Chapter 33 : คุณต้องทำตามกฎ
“อะไรนะ ?” คอนติผงะด้วยความแปลกใจ เขามองตามสายตาของเอมี่เข้าไปในครัว เขาเห็นแม็กซ์ที่ตัวผอมแห้งกำลังทำอาหารอยู่ เขายิ้มออกมาและส่ายหน้า “ไม่ใช่หรอก ชื่อของพวกเขาอาจจะเหมือนกัน แต่แม็ก อเล็กซ์เป็นอัศวินที่ยิ่งใหญ่และแข็งแกร่ง เขาไม่มีทางมาทำอาหารอยู่ในครัวแบบนี้หรอก นอกจากนี้เขาก็ไม่มีลูกสาวด้วย”
แม็กซ์ยักไหล่ คอนติก็ไม่ได้ผิดอะไร แม็กคนเก่าคงยังเป็นอัศวินที่ยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งอยู่หากไม่มีเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น เขาไม่เคยเข้ามาในครัว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการทำอาหารเลย
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังฟังคำพูดที่ชื่นชมตัวเองอยู่ แล้วเขาก็รู้สึก….มันรู้สึกดีอยู่นิดๆ
“ข้าวผัดสายรุ้งของพ่อหนูน่ะอร่อยมาก พ่อดีที่สุดในสายตาของหนูไม่ว่าคุณจะพูดยังไงก็ตาม” เอมี่พูดด้วยสีหน้าจริงจังและมองไปที่คอนติ
“ใช่ ฉันแน่ใจว่าเขาเป็นพ่อครัวที่ยอดเยี่ยม” คอนติพูดพร้อมกับยิ้ม เขากลับมานั่งที่เดิมและไม่โต้เถียงกับเอมี่อีก
“ใช่” รอยยิ้มของเอมี่กลับมาแล้ว
เสียงระฆังดังขึ้นมาอีกครั้ง โมไบเดินเข้ามาในร้อนพร้อมกับมีออร์คสองคนเดินตามเขาเข้ามา พวกเขาสูงกว่า 2 ม.และแต่ละคนก็มีกระบองหนามที่หนาเท่ากับขาคนอยู่ในมือ
“โมไบ มีร้านอาหารสวยๆแบบนี้มาเปิดตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ? มีอะไรอร่อยบ้าง ?” ‘ฮาเป็ง’ ถามขึ้น เขาสวมสร้อยคอที่ห้อยเขี้ยวเอาไว้เต็มไปหมดอยู่รอบคอ เสียงของเขาดังมากจนแม็กซ์ที่อยู่ในครัวก็ยังได้ยิน
“เพิ่งจะเปิดมาได้ไม่นานนี้เอง แน่นอนว่ามีของอร่อย นี่เป็นเหตุผลที่ฉันพาพวกนายมาที่นี่ ฉันจะไม่จ่ายเงินให้นายหรอกนะ จำไว้ด้วย” โมไบพูดด้วยรอยยิ้มลึกลับ จากนั้นเขาก็ตะโกนบอกแม็กซ์ “แม็กซ์ ฉันมาแล้ว”
“นายเรื่องมากกว่าเราเยอะ ถ้านายบอกว่าดีมันก็ต้องดี” ฮาเป็งพยักหน้าและไม่ได้คิดอะไรมาก ‘ฮากะ’ มองไปรอบๆด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาทำเพียงแค่ยิ้มเท่านั้นเมื่อสองคนนี้พูดคุยกันและเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยสักคำ
“ยินดีต้อนรับ” แม็กซ์เพิ่งจะจัดการกับวัตถุดิบเสร็จและข้าวในหม้อนั้นยังไม่พร้อม เขาจึงเดินออกมา “นั่งก่อนสิ เมนูอยู่บนโต๊ะ” แม็กซ์พูดด้วยรอยยิ้ม
