Chapter 376 : พื้นที่กินอาหารด้านนอก?
วิเวียนมองยาเบะมิยะด้วยสีหน้าจริงจังและถามขึ้น “งั้นฉันจะออกไปและไม่กลับมาอีกเลย เว้นซะแต่ว่าเธอจะขายพุดดิ้งเต้าหูถ้วยที่สองให้ฉัน แบบนี้แล้วเธอยังไม่เปลี่ยนใจอีกเหรอ?”
“พี่ชายหนวดคะ พี่ยังไปไม่ได้นะ!” เอมี่ร้องขึ้น
“ทำไม? ถ้าฉันยืนยันที่จะไปล่ะ? เธอกลัวว่าถ้าฉันไม่กลับมาอีกร้านอาหารจะมีชื่อเสียงที่ไม่ดีใช่มั้ย?” วิเวียนมองเอมี่ด้วยรอยยิ้ม เธอรู้สึกราวกับว่าเธอถือไพ่เหนือกว่า
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ แต่ถ้าคุณอยากไปจริง ๆ คุณต้องจ่ายค่าพุดดิ้งเต้าหูก่อน ทั้งหมด 200 เหรียญทองแดงค่ะ” เอมี่ส่ายหัวพร้อมกับยื่นมือเล็ก ๆ ของเธอมาทางวิเวียน
รอยยิ้มของวิเวียนแข็งค้างไปในทันที เธอมองดูสีหน้าจริงจังของเอมและทันใดนั้นเธอก็พบว่าเธอประเมินสาวน้อยคนนี้ต่ำไปจริง ๆ
“พี่ไม่ได้เอาเงินมาเหรอคะพี่ชายหนวด? พี่ทำแบบนี้ไม่ได้นะ ร้านอาหารของเรารับแค่เงินสดและพี่จะออกไปได้หลังจากที่พี่จ่ายเงินเท่านั้น” เอมมองวิเวียนด้วยสายตาสับสน
จะไปหรือไม่ไปดี? วิเวียนเริ่มขัดแย้งในใจ เธอแค่พยายามขู่ยาเบะมิยะเพื่อที่เธอจะได้กินพูดดั้งเต้าหูแบบคาวเพิ่มอีกถ้วย แต่สาวน้อยคนนี้กลับไม่กลัวแม้แต่น้อยและเต็มใจที่จะปล่อยเธอไปตราบใดที่เธอจ่ายเงินค่าอาหาร
ยาเบะมิยะยังคงมองวิเวียนด้วยรอยยิ้มเช่นกัน เธอไม่กังวลเลยว่าวิเวียนจะไม่สามารถจ่ายเงินได้ เธอสามารถบอกได้จากเครื่องแต่งกายของเขาว่าเขาค่อนข้างร่ำรวย นอกจากนี้เมื่อคืนเขาก็มีเงินจ่ายค่าปลาย่าง
อย่างไรก็ตามกฏพุดดิ้งเต้าหูหนึ่งถ้วยต่อหนึ่งคนนั้นเข้มงวดมากและไม่มีข้อยกเว้นใด ๆ ถ้าเขายืนยันว่าจะถ้าเขาไม่ได้พุดดิ้งเต้าหูถ้วยที่สองเขาจะออกไปงั้นเธอก็คงได้แต่บอกเขาอย่างที่เอมี่บอกไปก่อนหน้านี้ “จ่ายเงินก่อนคุณถึงจะออกไปได้”
ไม่นะ! ฉันโกรธจริง ๆ แต่ฉันไม่สามารถพลาดปลาย่างรสเผ็ดแสนอร่อยได้ ถ้าฉันไม่กินมันฉันอาจจะนอนไม่หลับไปตลอดทั้งคืนดังนั้นฉันจะต้องกินมัน ฉันจะต้องกลืนความภาคภูมิใจของฉัน! วิเวียนมองไปที่ยาเบะมิยะซึ่งไม่มีท่าทีว่าจะใจอ่อนและเอมีที่กำลังยื่นมือเล็ก ๆ ของเธอออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง เธอจึงทำได้แค่กอดอกด้วยสีหน้าไม่พอใจ “ฉันอยากออกไปจริง ๆ แต่ปลาย่างรสเผ็ดจะต้องใกล้เสร็จแล้วแน่ ๆ ใช่มั้ย? ถ้าฉันออกไปแล้วทำให้ปลาย่างเสียของมันคงน่าเสียดาย งั้นฉันจะออกไปหลังจากที่กินปลาย่างเสร็จแล้วกัน ลืมเรื่องพุดดิ้งเต้าหูไปเถอะ”
