บทที่ 3
Lilac Novel
ไป๋ลั่วชวนน้อยแทะช้อนอย่างไม่ลดละ หมี่หยางก็ยืนยันที่จะไม่กินกล้วยบดช้อนนั้นแล้ว
หมี่หยางหันหน้าไปมองกล่องโฟมที่วางอยู่ข้างๆ ร้องเรียก “แอ้” พลางชี้นิ้วไปที่กล่อง จะเอากล้วยอีกลูกแยกกันกินกับไป๋ลั่วชวน
เฉิงชิงอุ้มเขาขยับเข้าไปใกล้เล็กน้อย เขายื่นมือออกไป ไม่ว่าคว้าอะไรได้ก็จะกอดไว้ทันที ช่างเขาสิ ยังไงไม่กินช้อนเดียวกันก็พอแล้ว!
สิ่งที่หมี่หยางกอดมาคือมะเขือเทศกลมลูกหนึ่ง สุกแล้ว สีอันแดงเข้มดูแล้วดึงดูดคนยิ่ง คงเพราะเพิ่งยกลงมาจากบนรถข้างนอก เปลือกคล้ายกับยังมีละอองน้ำอยู่ สดฉ่ำมาก
เฉิงชิงลังเล “อันนี้เย็นไปหน่อยหรือเปล่า”
คุณนายไป๋ยื่นมือมาสัมผัส พยักหน้าเอ่ย “เย็นนิดหน่อยจริงๆ วางไว้สักพักเถอะ”
ตั้งแต่มะเขือเทศลูกนี้ถูกหยิบออกมา หมี่หยางก็จ้องมันไม่วางตา ทำท่าทาง ‘โอ้โห ทำไมอันนี้มันถึงอร่อยขนาดนี้
ผมจะกินมันแค่อย่างเดียว’ ป้อนอะไรก็ไม่ยอมอ้าปาก ตั้งใจรอกินมะเขือเทศอย่างเดียว
เฉิงชิงหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เอาของอย่างอื่นมาปลอบก็ทำให้หมี่หยางหันหน้ากลับมาไม่ได้
คุณนายไป๋ขำเขา ใช้นิ้วมือจิ้มหัวเล็กของเขาเบาๆ แล้วเอ่ย “หนูน่ะ ก็เป็นเจ้าแมวน้อยจอมตะกละ!”
แมวน้อยจอมตะกละอีกตัวข้างๆ ที่กำลังกินผลไม้บดกินเอาๆ คำใหญ่ไม่เขินเลยสักนิด จนกระทั่งกินกล้วยไปมากกว่าครึ่งลูก เรอออกมาทีหนึ่งถึงค่อยหยุดกิน คงจะกินเต็มอิ่มแล้ว ไป๋ลั่วชวนน้อยเริ่มเบิ่งตาโตสังเกตสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้น ที่บ้านเขามีของเล่นเยอะ ขนมก็เยอะ กินอิ่มแล้วก็หมดความสนใจในของพวกนี้แล้ว หมี่หยางมีแค่ตุ๊กตาเสือผ้าที่ทำจากมือหนึ่งตัว คุณชายน้อยมองหนึ่งทีก็ไม่สนใจแล้ว เขาย้ายสายตามาที่หมี่หยางซึ่งเป็นเด็กทารกเหมือนกันอย่างรวดเร็ว ร้อง “อา” แล้วถีบขา
แต่เขาเดากำลังตัวเองสูงเกินไป หน้าท้องน้อยๆ ยืดอยู่ตรงกลาง แขนขาสองข้างสั่นไหวอย่างเปลืองแรง ร่างกายก็ไม่ขยับเลย
ไป๋ลั่วชวนน้อยขมวดหัวคิ้ว อายุเท่านี้ก็มองเห็นสัญญาณนิสัยคุณชายในอนาคตแล้ว ทำหน้านิ่งใช้แรงพลิกตัวอยู่นานอย่างกับประลองกำลังกับตัวเอง เฉิงชิงที่อยู่ข้างๆ อยากยื่นมือมาช่วย ก็ถูกคุณนายไป๋รั้งไว้ เธอพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องช่วยหรอก ดูแกพยายามเอาเอง”
ในที่สุดไป๋ลั่วชวนน้อยก็ใช้พลังจากการกินนมลุกขึ้นนั่ง เมื่อครู่ยังอดกลั้นหน้าแดงอยู่ เวลานี้ก็วางมาดขึ้นมาอีก นั่งเชิดหน้าอยู่ตรงนั้น ไม่ต้องพูดเลยว่าภูมิใจขนาดไหน แถมยังตบท้องตัวเองร้อง “อา” มองพวกผู้ใหญ่ คล้ายกำลังอวด
หมี่หยางอิจฉาเล็กๆ เขาเคยแอบฝึกทั้งต่อหน้าและลับหลัง แต่การเจริญเติบโตทางร่างกายกับพัฒนาการทางจิตใจไม่
เกี่ยวกันเลย ต่อให้เขารู้เรื่องมากกว่านี้ ตอนนี้ก็ทำได้แค่ยกหัว
เฉิงชิงประหลาดใจ “พี่ลั่ว แกนั่งเองได้แล้วหรอคะ เก่งจริงๆ!”