แม็กซ์แอบสังเกตออร์คทั้งสองอยู่เงียบๆ พวกเขาพันหนังสัตว์เอาไว้ที่เอวและคลุมตัวเอาไว้ด้วยหนังสัตว์พร้อมกับเปิดโชว์ขนหน้าอกสีดำยาวของพวกเขา พวกเขาสูงกว่ามนุษย์ทั่วไป พวกเขามีผิวคล้ำและเขี้ยวที่ยาว 3 ซม. ซึ่งทำให้เขานึกถึงออร์คในวอร์คราฟทันที
ออร์คทั้งสองคนนี้น่าจะเป็นพี่น้องกัน เพราะพวกเขานั้นดูคล้ายกัน คนทางซ้ายที่ใส่สร้อยคอที่ห้อยเขี้ยวเอาไว้ดูไม่พอใจ ส่วนคนที่อยู่ทางขวาก็ยิ้มออกมาอย่างใสซื่อ เขาอาจจะเป็นออร์คแต่เขาดูดีและไม่มีพิษมีภัย
“ฉันไม่จำเป็นต้องดูเมนูหรอก วันนี้ฉันทำงานมาเยอะเลย เอาข้าวผัดหยางโจวมาให้ฉัน 3 จาน” โมไบพูดขณะที่เขานั่งลงที่ประจำของตัวเอง จากนั้นเขาก็มองไปที่เอมี่แล้วยิ้มออกมา “สวัสดีสาวน้อย”
เอมี่พยักหน้า “สวัสดี ปู่คนแคระโมไบ” จากนั้นเธอก็ชี้ไปที่คอนติ “เขาเป็นเพื่อนใหม่ นักฆ่ามังกร” เธอบอก
“นักฆ่ามังกร ?” โมไบมองไปที่อัศวินหนุ่มด้วยความแปลกใจ
ฮาเป็งนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับโมไบ เขายิ้มออกมาด้วยท่าทีดูถูกเมื่อเขามองไปที่คอนติ “พรืดด นักฆ่ามังกร ? เขาอาจจะเอาชนะก็อบลิ้นไม่ได้ด้วยซ้ำ” เขาใส่ชุดเกราะแต่มือที่ใช้จับดาบของเขากลับไม่มีรอยด้านแม้แต่น้อย ฉันเดาว่าเขาคงเป็นแค่คนรวยที่ชอบพูดเรื่องความยุติธรรมเพื่อเอาหน้า
“ฉันอยากเป็นนักฆ่ามังกรและฉันก็ยังไม่เคยสู้กับก็อบลิ้น ดังนั้นคุณไม่สามารถพูดว่าฉันไม่สามารถเอาชนะมันได้” คอนติยิ้มขณะที่มองไปที่ฮาเป็งราวกับว่าเขาไม่สนใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด
“งั้นนายก็กำลังบอกฉันว่านายสามารถเอาชนะฉันได้สินะ ?” ฮาเป็งลุกขึ้นยืนและเกร็งกล้ามเนื้อพร้อมกับยกกระบองหนามในมือขึ้น เขามองไปที่คอนติด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
คอนติส่ายหน้าแล้วยิ้มออกมา “เรายังไม่เคยสู้กัน ดังนั้นฉันไม่คิดว่าฉันจะเอาชนะนายไม่ได้ แต่ฉันจะไม่สู้กับนาย ฉันจะสู้กับมังกรเท่านั้น” เขามองผ่านฮาเป็งไปและเห็นภาพวาดบนกำแพงซึ่งมีมังกรยักษ์กำลังพ่นไฟอยู่ “นั่นคือสิ่งที่ฉันตั้งใจจะสู้ด้วย”
“ไอ้อัศวินจอมปลอม แกทำให้ฉันหงุดหงิดขึ้นมาจริงๆแล้ว !” ฮาเป็งตะโกนออกมาพร้อมกับพาดกระบองไว้บนไหล่
“พรรคพวก ที่นี่เป็นร้านอาหารไม่ใช่สนามต่อสู้ ออกไปข้างนอกถ้าหากพวกนายต้องการต่อสู้กัน” แม็กซ์พูดขึ้นอย่างเยือกเย็นในขณะที่เขาเดินเข้าไปหาทั้งสองคน
แม็กซ์เองก็รู้สึกโกรธขึ้นมาเช่นกัน โลกที่ไม่มีกฎหมายนั้นวุ่นวายกว่าที่ฉันคิดไว้ พวกเขาจะต่อสู้และดูถูกเหยียดหยามกันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาทำลายร้านอาหารจนเละเทะ ?
ฮาเป็งหันมามองแม็กซ์และตะโกนว่า “หุบปากซะ !” ในสายตาของเขามนุษย์คนนี้คงเลือกเข้าข้างอัศวิน
“ฮาเป็ง…” โมไบพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง เขาวางแผนที่จะพาลูกค้าสองคนมาเพื่อทำให้แม็กซ์และเอมี่พอใจและไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เขารู้สึกอายมากและพยายามทำให้เพื่อนของเขาใจเย็นลง
ฮากะเองก็เป็นกังวลเช่นกัน เขากระตุกชุดของฮาเป็งและต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ต้องเงียบไป
แม็กซ์หรี่ตาลง แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร เอมี่ก็เป็นคนตะโกนออกมา
“อย่าตะโกนใส่พ่อของหนู !” เมื่อพวกเขาเริ่มโต้เถียงกัน เอมี่ก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย ตอนนี้เธอออกมายืนอยู่ตรงหน้าแม็กซ์และพยายามที่จะปกป้องเขา เธอยกมือขึ้นพร้อมกับเปลวไฟสีม่วงที่สูงกว่าครึ่งเมตรลุกขึ้นมา มันเผาอากาศจนกลายเป็นรูสีขาว
“ร้อนมาก !” สีหน้าของฮาเป็งเปลี่ยนไปในทันที เขากระโดดถอยกลับมาและมองไปที่แขนเสื้อข้างซ้ายของเขาที่หดงอเพราะโดนความร้อน จากนั้นเขาก็มองไปที่ไฟในมือของ เอมี่ และเขาก็ต้องกลืนน้ำลาย
เป็นไฟนี่น่ากลัวมาก ! ฉันรู้สึกได้ถึงความร้อนทั้งๆที่ฉันยืนอยู่ตรงนี้ ! ฉันอาจจะถูกเผาเป็นเถ้าถ่านถ้าฉันรับมันตรงๆ ! ฮาเป็ง คิด
เธออาจจะเป็นสาวน้อยตัวเล็กๆ แต่เธอก็เป็นนักเวทย์ที่แข็งแกร่ง การเสกไฟของเธอเร็วกว่าพวกนักเวทย์แก่ๆซะอีกและอุณหภูมิของมันก็น่ากลัวมาก
เมื่อฮาเป็งตะโกนใส่แม็กซ์ คอนติก็ได้ยกดาบในมือขึ้นมาแล้ว อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจก็คือเอมี่ได้เข้ามาขวางและเสกเปลวไฟออกมา เขามองไปที่มันสักพักแล้วลดดาบลง ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ต้องการความช่วยในครั้งนี้
“เวทมนต์ ?” โมไบเองก็ประหลาดใจเช่นกัน เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเอมี่จะสามารถใช้เวทย์มนต์ได้และไฟของเธอก็ทำให้ฮาเป็งหวาดกลัว
“นี่คือร้านอาหารของพ่อ คุณต้องทำตามกฎของพ่อ ไม่งั้นเอมี่จะโกรธและเผาคุณ” เอมี่พูดราวกับว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ เธอมองไปที่ฮาเป็งพร้อมกับทำให้เปลวไฟหดเล็กลงจนกลายลูกไฟขนาดเล็ก
