48 Hours a Day ตอนที่ 55 รางวัล
ตอนที่ 55 รางวัล
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ตั้งแต่ตอนที่สัตว์ประหลาดเริ่มหนีจนถึงตอนที่มันโดนโจมตี – จางเฮงไม่ได้คาดคิดว่าการต่อสู้จะจบลงรวดเร็วขนาดนี้ด้วยซ้ํา ขณะที่สิ่งเล็กๆนั่นล่วงหล่นลงมากลางอากาศ เขาก็ชะลอรถและจอดตรงปากอุโมงค์พอดี!
ชายชราในชุดถังก้าวออกไปจากรถ ก้มลงไปและตรวจสอบลมหายใจของสัตว์ประหลาดตัวนี้
“มันจบแล้วเหรอ?” จางเฮงดึงเบรกมือแล้วลงมาจากรถ
“ฉันอยากจะตอบว่าใช่ ว่ามันจบลงแล้วและพวกเราทั้งคู่ก็จะได้ไปที่ไหนก็ตามที่พวกเราอยากไป และทําอะไรที่พวกเราอยากทํา แต่มันมีบางอย่างแปลกๆ ทั้งหมดนี่มันง่ายเกินไป” ชายชราคิ้วขมวด “ฉันตามสัตว์ประหลาดตัวนี้มากร่วม 2 เดือน ถ้ามันฆ่าได้ง่าย มันก็คงงไม่เหลือรอ ดมาจนถึงทุกวันนี้หรอก”
“จากที่คุณเข้าใจสัตว์ประหลาดตัวนี้ คิดว่ามันยังมีเล่ห์เหลี่ยมอะไรซ่อนไว้อยู่อีกอย่างนั้นเหรอ?” จางเฮงขยับเข้าไปใกล้ สิ่งที่โผล่ออกมาจากกระจกหน้ารถ แต่เขายังไม่ได้มองสัตว์ประหลาดดีๆ ตอนนี้เขาสามารถมองมันได้ใกล้ๆแล้ว
สัตว์ประหลาดตัวใหญ่กว่าลิงอยู่หน่อย ขนาดประมาณเด็กอายุหกเจ็ดขวบที่ตัวเล็กและแขนขาสั้น นอกจากหน้าที่ไร้ขนแล้ว ร่างกายของมันยังปกคลุมไปด้วยขนสีทอง ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทําไมความรู้สึกแรกของจางเฮงที่มีต่อมันถึงคิดว่ามันเป็นลิง แต่สิ่งหนึ่งที่สะดุดตาของเขามากที่สุดคือ อวัยวะสืบพันธุ์ที่หว่างขาของสัตว์ประหลาด – มันมีขนาดใหญ่กว่าของชายวัยเจริญพันธุ์ถึงสามเท่า
จางเฮงมั่นใจว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตแบบนี้ไม่ได้ใกล้เคียงกับสัตว์ชนิดไหนในโลกใบนี้เลย
“การบูชาอวัยวะเพศ กลุ่มชนพื้นเมืองหลายคนมีความชอบที่คล้ายคลึงกัน แถมดูเหมือนเธอจะเข้าใจอะไรผิดอยู่นะ ฉันอาจจะดูแก่ แต่ฉันก็ไม่ได้แก่ขนาดที่เธอคิด มอร์สบีเป็นสัตว์ประหลาดอายุ 20,000 ปี และก็เหมือนกับเธอ คือฉันก็ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย และต้องขอบคุณกูเกิล และวิพิพีเดีย ฉันถึงได้รู้ข้อมูลเกี่ยวกับมันบนอินเตอร์เน็ต” ชายชราลุกขึ้นมายืน และดึงหอกออกมาจากศพ “เรา…”
เขากําลังจะพูดอะไรบางอย่างแล้วทันใดนั้นเขาก็นิ่งชะงักไป มีบางอย่างที่โปร่งแสง เหนียวๆหยดลงมาจากหอก
“นี่มันเยี่ยมไปเลย!” ชายชราร้องตะโกน
แต่แล้วก็มีเงากระโดดลงมาจากข้างบน!
ใครจะไปคิดว่ามีมอร์สบีอยู่อีกตัวหนึ่ง?!
มันเร็วมาก และกระโจนเข้าใส่ชายชราอย่างจังจนเขาร่วงลงไปที่พื้น จากนั้นมันก็อ้าปากเพื่อที่จะกัดคอของชายชรา แต่ก็หยุดลงด้วยอะไรบางอย่าง
ชายชราอยู่ในสภาพที่ย่ําแย่มาก หมวกเบสบอลของเขาหลุดออกจากศีรษะของเขา ผมและเสื้อผ้าของเขาก็ยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิง เขาจับเข้าที่หอกเพื่อป้องกันตัวเองอย่างเต็มที่
ชายชราไม่ได้แข็งแกร่งเท่าสัตว์ประหลาดมอร์สปี หอกที่ขวางเป็นแนวนอนกําลังเข้าใกล้อกของเขามากขึ้นเรื่อยๆทุกขณะ
จางเฮงคิดว่าชายชราจะใช้เล่ห์กลตอนนั้นที่เขาเคยใช้ที่เมดคาเฟ่ แต่เขาไม่ได้รู้ว่าความแข็งแกร่งของชายชราได้อ่อนแอลงจนถึงเพียงนี้ หรือบางทีเขาอาจจะแค่ไม่สามารถย้อนเวลาได้ ในช่วงเวลาหยุดนิ่ง – แต่ไม่ว่าจะเป็นกรณีไหน ก็ดูเหมือนว่าเขากําลังตกอยู่ในที่นั่งลําบาก
จางเฮงรู้ว่าเขาควรจะทําอะไร ดังนั้นเขาจึงวิ่งกลับเข้าไปในรถให้เร็วที่สุดเท่าที่ทําได้ และหยิบธนูโค้งพร้อมกับลูกธนู แล้วเล็งอย่างแม่นยําไปที่สัตว์ประหลาด
ไม่มีทางเลยที่เขาจะพลาดได้ในระยะที่ใกล้ขนาดนี้
เสี้ยว!!
ลูกธนูปักเข้าไปที่ผิวหนังของสัตว์ประหลาดอย่างที่คาดเอาไว้ แต่ไม่ได้ทะลุทะลวงเข้าไปลึกกว่านั้น
จางเองไม่ได้ถอยผงะไป เขาได้เห็นกับตาตัวเองว่าหอกเก่าๆแทงเข้าไปที่อกของมอร์สบีอย่างไม่จําเป็นต้องพยายามอะไรเลย เขาคิดว่าเพราะสัตว์ประหลาดไม่ได้แข็งแกร่งอะไร แต่ตอนนี้ มันดูเหมือนว่ากล้ามเนื้อของสัตว์ประหลาดทนทานเหมือนกับต้นไม้ต้นเล็กๆ
มอร์สปีกลับหันหลังมาและมองไปยังผู้ที่โจมตีมัน แต่มันก็ไม่ได้ทําอะไรนอกเหนือไปจากนั้น มันคงจะพอสังเกตได้ว่าใครเป็นภัยคุกคามที่อันตรายกว่าของมัน แล้วตัดสินใจที่จะจัดการกับชายชราก่อน แล้วค่อยไปจัดการกับจางเฮง
จางเฮงยิงไปอีกครั้ง และตอนที่เขารับรู้ว่านั้นมันเปล่าประโยชน์สิ้นดี เขาก็โยนธนูและลูกศรทิ้งไปข้างๆแล้ววิ่งกลับไปข้างหลัง
ชายชราคิดว่าจางเฮงจะกลับไปขับรถแล้วหนีไป นั่นก็จะเป็นเรื่องที่โง่มาก เพราะหากชายชราตาย เขาก็จะไม่มีทางตามมอร์สบีทันด้วยตัวคนเดียว
แต่ 7 วิต่อมา ชายชราก็มองเห็นออดี้สีดําไม่ได้จากไปแต่กําลังขับตรงเข้ามาหาเขาด้วยความความเร็วเต็มสปีด! แสงไปแรงสูงสว่างจ้าจนทําให้เขาตาพร่ามัว และมันก็ส่งผลแบบนั้นกับสัตว์ประหลาดเช่นกัน!
ตุ้ม!!!
สัตว์ประหลาดล้มลงไปและฮูดของออดี้ก็ยุบลงไป! ในวินาทีสุดท้าย จางเฮงก็กระทืบเบรค และผลจากการกระทํานั้นก็ทําให้หัวของเขาพุ่งไปข้างหน้ากระแทกเข้ากับถุงลมนิรภัยที่พองออกมา
อีกไม่ถึง 1 เซนติเมตรยางของรถยนตร์ที่จะถึงแขนซ้ายของชายชรา! นี่เป็นการโจมตีที่อันตรายที่สุดที่จางเฮงคิดออก ด้วยความแข็งแรงของร่างกายสสัตว์ประหลาด มีเพียงเหล็ก 2 ตันเท่านั้นที่จะทําอะไรกับมันได้
แต่นั้นทําให้มอร์สบีโมโหโกรธาเป็นอย่างมาก หลังจากที่มันถูกรถชนไปแล้ว และมันมีนงงไปชั่วขณะ จากนั้นมันก็เด้งตัวกลับมายืนบนขาตัวเองอีกครั้ง! ตาของมันเล็งเป้าไปที่จางเฮงในที่นั่งคนขับของรถตลอดเวลา แล้วมันก็นั่งยองลงไปบนขาเล็กๆของมัน เตรียมตัวที่จะกระโดด
ในพริบตาถัดมา ก็มีสายฟ้าออกมาจากใต้รถออดี้แล้วพุ่งทะลุหน้าผากโล่งๆของมันแล้วทะลุออกไปทางข้างหลัง ทําให้มอร์สที่ปักอยู่ตรงกําแพงของอุโมงค์!
สัตว์ประหลาดหมุนบิดเบี้ยวไปมาสองรอบก่อนที่มันจะทิ้งตัวลงเหมือนกับก้อนเนื้อ
ชายชราในชุดถังคลานออกมาจากใต้รถออดี้ ใบหน้าของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นและดิน แล้วมองไปที่กําแพงพร้อมสาปแช่ง หลังจากแน่ใจแล้วว่าสิ่งนั้นตายสนิทจริงๆ เขาจึงกลับหันหลังไปหาจางเฮงและยกนิ้วโป้งให้ “สวยมาก!”
จางเฮงปลดเช็ดขัดนิรภัยของเขาออกแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ หลังจากเหตุการณ์เฉียดเป็นเฉียดตายนั้น เขาก็เหน็ดเหนื่อยทางจิตใจอย่างมาก “คุณบอกว่าคืนนี้เป็นสองต่อหนึ่งไม่ใช่เหรอ? แล้วเมื่อกี้นี้คืออะไร?”
“คืนนี้ก็ควรจะเป็นสองต่อหนึ่งนั่นแหละ ฉันก็ไม่รู้นี่ว่ามันจะมีสองตัว” ชายชรายักไหล่ด้วยความไม่รู้เรื่อง “ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันตามล่ามัน มันไม่ได้แสดงออกแบบนี้นี่! ฉันคิดว่ามันคงวางแผนจะใช้สิ่งนี้ต่อกรกับฉัน ขอบคุณจริงๆที่คืนนี้มีคนมาช่วย!”
“เอาล่ะ เลิกอารมณ์เสียได้แล้วน่า ฉันไม่ได้จะให้เธอมาช่วยฉันฟรีๆสักหน่อย” ชายชราดึงหอกออกมาจากกําแพง ถอดชิ้นส่วนของมันก่อนที่จะเก็บลงกระเป๋า และเขาพับแขนเสื้อแล้วเขาก็เอามือลงไปในหัวของมอร์สปี เขาขุดลงไปนิดนึง แล้วดึงชิ้นส่วนของกระดูกที่ปกคลุมไปด้วยสารสมองสีขาวอมเทาแล้วโยนมันไปทางจางเฮง
“รางวัลของเธอ”
จางเฮงปล่อยให้สิ่งนั้นร่วงหล่นลงสู่พื้น และไม่ได้สนใจที่จะเก็บขึ้นมา
“อย่าโดนเปลือกนอกของมันหลอกลวงเอาสิ! นี่มันเทียบเท่ากับไอเทมระดับ C ของในเกมเลยนะ! เธอจะเอามันไปใช้เองหรือขายมันในงานประมูลท้ายปีก็ได้ แต่อย่างที่เธอได้ของขวัญจากฉันไปแล้ว นี่มันก็อาจจะไม่ได้มีประโยชน์อะไรขนาดนั้น”