คุณนายไป๋ตอบด้วยรอยยิ้ม “ก็เพิ่งหัดนั่งเป็นเมื่อสองสามวันนี้เอง”
เฉิงชิงเอ่ยอย่างอิจฉา “หยางหยางยังไม่เป็นเลย”
คุณนายไป๋เอ่ย “โบราณว่า สามเดือนพลิกตัว หกเดือนนั่ง แปดเดือนคลานเป็น ลั่วชวนเกิดปลายเดือนกรกฎาคม โต
กว่าหยางหยาง ตอนนี้นั่งได้ก็เป็นเรื่องปกติ รอพวกแกหนึ่งขวบหัดวิ่งแล้ว เราถึงค่อยต้องปวดหัวแน่ะ ช่วงนั้นห่างตาไม่ได้สักนิดเลย”
เฉิงชิงอิจฉาอยู่พักหนึ่งก็คุยเรื่องการเลี้ยงลูกกับเธอต่อ ทั้งสองพูดคุยแลกเปลี่ยนกันเสียงเบาอย่างสนุกสนาน
หมี่หยางก็กำลังมองไป๋ลั่วชวนน้อยที่พิงหมอนนั่งเท่อยู่ข้างๆ เขาอยากคุยกับคุณชายน้อยนี่สักหน่อย แต่คุณชายน้อยกินผลไม้บดแล้วก็ทำเท่ลุกขึ้นมานั่งอย่างชื่นมื่น คล้ายว่าจำเรื่องไม่ได้เหมือนกับเขา
ถ้าแบบนี้คือเกิดใหม่ก็ควรจะได้รางวัลออสการ์นะ แสดงได้เหมือนเกินไปแล้ว
ไป๋ลั่วชวนน้อยนั่งได้ไม่ได้นาน ก็ตีลังกาล้มลงไปข้างๆ ท้องหงายขึ้นฟ้า
ข้าวของเครื่องใช้บนเตียงเตรียมไว้เพื่อหมี่หยางตั้งแต่แรก ปูเบาะหนา ไป๋ลั่วชวนน้อยล้มลงไปก็ไม่เป็นอะไรสักนิด คุณชายไป๋น้อยอดกลั้นจนหน้าแดงอยากพลิกตัวขึ้นมา แต่ครั้งนี้ค่อนข้างยาก หมี่หยางยื่นมือไปหา ร้อง “อา” ใส่ คุณชายน้อยสะกดกลั้นอารมณ์ผลักเขาออกทีหนึ่ง แล้วฝึกพลิกตัวต่อ หมี่หยางขำ สบโอกาสตอนเขาพลิกขึ้นมาได้นิดหน่อย คิดร้ายดึงชุดขนแกะตัวเล็กเพิ่มน้ำหนักให้ไป๋ลั่วชวนอีกหน่อย ทำให้เขาพลิกตัวอยู่ตรงนั้นเหมือนเต่าน้อยอีกครั้ง บ่นงึมงำลุกไม่ขึ้น
ไป๋ลั่วชวนน้อยเบะปาก อารมณ์ขึ้นแล้วก็รวบรวมพลังเริ่มร้องไห้ หมี่หยางเห็นท่าไม่ดีจึงรีบคลายมือทันที ให้เขาขยับตัว พอคุณชายน้อยรู้สึกว่าแรงขัดขวางลดลงแล้ว ก็พลิกตัวต่อ ยุ่งจนลืมร้องไห้ไปซะอย่างนั้น
ในสายตาของผู้ใหญ่ การโต้ตอบระหว่างพวกเขากลายเป็นเด็กสองคนเล่นกันสนิทสนม คุณนายไป๋เชื่อความคิดของเธอ เพราะหมี่เจ๋อไห่ช่วยเหลือพวกเธอไว้ พอเห็นหมี่หยางจึงสนิทสนมกันเป็นพิเศษ เธอพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ลั่วชวนยังไม่เคยเล่นกับเด็กอายุเท่ากันเลย พวกพี่ชายพี่สาวที่บ้านเขาโตหน่อยก็เรียนหนังสือกันหมดแล้ว เล่นด้วยกันไม่ได้แล้ว”
เฉิงชิงความคิดไร้เดียงสา ไม่ได้คิดมากขนาดนั้น เธอยิ้มแย้ม “หยางหยางก็เพิ่งได้เจอเพื่อนคนอื่นเป็นครั้งแรกเหมือนกันค่ะ ดูเขาชอบลั่วชวนทีเดียว”
คุณนายไป๋ตอบพลางยิ้ม “ใช่ เราสองครอบครัวถือว่ามีวาสนา รออีกสักสองสามวันเหล่าไป๋จัดการเรื่องอะไรเรียบร้อยแล้ว ฉันจะพาลั่วชวนมาหาบ่อยๆ เธออย่ารังเกียจว่าฉันน่ารำคาญนะ”
เฉิงชิงตอบ “จะรังเกียจได้ยังไงคะ ปกติฉันก็อยู่ที่นี่คนเดียว ต้องการเพื่อนมากเลยล่ะค่ะ!”
ทั้งสองคนคุยเรื่องลูกกันต่อ คุยไปสักพักถึงได้พบว่าวันเกิดของเด็กสองคนใกล้กัน “โอ๊ะ วันเกิดของลั่วชวนคือยี่สิบสามกรกฎาคม วันเกิดของหยางหยางคือยี่สิบสามกันยายนเหรอ บังเอิญจังเลย ลั่วชวนโตกว่าแค่สองเดือนเอง!” คุณนายไป๋อุ้มลูกชายตัวเองเข้าใกล้หมี่หยาง หัวเราะคิกคัก “ต่อไปลูกก็เป็นพี่ชายแล้ว ต้องดูแลน้องนะ รู้ไหม”
เฉิงชิงฟังอยู่ก็หัวเราะ
หมี่หยางนอนอยู่บนเตียงพยายามใช้ท่าที่ทำเป็นอยู่แค่ท่าเดียวแหงนหน้าหลบไป๋ลั่วชวน แต่ปีศาจน้อยตนนี้ถูก
อุ้มอยู่ การเคลื่อนไหวคล่องแคล่วขึ้นมาก ครู่เดียวก็คว้าคอเสื้อหมี่หยางไว้ จูบจนน้ำลายไหลเยิ้มเปื้อนหมี่หยางไปครึ่งหน้า
“เอ๋ ชอบน้องขนาดนี้เลยเหรอ”
หมี่หยางพยายามหลบเต็มที่ โชคดีที่ยังปกป้องหน้าอีกครึ่งหนึ่งไว้ได้ กว่าคุณชายไป๋น้อยจะถูกอุ้มขึ้นมา เขาก็หมดแรงแล้ว
คุณนายไป๋มองลูกชายตัวเอง ถามด้วยรอยยิ้ม “อย่างนั้นพรุ่งนี้มาหาน้องอีกดีไหม”
ไป๋ลั่วชวนน้อยร้อง “อา” ไม่รู้ว่าหมายความว่าอะไร แต่เห็นชัดว่าคุณนายไป๋คิดเองเออเองแล้ว พยักหน้าเอ่ย “ได้ พรุ่งนี้เราจะมากันอีก”
หมี่หยางคิดในใจ พวกคุณไม่ต้องมาแล้ว หลบจนเหนื่อยแล้วจริงๆ ฟันเขายังไม่ขึ้นเลยก็กัดหน้าจนหน้าเจ็บแล้ว!
คุณนายไป๋สวมหมวกและพันผ้าห่มผืนเล็กให้ลูกชายเรียบร้อย พวกผู้ชายข้างนอกก็คุยกันพอสมควรแล้วพอดี ตอนที่เฉิงชิงพาเธอออกไปส่ง ทั้งสองคนต่างควงแขนเป็นพี่สาวน้องสาวที่ดีกันแล้ว
หมี่หยางนอนพักผ่อนอยู่บนเตียง พอคิดว่าต่อจากนี้คุณนายไป๋จะพาคุณชายน้อยมาโจมตีอย่างไม่เว้นว่าง ก็เหนื่อยใจเป็นระยะๆ
