A Stay-at-home Dad’s Restaurant In An Alternate World – ตอนที่ 276

Chapter 276 : โร่วเจียหมัว! โร่วเจียหมัว! โร่วเจียหมัว!

“ฉันอยากได้ข้าวไก่ตุ๋น” ฉีฉีพูดในขณะที่เธอดูเมนู “และพุดดิ้งเต้าหู้เบบหวาน โร่วเจียหมัวนี่เป็นขนมปังและเนื้อสัตว์ใช่มั้ยคะ? ฉันเอาหนึ่งอันด้วย แล้วก็ข้าวผัดหยางโจวหนึ่งจาน ลู่ลู่ นายอยากกินอะไร?”

“ที่รัก ฉันจะกินอาหารที่เธอกินไม่หมดเอง” ลู่ลู่หันไปหายาเบะมิยะ “เอาแค่นี้ครับ”

“โอเคค่ะ” ยาเบะมิยะตอบรับแล้วเดินไปหาลูกค้าคนต่อไป

“ฉันอยากได้ข้าวไก่ตุ๋น โร่วเจียหมัว พุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานและพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาว” โรเบิร์ตพูดในขณะที่เขามองไปที่ยาเบะมิยะ

“ขอโทษนะคะ แต่หนึ่งคนสั่งพุดดิ้งเต้าหู้ได้แค่หนึ่งถ้วยเท่านั้นค่ะ”

“พวกเรามากันสองคนครับ” โรเบิร์ตพูดพร้อมกับชี้ไปที่รูด

“มันมากเกินไปนะครับ รอง – สำหรับผมแค่โร่วเจียหมัวก็พอแล้ว” รูดกล่าว เขาเกือบจะเผยตัวออกมาแล้วว่าพวกเขาเป็นใคร

“ไม่ นายควรลองกินพุดดิ้งเต้าหู้ที่ทำให้คนบ้าคลั่งกัน”

ยาเบะมิยะพยักหน้า “ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” เธอเดินกลับไปที่ห้องครัว

“คุณเห็นคู่รักสองคนนั้นมั้ยคะหัวหน้า?” ยาเบะมิยะถาม “พวกเขาน่ารักมากเลย”

“พวกเขากำลังให้อาหารหมาใช่มั้ย?” แม็กซ์หันไปมองแล้วเห็นชายร่างใหญ่กำลังสางผมให้กับหญิงสาวด้วยมือที่ใหญ่โตของเขา เขารู้สึกอิจฉามาก

แซลลี่กำลังใช้เครื่องล้างจาน เธอมีความสุขเมื่อเธอมองเห็นพวกเขาแต่เธอไม่ได้แสดงให้เห็น

“ให้อาหารหมา? มันคืออะไรเหรอคะ?” ยาเบะมิยะถามในขณะที่เธอวางไก่ตุ๋นสองชามลงบนถาด

“อืม” แม็กซ์พูด “เมื่อคู่รักแสดงความรักต่อกันพวกเขาอาจจะทำให้เกิดความอิจฉาตาร้อนและเห็นแก่ตัวในหมู่คนโสด พวกเขากำลังให้อาหารหมา มันเป็นคำพูดจากที่ที่ฉันจากมา”

“โอ้” ยาเบะมิยะพยักหน้า “แล้วทำไมถึงเป็นอาหารหมาล่ะคะ?”

“เพราะเราเรียกคนที่ไม่มีคู่ว่าหมาโสด”

“เข้าใจแล้วค่ะ” ยาเบะมิยะยิ้มแล้วกลับไปทำงานต่อ

ทันใดนั้นแม็กซ์ก็มองเห็นรูดในหมู่ลูกค้า เขามีความทรงจำที่ดีเขาจึงจำพนักงานของสมาคมอาหารได้ในทันที ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาแต่งตัวดีมาก เขาน่าจะเป็นหัวหน้าของชายคนนั้น

พวกเขามาทำอะไรที่นี่? แม็กซ์ขมวดคิ้ว พวกเขากำลังสงสัยว่าฉันโกง?

พวกเขาสามารถตรวจสอบได้ตามที่พวกเขาต้องการ ฉันไม่มีอะไรซ่อนไว้

ยาเบะมิยะเสิร์ฟอาหารอย่างรวดเร็วและแซลลี่ก็เก่งมากในการเก็บและทำความสะอาดโต๊ะ

มีคนเพียงแค่สามคนเท่านั้น แต่พวกเขาทำงานราวกับเป็นเครื่องจักรที่มีความเชี่ยวชาญ โรเบิร์ตคิดในขณะที่เขามองดูแม็กซ์ที่กำลังทำอาหารหลายอย่างอยู่ภายในครัว

“ข้าวไก่ตุ๋น โร่วเจียหมัว พุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานและพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาวของคุณได้แล้วค่ะ กินให้อร่อยนะคะ” ยาเบะมิยะพูดด้วยรอยยิ้ม

โรเบิร์ตพยักหน้า “ขอบคุณครับ” เขาถูกอาหารดึงดูดความสนใจไปโดยสมบูรณ์

กลิ่นหอมที่น่าพึงพอใจกำลังกระตุ้นจมูกของเขาและทำให้เขาน้ำลายไหล เขาทำพวกมันออกมาได้ยังไง? พวกมันมีกลิ่นที่ดีมาก!

“นายอยากกินพุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานหรือแบบคาว?” โรเบิร์ตถามรูด

“แบบไหนก็ได้ครับ”

“งั้นฉันเอาแบบคาวแล้วกัน” เห็นได้ชัดว่าเขาชอบแบบคาวมากกว่า

ดวงตาของรูดจับจ้องไปที่โร่วเจียหมัว เขาไม่เคยได้กลิ่นหอมแบบนี้มาก่อน

เขาเคยไปร้านอาหารมาเกือบทุกร้านลานเอเดนแล้ว แต่ไม่มีอาหารในร้านไหนเลยที่ทำให้เขาอยากอาหารได้มากขนาดนี้ ท้องของเขาเริ่มร้องเสียงดังตั้งแต่ที่เขาเห็นคนอื่นกินและตอนนี้อาหารอยู่ข้างหน้าเขาแล้ว เขาแทบจะต้านทานความอยากอาหารของเขาไว้ไม่ได้เลย

“ฉันไม่คิดว่ามันจะดี…” รูดพูดอย่างดื้อรั้น แต่เขาก็ยกโร่วเจียหมัวขึ้นมาที่ปากของเขาและกัดลงไปด้วยตัวเอง

ขนมปังและเนื้อนั้นนุ่มมาก เมื่อเขากัดลงไปน้ำของเนื้อก็ไหลทะลักออกมา ต่อมรับรสของเขาเริ่มส่งเสียงเชียร์

รูดรู้สึกราวกับว่าเขากำลังอยู่บนสวรรค์ เขาเป็นตกเป็นทาสของอาหารโดยสมบูรณ์

มันอร่อยมาก! นี่คือสวรรค์! อาหารนี่มาจากสวรรค์! มันควรได้อันดับหนึ่ง! รูดคิด ราคาอันละ 300 เหรียญทองแดงนั้นไม่แพงเลย! ตอนนี้เขาไม่สนใจแล้วว่าเจ้าของร้านจ้างคนพวกนี้มาหรือไม่ เขาไม่สนใจแล้วว่าเจ้าของร้านจะโกงหรือไม่ เสียงกรีดร้องดังก้องอยู่ในหัวของเขา “โร่วเจียหมัว! โร่วเจียหมัว! โร่วเจียหมัว!