Chapter 263 : ความรู้ผิดชอบชั่วดีของฉันนั้นชัดเจน
ใต้ต้นไม้แห่งชีวิตในถ้ำสลัวมีอิริน่าที่สวมชุดสีขาวนั่งไขว่ห้างอยู่ มีแสงสีฟ้าล้อมรอบตัวเธอและต้นไม้ด้านหลังของเธอเอาไว้
หิ่งห้อยบินอยู่รอบตัวเธอท่ามกลางใบไม้รูปหัวใจ เธอดูน่ารักยิ่งขึ้นท่ามกลางแสงของพวกมันและดวงจันทร์สีทองที่อยู่ที่หว่างคิ้วของเธอดูเหมือนว่ามันจะเปล่งประกาย เธอดูสงบและผ่อนคลายราวกับว่าเธอได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับต้นไม้
ถ้ำแห่งนี้เงียบมากจนแทบจะได้ยินเสียงกระพือปีกของหิ่งห้อย
ประตูถ้ำเปิดออกเล็กน้อยและฟิริสก็เข้ามา เธอวิ่งมาที่ต้นไม้และเรียก “เจ้าหญิงอิริน่า!”
กิ่งไม้สีเขียวแตะตัวเธอแต่ไม่ได้หยอกเธอเหมือนกับครั้งก่อน
ดวงตาของอิริน่ายังคงปิดอยู่ “เกิดอะไรขึ้นเหรอถั่วงอก?” เธอถามอย่างใจเย็น
“สแนร์ได้รับบาดเจ็บ…” ฟิริสพูดเบา ๆ อย่างเศร้าสร้อย มีรอยเลือดอยู่ใต้คางของเธอราวกับว่าเธอถูกแส้ฟาดมา
อิริน่าลืมตาขึ้น แสงสีเขียวหายไปและหิ่งห้อยก็บินหนีไป
เธอเห็นรอยเลือดใต้คางของฟิริส “ใครทำแบบนี้กับเธอ?”
ฟิริสปิดลำคอของเธอเอาไว้อย่างหงุดหงิดแล้วก้มหน้าลง “ฉันไม่เป็นไรค่ะเจ้าหญิง”
“เขาได้บาดเจ็บได้ยังไง?” อิริน่าถาม
“เขาถูกปีศาจบางตัวโจมตี ขาขวาของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เขาจะไม่เป็นไร แต่เขาจะต้องใช้เวลารักษาพอสมควร”
“ในเมื่อพวกมันกล้าฉันก็จะตอบแทนพวกมัน แต่ฉันไม่คิดว่าเป็นปีศาจที่จะต้องรับผิดชอบ” อิริน่าลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ กิ่งไม้แหวกออกเพื่อให้เธอผ่านออกมา
ฟิริสดูเป็นกังวลในขณะที่อิริน่าเดินไปที่ประตู “เจ้าหญิงคะ แผลของฉัน…ฉันทำมันด้วยตัวเอง…”
“นั่นสินะ” ประตูหินเปิดออกโดยสมบูรณ์ในขณะที่เธอเดินเข้าไปใกล้ เธอเดินออกไปข้างนอก ดวงตาของเธอกวาดมองในป่าแล้วหยุดอยู่ที่บนต้นไม้ใหญ่ “ออกมา!”
ป่าตกอยู่ในความเงียบท่ามกลางแสงจันทร์ ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องของจิ้งหรีด
ทันใดนั้นต้นไม้ก็ระเบิดเป็นโพรงและเงานั้นก็บินเข้ามาหาอิริน่า
เจ้าหญิงยกมือซ้ายขึ้น จากนั้นเงานั้นก็หยุดนิ่งอยู่กลางอากาศในทันที
มันเป็นเอลฟ์ชราคนหนึ่ง เธอสวมชุดคลุมสีดำ หลังค่อม และมีจมูกที่งุ้มเป็นตะขอเหมือนกับแม่มดแก่ ๆ ดวงตาของเธอดูดุร้ายราวกับสัตว์ป่า
“ฉันรู้จักเธอ เธอเป็นหนึ่งในสุนัขรับใช้ของเฮเลน่า ยายแก่ที่น่ารังเกียจ! เธอกัดฟิริสเหรอ?” อิริน่าถามด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“แกกล้าดูถูกเลดี้เฮเลน่าได้ยังไง!” แฮตตี้คำรามด้วยความโกรธในขณะที่เธอจ้องหน้าอิริน่าราวกับว่าต้องการจะฆ่าเธอให้ตาย
“โอ้ สุนัขรับใช้แสนซื่อสัตย์!” อิริน่ายิ้ม
“แกนำความอัปยศมาสู่พวกเรา แกมันนังโสเภณี! แกควรจะถูกตรึงและตายไปซะ!” เธอกัดฟันพูด
“ไม่จริง! เจ้าหญิงอิริน่าคือความภาคภูมิใจของชาวเอลฟ์!” ฟิริสตะโกนสวน
อิริย่าขมวดคิ้วแล้วยกมือขวาขึ้น แต่แล้วก็หยุด
แฮตตี้รู้สึกกลัว แต่ตอนนี้เธอกลับมองอิริน่าด้วยความพึงพอใจและความดูถูก “ตีฉันสิถ้าแกกล้า!”
“ฉันไม่อยากทำให้มือของฉันสกปรก” อิริน่าเก็บมือซ้ายของเธอกลับมาด้วย
ทันใดนั้นกิ่งไม้สองกิ่งก็พุ่งออกมาจากด้านในถ้ำและฟาดลงไปบนใบหน้าของแฮตตี้
แรงฟาดนั้นส่งเธอลอยไปข้างหลังและกระแทกเข้ากับต้นไม้
เธอพ่นเลือดและฟันสีดำหลายซี่ออกมา แก้มของเธอบวมช้ำอย่างน่ากลัว เธอเงยหน้าขึ้นมาและเยาะเย้ยเจ้าหญิง “ผู้คนจะได้รู้ความจริงและเอลฟ์ทุกคนจะได้รู้ว่าแกเป็นโสเภณี!”
“ความรู้ผิดชอบชั่วดีของฉันนั้นชัดเจน” อิริน่าพูดอย่างใจเย็น เธอเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์และพูดต่อ “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับสแนร์อีก ฉันจะฆ่าสุนัขรับใช้ทั้งหมดของเธอ ทำตัวเป็นสุนัขที่ดีและเอาไปบอกเธอด้วย”
จากนั้นเธอก็เดินกลับไปที่ถ้ำ
แฮตตี้รู้สึกหวาดกลัวและร่างกายของเธอเริ่มสั่นเทา
“ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ชอบฆ่าสุนัข แต่บางครั้งฉันก็ไม่มีทางเลือก” อิริน่าพูดขึ้นหลังจากที่เธอเดินเข้าไปข้างใน ประตูหินปิดลงอย่างช้า ๆ
ความรู้สึกหวาดกลัวในใจของแฮตตี้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ถึงแม้ว่ากระดูกจำนวนมากของเธอจะหักแต่เธอก็รีบคลานออกไปให้ห่างจากถ้ำที่อันตรายนี้
