Chapter 134 : รสชาติของเนื้อสัตว์
อูเรี่ยนขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิดและมองไปที่ข้าวผัดตรงหน้า
เขาจำไม่ได้ว่าเขาอยู่ห่างจากเนื้อมากี่ปีแล้ว อาจจะ 30 ปี 50 หรือบางทีอาจจะหลังจากที่เขาจัดการกับกลุ่มโอเกอร์กินคน – ตอนนั้นเขาอายุแค่ 20 ปีเท่านั้น
เขาฆ่าสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวพวกนั้น หลังจากผ่านไปหลายปีเขาก็ไปที่หมู่เกาะปีศาจและเกือบจะฆ่าล้างเผ่าพันธุ์โอเกอร์ทั้งหมด
เขายังจำฉากนั้นได้ถึงแม้ว่ามันจะผ่านมาเกือบ 100 ปีแล้วก็ตาม ตามปกติแล้วแค่เขามองเห็นเนื้อสัตว์มันก็มากพอที่จะทำให้ท้องของเขาปั่นป่วน
น่าแปลกใจ แทนที่เขาจะรู้สึกไม่พอใจที่มีแฮมอยู่ในข้าว แต่มันกลับตรงกันข้ามกันโดยสิ้นเชิง กลิ่นหอมของไข่และวัตถุดิบอื่นๆทำให้เขาเกิดความอยากอาหาร
เขามักจะกินผักต้มในทุกๆวันและบางครั้งก็เป็นไข่ เขารู้สึกรังเกียจไขมันสัตว์ อย่างไรก็ตามตอนนี้เขากลับพบว่าตัวเองกำลังถูกดึงดูดโดยอาหารที่ดูมันเยิ้มที่ถูกทำขึ้นมาจากวัตถุดิบที่หลากหลาย
เขาแค่ตามครัสซูมาเพื่อสร้างความสัมพันธ์กับเอมี่
ฉันควรลองมั้ย ? อูเรี่ยนแปลกใจและลังเล
“พนักงานเสิร์ฟ ฉันขอข้าวผัดหยางโจวเพิ่มอีกจาน ! มันน่าทึ่งมาก !” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดพร้อมกับวางช้อนของเขาลงบนจานเปล่าแล้วยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ
“ได้เลย รอสักครู่นะคะ” ยาเบะมิยะตอบพร้อมกับยิ้มแล้วเดินเข้าไปในครัว
อูเรี่ยนหันไปมองชายหนุ่มคนนั้น จานของเขาเปล่งประกายราวกับว่ามันถูกเลียจนสะอาดเอี่ยม
“อาจารย์เต่า คุณไม่ชอบข้าวผัดสายรุ้งเหรอคะ ?” เอมี่ถามในขณะที่เธอมองมาที่อูเรี่ยน
“เขากินเนื้อไม่ได้ เขาไม่ได้กินเนื้อมาเกือบ 100 ปีแล้ว” ครัสซูพูดพร้อมกับมองไปที่อูเรี่ยนด้วยความสงสาร เขารู้ว่าอูเรี่ยนผ่านอะไรมาบ้าง เขาเองก็อยู่บนหมู่เกาะปีศาจเช่นกันในตอนที่อูเรี่ยนฆ่าล้างโอเกอร์และส่วนใหญ่ที่หนีมาก็ถูกฆ่าโดยเขา
เขาไม่ได้เกลียดปีศาจ แต่เขาตัดสินใจว่าคนที่ฆ่ามนุษย์เพื่อกินเป็นอาหารไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้เพราะว่าพวกเขาจะไม่ช่วยหยุดสงครามหรือสร้างสันติภาพ
การต่อสู้ระหว่างน้ำแข็งและไฟได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก ผู้คนต่างก็รู้ว่าพวกเขาเป็นศัตรูกันแต่มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าพวกเขาร่วมมือกันกำจัดเผ่าพันธุ์โอเกอร์ กรณีนี้ไม่เคยถูกเอาไปคิด
“มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้ามาก” เอมี่พูดพร้อมกับมองไปที่อูเรี่ยนด้วยความเห็นอกเห็นใจ
อูเรี่ยนรู้สึกได้ถึงสายตาของพวกเขา “ใครบอกว่าฉันกินเนื้อไม่ได้ ?!” เขารีบหยิบช้อนขึ้นมาแล้วตักข้าวเข้าปากจากนั้นเขาก็นิ่งไป
กลิ่นหอมแสนเย้ายวนกระตุ้นจมูกของเขา พุดดิ้งเต้าหู้ช่วยกระตุ้นความอยากอาหารของเขา เขามองไปที่ใบหน้าที่คาดหวังของเอมี่แล้วเคี้ยวและกลืนมันลงไป
ดวงตาของเขาเบิกกว้างในทันที ทำไมรสชาติของเนื้อถึงได้อร่อยขนาดนี้ ?! ไข่ละลายเกือบจะในทันทีที่เข้าไปในปากของเขา แฮมที่ได้รับการบ่มมานานหลายปีได้ปลดปล่อยรสชาติที่เข้มข้นออกมาเมื่อเคี้ยว เขาสูญเสียความทรงจำเกี่ยวกับรสชาติของเนื้อสัตว์ไปนานแล้ว แต่ตอนนี้ต่อมรับรสของเขากำลังส่งเสียงเชียร์และเต้นอยู่ราวกับว่าพวกมันได้รับการฟื้นฟู
ก้อนแฮมมีขนาดเล็กและมีอยู่ไม่มากนัก แต่รสชาติที่พวกมันปล่อยออกมาทำให้เขารู้สึกประหลาดใจจริงๆ มันเหมือนกับว่ามีบางอย่างในตัวเขาตื่นขึ้นมา
เขาเคยชอบอะไรก็ตามที่เป็นเนื้อสัตว์ก่อนที่เขาจะได้พบกับโอเกอร์พวกนั้น
นอกจากแฮมแล้วเขายังสัมผัสได้ถึงรสชาติของกุ้ง เห็ด หน่อไม้ฤดูหนาวและต้นหอม รสชาติของวัตถุดิบทุกอย่างผสมผสานกันได้อย่างลงตัวทำให้ต่อมรับรสของเขาเพลิดเพลินไปกับรสชาติของพวกมัน
รสชาติที่นุ่มนวลของน้ำพุแห่งชีวิตไม่สามารถหลบซ่อนไปจากเขาได้ คนส่วนใหญ่อาจจะเข้าใจผิดว่ามันเป็นเครื่องปรุงรสบางอย่าง แต่เขาเคยดื่มมันมาก่อน เขาแปลกใจที่แม็กซ์สามารถนำน้ำจากน้ำพุแห่งชีวิตมาได้และเขาใส่มันลงไปในอาหารราวกับว่ามันไม่มีความสลักสำคัญอะไร
อูเรี่ยนส่งเสียงครางออกมาอย่างมีความสุขหลังจากที่เขากลืนมันลงไป ตอนนี้เขาต้องการกินข้าวผัดตรงหน้าเขาทั้งหมด เขาตักข้าวผัดเข้าปากอีกช้อนแล้วก็อีกช้อนแล้วก็อีก…
เอมี่ยิ้ม “ดูเหมือนคุณปู่เต่าจะชอบมันจริงๆ”
“เป็นเพราะว่าการทำอาหารของแม็กซ์นั้นวิเศษมาก” ครัสซูพูดพร้อมกับมีความประหลาดใจอยู่ในสายตาของเขา เขาไม่ได้คาดหวังว่าอูเรี่ยนจะกินมัน และมันก็น่าสนุกดีเมื่อมองดูเขา
จากนั้นเขารู้ตัวว่าตอนที่เขาอยู่ที่เมืองโรดูเขากินข้าวได้เพียงแค่ครึ่งจานเท่านั้นในแต่ละมื้อ แต่ตอนนี้เขากลับต้องสั่งข้าวผัดหยางโจวสองจานทุกครั้งที่เขามาที่นี่
“ติ๊ง !”
ช้อนกระทบกับจาน อูเรี่ยนรู้ว่าเขากินมันจนหมดแล้ว
เขากินอาหารที่มีเนื้ออยู่ในนั้น
เขาไม่ได้รู้สึกรังเกียจมัน ที่สำคัญคือเขายังต้องการมันเพิ่มอีก
ความรู้สึกนี้หายไปจากเขาไม่รู้กี่ปีแล้ว หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงเหมือนกับรถแข่ง จากนั้นเขาก็มองเห็นโร่วเจียหมัวบนโต๊ะของเขา
มันเป็นอาหารจานใหม่สำหรับเขา : ขนมปังหนึ่งก้อนยัดไส้เนื้อ เขาพบว่ามันมีมันเยิ้มเกินไปเมื่อเขามองไปที่มันเป็นครั้งแรก
อย่างไรก็ตามหลังจากที่กินข้าวผัดหยางโจวเข้าไปเขาก็อยากจะเนื้อ แฮมในข้าวผัดไม่สามารถทำให้เขาพึงพอใจได้อีกต่อไป เขาต้องการเนื้อเพิ่มมากขึ้น
เขาหยิบโร่วเจียหมัวขึ้นมา รสชาติของเนื้อสัตว์นี้จะต่างกันมั้ย ? เขาสงสัยและลังเล กลิ่นหอมอย่างรุนแรงของเนื้อตุ๋นแตกต่างจากกลิ่นของแฮม แต่พวกมันก็น่าดึงดูดพอๆกัน เขาอดไม่ได้ที่จะกัดมันลงไป
น้ำเกรวี่บางส่วนซึมเข้าไปในเนื้อขนมปังที่นุ่มและหวานทำให้มันเผ็ดเล็กน้อย เนื้อนุ่มจนละลายในปาก มันเป็นหมูสามชั้นและมีมันเยิ้มพอประมาณ น้ำเกรวี่แสนอร่อยทำให้ต่อมรับรสของเขาตื่นเต้น ในที่สุดอาหารก็กลายเป็นกระแสพลังรุนแรงรอบๆตัวเขา
“อ่า…” อูเรี่ยนครางออกมาด้วยความพอใจ เขามองไปที่โร่วเจียหมัวในมือด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย เลือดของเขาสูบฉีดและหัวใจของเขาเต้นแรง
เขารู้สึกมีชีวิตชีวาอีกครั้ง ! เมื่อเขายังเด็กเขาสวมเสื้อคลุมสีขาวและคิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่ที่ต่อสู้เพื่อความยุติธรรม
