Chapter 21 : เรื่องเศร้าของลูกเป็ดขี้เหร่
“ขอบอกอีกครั้งว่าระบบไม่ใช่ร้านค้า ! ฉันไม่ได้มีเสื้อผ้าขาย !” ระบบตอบกลับอย่างเย็นชา
“ฉันจะจ่าย ชุดนอนขายเท่าไหร่ ? 50 เหรียญทองแดง ? 100 เหรียญทองแดง ? แม้แต่ 2 เหรียญทองฉันก็จ่าย” แม็กซ์พูดขึ้นอย่างใจเย็นพร้อมกับมองไปที่เงินที่เหลืออยู่ 616 เหรียญทองแดง
ระบบหายไปสักพักโดยที่ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็มีข้อมูลปรากฏขึ้นมาในหัวของแม็กซ์ “ชุดนอนเด็ก 2 เหรียญทอง ชุดนอนผู้ชาย 3 เหรียญทอง ชุดเด็ก 3 เหรียญทอง ชุดเชฟ 3 เหรียญทอง สามารถเลือกสีและรูปแบบต่างๆได้”
แม็กซ์มองเอมี่ที่ดูเหมือนว่าจะง่วงหลังจากที่อาบน้ำเสร็จก่อนจะพูดขึ้นในหัว “ฉันจะเอาชุดนอนเด็กกับชุดเชฟ” ราคามันไม่ได้แพงมาก แต่เขาต้องให้ความสำคัญกับภารกิจของเขา การประหยัดเงินไว้ซื้อวัตถุดิบคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้
ทันใดนั้นก็มีชุดนอนเด็กรูปแบบและสีต่างๆปรากฏขึ้นมาในหัวของแม็กซ์ เขาไม่รู้ว่าจะเลือกแบบไหนดี ดังนั้นเขาจึงหันกลับไปหาเอมี่และถามขึ้น “ลูกชอบชุดนอนแบบไหนเอมี่ ? หนูชอบสีอะไร ?”
หลังจากที่คิดสักพัก เอมี่ก็มองไปที่แม็กด้วยสีหน้าคาดหวังและตอบกลับ “เอมี่ชอบสีม่วงและหนูอยากให้มีหมีตัวน้อยๆอยู่ด้วย…” เวทย์มนต์ของพ่อนั้นน่าเหลือเชื่อ บ้านกับชุดที่เขาเสกมานั้นสวยไปหมด ดังนั้นเธอจึงรู้สึกคาดหวังกับชุดของเธอขึ้นมา
ชุดนอนสีม่วงตัวหนึ่งสะดุดตาแม็กซ์มาก มันเป็นชุดนอนเต็มตัวที่มีหูหมีสองข้างอยู่ทีหมวกและมีหน้าหมีน้ำตาลอยู่ด้านหน้า เอาอันนี้แหละ
“งั้นพ่อจะไปเอาชุดมาให้ลูกนะ” แม็กซ์พูดขึ้นหลังจากที่ระบบบอกว่าชุดนั้นพร้อมแล้ว เขาเข้าไปในห้องแล้วเปิดดูในตู้เสื้อผ้า มีชุดนอนหมีน่ารักกับชุดเชฟแขวนอยู่ด้านใน
แม็กซ์เอาชุดของตัวเองไปวางไว้ที่เตียงแล้วเอาชุดนอนของเอมี่ไปที่ห้องน้ำ เขามองไปที่เอมี่แล้วถามขึ้น “ลูกชอบรึเปล่า ?”
“ว้าว สวยจริงๆ !” เอมี่ที่ถูกห่อด้วยผ้าเช็ดตัวอยู่มองไปที่ชุดนอนในมือของแม็กซ์ ก่อนที่จะพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ใช่ ! เอมี่ชอบสีม่วง พวกมันดูฟูและปุกปุย หนูจะกลายเป็นหมีน้อยตอนที่ใส่มัน หนูชอบมัน ! พ่อดีที่สุดเลย !”
เมื่อเห็นรอยยิ้มพอใจของลูก แม็กซ์เองก็รู้สึกดีใจไปด้วย เขาหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาแล้วพูดขึ้น “พ่อจะเช็ดผมให้ แล้วลูกก็เปลี่ยนไปใส่ชุดนอนแล้วค่อยไปนอนนะ”
เอมี่พยักหน้า “ได้ค่ะ” เอมี่หันหัวไปให้แม็กซ์และแทบจะอดใจไม่ไหวที่จะได้ใส่ชุดใหม่
แม็กซ์เช็ดผมของเธออย่างระมัดระวัง เขาเป่ามันด้วยไดร์เป่าผมแล้วค่อยใส่ชุดใหม่ให้เธอ
เอมี่เอาหน้าถูแขนเสื้อ “นุ่มจัง สบายมากด้วย” เธอหรี่ตาลงพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข
แม็กซ์มองไปที่เอมี่ ชุดนอนสีม่วงนี้ทำให้เอมี่เป็นเหมือนกับหมีน้อย มันเข้ากับผิวขาวๆของเธอ ผมสีเงินของเธอแผ่ไปทั่วบ่าและหลัง หูแหลมๆที่ขาวราวกับหิมะ เธอดูเป็นลูกครึ่งเอลฟ์ที่สมบูรณ์แบบ
“นี่ เดี๋ยวพ่อจะอุ้มให้ลูกดูหมีน้อย” แม็กซ์ใส่หมวกให้กับเอมี่ แล้วอุ้มเธอขึ้นหน้ากระจก
เอมี่มองหมีน้อยในกระจกแล้วอ้าปากค้าง เธอโบกมือไปมาให้กับแม็กซ์ “โอ้ หมีน้อยมาแล้ว มันจะกินพ่อ !”
