Chapter 300 : รสชาติที่น่าทึ่ง!
ด้านนอกร้านน้ำยาเวทมนตร์ ยาเบะมิยะที่รีบวิ่งออกมาชนเข้ากับหน้าอกของอลิซาเบธ
อลิซาเบธยกมือขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจในขณะที่ใบหน้าทั้งหมดของยาเบมิยะฝังอยู่ในหน้าอกของเธอความเงียบปกคลุมทั้งคู่ราวกับเวลาได้ถูกหยุดเอาไว้
“ฉัน…ฉันขอโทษ” ยาเบะมิยะเงยหน้าขึ้นมามองอลิซาเบธด้วยความเขินอายและขอโทษที่
“เธอช่วยเอาใบหน้าของเธอออกไปจากร่างกายของฉันก่อนได้มั้ย?” ใบหน้าของอลิซาเบธขึ้นสี ถ้าเป็นคนอื่นที่มาเอาเปรียบเธอแบบนี้เธอจะทำให้พวกนั้นกลายเป็นเศษน้ำแข็ง
อย่างไรก็ตามเธอหยุดเวทมนตร์ของเธอเอาไว้ก่อนที่เธอจะปล่อยมันออกไป เมื่อมองดูใกล้ ๆ แล้ว สาวน้อยลูกครึ่งมังกรที่ใบหน้าฝังอยู่ในหน้าอกของเธอคนนี้ดูค่อนข้างแปลกแต่ก็น่ารักดี
“ฉันขอโทษ! ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ!” จากนั้นยาเบะมิยะก็ดึงใบหน้าของเธอออกมาจากหน้าอกที่นุ่มและอุ่น ก่อนที่เธอจะสะดุดและโค้งคำนับขอโทษ แม้แต่ปลายหูของเธอก็แดงด้วยความเขินอายและเธอก็คิดกับตัวเอง ฉันจะทำยังไงดี! ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันเพิ่งจะทำอะไรที่หยาบคายแบบนั้นไป! อ้าาา! พระเจ้า! แต่…พวกมันใหญ่…และนุ่มมาก…และน่าจะนอนสบาย
ความรู้สึกไม่พอใจในใจของอลิซาเบธจางหายไปเมื่อเธอเห็นว่ายาเบะมิยะต้องการขอโทษ นอกจากนี้เธอเองก็มีส่วนที่ทำให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเช่นกัน เธอกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่จนไม่ได้สังเกตเห็นยาเบะมิยะที่กำลังวิ่งมา
ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่อลิซาเบธกำลังคิดอยู่นั้นก็เกี่ยวข้องกับเธอ มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะได้พบกับน้องสาวของเธอในวันเดียวกันกับที่เธอได้รับข่าว แต่ยาเบะมิยะเป็นเด็กสาวลูกครึ่งมังกรที่มีอายุใกล้เคียงกัน ดังนั้นเธอจึงเป็นไปได้ที่จะเป้นน้องสาวของเธอ
“ฉันไม่เป็นไร” อลิซาเบธพูดเสียงเย็นในขณะที่เธอสำรวจดูรูปร่างของยาเบะมิยะ
แผ่นหลังค่อนข้างเล็กและ รูปร่างผอมและสวมชุดสีดำและขาวแปลก ๆ ที่เน้นรูปร่างของเธออย่างสมบูรณ์แบบ ตรงกันข้ามกับส่วนอื่นของร่างกายที่ดูอ่อนแอ หน้าอกของเธอ…ค่อนข้างใหญ่
เธอมีเขามังกรทองคู่หนึ่งอยู่บนหัวและมีผมสีขาว ผมสีทองของเธอถูกมัดเอาไว้เป็นหางม้าด้านข้างซึ่งพาดไปที่ไหล่ขวาของเธอ ถึงอย่างนั้นสิ่งที่น่าประหลาดใจที่สุดสำหรับอลิซาเบธก็คือดวงตาของเธอ
เธอมีตาข้างซ้ายเป็นสีทองและตาข้างขวาเป็นสีดำ!
ความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาสีน้ำเงินเข้มของอลิซาเบธ ตาสีทองไม่ได้บ่งบอกถึงสายเลือดมังกรทอง แต่มันทำให้เธอดูน่ารักมากขึ้น
เธอ…สวยมาก! ยาเบะมิยะเองก็แอบประเมินอลิซาเบธอย่างลับ ๆ ผิวของเธอดูดีราวกับหิมะและเธอดูเหมือนจะมีอายุประมาณยี่สิบปี หน้าตาของเธอสวยมากและชุดสีเดรสน้ำเงินของเธอก็ดูราวกับว่ามันถูกแกะสลักขึ้นมาจากน้ำแข็ง มันทำให้เธอดูเหมือนเทพธิดาที่เพิ่งจะลงมาจากสวรรค์
เธอยืนอย่างสบาย ๆ อยู่ตรงนั้นแต่อารมณ์ที่เยือกเย็นและถือตัวของเธอก็ทำให้เธอรู้สึกอยากจะก้มหัวลง ตรงกันข้ามกับความเย็นชาและความสง่างามของแซลลี่ อลิซาเบธนั้นดูเย็นชาและอยู่ห่างไกล
ถึงแม้ว่าอลิซาเบธจะบอกว่าเธอสบายดี แต่ยาเบะมิยะยังคงประหม่าเล็กน้อย ยังไงซะเธอก็เป็นคนที่ชนกับอลิซาเบธและเธอไม่รู้ว่าเธอคงรจะพูดยังไงและทำได้เพียงก้มหน้าลง
“เกิดอะไรขึ้น?” ทันใดนั้นเสียงของแซลลี่ก็ดังขึ้น เธอเพิ่งจะเดินออกมาจากร้านน้ำยาเวทมนตร์และพบว่ายาเบะมิยะกำลังทำตัวเหมือนกับเด็กซนที่ถูกตำหนิ จากนั้นเธอก็หันไปมองอลิซาเบธและตกตะลึงไปกับความงามของเธอ
เธอเป็นมังกรยักษ์ใช่มั้ย? ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวของแซลลี่ ถึงแม้ว่าอลิซาเบธจะอยู่ในร่างมนุษย์แต่รัศมีรอบ ๆ ตัวของมังกรยักษ์ก็ยังแตกต่างจากมนุษย์เล็กน้อย นอกจากนี้นิสัยที่ดูหยิ่งยโสของเธอก็ยิ่งสนับสนุนแนวคิดดังกล่าว แต่ยาเบะมิยะไปทำให้มังกรผู้หญิงคนนี้โกรธได้ยังไง?
“ฉัน…ฉันชนเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ” ยาเบะมิยะเริ่มมีความมั่นใจกลับคืนมาเล็กน้อยเมื่อได้เธอยินเสียงของแซลลี่ แต่เธอก็ยังขอโทษอยู่
“ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันสบายดี” คิ้วของอลิซาเบธขมวดเล็กน้อยในขณะที่เธอมองไปที่แซลลี่ ความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอและเธอก็คิดกับตัวเอง เธอไม่ใช่เอลฟ์ธรรมดา จากกระแสเวทมนตร์ที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเธอ ฉันสามารถบอกได้ว่าเธอมีพลังพอ ๆ กับฉัน ฉันสงสัยว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้เป็นยังไง…
“อ๊ะ? เป็นพี่สาวมังกรคนสวยนี่เอง” เสียงของเอมี่เต็มไปด้วยความประหลาดใจและยินดีเมื่อเธอโผล่ออกมาพร้อมกับลูกเป็ดขี้เหร่ในอ้อมแขน เธอมองไปทางอลิซาเบธ
“เอมี่ หนูรู้จักเธอเหรอ?” ยาเบะมิยะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
“หนูกับพ่อเจอพี่สาวมังกรคนนี้ที่ประตูเมืองเมื่อไม่กี่วันที่ก่อน หนูจำเธอได้เพราะว่าเธอสวยมาก” เอมี่พยักหน้าก่อนที่จะโบกมือเล็ก ๆ ของเธอให้อลิซาเบธ “สวัสดีค่ะพี่สาวมังกร”
“เหมียว!” ในทางกลับกันลูกเป็ดขี้เหร่ดูเหมือนจะตั้งตัวเป็นศัตรูกับอลิซาเบธ มันกางกรงเล็บเล็ก ๆ ของมันออกมาและพยายามทำท่าทางให้ดูน่ากลัวที่สุด
“อื้ม” อลิซาเบธมองไปที่เอมีและพยักหน้าทักทาย เธอเคยเห็นชายคนหนึ่งที่ขี่รถประหลาดไปกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้เมื่อวันก่อน เธอแปลกใจเล็กน้อยที่ได้เจอกับเธออีกครั้ง ยิ่งไปกว่านั้นปรากฏว่าทั้งสามคนนี้คุ้นเคยกันดี
“ฉันชื่อยาเบะมิยะค่ะ ฉันเสียใจจริง ๆ แต่ฉันต้องกลับไปทำงาน ดังนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” ยาเบะมิยะเริ่มรู้สึกลนลานเล็กน้อยเมื่อเธอเห็นว่ามีลูกค้าเข้าและออกจากร้านอาหาร ดังนั้นเธอจึงรีบบอกลาอลิซาเบธก่อนที่เธอจะรีบหนีออกมา
“ไปกันเถอะเอมี่” แซลลี่มองไปที่อลิซาเบธก่อนที่เธอจะจับมือเล็ก ๆ ของเอมี่เอาไว้แล้วเดินตรงไปที่ร้านอาหาร มังกรยักษ์เป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องอารมณ์ที่แปรปรวนและความเอาแต่ใจ ดังนั้นเธอจะไม่ปล่อยให้เอมี่อยู่คนเดียวตรงนี้
“พี่สาวมังกร อาหารของร้านเราอร่อยมาก! คุณต้องมากินนะ” เอมี่ยอมให้แซลลี่พาเธอไปอย่างเชื่อฟัง แต่เธอก็ทิ้งคำเชิญเอาไว้ให้อลิซาเบธ
“ร้านอาหารมามี่…” สายตาของอลิซาเบธมองไปที่ป้ายร้านก่อนที่เธอจะเดินไปทางนั้น
“ข้าวไก่ตุ๋นและพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาวของคุณได้แล้วครับ กินให้อร่อยนะครับ” แม็กซ์วางจานลงตรงหน้าโนแวนเบา ๆ พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
“ขอบคุณ” โนแวนพยักหน้าในขณะที่สายตาของเขาถูกดึงดูดไปยังอาหารแสนอร่อยที่วางอยู่ตรงหน้า
เนื้อไก่สีทอง ซุปไก่ที่ดูมีเสน่ห์และส่วนผสมอื่น ๆ อีกมากมายรวมอยู่ในจานเดียว แต่มันก็ดูไม่วุ่นวายเลยแม้แต่น้อย เขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายเมื่อเขามองเห็นเนื้อไก่ที่อยู่ในน้ำซุปสีทอง
“นายอาศัยอยู่ในเมืองเคออสมาหลายสิบปีแล้ว แต่ฉันมีความเชี่ยวชาญมากกว่านายเมื่อต้องค้นหาอาหารอร่อย ๆ ในเมืองนี้” ครัสซูคีบไก่ตุ๋นขึ้นมาด้วยตะเกียบของเขาก่อนที่จะใส่มันเข้าไปในปากของเขาและเคี้ยวอย่างช้า ๆ ด้วยสีหน้าร่าเริง
“งั้น ฉันจะลองกินมันดู” โนแวนใช้ตะเกียบคีบไก่ขึ้นมาแล้วนำมันเข้าปาก ความประทับใจแรกของเขาคือรสชาติของซุปไก่แสนอร่อยแต่ก็ไม่เลี่ยนจนเกินไป เขาไม่สามารถระบุได้เลยว่ามีเครื่องปรุงอะไรอยู่บ้าง แต่ความอร่อยของมันถูกยกระดับไปไว้ที่ระดับสูงสุด เขาเคี้ยวไก่เบา ๆ และพบว่าเนื้อของมันนุ่มและสดมาก และมันมีรสชาติหลงเหลือเอาไว้ในปากถึงแม้ว่าเขาจะกลืนมันลงไปแล้ว
“นี่…นี่เป็นรสชาติที่น่าทึ่งมาก!” โนแวนอดไม่ได้ที่จะสรรเสริญไก่ตุ๋น เขาคีบไก่ขึ้นมาอีกชิ้นและดื่มด่ำไปกับความสุขอันหาที่เปรียบมิได้ในการลิ้มลองรสชาติแสนอร่อยของมัน