“ได้ค่ะ ได้โปรดรอสักครู่นะคะ” ยาเบะมิยะยิ้มในขณะที่เธอเดินหลับเข้าไปในครัว
“พี่ชายหนวด พี่แค่อยากกินปลาย่างรสเผ็ดใช่มั้ยล่า? หนูบอกได้จากสายตาของพี่นะ” เอมี่ดึงมือเล็ก ๆ ของเธอกลับมาและมองวิเวียนด้วยรอยยิ้มรู้ทัน
“ใครบอกเธอแบบนั้น? มันจะเป็นไปได้ยังไง? เธอมองผิดแล้ว!” วิเวียนร้อนตัวและรีบโบกมือปฏิเสธ หลังจากนั้นเธอก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เอมี่และถามว่า “แล้วทำไมเธอถึงเรียกฉันว่าพี่ชายหนวดล่ะ? ชื่อเล่นนี้ไม่เห็นดีเลย เรียกฉันว่าพี่ชายสุดหล่อที่สุดในทวีปสิ ฉันชอบชื่อเล่นนี้มากกว่า”
“แต่หนูไม่ชอบ หนูชอบเรียกพี่ว่าพี่ชายหนวด” เอมีส่ายหัวก่อนที่จะชี้ไปที่ห้องครัวด้วยความภาคภูมิใจและพูดต่อ “นอกจากนี้คนที่หล่อที่สุดในทวีปก็คือพ่อของหนูไม่ใช่พี่”
“เอ่อ…” วิเวียนหันไปทางห้องครัวและรู้สึกหมดคำพูด สาวน้อยคนนี้พูดจนเธอไม่รู้ว่าจะตอบยังไง เธอมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่ดูน่ารักของเอมี่และทำได้แค่ถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้
“เอาล่ะ เธอเรียกแบบไหนแล้วมีความสุยเธอก็เรียกไปเถอะ” วิเวียนมองไปที่สกอนาร์ดที่ใบหน้ามีทั้งความโศกและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน เขาทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นในทันที อย่างน้อยชื่อเล่นของเธอก็ดีกว่าชื่อเล่นโง่ ๆ ของเขา
“โอเคค่ะพี่ชายหนวด” เอมีพยักหน้าและลูบหัวลูกเป็ดขี้เหร่ที่กำลังคลอเคลียกับขาของเธอแล้วอุ้มมันขึ้นมาก่อนที่เธอจะเดินออกไป
ฉันกำลังจะบอกข่าวล่าสุดเกี่ยวกับสมาคมจัดเลี้ยงกับคุณแต่คุณแย่งชื่อเล่นพี่ชายสุดหล่อที่สุดในทวีปไปจากฉัน ดังนั้นฉันจะไม่บอกอะไรคุณเลย หีเวิเวียนคิดกับตัวเองก่อนที่จะเท้าคางมองเอมีเล่นกับลูกเป็ดขี้เหร่ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
อาหารแต่ละอย่างถูกส่งออกมาจากครัวอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่าแม็กซ์จะเป็นพ่อครัวเพียงคนเดียวของร้านแต่การเสิร์ฟอาหารของเขานั้นเร็วกว่าร้านอาหารขนาดใหญ่ส่วนมากซะอีก ในไม่ช้าลูกค้าก็เริ่มจมอยู่กับอาหารของตัวเอง บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความสุขกระจายไปทั่วทั้งร้านอาหาร
