Chapter 221 : นายขาย RPG มั้ย?
ลูกค้าหลาย ๆ คนกำลังรวมตัวกันบ่นอยู่หน้าร้านอาหาร
“ทำไมถึงยังไม่เปิด?” ชายคนหนึ่งถาม
“มีประกาศอยู่ที่ประตูว่าพวกเขาออกไปหาวัตถุดิบ” เสียงที่สองพูดขึ้น
“อะไรนะ? วันนี้ฉันจะไม่ได้กินพุดดิ้งเต้าหู้และข้าวผัดหยางโจวเหรอ?” ชายคนแรกพูด
“เขาไม่ใส่ใจพวกเราเลย” ชายคนที่สามพูดขึ้น
“เขาน่าจะบอกพวกเราตั้งเมื่อวาน เขาทำให้ฉันเสียเวลาและฉันต้องหาคำอธิบายไปให้ภรรยาของฉัน!” เสียงที่สี่พูดขึ้น
“แต่วันนี้ไม่ควรจะเป็นวันหยุดของเขา” แฮร์ริสันพูดขึ้นด้วยความสับสน
“ฉันสัญญากับพาเมอร์ว่าจะซื้ออาหารเช้าไปให้เขา” จอร์จถอนหายใจ
“ข่าวดีคือพรุ่งนี้จะมีเมนูใหม่” โมไบพูดขึ้น เขาเป็นคนแรกที่เห็นประกาศ เขารู้สึกเหนื่อยล้าเมื่อเขาไม่ได้กินข้าวผัดหยางโจวในวันนี้
“ใช่ ฉันหวังว่าฉันจะได้กินเมนูใหม่ในวันพรุ่งนี้” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น “อาหารทุกอย่างของที่นี่อร่อยมาก เราควรเข้าใจเขาให้มากขึ้น เขาออกไปหาวัตถุดิบให้พวกเรา”
“ฉันเข้าใจเขา แต่ฉันไม่สามารถให้อภัยเขาได้” อัศวินหนุ่มคนหนึ่งพูดพร้อมกับขว้างกริชไปที่ประตู “นี่คือข้อความที่ฉันจะส่งให้เขา”
บางคนลอกเลียนแบบเขาแล้วขว้างมีดหรือกริชไปที่ประตู
“วันนี้ร้านยังไม่เปิดเหรอ?” กลอเรียกระซิบในขณะที่เธอมองไปที่ฝูงชนผ่านหน้าต่างของรถม้าด้วยความผิดหวัง วันนี้เธอยังคงสวมผ้าคลุมหน้าแต่มันเป็นสีเงิน ชุดเดรสและผ้าคลุมของเธอเป็นสีน้ำเงินอ่อน
ชุดใหม่ของเธอดูสดใสขึ้นมาก พร้อมกับผมที่หยักเป็นลอนสวยและร่างกายที่เพรียวบาง เธอก็จะกลายเป็นศูนย์รวมของความสนใจถ้าเธอก้าวลงจากรถม้า
“ฉันแน่ใจว่าเมนูใหม่จะอร่อย” เธอพึมพำและจากไป
ซาเจราสและลูกน้องทั้งสองคนเดินไปที่ประตูและมองเห็นกองมีดและประกาศ
มอนด์เกาหัวล้าน ๆ ของเขา “เอายังไงดีครับหัวหน้า? ผมอยากกินโร่วเจียหมัว”
คีลดูซึมเศร้า “ผมด้วย”
ซาเจราสตบหัวพวกเขา “ไม่ได้กินโร่วเจียหมัวแค่วันเดียวพวกนายไม่ตายหรอก แม้แต่อัจฉริยะอย่างแม็กซ์ก็ยังทำงานหนัก มาเถอะ ฉันหวังว่าจะมีพี่น้องของพวกเรามาที่นี่เพิ่มขึ้นในไม่ช้า เราจำเป็นต้องหาเงินให้เพียงพอสำหรับการซื้อโร่วเจียหมัวให้กับพวกเขา!”
“เพื่อโร่วเจียหมัว!” คีลและมอนด์พูดขึ้นด้วยความตื่นเต้นในทันที
“เขาบอกกับฉันว่าลูกศิษย์ที่มีค่าของฉันป่วย แต่ดูเหมือนว่าเธอจะโดดเรียนเพื่อไปเล่นกับพ่อของเธอ” ครัสซูพูดด้วยความโกรธ “นี่เพิ่งวันที่สองเองนะ!” อากาศรอบ ๆ ตัวเขาเริ่มร้อนขึ้นจนหลาย ๆ คนต้องถอยออกไป
อูเรี่ยนถือโอกาสนี้แสดงความเสียใจ “เอมี่จะเรียนกับฉันวันมะรืนนี้”
“นายจะได้สอนเธอแค่สองวันเท่านั้น วันที่สามเป็นวันหยุดของพวกเขา” ครัสซูตอบกลับ
“ในหนึ่งวันฉันสอนเธอได้มากกว่าที่แกสอนเธอสามวันซะอีก” อูเรี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงแหบสาก
ดวงตาของครัสซูหรี่ลงและเต็มไปด้วยอันตราย “อ้อเหรอ? ทำไมเราไม่พูดกันด้วยเวทมนตร์แทนล่ะ?”
อูเรี่ยนดึงไม้กายสิทธิ์ของเขาออกมาจากแขนเสื้อ “ยินดี”
แบรนลี่รีบเข้ามาขวางระหว่างพวกเขาพร้อมกับโล่เวทมนตร์รอบตัวเขา “ได้โปรดเถอะท่านทั้งสอง มีคนมากมายอยู่ที่นี่…”
เขาอาจจะมีตำแหน่งสูงในวิหารสีเทาแต่เขาก็เป็นแค่คนตัวเล็ก ๆ เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าตำนานทั้งสองคนนี้ เขาได้รับมอบหมายให้คอยเฝ้าดูพวกเขา
มันเป็นงานที่อันตราย
…
ทันใดนั้นแม็กซ์ก็รู้สึกได้ถึงอันตรายจากการจ้องมองของมังกร เขาเดินไปยืนข้างหน้าเอมี่และมองดูมังกรอย่างระมัดระวัง ยังไงซะเขาก็ไม่สามารถฆ่ามังกรได้อีกต่อไปแล้ว
“ระบบ นายขาย RPG มั้ย?” แม็กซ์ถามอย่างกระวนกระวาย
“คุณจ่ายไม่ได้หรอก” ระบบตอบร
“ถ้านายปล่อยให้ฉันตายแผนของนายที่จะทำให้ฉันกลายเป็นเทพแห่งการทำอาหารจะล้มเหลว”
“ไม่ต้องห่วง ฉันสามารถหาคนอื่นมาแทนได้ตลอด”
แม็กซ์ยกคิ้ว “นาย…”
การกระทำเพื่อปกป้องเอมี่ของแม็กซ์ได้รับความชื่นชมจากนักผจญภัยจำนวนมาก
พวกเขาหวังว่ามังกรจะใจดีและปล่อยพวกเขาไป
ในขณะที่แม็กซ์พยายามถามหาอาวุธบางอย่างจากระบบมังกรก็หายไปและมีเด็กสาวที่สวมชุดสีขาวปรากฏตัวขึ้นที่ประตู
