Chapter 259 : ผู้หญิงไม่ใช่อะไรนอกซะจากเครื่องประดับของผู้ชาย
คฤหาสน์มอร์ตันตั้งอยู่ที่มุมตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองเคออส มันมีขนาดใหญ่และหรูหรา แต่อาคารกลับมาสีเทาและขาวที่ดูน่ากลัว
หลอดไฟสว่างขึ้น คนรับใช้เดินไปมาด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบาและไม่เคยทำอะไรมากไปกว่าแลกเปลี่ยนสายตากัน
ในห้องโถงใหญ่มีผู้คนที่แต่งตัวดีโหลหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้แดงขนาดใหญ่ มีสเต็กและคาเวียร์อย่างละหนึ่งจานอยู่ตรงหน้าพวกเขาทุกคน พวกเขาวางมือของตัวเองไว้บนตัก ไม่มีใครพูดและบรรยากาศก็กดดันมาก
ตะเกียงน้ำมันคริสตัลส่องสว่างไปทั่วทั้งห้อง คนรับใช้หลายคนกำลังยืนรอรับคำสั่งอย่างหวาดกลัว
เจฟฟรีนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ เขามองผ่านเดนนีส มาร์ควิส ภรรยาของเขาและที่ลูกชายคนที่สองของเขา ไซริลที่กำลังก้มหน้างเล็กน้อยไป จากนั้นเขาก็มองไปภรรยาของไซริลและแลนซ์ลูกชายคนแรกของเขา
แม้แต่ลูกชายคนแรกของเขาก็ไม่กล้าสบตา เจฟฟรีขมวดคิ้ว เขามองผ่านหลานชายของเขามิกกี้ไปแล้วไปหยุดอยู่ที่หญิงสาวที่สวมผ้าคลุมหน้าที่นั่งอยู่ห่างออกไปจากเขา “ถอดมันออก พวกเรามอร์ตันไม่ใช่คนขี้ขลาด”
พวกเขาทั้งหมดมองไปที่หญิงสาว
“บางทีเธออาจจะไม่ชอบให้เรามองไปที่ใบหน้าสวย ๆ ของเธอ” เฮอร์ตี้พูดเยาะเย้ย เธอเป็นเด็กสาวหน้าตาดีที่มีอายุประมาณ 16 ปี ใบหน้าของเธอปกคลุมไปด้วยเครื่องสำอางจำนวนมาก
“ใช่ เธอช่างสวยเหลือเกิน” เฮอร์นี่น้องสาวฝาแฝดของเฮอร์ตี้แสดงความเห็นในขณะที่เธอมองไปที่กลอเรีย พวกเธอทั้งสองดูจะมีนิสัยเหมือนกัน
“ฉันได้ยินมาว่าเธอกลายเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดคนหนึ่งในเมือง” ออโรร่าพูดขึ้นปากของเธอยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอย่างเหยียดหยาม ลิปสติกสีแดงของเธอทำให้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยแป้งฝุ่นของเธอดูหนาขึ้น เธอมีริ้วรอยมากเกินไปสำหรับผู้หญิงอายุ 30
กลอเรียกำมือของเธอแน่น
ผู้หญิงที่ดูอ่อนโยนและนั่งถัดไปจากเธอดูกังวล เธออ้าปากขึ้นแล้วก็ค่อย ๆ ปิด
“พ่อคุณควรปล่อยให้เธอทำตามสิ่งที่เธอต้องการ” แลนซ์พูดอย่างไม่สบอารมณ์
“ให้เธอทำตามที่เธอต้องการ” เจฟฟรีบ่น เขาโน้มตัวไปข้างหน้าและพูดต่อ “ฉันให้แกทำตามที่แกต้องการแล้วดูซิว่ามันเป็นยังไง! แกกลายเป็นครู เวรเอ๊ย! แกทำให้ตระกูลของเราขายหน้า!” เขาหยุดไปครู่หนึ่ง “ผู้หญิงควรทำตามที่ผู้ชายต้องการเสมอ พวกเธอเป็นแค่เครื่องประดับสำหรับผู้ชายเท่านั้น พวกเธอควรจะหาคนที่จะแต่งงานด้วยให้ได้ นั่นล่ะคือสิ่งที่ควรทำ”
ไซริลมองดูแลนซ์อย่างเยาะเย้ยและก้มหน้าลงอีกครั้งราวกับว่าเขาเป็นเด็กที่เชื่อฟัง
ออโรร่า เฮอร์ตี้และเฮอร์นี่มองกลอเรียอย่างโจ่งแจ้งราวกับว่าเธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในห้องนี้
แลนซ์ลุกขึ้นยืน “งานของผมไม่มีอะไรน่าอาย ผมรักการสอน ผมเลือกที่จะเป็นครูด้วยความต้องการของตัวเอง” จากนั้นเขาก็มองไปที่กลอเรียแล้วพูดต่อ “ผู้หญิงไม่ใช่เครื่องประดับสำหรับผู้ชาย พวกเธอสามารถทำในสิ่งที่พวกเราทำได้ ผมอาจจะเป็นคนโง่สำหรับพ่อ แต่คนโง่อย่างผมนี่แหละที่จะเปลี่ยนโลก!”
กลอเรียเงยหน้าขึ้นมองพ่อของเธอที่สละตำแหน่งของเขาในฐานะผู้สืบทอดของเจฟฟรีและพบว่าเขาน่าชื่นชมมาก
เจฟฟรีหัวเราะ “แกยังสติดีอยู่รึเปล่า” เขาเอนตัวลงกับเก้าอี้และมองไปลูกชายคนแรกที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเชื่อมั่นด้วยความผิดหวัง “แกไม่สามารถเปลี่ยนสภาพความเจ็บป่วยของลูกสาวแกได้ถ้าแกไม่ได้เกิดในตระกูลมอร์ตัน”
“แลนซ์ นายกำลังทำให้พ่อโกรธ” ไซริลพูดอย่างไม่เห็นด้วย
“ฉัน…” แลนซ์กัดฟันแล้วกลืนคำพูดของเขากลับไป เขายืนอยู่ครู่หนึ่งแล้วนั่งลงอย่างอ่อนแรง
มือของกลอเรียสั่น ตอนนี้ดูราวกับว่าเธอจะลุกขึ้นยืนได้ทุกนาที
มิกกี้จับมือของเธอแล้วส่ายหัว ถึงแม้ว่าเขาจะมีอายุแค่ 10 ขวบแต่เขาก็บอกได้ว่าปู่ของเขากำลังโกรธมาก เขาไม่อยากเห็นกลอเรียถูกดุ
เจฟฟรีก้มลงมองอาหารของเขาแล้วหยิบมีดและส้อมขึ้นมา “โลกจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง คนรวยจะคงความมั่งคั่งและผู้หญิงจะไร้ประโยชน์” เขาพูดด้วยเสียงเบาแต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ
ใบหน้าของคนอื่น ๆ ผ่อนคลายลงด้วยความโล่งใจ พวกเขาหยิบมีดและส้อมขึ้น
ทันใดนั้นกลอเรียก็ลุกขึ้นยืน “หนูเห็นด้วยกับพ่อ คุณปู่ ผู้หญิงไม่ได้ไร้ประโยชน์ หนูจะพิสูจน์ให้คุณเห็นในสักวันหนึ่ง” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่
คนอื่น ๆ นิ่งค้างไปด้วยความตกใจ พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าเด็กผู้หญิงที่อ่อนโยนจะกล้าลุกขึ้นมาสู้กับเจฟฟรี
แลนซ์หันไปมองกลอเรียราวกับว่าเขาเพิ่งเคยพบเธอเป็นครั้งแรก
“ขอตัวนะคะ หนูไม่หิว” กลอเรียพูดและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
