้นปีแรกเป็นเวลาห้าปีติดต่อกัน เขาสามารถก้าวไปสู่ปีที่สองได้หลังจากที่คณบดีให้ความเห็นชอบเป็นพิเศษเท่านั้น เขาอายุยี่สิบห้าปีนี้และใช้ชื่อ ” ฮอร์ท “
ต่างจากเด็ก ๆ ในดาวเคราะห์สีน้ำเงิน ไม่มีการศึกษาขั้นพื้นฐานในกรีซ
ผู้ชายกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ในกรีซเริ่มเรียนรู้เกี่ยวกับการทำฟาร์มหรือทักษะอื่นๆ ตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ ในขณะที่ผู้หญิงเรียนรู้การทอผ้าหรือการดูแลบ้าน น้อยกว่าสิบเปอร์เซ็นต์ของเด็กจากครอบครัวที่ร่ำรวยได้รับการศึกษาหลังจากอายุเจ็ดขวบ พวกเขามุ่งเน้นไปที่การท่องจำและท่องบทกวีหรือพัฒนาความสามารถทางศิลปะเป็นหลัก
ในสมัยกรีกโบราณ กวีนิพนธ์มีชัยเหนือศิลปะรูปแบบอื่นๆ ทั้งหมด วิชาเช่นประวัติศาสตร์หรือโรงละครล้วนมีสถานะต่ำกว่าบทกวี
อย่างไรก็ตาม จากเด็กสิบเปอร์เซ็นต์ที่ศึกษาต่อ มีเพียงหนึ่งในสิบเท่านั้นที่สามารถอ่านและเขียนได้ เพราะโดยปกติทาสมีหน้าที่สอนเด็กๆ ในครอบครัวที่ร่ำรวยให้อ่านและเขียน มีเพียงไม่กี่คนที่เต็มใจที่จะทำให้ตนเองดูเหมือนทาสโดยรับสั่งสอน
อย่างไรก็ตาม สถานการณ์เปลี่ยนไปเล็กน้อยด้วยการปรากฏตัวของผู้วิเศษ ผู้คนเริ่มอ่านหนังสือมากขึ้น
เมื่ออายุสิบสี่ปี เด็กจำนวนไม่มากจากครอบครัวที่ร่ำรวยจะกลายเป็นนักเรียนของอาจารย์ที่มีชื่อเสียงเพื่อรับความรู้หรือทักษะ ในขณะที่เด็กที่เหลือจะทำกิจกรรมเกษตรกรรมต่อไปหรือเริ่มฝึกทหาร
ไม่มีผู้วิเศษในหมู่ชาวสปาร์ตัน พวกเขาทั้งหมดเป็นนักรบ และแม้แต่ผู้ที่อ่อนแอที่สุดก็จะกลายเป็นนักรบระดับเหล็ก เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่
นี่เป็นเพราะชายชาวสปาร์ตันทุกคนที่ไม่ได้เป็นนักรบระดับเหล็กเมื่ออายุยี่สิบปีจะถูกประหารชีวิต
ซูเย่ไม่เคยได้รับการศึกษาใดๆก่อนปีที่แล้ว ดังนั้น แม้ว่าเขาจะใช้ความพยายามมากพอสมควร แต่อันดับสามนับจากท้ายคืออันดับที่ดีที่สุดที่เขาสามารถบรรลุในชั้นเรียนได้
ด้วยเหตุนี้ ซูเย่ ฮอร์ต และเด็กที่ออกจากโรงเรียนจึงถูกเยาะเย้ยว่าเป็นสามคนโง่ของสถาบันเพลโต
ซูเย่ถูกเรียกว่าคนโง่ที่สาม
ซูเย่เดินไปที่โต๊ะสุดท้ายและสังเกตว่ามีคนนั่งอยู่ที่นั่นหกคน
คนหนึ่งคือฮอร์ต เยาวชนที่คนอื่นๆ รู้จักว่าเป็นคนโง่ที่สอง เขาดูแก่กว่าใครในห้อง
แม้จะนั่งอยู่ที่หลังห้อง เขาก็ไม่อาจมองข้ามไปได้ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนเดียวที่ยืนอยู่ในชั้นเรียนทั้งๆ ที่เขานั่งอยู่
ฮอร์ท สูง 2.1 เมตร และเขายังคงเติบโต
เขายิ้มกว้างให้ซูเย่
เหตุผลที่เขาไม่ลาออกจากโรงเรียนนั้นเรียบง่าย มันเป็นคำขอของบิดาของเขาที่กำลังจะตายในตอนนั้น
บิดาของเขาเป็นทหารแก่ที่สังเกตเห็นกองทัพเปอร์เซียเคลื่อนตัวอยู่ในถิ่นทุรกันดาร หลังจากนำทีมของเขาผ่านการซุ่มโจมตีหลายครั้งและรอดชีวิตจากความพยายามหลายครั้งในชีวิต เขาได้นำทีมกลับไปเพื่อถ่ายทอดข้อมูล หลีกเลี่ยงความพยายามหลายครั้งในชีวิตของเขา เขาได้ข้อมูลกลับไปยังกองทัพเอเธนส์ เขาเสียชีวิตไม่นานหลังจากแสดงความปรารถนาให้บุตรชายของเขาได้รับอนุญาตให้เรียนที่ สถาบันศึกษาเพลโต
ในบรรดาเพื่อนร่วมชั้นของเขาทั้งหมด ซูเย่เป็นคนที่ใกล้ชิดกับฮอร์ตมากที่สุด ซูเย่พยักหน้ารับเขา
ซูเย่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับคนอื่นๆ ที่โต๊ะสุดท้าย ยกเว้นโรลอน ซึ่งเขาไม่เคยพูดเกินสามประโยค โรลอน เป็นเพื่อนร่วมชั้นชายจากตระกูลขุนนาง
โรลอน ได้ย้ายมาที่ชั้นเรียนนี้ในช่วงกลางภาคการศึกษาที่แล้ว มีข่าวลือว่าครอบครัวของเขามีสถานะมากในเมืองเอเธนส์ และก่อนหน้านี้เขาเคยศึกษาที่สถาบันที่มีชื่อเสียงสำหรับขุนนาง ไม่มีใครรู้ว่าทำไมเขาถึงมาที่ชั้นนี้ในทันใด ต่อมามีการกล่าวกันว่า โรลอน ได้ทำร้ายนักเรียนอีกคนหนึ่งในโรงเรียนเก่าของเขาอย่างรุนแรงและถูกบังคับให้ออกไป
ซูเย่พยักหน้าให้จิมมี่ เลเกอร์และอีเบิร์ตทีละคน แต่เขาไม่ได้ทักทายโรลอน
โรลอนไม่ได้มองซูเย่เช่นกัน
เมื่อซูเย่มาถึงโต๊ะใกล้ๆ เขาก็พบว่าตัวเองกำลังจ้องมองไปที่มหาสมุทรสีฟ้า
ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่หญิงสาวสวมชุดยาวสีขาว เธอมีผมยาวสีดำ เข้มเป็นมันเงาเหมือนน้ำตก มันดูราวกับว่าผมสีดำของเธอทุกเส้นประดับด้วยเพชรสีดำ
ซูเย่มองไปทางเธอ ความสนใจทั้งหมดของเขาถูกดึงดูดไปที่ดวงตาของเธอ
ดวงตาของเธอใสและเป็นประกายราวกับไพลิน พวกเขาเป็นเหมือนทะเลสาบสีฟ้าบนภูเขาหิมะ
ทะเลสาบสีฟ้าสะท้อนท้องฟ้าสีครามสดใส
หญิงสาวสวมสร้อยคอทองคำเคลือบด้านรอบคอของเธอ จี้ที่มีรายละเอียดด้านข้างของผู้หญิงที่ห้อยลงมาจากสร้อยคอ ผมของผู้หญิงคนนั้นประกอบขึ้นด้วยงูทองคำเก้าตัวที่เชื่อมต่อกัน และงูแต่ละตัวมีเพชรสีแดงคู่หนึ่งฝังอยู่ในเบ้าตาของมัน
สร้อยคอนี้ดูสง่าและวิจิตรบรรจง และเปล่งประกายออกมาแม้จะเก่าแก่มากก็ตาม ซูเย่มั่นใจทันทีว่าสร้อยคอไม่เพียงแต่เป็นมรดกตกทอดของตระกูลขุนนางเท่านั้น แต่ยังเป็นอุปกรณ์เวทมนตร์ที่ทรงพลังอย่างยิ่งอีกด้วย
โดยเฉลี่ยแล้ว สร้อยคอเมดูซ่านี้จะดึงดูดสายตาได้ทันที แต่เมื่อมันอยู่บนตัวเด็กผู้หญิงคนนี้ นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ซูเย่สังเกตเห็น
นี่เป็นครั้งแรกที่ซูเย่ได้พบกับเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่
ซูเย่รู้สึกสับสน เขาน่าจะเห็นหญิงสาวสวยคนนี้ทันทีที่เข้ามาในห้องเรียน แต่เขาเพิ่งสังเกตเห็นเธอเมื่อเข้าใกล้เท่านั้น อาจเป็นเพราะสร้อยคอ ?
หญิงสาวรู้สึกว่าการจ้องมองของซูเย่และหันมามองเขา
ใบหน้าอันงดงามของหญิงสาวไม่มีอารมณ์ใดๆ เธอเย็นชาราวกับประติมากรรมน้ำแข็ง
ซูเย่ไม่เชี่ยวชาญในการเข้าสังคมกับผู้หญิง เขาเพียงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันหลังนั่งลง จากนั้นเขาก็แข็งค้างครู่หนึ่ง
โต๊ะใหญ่จุคนได้แปดคน แต่มีที่นั่งว่างเพียงด้านข้างของเด็กสาว
ซูเย่ไม่มีทางเลือก เขานั่งอยู่ระหว่างเด็กสาวกับฮอร์ท
ทั้งหมดที่เขาเห็นจากหางตาของเขาเป็นสีฟ้าราวกับมหาสมุทร
ซูเย่คว้าหนังสือคาถาของเขา เขาได้รับข้อความวิเศษทันทีที่เขานั่งลง
คราวนี้เสียงครูนีเดิร์นดังมาจากหน้าห้องเรียนว่า “ เดี๋ยวข้าจะพาชั้นเรียนไปทบทวนบทเรียนภาษาทั้งหมดที่เรามีเมื่อปีที่แล้ว หลังจากทบทวนแล้ว ข้าจะสรุปบทเรียนภาษาต่างประเทศใหม่ทั้ง 6 ในชั้นเรียนในปีนี้โดยง่าย ชั้นเรียนที่เหลือจะถูกแนะนำโดยครูคนอื่น ๆ…”
” หก ? และยังมีชั้นเรียนอื่นๆ อีก ? ข้าได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า ? ” ซูเย่รู้สึกสับสน ความทรงจำของความสิ้นหวัง ความกลัว ไร้หนทาง และความบ้าคลั่งถาโถมเข้ามาในสมองของเขาทันที หูของซูเย่เริ่มสั่น และหัวใจของเขาเต้นแรงในอก