“ฉันเอาโร่วเจียหมัว 30 อัน” ซาเจราสสั่งอาหารทันทีที่เขาเดินเข้ามาในร้าน ที่นั่งประจำของเขาถูกยึดไปแล้วดังนั้นเขาจึงยืนอยู่กับเก้าอี้พับของเขาใกล้ ๆ กับทางเข้า
“น่าจะมีที่นั่งว่างในเร็ว ๆ ค่ะ” ยาเบะมิยะบอกกับซาเจราสด้วยรอยยิ้ม เธอคุ้นเคยดีกับปีศาจคนนี้ที่มักจะสั่งโร่วเจียหมัวหลายสิบชิ้นทุกวัน
“ไม่เป็นไร เราจะออกไปกินข้างนอก พี่น้องของฉันหิวจริง ๆ เพราะงั้นถ้าเป็นไปได้พวกเราขอโร่วเจียหมัวเร็วหน่อยนะ” ซาเจราสส่ายหัวด้วยรอยยิ้มอาย ๆ เขาไม่สนใจหรอกว่าจะได้ที่นั่งหรือ
“ได้ค่ะ กรุณารอสักครู่นะคะ” ยาเบะมิยะพยักหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะรีบเดินเข้าไปในครัว
“หัวหน้าคะ ฉันรู้สึกว่าเราควรจัดโต๊ะและเก้าอี้ไว้ด้านนอกร้านอาหาร ด้วยวิธีนี้ลูกค้าที่ไม่อยากเข้ามานั่งข้างในจะได้มีที่นั่ง” ยาเบะมิยะเดินเข้ามาในครัวและพูดขึ้นในขณะที่หยิบโร่วเจียหมัวใส่จาน
“อืม เป็นความคิดที่ดีนะ แต่ไม่รู้ว่าทางลานเอเดนจะอนุญาตให้เราทำมั้ย” แม็กซ์พยักหน้าอย่างใช้ความคิด พื้นที่กินอาหารด้านนอกเป็นความคิดที่ดีจริง ๆ แต่เขาสงสัยว่ามันจะเป็นไปได้หรือไม่
“หัวหน้าไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ มันเป็นแค่ความกังวลของฉันเอง ฉันแค่รู้สึกไม่ดีที่เห็นพวกปีศาจลาวาต้องยืนกินอยู่ข้างนอก ยังไงซะพวกเขาก็ทำงานมาเหนื่อยมากทุกครั้งที่พวกเขามาที่ร้านอาหารของเรา แล้วพวกเขายังต้องยืนกินอีก” ยาเบะมิยะพยักหน้าด้วยแววตาเห็นอกเห็นใจ
“นี่เป็นปัญหาที่เราต้องจัดการ” แม็กซ์หันไปมองข้างนอกเมื่อได้ยินแบบนั้น กลุ่มปีศาจลาวายืนอยู่ข้างนอกและทุกคนล้วนมีอาหารบาดเจ็บ ดูเหมือนว่าพวกเขาเพิ่งกลับจะมาจากการทำภารกิจ
การหาเงินเพื่อมากินโร่วเจียหมัวหลายสิบในทุก ๆ วันมีแรงกดดันมาก พวกเขาต้องทำภารกิจให้สำเร็จเพื่อรับเงินและนำมาเพลิดเพลินกับอาหารของพวกเขา แน่นอนว่าการกินอาหารอร่อย ๆ เป็นความสุขอย่างหนึ่งหลังจากที่ทำงานมาอย่างหนัก
“ตึง!”
ในตอนนั้นเองประตูร้านอาหารถูกเปิดออกและผู้หญิงร่างสูงเพรียวในชุดสีน้ำเงินก็เดินเข้ามาอุณหภูมิในร้านอาหารลดลงหลายองศาในทันทีและแม้แต่แม็กซ์ที่ยืนอยู่ในห้องครัวก็รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเธอ
