Chapter 107 : งั้นหนูจะแสดงให้คุณดู
ยาเบะมิยะมองไปที่ตัวเองที่สะท้อนอยู่บนกระจกคริสตัลแล้วทำท่าทางที่ดูน่ารัก เธอทำปากจู๋ กางแขนออกและยกขาซ้ายของเธอไปข้างหลัง แม็กซ์นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วยิ้มออกมา
เธอน่ารักดีนะ
วันนี้เธอใส่ชุดเมดสีดำและขาว มันถูกทำมาให้เข้ากับตัวเธอได้พอดีเพราะว่ามันถูกปรับแต่งโดยระบบ เธอมีแขนขาที่เล็ก หน้าอกใหญ่และชุดก็เข้ากับร่างกายของเธอได้เป็นอย่างดี
เธอสวมผ้าคาดผมสีขาว – ผมสีบลอนด์ของเธอถูกมัดเอาไว้เป็นหางม้าที่ด้านขวา – ถุงน่องที่สูงกว่าเข่าและรองเท้าหนังสีดำ ด้วยรอยยิ้มนั้นในตอนนี้เธอจึงดูเต็มไปด้วยพลังงาน
ยาเบะมิยะตกใจ เธอรีบดึงแขนและขาของเธอกลับมาอย่างรวดเร็วและเหยียดตัวตรง ได้ยังไง…มันกลายเป็นกระจกใสในทันทีได้ยังไง ? หัวหน้าเห็นฉัน มันน่าอายมาก !
แม็กซ์เปิดประตู “สวัสดีตอนเช้ามิยะ เธอมาเร็วมาก เข้ามาสิ” แม็กซ์พูดด้วยรอยยิ้ม เขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะมาเร็วขนาดนี้ เมื่อวานนี้เขาลืมบอกเธอว่าให้มาตอนไหน
ยาเบะมิยะเดินเข้าไปหาแม็กซ์ “อรุณสวัสดิ์ค่ะหัวหน้า ฉันเห็นที่ประตูร้านเขียนเอาไว้ว่าเปิดเวลา 7:30 น. ตอนที่ฉันออกไปเมื่อวานนี้ดังนั้นฉันก็เลยคิดว่าฉันควรจะมาก่อนเพื่อช่วยคุณ” เธอพูดด้วยสีหน้าจริงจัง แต่ใบหน้าของเธอก็ยังแดงอยู่ จากนั้นเธอก็พูดเสริมว่า “ฉันกินอาหารเช้าระหว่างทางมาที่นี่แล้ว”
แม็กซ์ยิ้ม “เข้าใจล่ะ ครั้งหน้าเธอไม่ต้องมาเร็วขนาดนี้นะ ฉันจะเป็นคนเตรียมวัตถุดิบต่างๆด้วยตัวเอง เธอทำงานแค่ในช่วงเวลาทำการเท่านั้น” เขาหลบไปด้านข้างเพื่อให้เธอเข้ามา เธอเอาใจใส่มาก เขาคิดอย่างมีความสุข
“ฉันทำงานในครัวมาหลายปีแล้ว ฉันรู้วิธีเตรียมวัตถุดิบ ฉันสามารถล้างและหั่นผัก ทำความสะอาดครัว…ฉันสามารถทำอะไรได้หลายอย่างเลยค่ะ” ยาเบะมิยะพูดอย่างกระตือรือร้น เธอเป็นคนที่ทำงานในครัวได้ดีกว่าการทักทายและคอยบริการผู้คน
แม็กซ์ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “เธอไม่จำเป็นต้องทำเรื่องพวกนี้หรอกและฉันไม่คิดว่าเธอจะหั่นผักให้ฉันได้ ฉันจะบอกเธอถ้าฉันต้องการความช่วยเหลืออะไรนะ” ระบบเป็นคนจัดหาวัตถุดิบทั้งหมดและเขาไม่คิดว่ายาเบะมิยะจะสามารถแปรรูปพวกมันให้กับเขาได้ เธอน่ารักและค่อนข้างกระตือรือร้น
แม็กซ์เทน้ำหนึ่งแก้วให้กับเธอ “นั่งพักก่อนสิ” แม็กซ์พูดพร้อมกับยิ้ม “เอมี่ยังไม่ตื่น ฉันจะไปเตรียมวัตถุดิบก่อน นี่เป็นวันแรกที่เธอมาทำงานที่นี่ดังนั้นลองปรับตัวเข้ากับงานและสิ่งแวดล้อมใหม่ก่อนนะ อย่าหัวเสียถึงแม้ว่าจะทำอะไรที่ผิดพลาด แค่ทำให้ดีที่สุดก็พอ เราจะยุ่งมากหลังจากที่เราเปิดร้านดังนั้นใช้เวลาว่างตอนนี้พักเหนื่อยไปก่อนนะ” จากนั้นเขาก็เดินกลับเข้าไปในครัว
“โอเคค่ะ ขอบคุณค่ะหัวหน้า” ยาเบะมิยะถือแก้วอุ่นๆเอาไว้ในมือแล้วรู้สึกอบอุ่นในใจ เธอเคยถูกบังคับให้ทำงานเหมือนกับสัตว์โดยเจ้านายคนเก่าของเธอ เธอต้องทำงานเป็นเวลานานในทุกๆวันและได้พักผ่อนเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น
อย่างไรก็ตามเจ้านายคนใหม่ของเธอไม่ได้บังคับให้เธอทำอะไรก็ตามที่เธอไม่เห็นด้วยและเขายังพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ทำให้เธอรู้สึกเป็นที่ยอมรับ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็นั่งลง จากนั้นเธอก็มองสำรวจร้านอาหารที่สวยงามนี้ เธอคิดว่า อาหารจานนี้มีราคาอยู่ที่ 600 เหรียญทองแดงดังนั้นวัตถุดิบจะต้องผ่านการเตรียมการและปรุงอย่างพิถีพิถัน ฉันจะได้ดีถ้าอยู่ที่นี่
แม็กซ์นวดแป้งและตุ๋นเนื้ออย่างคล่องแคล่ว เมื่อเขาหันกลับไปมองเธอเธอก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่เงียบๆ เขาพยักหน้าอย่างพอใจ เธอเป็นคนสวย เชื่อฟัง เงียบ ทำงานหนักและมีมารยาทดี มันไม่ง่ายเลยที่จะหาพนักงานเสิร์ฟที่ดีอย่างเธอ ฉันว่าฉันน่าจะโชคดีมาก
ประมาณ 7 โมงเช้าเอมี่ก็ตื่นขึ้นมาและเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ เธอล้างหน้าแปรงฟันแล้วลงมาที่ชั้นล่างพร้อมกับอุ้มลูกเป็ดขี้เหร่ไว้ เธอยืนมองแม็กซ์อยู่ที่ประตูห้องครัวและขยี้ตา “อรุณสวัสดิ์ค่ะพ่อ” เธอพูด
“อรุณสวัสดิ์เอมี่” แม็กซ์พูดพร้อมกับยิ้ม เขามองดูมือที่ปกคลุมไปด้วยแป้งแล้วเดินไปหาเธอแล้วหอมไปที่ผมของเธอเบาๆจากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ยาเบะมิยะ “มิยะอยู่ที่นี่แล้ว ไปเล่นกับเธอก่อนนะ พ่อจะไปทำอาหารเช้ามาให้”
เอมี่พยักหน้า “โอเคค่ะ” เธอพูด “แต่พ่อคะ หนูต้องรอคุณปู่เคราครึ่งมาที่นี่ก่อนแล้วหนูถึงจะกินข้าวผัดของหนู เขาสัญญาเอาไว้แล้ว ดังนั้นแค่ทำโร่วเจียหมัวให้หนูสักอันก็พอค่ะ”
แม็กซ์ยอ้มและพยักหน้า “ตกลง” ครัสซูไม่ได้มาที่นี่เมื่อวันก่อน ดังนั้นเอมี่จึงพูดถึงข้อตกลงเล็กๆนี้ของพวกเขามาหลายครั้งแล้ว เธอกำลังรอให้เขาทำตามสัญญาของเขาอยู่
เอมี่หันหลังไปพร้อมกับลูกเป็ดขี้เหร่ในอ้อมแขนของเธอ “อรุณสวัสดิ์พี่สาวมิยะ” เธอพูด จากนั้นดวงตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมาในทันที “ว้าว วันนี้คุณสวยมาก หนูชอบเสื้อผ้าใหม่ของคุณ”
คำชมของเอมี่ทำให้ยาเบะมิยะยิ้มออกมา เธอมองไปที่เอมี่แล้วพูดว่า “ขอบคุณนะ เอมี่สวยกว่าฉันซะอีก”
เอมี่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “ใช่แล้วล่ะ หนูเองก็คิดเหมือนกัน” เธอปีนขึ้นไปบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับพนักงานเสิร์ฟสาว
“เหมียว เหมียว…” ลูกเป็ดขี้เหร่มองยาเบะมิยะด้วยความอยากรู้อยากเห็น มันรู้สึกรำคาญเมื่อเธอแตะที่หัวของมันเมื่อวานนี้ แต่วันนี้มันกลับพบว่าเธอน่าคบหามาก
“นี่ใช่แมวรึเปล่า ?” ยาเบะมิยะถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นและมองมาที่ลูกเป็ดขี้เหร่ เธอไม่เคยเห็นแมวสีส้มขาวมาก่อน
เอมี่ส่ายหัว “ไม่ค่ะ อันที่จริงมันเป็นลูกเป็ด” เธออธิบายอย่างอดทน “แต่มันน่าเกลียดเกินไปดังนั้นหนูเลยตั้งชื่อให้มันว่าลูกเป็ดขี้เหร่ มันจะกลายเป็นหงส์เมื่อมันโตขึ้น”
พนักงานเสิร์ฟสาวไม่เข้าใจ “มันเป็นลูกเป็ดแล้วมันจะกลายเป็นหงส์เหรอ ?”
เอมี่พยักหน้า “ใช่ หนูกำลังรอให้มันโตขึ้น” จากนั้นเธอก็นึกถึงสิ่งที่ยาเบะมิยะพูดตอนเธอหมดสติ “หนูแน่ใจว่าคุณก็จะชอบมันเหมือนกัน”
“ใช่ มันน่ารักมาก” เธอมองไปที่ลูกแมว “ฉันขออุ้มมันได้มั้ย ?” เธอถามอย่างลังเล
เอมี่พยักหน้า “ได้แน่นอนค่ะ แต่เราต้องขออนุญาตก่อน” เธอพูดและก้มมองลูกเป็ดขี้เหร่
ลูกแมวปิดตาของมันด้วยอุ้งเท้าข้างหนึ่งแล้วยกอุ้งเท้าอีกข้างขึ้นมาเพื่อส่งสัญญาณปฏิเสธไม่ให้เธออุ้ม
เอมี่ยักไหล่อย่างเสียใจ “ดูเหมือนว่าตอนนี้มันยังไม่อยากให้คุณอุ้มมัน”
ยาเบะมิยะดึงมือของเธอกลับมา “เจ้าตัวเล็กนี่น่าสนใจจริงๆ” เธอพูดและไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไร ทันใดนั้นกลิ่นหอมที่รุนแรงของเนื้อตุ๋นก็ลอยออกมาจากห้องครัวจนทำให้เธอต้องสูดหายใจลึก มันแตกต่างจากข้าวผัดหยางโจวเล็กน้อย มันควรเป็นโร่วเจียหมัวที่มีราคา 300 เหรียญทองแดงในเมนู เธอรู้สึกสงสัยและคาดหวังเล็กน้อย
“อาหารเช้าพร้อมแล้ว” แม็กซ์เดินออกมาพร้อมกับข้าวผัดหยางโจวหนึ่งจานและโร่วเจียหมัวสองอัน เขาส่งโร่วเจียหมัวให้เอมี่แล้วนั่งข้างๆเธอและเริ่มกิน
ข้าวที่ดูดซับแก่นแท้ของน้ำพุแห่งชีวิตจะทำให้ร่างกายของเขาอยู่ในสภาพที่ดีที่สุด โร่วเจียหมัวหนึ่งอันจะเข้าไปทำให้เลือดของเขาสูบฉีดและช่วยกำจัดความเหนื่อยล้าในตอนเช้าและเติมพลังให้กับเขา
กลิ่นหอมนี้ทำให้ยาเบะมิยะต้องกลืนน้ำลายในขณะที่เธอมองโร่วเจียหมัวในมือของเอมี่
เอมี่มองโร่วเจียหมัวในมือของเธอแล้วมองไปที่ยาเบะมิยะ “พี่สาวมิยะคุณอยากรู้มั้ยว่าโร่วเจียหมัวมีรสชาติแบบไหน ?”
ร่างกายของเธอตอบสนองโดยอัตโนมัติ เธอพยักหน้า เอมี่จะให้ฉันลองกินเหรอ ? ฉันควรทำยังไงดี ? เธอสงสัย
“งั้นหนูจะแสดงให้คุณดู” เอมี่พูดและยิ้ม เธอเอาโร่วเจียหมัวเข้ามาใกล้ๆปากของเธอด้วยสองมือแล้วก็กัด จากนั้นเธอก็พยักหน้าอย่างเพลิดเพลิน “มันอร่อยมาก !”
