A Stay-at-home Dad’s Restaurant In An Alternate World – ตอนที่ 47

Chapter 47 : ข้าวผัดสายรุ้งของคุณ

ลูน่ารู้สึกโล่งใจเมื่อเธอได้ยินเสียงของเอมี่ แต่เมื่อเธอก้มลงไปมองเอมี่เธอก็ต้องตกตะลึง

เอมี่สวมชุดสีม่วงที่มีรูปดอกไม้ที่ปักด้วยด้ายสีแดงและทองเอาไว้ที่ด้านหน้าอย่างสวยงาม เธอมีผมสองข้างที่ถักเป็นเปียเอาไว้อย่างดีและใบหน้าที่ดูสะอาดสะอ้านของเธอเต็มไปด้วยความสุข

เอมี่ที่เคยใส่เสื้อผ้าเก่าๆและซ่อนตัวอย่างไม่มั่นใจพร้อมกับผมยุ่งๆซึ่งเห็นแล้วรู้สึกน่าสงสาร แต่ตอนนี้เอมี่กลับกลายเป็นเจ้าหญิงที่น่ารักไปซะแล้ว ลูน่าทั้งแปลกใจและโล่งใจ

สิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจยิ่งกว่านั้นก็คือเท่าที่เธอจำได้ชายคนนี้เป็นพ่อของเอมี่ที่ป่วยหนัก เมื่อก่อนเธอเคยเห็นเขาจากที่ไกลๆ เขาสวมชุดเก่าๆโทรมๆ เขาหลังค่อมและใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราจนดูเหมือนกับคนแก่

ลูน่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในเวลาอันสั้นที่ทำให้ทั้งคู่เปลี่ยนแปลงไปแบบนี้แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังพยักหน้าให้กับแม็กซ์อย่างสุภาพ “ยินดีที่ได้พบ ฉันลูน่า ฟิลด์ที่เคยสอนคณิตศาสตร์ให้กับเอมี่ ฉันไม่เห็นเธอไปที่โรงเรียนสองสามวันแล้ว ดังนั้นฉันจึงอยากมาดูเธอก่อนที่จะไปทำงาน” เธอพูดขึ้นพร้อมกับยิ้ม

แม็กซ์พยักหน้าพร้อมกับยิ้ม “ยินดีทีได้พบคุณฟิลด์ ฉันแม็กซ์ เป็นพ่อของเอมี่ ขอบคุณที่คุณคอยดูแลเอมี่มาตลอด” เขารู้สึกได้ถึงความระมัดระวังและรักษาระยะห่างจากอีกฝ่ายและเขาเองก็ชอบแบบนี้เช่นกัน

เธอเป็นครูที่เอมี่มักจะพูดถึงอยู่บ่อยๆและคอยดูแลเอมี่เป็นอย่างดี เธอสอนคณิตศาสตร์ให้กับเอมี่และยอมให้เอมี่เข้าไปเรียนในห้องเรียน คอยแปรงผมให้และมักจะให้ของกินกับเอมี่ ซึ่งเธอมักจะเอากลับมาที่บ้านและแบ่งกับแม็กซ์เป็นประจำ

สามารถบอกได้ว่าเธอเป็นคนที่ให้ความอบอุ่นกับเอมี่และปกป้องความไร้เดียงสาของเอมี่เอาไว้ในตอนที่เขาอยู่ในจุดตกต่ำของชีวิต ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแม็กซ์จำเรื่องนี้เอาไว้ในใจเสมอ

แม็กซ์คนเก่าอาจจะไม่เคยพูดคุยกับลูน่าโดยตรง แต่เขาได้หาข้อมูลเกี่ยวกับคนที่เข้ามาติดต่อกับเอมี่ทุกคน มันไม่ได้ละเอียดมากนักแต่ก็ถือว่ามีข้อมูลมากพอที่จะรู้ว่ามีใครที่เป็นอันตรายหรือไม่

ลูน่าน่าจะเป็นหนึ่งในชนชั้นสูงที่เกิดในอาณาจักรรอทและย้ายมาอยู่ในเมืองเคออสและกลายเป็นครูคณิตศาสตร์ในโรงเรียนเคออสของโบสถ์เกรย์

“ไม่เป็นไร ฉันดีใจที่เห็นว่าเอมี่สบายดี” ลูน่ายิ้มและลูบหัวเอมี่ ความระมัดระวังของเธอหายไปโดยสิ้นเชิงเมื่อเธอมองเอมี่ รอยยิ้มของเธอดูจริงใจและอ่อนโยนเหมือนกับแม่

“ครูลูน่าไม่ต้องกังวล หนูไม่เป็นไร พ่อเสกบ้านหลังใหญ่นี้ขึ้นมาและทำข้าวผัดสายรุ้งแสนอร่อยให้กับเอมี่” เอมี่พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเธอก็ยื่นมือเล็กๆของเธอออกมาจับนิ้วของลูน่าเอาไว้ “พ่อ พ่อทำข้าวผัดสายรุ้งให้ครูลูน่าหน่อยได้มั้ย ?” เธออ้อนและมองกลับไปที่พ่อของเธอ

แม็กซ์พยักหน้ายิ้ม “แน่นอน” จากนั้นเขาก็มองไปที่ลูน่าแล้วพูดขึ้น “คุณฟิลด์เข้ามาก่อนเถอะถ้าคุณยังไม่ได้กินอาหารเช้า”

“เอ่อ…” ลูน่าลังเล จริงอยู่ที่เธอยังไม่ได้กินอะไรมา แต่เธอมาที่นี่เพื่อมาหาเอมี่และต้องใช้เวลามากกว่า 20 นาทีเพื่อไปโรงเรียนเคออส ดังนั้นเธออาจจะสายได้ถ้าเธอแวะกินอาหารที่นี่

“ครูลูน่าเข้ามาเถอะ ข้าวผัดสายรุ้งของพ่อน่ะอร่อยมากๆ” เอมี่อ้อนพร้อมกับแกว่งมือของลูน่าไปมา

เมื่อลูน่าเห็นสีหน้าคาดหวังของเอมี่และเห็นว่าเอมี่อยากให้เธอกินข้าวผัดนี่จริงๆ ใจของเธอก็อ่อนลงในทันที เธอพยักหน้าพร้อมกับยิ้มออกมา “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะกินข้าวผัดสายรุ้งนี่จานนึงนะ”

“เข้ามาได้เลย” แม็กซ์เปิดประตูแล้วหลบไปด้านข้างเพื่อเปิดทางให้กับเธอ

ลูน่าพยักหน้าเบาๆ “ขอบคุณ” จากนั้นเธอก็จูงมือเอมี่เข้ามาในร้าน เธอรู้สึกดีและสบายใจเพราะว่าแม็กซ์เปิดประตูให้เธอและเพราะว่าเขายิ้มอย่างใจดีและรักษาระยะห่าง เธอไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนที่ทำตัวสุภาพแบบนี้มานานแล้วตั้งแต่เธอที่มาอยู่ที่นี่

แม็กซ์มองไปที่โรงหลอมของโมไบ เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่วันนี้โมไบยังไม่ออกมากินอาหารเช้า จากนั้นเขาก็กลับเข้าไปในร้าน

ลูน่ามองไปรอบๆขณะที่จูงมือของเอมี่เข้ามาในร้าน ร้านอาหารนี้ตกแต่งด้วยสีน้ำตาลและสีเทาซึ่งทำให้เธอรู้สึกสบายใจ ภาพวาดบนผนังก็มีรสนิยม โต๊ะกับเก้าอี้ก็ถูกจัดวางเอาไว้อย่างเหมาะสม มันดูไม่แออัดเลย โคมระย้าที่สวยงามทำให้ร้านดูหรูหราแต่มันก็ยังทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความเป็นกันเอง

เธอไม่เคยเจอร้านอาหารแบบนี้มาก่อน ร้านอาหารที่สะดวกสบายแบบนี้ใช่ว่าจะหาได้แม้แต่ในเมืองหลวง เธอนั่งลงที่โต๊ะข้างหน้าต่างแล้วพูดขึ้น “ฉันอยากได้ข้าวผัดสายรุ้งที่เอมี่บอก ขอบคุณค่ะ” เธอพูดพร้อมกับมองมาที่แม็กซ์

แม็กซ์พยักหน้าพร้อมกับยิ้ม “ได้เลย รอสักครู่นะ” เขามองไปที่เอมี่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับลูน่าแล้วเดินเข้าไปในครัวด้วยรอยยิ้ม

“ครูลูน่า มันดีมากจริงๆนะ” เธอพูดพร้อมกับมองไปที่ลูน่า เธอเอามือเท้าคางแล้วพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง

ลูน่าพยักหน้ายิ้มๆ “ฉันเชื่อเอมี่” เธอมองเห็นเมนูบนโต๊ะและหยิบมันขึ้นมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ปกหนังวัวนี่นุ่มมาก เธอเปิดมันและนิ่งไปในทันที

มันมีแค่เมนูเดียวอยู่ในเมนูเล่มใหญ่นี้

“ข้าวผัดหยางโจว ?” ลูน่าอ่านออกมาเบาๆ มันน่าจะเป็นข้าวผัดสายรุ้งที่เอมี่พูดถึง แล้วหยางโจวมันคืออะไร ? มันคือวัตถุดิบงั้นเหรอ ? หรือว่าเป็นสถานที่ ?

จากนั้นเธอก็เห็นราคาก่อนที่จะขมวดคิ้ว จานละ 600 เหรียญทอง ?

เธอไม่รู้ว่าข้าวผัดหยางโจวหรือข้าวผัดสายรุ้งนี้คืออะไรแต่ว่ามันถือว่าแพงมาก เงินจำนวนนี้ครอบครัวธรรมดาสามารถใช้กันได้หลายวัน

เธอได้เงินเดือนแค่ 30 เหรียญทองเท่านั้นจากการสอนที่โรงเรียนเคออส เธออาจจะได้เงินหลายร้อยเหรียญทองจากที่บ้านในแต่งละเดือน แต่ปกติแล้วเธอจะไม่ใช้เงินนั้นกับตัวเอง มีเด็กจำนวนมากในเมืองที่ไม่มีอะไรกิน

มันเป็นการสิ้นเปลืองจริงๆที่เธอจะใช้เงิน 6 เหรียญทองไปกับอาหารแค่มื้อเดียว แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าคาดหวังของเอมี่และแผ่นหลังของแม็กซ์เธอก็ปิดเมนูลงด้วยรอยยิ้ม

มีอาหารแค่อย่างเดียวอยู่ในเมนูและด้วยราคาที่สูงแบบนี้ร้านอาหารของพวกเขาก็น่าจะเพิ่งเปิดได้ไม่นาน บางทีฉันอาจจะเป็นลูกค้าคนแรก พวกเขากำลังพยายามที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ดังนั้นฉันจะอุดหนุนพวกเขาเพื่อช่วยพวกเขาเริ่มต้นก็แล้วกัน ลูน่าคิด

แน่นอนว่านี่เป็นการสิ้นเปลืองเกินไปหน่อย ดังนั้นเธอคงมากินได้แค่นานๆครั้ง

หลังจากนั้นไม่นานแม็กซ์ก็เดินออกมาพร้อมกับข้าวผัดหยางโจว เขาวางมันลงตรงหน้าลูน่าเบาๆ “ข้าวผัดสายรุ้งของคุณหรือที่เรียกว่าข้าวผัดหยางโจวได้แล้ว กินให้อร่อยนะ”