“อย่ากินพ่อ ได้โปรดเถอะ !” แม็กซ์เล่นตามเธอพร้อมกับยิ้มออกมา
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว เอมี่ไม่กินพ่อหรอก” เอมี่ยื่นมือมาจับแก้มแม็กซ์แล้วลูบผมของเขา
เอมี่นี่น่ารักจริงๆ แม็กซ์หุบยิ้มแล้วพูดขึ้น “โอ้ พ่อไม่กลัวแล้ว” เขาดมกลิ่นเธอ “เอมี่กลิ่นหอมแล้ว ได้เวลาไปนอนแล้วล่ะ” เขาอุ้มเธอไว้แล้วเดินไปที่ห้องนอน ก่อนที่จะวางเธอลงบนเตียง
เอมี่ส่ายหัวไปมาพร้อมกับจับมือของแม็กซ์เอาไว้ “เอมี่นอนไม่หลับ พ่อเล่านิทานให้หนูฟังหน่อย”
แม็กซ์พยักหน้า “ได้ งั้นพ่อจะเล่าเรื่องลูกเป็ดขี้เหร่ให้ฟัง” จากนั้นเขาก็ดึงเก้าอี้มาข้างๆเตียงของเธอ
“เอมี่อยากฟัง” เอมี่พยักหน้า
“ในประเทศห่างไกลที่งดงาม มีเป็ดตัวหนึ่งกำลังฟักไข่ของเธออยู่…” แม็กซ์เริ่มเล่าเบาๆ เด็กแทบทุกคนที่โลกเดืมของเขาต้องเคยฟังเรื่องนี้มาก่อน
ที่เอมี่ขาดความมั่นใจนั้นส่วนหนึ่งก็เพราะเธอต่างจากมนุษย์และเอลฟ์ ดังนั้นบางครั้งเธอจึงโดนหัวเราะเยาะ นั่นก็เหมือนกับหงส์ที่เกิดในฝูงเป็ด
เขาตั้งใจเล่าผ่านเรื่องนี้ว่าเธอไม่ได้ต่างแต่พิเศษและเธอก็ดีกว่าคนอื่นๆ
แน่นอน เมื่อเขาอยู่ที่นี่แล้ว เขาจะไม่ยอมให้มีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นกับเธออีก
แค่เพราะลูกเป็ดขี้เหร่เกิดมาต่างจากตัวอื่นในฝูงเป็ด เธอจึงถูกรังเกียจ เธอโดนเป็ดไล่ออกจากฝูง โดนไก่ไล่จิก โดนแมวไล่ตามและโดนเตะโดยสาวใช้ในเล้าไก่
เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องลอยตามน้ำออกมา เธอต้องอดทนผ่านฤดูหนาวมาด้วยตัวเองและเกือบจะถูกไก่งวงฆ่าตาย สุดท้ายเมื่อมาถึงฤดูใบไม้ผลิ ในตอนที่เธอเห็นฝูงหงส์ที่บินอยู่บนท้องฟ้า เธอได้กางปีกของเธอออกและพบว่าเธอนั้นกลายเป็นหงส์ที่งดงาม เธอสามารถบินบนท้องฟ้าและกลายเป็นที่รักของทุกคนได้
แม็กซ์เล่าเรื่องด้วยเสียงทุ้มและนุ่มนวล เอมี่เพลิดเพลินไปกับเนื้อเรื่อง เธอกำหมัดแน่นราวกับว่าเธอเป็นห่วงลูกเป็ดขี้เหร่และหลังจากที่รู้ว่ามันรอดมาได้ เธอก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แต่เธอก็ตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งเพราะอันตรายที่เกิดขึ้นมาเรื่อยๆ สุดท้ายเมื่อลูกเป็ดขี้เหร่กลายเป็นหงส์และมีเพื่อน เธอก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
“งั้น เอมี่ใช่ลูกเป็ดขี้เหร่รึเปล่า ? หนูจะสวยเหมือนกับหงส์รึเปล่าถ้าหนูโตขึ้น ?” เอมี่มองแม็กซ์ด้วยความคาดหวัง
“ไม่ เอมี่น่ะสวยเหมือนกับหงส์อยู่แล้ว และหนูจะสวยยิ่งกว่านี้อีกตอนที่หนูโตขึ้น” แม็กซ์ส่ายหน้าพร้อมกับยิ้ม เขาลูบหัว เอมี่ด้วยมืออีกข้าง “นอกจากนี้ ตราบใดที่พ่ออยู่กับลูก จะไม่มีใครมาทำอะไรลูกได้”
“หนูรู้” เอมี่มองไปที่แม็กซ์แล้วพยักหน้าอย่างมั่นใจ จากนั้นเธอก็พูดขึ้น “เอมี่มีอะไรจะขอ”
“อะไรเหรอ ?” แม็กซ์มองเธอ
“เราเลี้ยงลูกเป็ดขี้เหร่ได้มั้ย ?” เธอถามขึ้นมาเบาๆ
“ลูกชอบหงส์รึเปล่า ?” แม็กซ์ผงะ หงส์ไม่ได้หามาง่ายๆ แต่เขาก็พอคิดได้ว่าเอมี่อยากจะเลี้ยงมัน
“ใช่ ตอนที่มันโตขึ้น เราจะได้กินห่างย่างกัน” เอมี่พยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง
