A Stay-at-home Dad’s Restaurant In An Alternate World – ตอนที่ 152

Chapter 152 : อาหารที่อร่อยที่สุดในลานเอเดน

 

 

เจ้าของร้านอาหารคนอื่น ๆ ต่างก็มองมาที่แอนดรู เขาจัดการกับหมูทุกวันดังนั้นพวกเขาจึงรอฟังสิ่งที่เขาจะพูด

 

แอนดรูเคี้ยวอย่างช้า ๆ ด้านนอกของขนมปังกรุบกรอบ แต่ข้างในนั้นนุ่ม มีความหนึบหนับพอให้เคี้ยวและมีความหวานที่พอเหมาะ

 

นอกจากนี้น้ำเกรวี่ที่ซึมเข้าไปในขนมปังก็ช่วยเพิ่มรสชาติ

 

น้ำเกรวี่นี้ทำมาจาก…หมู? แอนดรูสงสัย

 

เขาไม่เข้าใจ เขาฆ่าหมูมานานกว่า 20 ปีแล้ว เขารู้ความแตกต่างของรสชาติในแต่ละส่วนของเนื้อหมู แต่เขาไม่สัมผัสได้ถึงรสชาติที่แตกต่างกันมาก่อน

 

น้ำเกรวี่นี้มีกลิ่นหอมที่รุนแรงของเนื้อสัตว์ เครื่องเทศได้ดึงเอารสชาติของเนื้อสัตว์ออกมา เขารู้สึกได้ถึงต่อมรับรสของเขาที่กำลังส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ

 

หลังจากที่เขากัดเข้าไปในเนื้อเขาก็พบว่ามันนุ่มมากจนละลายอยู่ภายในปากของเขา

 

น่าทึ่งมาก!

 

ตาของแอนดรูเบิกกว้าง เขาคิดว่าหมูที่ติดมันแบบนี้น่าจะเลี่ยนมาก แต่เขาคิดผิด

 

น้ำของเนื้อแสนอร่อยค่อยๆซึมออกมา เขากลืนมันลงไป เขารู้สึกอบอุ่นจากนั้นก็รู้สึกร้อน เขารู้สึกได้ว่าเลือดของเขาไหลเวียนอย่างรวดเร็วและหัวใจของเขาก็เต้นแรง

 

“อา…”

 

แอนดรูอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาด้วยความสุขใจ ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็เริ่มสั่น…แต่มันไม่ได้รุนแรงเท่ากับพวกแฮร์ริสัน ยังไงซะเขาก็มีกล้ามเนื้อมากกว่าไขมัน

 

“ดีมั้ย?” เจ้าของร้านคนอื่น ๆ ถาม ปฏิกิริยาของแอนดรูว์รุนแรงจนเกินไป พวกเขาคงคิดว่าเขาเป็นลูกค้าปลอม ๆ ที่ถูกเจ้าของร้านจ้างมาถ้าหากพวกเขาไม่ได้มาที่นี่ด้วยกัน

 

“มันดีมาก” แอนดรูพูดอย่างง่าย ๆ และไม่ยอมละสายตาไปจากโร่วเจียหมัวในมือ รสชาติของมันยังคงติดค้างอยู่ภายในปากของเขา เขากัดเข้าไปอีกคำใหญ่และเพลิดเพลินไปกับรสชาติของอาหารแสนอร่อย เลือดของเขาเริ่มสูบฉีดอย่างรุนแรงเหมือนกับสายน้ำเชี่ยว

 

นี่ไม่ใช่หมูธรรมดา! แอนดรูคิดด้วยความมั่นใจเป็นอย่างมาก แต่มันมีอะไรสำคัญล่ะ?

 

หลังจากที่กินเข้าไปอีกหนึ่งคำเขาก็รีบกินโร่วเจียหมัวของเขาเข้าไปอย่างตะกละตะกราม

 

เจ้าของร้านคนอื่น ๆ กำลังอ้าปากค้างในขณะที่มองไปที่แดนดรูว์ พวกเขาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาชอบมันมากจนเขาไม่แม้แต่จะเสียเวลาพูดคุยกับพวกเขา

 

“มันดีจริง ๆ เหรอ?” บิชอปพึมพำก่อนที่จะเอาโร่วเจียหมัวเข้ามาใกล้ปากของเขา

 

แพนเค้กต้นหอมของเขาคือขนมปังที่อร่อยที่สุดในลานเอเดน อย่างน้อยเขาก็คิดแบบนั้น มันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่แพนเค้กของเขาไม่ได้เป็น 1 ใน 100 อันดับแรกของอาหารที่อร่อยที่สุดในลานเอเดนในการแข่งขันครั้งล่าสุด แต่ธุรกิจของเขาก็ดีมาเสมอ เขาสามารถขายแพนเค้กต้นหอมได้มากกว่า 1,000 อันในทุก ๆ วัน

 

ดวงตาของบิชอปเบิกกว้างหลังจากที่เขาเคี้ยวไปหลายครั้ง

 

ขนมปังจะมีรสชาติที่ดีแบบนี้ได้ยังไง?!

 

เขาคิดว่าขนมปังไม่ควรจะกินกับเนื้อ แต่ขนมปังที่นุ่มและหวานนี้กลับเข้ากันได้ดีกับเนื้อแสนอร่อย มันเป็นอะไรที่สมบูรณ์แบบมาก

 

แพนเค้กต้นหอมของเขาหายไปจากความคิดของเขาโดยสมบูรณ์

 

ความคิดที่ว่าเขาไม่สามารถทำสิ่งที่อร่อยแบบนี้ออกมาได้ทำให้เขารู้สึกสิ้นหวัง

 

เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังร้องไห้ออกมาอย่างมีความสุขหลังจากที่เขากลืนมันลงไป

 

เลือดที่สูบฉีดอย่างรวดเร็วทำให้เขารู้สึกราวกับว่าเขากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าอะไรที่อยู่ในโร่วเจียหมัวที่ทำให้เขารู้สึกแบบนี้

 

เขาได้คิดค้นแพนเค้กต้นหอมนี้ขึ้นมา

 

ลูกชายทั้งสามคนของเขาก็เรียนรู้มันไปจากเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมาและเชี่ยวชาญอาหารจานนี้แล้ว

 

อย่างไรก็ตามเมื่อไหร่ที่พวกเขาต้องการลองอะไรใหม่ ๆ เขาก็อยู่ที่นั่นเสมอเพื่อหยุดพวกเขาด้วยคำด่าหรือไม่ก็กำปั้น

 

มันคงถึงเวลาที่ฉันจะยอมถอยและปล่อยให้พวกเขาทำในสิ่งที่พวกเขาต้องการ บิชอปคิดพร้อมกับมองไปที่โร่วเจียหมัวในมือของเขา เขาต้องยอมรับว่าลูกค้าคนนั้นพูดถูกเมื่อเขาพูดว่าแพนเค้กของเขาไม่มีโอกาสแม้แต่น้อยที่จะสู้กับสิ่งนี้

 

แพนเค้กต้นหอมของเขาจะถูกกว่ามาก ซึ่งนั่นเป็นจุดขายที่ดี

 

แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่าโร่วเจียหมัวมีราคาแพง ถ้าเขาสามารถทำบางอย่างที่ดีและมีผลของเวทมนต์เขาจะตั้งราคามันไว้ที่ 400 เหรียญทองแดงหรือไม่ก็ 600 เหรียญทองแดง

 

“มันดีมาก” บิชอปพูดแล้วกลับไปเพลิดเพลินกับอาหารของเขาต่อ รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา

 

เมื่อเห็นว่าบิชอปตกอยู่ในภวังค์ของอาหารไปแล้วเจ้าของร้านคนอื่น ๆ ก็ไม่สามารถทนรอได้อีกต่อไป

 

“อา…”

 

พวกเขาร้องไห้ออกมาเกือบจะในเวลาเดียวกัน พวกเขาไม่สามารถเก็บซ่อนความแปลกใจเอาไว้ได้ ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่าแอนดรูและบิชอปรู้สึกประทับใจง่ายจนเกินไป แต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่ามันเป็นปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นเองในตัวของพวกเขา

 

“ฉันไม่เคยกินอะไรที่ดีได้ถึงครึ่งหนึ่งของมันมาก่อนเลย!” เบอร์นีสอุทาน

 

ไมล์พยักหน้า “เจ้าของร้านต้องเป็นอัจฉริยะแน่ ๆ ฉันพนันได้เลยว่าการแข่งขันในอีกครึ่งเดือน 1 ใน 10 อาหารที่อร่อยที่สุดจะต้องถูกแทนที่ด้วยมันแน่” เขาพูดอย่างตื่นเต้นพร้อมกับหันไปมองแม็กซ์ที่อยู่ในห้องครัว

Chapter 152 : อาหารที่อร่อยที่สุดในลานเอเดน

 

 

เจ้าของร้านอาหารคนอื่น ๆ ต่างก็มองมาที่แอนดรู เขาจัดการกับหมูทุกวันดังนั้นพวกเขาจึงรอฟังสิ่งที่เขาจะพูด

 

แอนดรูเคี้ยวอย่างช้า ๆ ด้านนอกของขนมปังกรุบกรอบ แต่ข้างในนั้นนุ่ม มีความหนึบหนับพอให้เคี้ยวและมีความหวานที่พอเหมาะ

 

นอกจากนี้น้ำเกรวี่ที่ซึมเข้าไปในขนมปังก็ช่วยเพิ่มรสชาติ

 

น้ำเกรวี่นี้ทำมาจาก…หมู? แอนดรูสงสัย

 

เขาไม่เข้าใจ เขาฆ่าหมูมานานกว่า 20 ปีแล้ว เขารู้ความแตกต่างของรสชาติในแต่ละส่วนของเนื้อหมู แต่เขาไม่สัมผัสได้ถึงรสชาติที่แตกต่างกันมาก่อน

 

น้ำเกรวี่นี้มีกลิ่นหอมที่รุนแรงของเนื้อสัตว์ เครื่องเทศได้ดึงเอารสชาติของเนื้อสัตว์ออกมา เขารู้สึกได้ถึงต่อมรับรสของเขาที่กำลังส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ

 

หลังจากที่เขากัดเข้าไปในเนื้อเขาก็พบว่ามันนุ่มมากจนละลายอยู่ภายในปากของเขา

 

น่าทึ่งมาก!

 

ตาของแอนดรูเบิกกว้าง เขาคิดว่าหมูที่ติดมันแบบนี้น่าจะเลี่ยนมาก แต่เขาคิดผิด

 

น้ำของเนื้อแสนอร่อยค่อยๆซึมออกมา เขากลืนมันลงไป เขารู้สึกอบอุ่นจากนั้นก็รู้สึกร้อน เขารู้สึกได้ว่าเลือดของเขาไหลเวียนอย่างรวดเร็วและหัวใจของเขาก็เต้นแรง

 

“อา…”

 

แอนดรูอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาด้วยความสุขใจ ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็เริ่มสั่น…แต่มันไม่ได้รุนแรงเท่ากับพวกแฮร์ริสัน ยังไงซะเขาก็มีกล้ามเนื้อมากกว่าไขมัน

 

“ดีมั้ย?” เจ้าของร้านคนอื่น ๆ ถาม ปฏิกิริยาของแอนดรูว์รุนแรงจนเกินไป พวกเขาคงคิดว่าเขาเป็นลูกค้าปลอม ๆ ที่ถูกเจ้าของร้านจ้างมาถ้าหากพวกเขาไม่ได้มาที่นี่ด้วยกัน

 

“มันดีมาก” แอนดรูพูดอย่างง่าย ๆ และไม่ยอมละสายตาไปจากโร่วเจียหมัวในมือ รสชาติของมันยังคงติดค้างอยู่ภายในปากของเขา เขากัดเข้าไปอีกคำใหญ่และเพลิดเพลินไปกับรสชาติของอาหารแสนอร่อย เลือดของเขาเริ่มสูบฉีดอย่างรุนแรงเหมือนกับสายน้ำเชี่ยว

 

นี่ไม่ใช่หมูธรรมดา! แอนดรูคิดด้วยความมั่นใจเป็นอย่างมาก แต่มันมีอะไรสำคัญล่ะ?

 

หลังจากที่กินเข้าไปอีกหนึ่งคำเขาก็รีบกินโร่วเจียหมัวของเขาเข้าไปอย่างตะกละตะกราม

 

เจ้าของร้านคนอื่น ๆ กำลังอ้าปากค้างในขณะที่มองไปที่แดนดรูว์ พวกเขาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาชอบมันมากจนเขาไม่แม้แต่จะเสียเวลาพูดคุยกับพวกเขา

 

“มันดีจริง ๆ เหรอ?” บิชอปพึมพำก่อนที่จะเอาโร่วเจียหมัวเข้ามาใกล้ปากของเขา

 

แพนเค้กต้นหอมของเขาคือขนมปังที่อร่อยที่สุดในลานเอเดน อย่างน้อยเขาก็คิดแบบนั้น มันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่แพนเค้กของเขาไม่ได้เป็น 1 ใน 100 อันดับแรกของอาหารที่อร่อยที่สุดในลานเอเดนในการแข่งขันครั้งล่าสุด แต่ธุรกิจของเขาก็ดีมาเสมอ เขาสามารถขายแพนเค้กต้นหอมได้มากกว่า 1,000 อันในทุก ๆ วัน

 

ดวงตาของบิชอปเบิกกว้างหลังจากที่เขาเคี้ยวไปหลายครั้ง

 

ขนมปังจะมีรสชาติที่ดีแบบนี้ได้ยังไง?!

 

เขาคิดว่าขนมปังไม่ควรจะกินกับเนื้อ แต่ขนมปังที่นุ่มและหวานนี้กลับเข้ากันได้ดีกับเนื้อแสนอร่อย มันเป็นอะไรที่สมบูรณ์แบบมาก

 

แพนเค้กต้นหอมของเขาหายไปจากความคิดของเขาโดยสมบูรณ์

 

ความคิดที่ว่าเขาไม่สามารถทำสิ่งที่อร่อยแบบนี้ออกมาได้ทำให้เขารู้สึกสิ้นหวัง

 

เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังร้องไห้ออกมาอย่างมีความสุขหลังจากที่เขากลืนมันลงไป

 

เลือดที่สูบฉีดอย่างรวดเร็วทำให้เขารู้สึกราวกับว่าเขากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าอะไรที่อยู่ในโร่วเจียหมัวที่ทำให้เขารู้สึกแบบนี้

 

เขาได้คิดค้นแพนเค้กต้นหอมนี้ขึ้นมา

 

ลูกชายทั้งสามคนของเขาก็เรียนรู้มันไปจากเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมาและเชี่ยวชาญอาหารจานนี้แล้ว

 

อย่างไรก็ตามเมื่อไหร่ที่พวกเขาต้องการลองอะไรใหม่ ๆ เขาก็อยู่ที่นั่นเสมอเพื่อหยุดพวกเขาด้วยคำด่าหรือไม่ก็กำปั้น

 

มันคงถึงเวลาที่ฉันจะยอมถอยและปล่อยให้พวกเขาทำในสิ่งที่พวกเขาต้องการ บิชอปคิดพร้อมกับมองไปที่โร่วเจียหมัวในมือของเขา เขาต้องยอมรับว่าลูกค้าคนนั้นพูดถูกเมื่อเขาพูดว่าแพนเค้กของเขาไม่มีโอกาสแม้แต่น้อยที่จะสู้กับสิ่งนี้

 

แพนเค้กต้นหอมของเขาจะถูกกว่ามาก ซึ่งนั่นเป็นจุดขายที่ดี

 

แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่าโร่วเจียหมัวมีราคาแพง ถ้าเขาสามารถทำบางอย่างที่ดีและมีผลของเวทมนต์เขาจะตั้งราคามันไว้ที่ 400 เหรียญทองแดงหรือไม่ก็ 600 เหรียญทองแดง

 

“มันดีมาก” บิชอปพูดแล้วกลับไปเพลิดเพลินกับอาหารของเขาต่อ รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา

 

เมื่อเห็นว่าบิชอปตกอยู่ในภวังค์ของอาหารไปแล้วเจ้าของร้านคนอื่น ๆ ก็ไม่สามารถทนรอได้อีกต่อไป

 

“อา…”

 

พวกเขาร้องไห้ออกมาเกือบจะในเวลาเดียวกัน พวกเขาไม่สามารถเก็บซ่อนความแปลกใจเอาไว้ได้ ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่าแอนดรูและบิชอปรู้สึกประทับใจง่ายจนเกินไป แต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่ามันเป็นปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นเองในตัวของพวกเขา

 

“ฉันไม่เคยกินอะไรที่ดีได้ถึงครึ่งหนึ่งของมันมาก่อนเลย!” เบอร์นีสอุทาน

 

ไมล์พยักหน้า “เจ้าของร้านต้องเป็นอัจฉริยะแน่ ๆ ฉันพนันได้เลยว่าการแข่งขันในอีกครึ่งเดือน 1 ใน 10 อาหารที่อร่อยที่สุดจะต้องถูกแทนที่ด้วยมันแน่” เขาพูดอย่างตื่นเต้นพร้อมกับหันไปมองแม็กซ์ที่อยู่ในห้องครัว

A Stay-at-home Dad’s Restaurant In An Alternate World

A Stay-at-home Dad’s Restaurant In An Alternate World

Score 7.9
Status: Ongoing Released: N/A
อ่านนิยายเรื่อง A Stay-at-home Dad’s Restaurant In An Alternate Worldที่เมืองเคออส ณ ทวีปนอร์แลนมีร้านอาหารแปลกๆอยู่ร้านหนึ่ง ที่นี่พวกเอลฟ์กำลังกินเคบับอย่างตะกละตะกลามโดยไม่คำนึงถึงมารยาทที่ควรมี มังกรยักษ์กำลังนั่งอยู่หน้าหม้อไฟอย่างใจจดใจจ่อ ปีศาจกำลังนั่งกินแดงโก้ที่ดูน่าอร่อย… อยู่ที่นี่พวกเขาต้องทำตามกฎที่แปลกประหลาดและเข้มงวด แต่นั่นไม่ได้ทำให้พวกเขาเลิกมาต่อแถวเพื่อกินอาหารที่ร้านอาหารนี้เลย พวกเขาพูดถึงความศักดิ์สิทธิ์ของอาหารที่นี่และความสามารถของพ่อครัวที่แสนวิเศษ ที่นี่ไม่มีใครกล้ากินแล้วหนี “จ่ายเงินมาเดี๋ยวนี้ !” เด็กหญิงตัวน้อยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอันแสนน่ารักของเธอ มังกรตัวสูงห้าเมตรถึงกับต้องตัวสั่นเมื่อถูกเธอจ้องมอง

Comment

Options

not work with dark mode
Reset