Chapter 405 : เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ?
“นี่มันน่าทึ่งมาก! ขอบคุณนะถั่วน้อย” ดวงตาของเอมเป็นประกายขึ้นมาในทันที เธอวางเมล็ดทั้งสองลงในก ล่องอย่างระมัดระวัง
“ระวังอย่าให้พวกมันโดนน้ำล่ะ ไม่งั้นพวกมันอาจจะทำลายบ้านของเธอ” อิคนัตสึเตือนเธอ จากนั้นเขาก็ถามต่อ “ทำไมเธอถึงเรียกฉันว่าถั่วน้อยล่ะ? ฉันแก่กว่าเธอนะ!”
เอมี่ยิ้มในขณะที่เธอมองต้นอ่อนถั่วเขียวที่งอกออกมาจากหัวของเขาแล้วตอบ “นั่นเพราะว่านายมีถั่วงอกเล็ก ๆ อยู่บนหัว! ถั่วงอกเล็ก ๆ พวกนั้นน่ารักมาก ฉันคิดว่ามันเป็นชื่อที่ดีสำหรับนาย”
“นี่เป็นต้นไม้แห่งปัญญาไม่ใช่ต้นถั่วงอกนะ! พ่อของฉันบอกว่ามีแค่ปีศาจที่เก่งที่สุดเท่านั้นที่จะมีต้นไม้แห่งปัญญาเติบโตขึ้นมาบนหัวของพวกเขา นี่คือสัญลักษณ์ของสติปัญญาและความถนัดของฉัน!” อิคนัตสึตอบโต้ด้วยความภาคภูมิใจ
“แล้วทำไมนายถึงสอบตกอยู่เสมอเลยล่ะ?” เอมสับสน
“นั่นเป็นเพราะ…” อิคนัตสึรู้สึกราวกับว่าเขาได้รับการกระทบอย่างหนักและได้สูญเสียคำพูดไป เขาเกาหัวแล้วก็พูดว่า “ที่จริงแล้วฉันไม่อยากจะแข่งขันกับพวกเขาเลย ไม่อย่างนั้นด้วยความฉลาดของฉันฉันก็จะได้ที่หนึ่งมาอย่างง่าย ๆ เลย”
แดฟเน่กอดอกแล้วพูดอย่างดูถูก “นายไม่รู้สึกอายบ้างเหรอที่นายพูดแบบนี้ต่อหน้าคนที่ได้ที่หนึ่งอยู่เสมออย่างฉันน่ะ?”
อิคนัตสึอายจนหน้าแดงและรีบหันกลับไปพูดกับเอมี่ “ไม่ว่ายังไงมันก็ไม่ใช่ถั่วงอก มันเป็นต้นไม้แห่ง ปัญญาถ้าเธอจะให้ชื่อเล่นกับฉันมันก็ควรจะเป็นต้นไม้แห่งปัญญา”
“ตกลงถั่วน้อย” เอมพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง
“มันคือต้นไม้แห่งปัญญา!”
“ถั่วน้อยที่ชาญฉลาด?”
“มันคืออะไรล่ะนั่น?”
“ฉันคิดว่าถั่วน้อยฟังดูดีกว่า”
“เอาล่ะ ฉันยอมให้เธอเรียกฉันว่าถั่วน้อยก็ได้” ในที่สุดอิคนัตสึก็ทำได้แค่สายหน้าและยอมแพ้
“เพื่อนของเอมมาถึงสองคนแล้ว พาเบอร์ พี่สาวที่ลูกชอบบ่นคิดถึงอยู่ตรงนั้นแหนะ แถมยังมีกันอยู่สองคนด้วยนะ” รถม้าที่วิ่งมาอย่างช้า ๆ หยุดลงที่หน้าร้านอาหารมามี จอร์จหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่เขามองดูผู้คนที่ยืนรวมตัวกันอยู่ที่หน้าประตู
“พี่สาวเหรอครับ? พี่สาวอยู่ไหนล่ะ?” หัวเล็ก ๆ โผล่ออกมาจากรถม้าในทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เขาเริ่มปรบมือด้วยความดีใจเมื่อเขามองเห็นเอมและแดฟเน่ “พี่สาว! จูบผมหน่อย! ผมอยากกอด! แล้วก็ยกผมขึ้นสูง ๆ ด้วยนะ!”
“ไม่ ไม่และก็ไม่” เอมีปฏิเสธคำขอทั้งสามของพาเบอร์ด้วยสีหน้าเย็นชา
สีหน้ามีความสุขของพาเบอร์หดหูลงในทันที เขารีบหันไปมองแดฟเน่ด้วยท่าที่น่าสงสาร
“แดฟเน่เองก็จะไม่ทำแบบนั้น” ก่อนที่พาเบอร์จะได้พูดอะไรเอมี่ก็ปฏิเสธเขาแทนแดฟเน่ในทันทีแล้วพูดว่า “พวกเราทุกคนที่นี่เป็นเด็ก ไม่มีใครจะคอยตามใจนายหรอกนะ”
“ผม…ผมเดินด้วยตัวเองและกอดตัวเองก็ได้…” พาเบอร์สูดกายใจและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะระงับน้ำตาของเขาไว้
“ฮ่าฮ่าฮ่า เธอเป็นเด็กน้อยที่น่ารักจริง ๆ ที่รัก เธอคือเอมีใช่มั้ย? เธอน่ารักมาก ๆ เลย!” ผู้หญิงท้องโตคนหนึ่งโผล่ออกมาจากรถม้าและมองเอมด้วยรอยยิ้ม เห็นได้ชัดว่าเธอไม่มีความตั้งใจที่จะปกป้องลูกชายของเธอเลย
“ใช่แล้วมิแรนดา เธอคือเอมี่ ผมแน่ใจว่าในท้องของคุณเองก็มีเจ้าหญิงน้อยที่น่ารักอยู่” จอร์จที่กำลังอุ้มเด็กชายตัวน้อยที่มีจุกนมหลอกอยู่ในปากพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็สะกิดพาเมอร์ที่ยังคงนั่งอยู่ในรถม้าแล้วถาม “พาเมอร์ ทำไมลูกไม่ลงมาทักทายทุกคนล่ะ?”
“พาเมอร์? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?” แดฟเน่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นพาเมอร์ในรถม้า
“เขาไม่ได้โกรธที่ครั้งก่อนเขาแพ้เอมีในวิชาคณิตศาสตร์เหรอ?” อิคนัตสึพึมพำ
“พวกเขาบังคับให้ฉันมา จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้อยากมาเลย ฉันอยากอยู่บ้านอ่านหนังสือ การเรียนทำให้ฉันมีความสุข” พาเมอร์มีสีหน้าแปลก ๆ เล็กน้อยเมื่อเขามองเห็นแดฟเน่และอิคนัตสึที่มีสีหน้าอยากรู้อยากเห็น เขาไม่คิดว่าเอมจะเชิญสองคนนี้มาด้วย
“แต่พี่…พี่ไม่ได้ขึ้นรถม้าด้วยตัวเองหลังจากที่พ่อบอกว่าวันนี้เราจะไปกินของหวานเหรอ?” พาเบอร์มองพาเมอร์ท่าทิ้งนงง
“อับบ…ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…” อิคนัตสึระเบิดเสียงหัวเราะออกมาในทันที ไขมันในท้องเล็ก ๆ ของเขาสั่นกระเพื่อมและเขาก็ไม่สามารถหยุดหัวเราะได้
สีหน้าของพาเมอร์แข็งที่อไป เขามองพาเบอร์ด้วยสีหน้าไม่พอใจในทันที “วันนี้พี่ก็จะไม่อุ้มนายเหมือนกันนายเดินเองนะ”
จากนั้นเขาก็กระโดดลงจากรถม้าไป
“ดูเหมือนว่าหนุ่มน้อยของเราจะหน้าบางไปหน่อยนะ เขารู้ว่าเขาไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองอับอายต่อหน้าผู้หญิงได้” มิแรนดาหัวเราะเบา ๆ ด้วยความขบขัน
“เขาก็เป็นแบบนี้แหละ” จอร์จพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เขาวางมือของเขาลงบนตักมิแรนด้าและพูดเสียงเบา “คุณนั่งรอแปปนึงนะ เดี๋ยวผมจะมาช่วยประคองคุณลงจากรถม้า”
เขาค่อย ๆ วางพาเบอร์ลงพื้น จากนั้นเขาก็ส่งแองกัสไปให้คนรับใช้ที่ยืนรออยู่ ก่อนที่จะช่วยประคองมิแรนด้าลงมาจากรถม้า
“ว้าว คุณลุงอ้วนน้ำเงินคะ น้องสาวตัวน้อยอยู่ในท้องของคุณป้าคนนี้ใช่มั้ยคะ?” เอมมองดูท้องของมิแรนด้าด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“ใช่แล้วล่ะ เธอมีพี่ชายสามคนแล้วดังนั้นคราวนี้เธอจะต้องเป็นน้องสาวแน่” ยอร์จพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
มิแรนด้ามองสำรวจเอมีด้วยท่าที่อ่อนโยนแล้วถามว่า “สาวน้อย หนูชอบน้องสาวมากกว่าน้องชายเหรอ?”
“ใช่ค่ะ น้องสาวตัวน้อยน่ารักและเล่นด้วยสนุกกว่า หนูรักน้องสาวตัวน้อยเลยล่ะค่ะ!” เอมี่พยักหน้าด้วยความตื่นเต้น
“หลังจากที่ป่าคลอดสาวน้อยของป้าแล้วป้าจะพาเธอมาเล่นกับหนูนะ วันนี้ป้าเอาของขวัญมาให้หนูด้วย” มิแรนด้าหยิบสร้อยข้อมือทองคำเส้นเล็ก ๆ ขึ้นมาก่อนที่จะคว้ามือของเอมมาแล้วใส่มันให้เธออย่างเบามือ สร้อยข้อมือทองคำถูกทำขึ้นมาอย่างประณีตและดูดีมากยิ่งขึ้นเมื่อมันอยู่บนผิวที่ขาวราวกับหิมะของเอม
“เป็นสร้อยข้อมือที่สวยมาก มันดูเหมาะกับเธอมากเลยเอม” แดฟเน่ชมก่อนที่จะมองกล่องยาวสีเทาในมือของเอมด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วของขวัญของเธอดูน่าเกลียดไปเลย… “ขอบคุณค่ะคุณป้าหนูชอบสร้อยข้อมือนี้มากเลย แล้วฉันก็ชอบของขวัญของแดฟเน่กับถั่วน้อยมากเหมือนกันนะ” เอมี่จับมือเล็ก ๆ ของแดฟเน่แล้วพูดต่อ “เชิญเข้ามาข้างในกันได้เลยค่ะ มีแขกบางคนที่ยังมาไม่ถึงแต่ทุกคนสามารถเข้าไปนั่งข้างในร้านกันก่อนได้นะคะ”
ดวงตาของแดฟเน่กลับมาสดใสอีกครั้งและมองเอมี่ด้วยความขอบคุณ
“แน่นอน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาที่ร้านนี้” มิแรนด้าพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและเดินไปที่ร้านอาหารขณะที่เธอพูด “ที่รัก คุณบอกฉันว่าร้านอาหารนี้มีอาหารแค่สองอย่าง มันเป็นความจริงรึเปล่า?”
“แม็กซ์บอกว่าวันนี้เขาจะออกเมนูใหม่ ดังนั้นมันอาจมีเพิ่มมาอีก…” จอร์จตอบด้วยท่าที่ลุกลี้ลุกลนเล็กน้อยทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าดูเหมือนว่าเขาจะลืมอะไรบางอย่างที่สิ่งที่สำคัญมากไป “จริงเหรอ?” มิแรนด้าค่อนข้างสงสัย
