Chapter 148 : พวกเขามาที่นี่เพื่อสร้างปัญหารึเปล่าคะหัวหน้า ?
จากนั้นลูกค้าคนนั้นก็กัดโร่วเจียหมัวของเขาแล้วพูดต่อว่า “อืมม ! กินเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอเลย !”
เจ้าของร้านทั้งเจ็ดคนต่างก็พากันหลบสายตาด้วยความอับอาย
พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าพวกเขาจะถูกลูกค้าที่มากินอาหารที่นี่จำได้ แย่ไปกว่านั้นคือลูกค้าได้ยินคำพูดที่พวกเขาพูดไม่ดีเกี่ยวกับแม็กซ์และพูดตอกกลับอย่างรุนแรง น่าอายจริงๆ !
บิชอปหน้าแดงขึ้น แพนเค้กต้นหอมของเขาได้รับความนิยมพอสมควรในลานเอเดนและกลายเป็นหนึ่งในอาหารที่อร่อยที่สุด 100 อันดับแรกเมื่อปีที่แล้ว
เขาไม่สามารถทำเป็นไม่ได้ยินคำดูถูกได้ เขารู้สึกถึงความโกรธที่เพิ่มขึ้น
“ใจเย็นๆตาแก่ เรามาที่นี่เพื่อกินไม่ใช่มาก่อเรื่อง” ไมล์พูดพร้อมกับดึงแขนเสื้อของเขาเอาไว้
เรื่องสุดท้ายที่พวกเขาควรทำในตอนนี้คือการทะเลาะกับลูกค้าคนนี้ในร้านอาหารของแม็กซ์
บิชอปอยู่ในแวดวงธุรกิจนี้มานานหลายสิบปีแล้ว เขาไม่ใช่คนโง่ เขาหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเองลงแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆและไม่ได้พูดอะไรอีก
ลูกค้าคนนั้นไม่ได้สนใจเรื่องการทะเลาะเบาะแว้งนี้ เขากลับไปกินโร่วเจียหมัวของเขาต่ออย่างมีความสุข
หลังจากนั้นก็มีคนปบบเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆและถามพวกเขาว่าพวกเขามาทำอะไรที่นี่
“เรามาที่นี่เพื่อพบปะกัน มันเป็นที่ที่ดี” ไมล์ตอบด้วยรอยยิ้มแห้ง พวกเขาจะไม่มาถ้าหากพวกเขารู้ว่าพวกเขาจะพบกับลูกค้าประจำจำนวนมาก
ยาเบะมิยะเองก็สังเกตเห็นพวกเขาเช่นกัน เธอกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาอาจจะทำ แต่เธอก็ยังเข้าหาพวกเขาด้วยรอยยิ้มและเมนูในมือ “ให้ฉันรับออเดอร์ของพวกคุณเลยมั้ยคะ ”
หญิงชราสูดลมหายใจของเธอเมื่อเธอเปิดเมนู “อะไรกันเนี่ย ?! ราคาอาหารของที่นี่มันไร้สาระมาก !” เธอพูดพร้อมกับจ้องมองไปที่พนักงานเสิร์ฟสาว
“ใช่ ราคามันแพงเกินไป” มีคนพูดเสริม
พวกเขาสามารถซื้อหมูย่างครึ่งตัวในร้านอาหารทอดได้ด้วยเงิน 600 เหรียญทองแดง ซึ่งมันเป็นอาหารที่อร่อยที่สุดอันดับหกในลานเอเดน
และแพนเค้กต้นหอมของบิชอปก็มีราคาเพียงแค่ห้าเหรียญทองแดงเท่านั้น
เมนูที่แพงที่สุดในร้านอาหารของพวกเขามีราคาไม่เกิน 200 เหรียญทองแดง ราคาของอาหารในเมนูนี้แพงอย่างไม่มีทางเป็นไปได้
พวกเขาคิดว่าแม็กซ์กำลังพยายามที่จะทำให้พวกเขากลัวด้วยราคาที่แพงมาก ๆ พวกเขาทุกคนต่างก็มองไปที่ยาเบะมิยะเพื่อรอคำตอบ
พนักงานเสิร์ฟสาวส่ายหัวและยิ้ม “ขอโทษด้วยค่ะ แต่ไม่มีอะไรผิดปกติกับเมนูนี้ ราคาของเราสมเหตุสมผล” ไม่นานมานี้หลายๆคนมักจะถามราคาซ้ำ เธอชินกับมันแล้ว
ผู้คนที่หวาดกลัวกับราคาก็จะเดินออกไป แต่คนที่อยู่ต่อนั้นต่างก็ถูกพิชิตด้วยอาหาร ซึ่งมันทำให้ยาเบะมิยะมีความสุขและชื่นชมแม็กซ์มากยิ่งขึ้น
เธอไม่รู้ว่าเจ้าของร้านอาหารพวกนี้มาที่นี่เพื่ออะไร เธอกลัวว่าพวกเขาจะมาเพื่อสร้างปัญหา
เธอไม่กลัวที่จะต่อสู้ ถึงแม้ว่าบางทีเธออาจจะจัดการกับพวกเขาทั้งหมดได้ด้วยตัวเองแต่เธอก็ไม่ได้ต่อสู้เก่งสักเท่าไหร่
หญิงชราเลิกคิ้ว “เธอบอกว่าราคาพวกนี้ – ”
“ฉันอยากได้ข้าวผัดหยางโจวและโร่วเจียหมัวอย่างละหนึ่งที่” แอนดรูว์พูดขัดจากนั้นเขาก็หันไปเผชิญหน้ากับหญิงชรา “มีคนมากมายที่กำลังกินอาหารอยู่ที่นี่ พวกเขาสามารถจ่ายได้และเราก็สามารถจ่ายได้เช่นกัน”
เบอร์นิคพยักหน้า “ฉันอยากได้ข้าวผัดหยางโจวและโร่วเจียหมัวอย่างละหนึ่งที่ด้วยเหมือนกัน” เธอพูดกับยาเบะมิยะ
มันต้องมีเหตุผลว่าทำไมคนจำนวนมากถึงมากินที่นี่ นอกจากนี้ฉันก็ไม่คิดว่าพวกเขาทั้งหมดจะเป็นลูกค้าปลอมๆที่เจ้าของร้านจ้างมา เบอร์นิคคิดในขณะที่เธอมองไปที่แบรนลี่ ไม่มีใครจ้างนักเวทย์จากวิหารสีเทาได้และเขาก็ทรงพลังมาก
“ฉันอยากได้โร่วเจียหมัวหนึ่งอัน” บิชอปพูดขึ้นหลังจากที่เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“ฉันมีรายได้แค่ 300 เหรียญทองแดงต่อวันเท่านั้นและฉันจะไม่ยอมใช้เงินทั้งหมดไปกับโร่วเจียหมัวนี่” หญิงชราพูดก่อนที่จะเดินออกไป
เจ้าของร้านคนอื่นๆแลกเปลี่ยนสายตากันอย่างรวดเร็ว
ทุกวันนี้ร้านอาหารของหญิงชรากำลังลำบาก ความสามารถในการรับรสของเธอไม่ได้เป็นเหมือนกับเมื่อก่อน เมื่อก่อนซุปเนื้อแกะของเธอเคยเป็นอาหารที่อร่อยที่สุด 50 อันดับแรกแต่มันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะปรับปรุงให้รสชาติมันดีขึ้นในตอนนี้
ลูกชายของเธอและภรรยาของเขาเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน หลานชายของเธอยังเด็กและเขาไม่มีความสามารถในการทำอาหาร ซุปเนื้อแกะของพวกเขารสชาติแย่ลงทุกวัน มีแค่ลูกค้าประจำไม่กี่คนเท่านั้นที่มาซื้อซุปของเธอกินเพราะความเห็นอกเห็นใจ เธอแทบจะมีรายได้ไม่พอกับรายจ่าย
เจ้าของร้านอาหารที่เหลือต่างก็สั่งอาหาร
“โอเคค่ะ แต่มันไม่ง่ายเลยถ้าจะกินข้าวผัดหยางโจวในขณะที่ยืน ฉันเอาโร่วเจียหมัวให้พวกคุณแทนได้นะคะ ถ้าพวกคุณต้องการ” ยาเบะมิยะพูดด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ เราจะรอ ค่อยเสิร์ฟอาหารให้เราหลังจากที่เราได้โต๊ะนั่งแล้ว” เบอร์นิคตอบ คนอื่นพยักหน้าตกลง พวกเขามาที่นี่เพื่อลิ้มรสและเพลิดเพลินไปกับอาหาร
ยาเบะมิยะพยักหน้า “ได้ค่ะ” เธอหมุนตัวและเดินกลับเข้าไปในครัว “พวกเขามาที่นี่เพื่อสร้างปัญหารึเปล่าคะหัวหน้า ?” เธอกระซิบถามอย่างกังวล
