Chapter 64 : เขา…เขาระเบิดเสื้อผ้าของเขา !
ซาเจราสพยักหน้า เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาถูกปฏิเสธจากร้านอาหารของมนุษย์มามากมายและร้านที่ให้เขาเข้าไปก็จะให้เขานั่งอยู่ในพื้นที่ที่กำหนดเอาไว้ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกกีดกัน
เขาไม่เคยคิดเลยว่ามนุษย์ตัวผอมๆคนนี้จะไม่กลัวเขา การปล่อยให้เขานั่งได้ทุกที่ที่เขาต้องการทำให้เขารู้สึกว่าเขาได้รับการให้เกียรติเป็นครั้งแรก เขามองไปรอบๆและนั่งลงที่มุมใกล้ประตู ไม่เคยมีใครนั่งตรงนั้นมาก่อน
เขายังไม่ได้กินอาหารเช้าและกลิ่นหอมแสนเย้ายวนนี้ก็ทำให้เขารู้สึกหิว เขาชี้ไปที่โร่วเจียหมัวในมือของลูกค้าคนหนึ่งในขณะที่มองไปที่แม็กซ์ “เจ้าของร้าน ฉันต้องการแบบนั้นหนึ่งอัน” เสียงของเขาแหบแห้ง มันแหบราวกับว่าเขาไม่ได้ดื่มน้ำมาเป็นเวลานาน
แม็กซ์พยักหน้า “ได้เลย” เขาเดินกลับเข้าไปในห้องครัว
“ว้าว หัวล้านใหญ่ !” ตาของเอมี่เป็นประกายขึ้นมาเมื่อเธอเห็นซาเจราส เธอกระโดดลงจากเก้าอี้ในขณะที่อุ้มลูกแมวตัวเล็กๆเอาไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินไปที่โต๊ะของเขา “สวัสดีหัวล้านใหญ่ หนูชื่อเอมี่ คุณเป็นปีศาจใช่มั้ย ? เป็นปีศาจอะไร ? คุณไม่มีผมเลย คุณเป็นปีศาจหัวล้านเหรอ ?” เอมี่ถามอย่างสงสัยเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองเขา
“เหมียว…” ลูกเป็ดขี้เหร่เงยหน้ามองซาเจราสอยู่ในอ้อมแขนของเอมี่ ทั้งคู่ไม่แสดงความกลัวต่อเขาเลย
ซาเจราสถูกทำให้ประหลาดใจ เขาไม่เคยถูกเรียกว่า ‘หัวล้านใหญ่’ มาก่อน ในฐานะปีศาจลาวาเขามีจุดเดือดต่ำและดุร้ายเหมือนกับลาวา ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขาแม้แต่ในหมู่เกาะปีศาจ ในเมืองเคออสแห่งนี้มนุษย์ธรรมดามักจะหลีกเลี่ยงเขาอยู่เสมอ เขาไม่เคยคิดเลยว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะกล้าเรียกเขาแบบนี้
อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขากำลังจะระเบิดความโกรธใส่เอมี่ ความโกรธของเขาก็หายไปในทันที เธอเป็นสาวน้อยที่น่ารักมาก !
เธอมีผมสีเงินที่ถูกถักเป็นเปียสองเส้นเอาไว้ ใบหน้าที่น่ารักของเธอดูประณีตและเธอมีหูแหลมๆสองข้าง ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นลูกครึ่งเอลฟ์
เธออุ้มสัตว์ที่มีขนปุยสีขาวและส้มเอาไว้ในอ้อมแขน เธอยืนอยู่ที่ข้างโต๊ะและเงยหน้าขึ้นมามองเขา ดวงตาสีน้ำเงินเข้มของทั้งคู่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความคาดหวัง เขาสามารถเห็นได้จากการแสดงออกทางสีหน้าของทั้งคู่ว่าคำถามของพวกเขานั้นไม่ได้ถูกถามออกมาด้วยเจตนาที่ไม่ดี แต่มันมาจากความอยากรู้อยากเห็นอย่างไร้เดียงสา
ตอนแรกเขาตั้งใจที่จะทำให้ทั้งคู่กลัวด้วยลูกไฟ แต่สาวน้อยคนนี้น่ารักซะจนเขาทนไม่ได้ที่จะทำให้เธอตกใจกลัว นอกจากนี้เธอก็น่าจะเป็นลูกสาวของเจ้าของร้าน เจ้าของร้านเพิ่งจะให้เกียรติฉัน ดังนั้นฉันจะปล่อยมันไป แต่ถึงจะคิดแบบนั้นเขาก็ยังทำหน้าบึ้ง “ฉันชื่อซาเจราส นักรบปีศาจลาวาที่แข็งแกร่ง ไม่ใช่ปีศาจหัวล้าน” เขาพูด
เอมี่ยักไหล่ “ซา…ซา…หัวล้านใหญ่ ชื่อของคุณออกเสียงยากเกินไป ชื่อหัวล้านใหญ่ดีกว่าเยอะเลย หนูจะได้จำชื่อคุณได้ตอนที่หนูเห็นคุณ”
ดวงตาของซาเจราสเต็มไปด้วยความโกรธอีกครั้ง เขาจะท้าให้อีกฝ่ายออกไปสู้ด้วยแล้วถ้าอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย ไม่สิ เขาจะยิงอีกฝ่ายด้วยระเบิดเพลิงโดยตรงเลย และแสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่ามันจะเป็นยังไงเมื่อเขาไม่เคารพปีศาจลาวา
แต่เมื่อเขามองไปที่เอมี่ที่กำลังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่เขาก็ไม่สามารถโกรธได้ เขาจะทำร้ายสาวน้อยคนนี้ได้ยังไง ?
ในฐานะปีศาจ ซาเจราสไม่เคยใจอ่อนหรือแสดงความเห็นใจ เขาฆ่ามนุษย์ไปหลายคนด้วยเหตุผลที่แตกต่างกันในหลายปีที่ผ่านมา ตอนนี้เขามีความโกรธที่ลุกไหม้อยู่ภายในตัวของเขา แต่เขาไม่สามารถปล่อยมันออกมาได้ ยังไงซะสาวน้อยคนนี้ก็พยายามที่จะพูดชื่อของเขาแล้ว เขายังรู้สึกสงสัยเลยว่า จริงๆแล้วชื่อของเขานั้นอาจจะจำได้ก็ได้
แม็กซ์เดินออกมาพร้อมกับโร่วเจียหมัวในมือ “โร่วเจียหมัวของคุณ” เขาพูดและยื่นมันให้กับซาเจราส จากนั้นเขาก็ลูบหัวเอมี่และยิ้ม เขาได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ สาวน้อยของเขาทั้งน่ารักและน่ารำคาญอย่างแท้จริง
แม็กซ์เองก็มีลิ้นที่ชั่วร้ายเช่นเดียวกัน ดังนั้นเมื่อเขาเห็นลูกค้าที่มีอาการหงุดหงิดเพราะเอมี่และต้องให้อภัยเธอหลังจากที่พวกเขาเห็นหน้าเธอ เขาจึงรู้สึกดีเป็นอย่างมาก – มันเป็นความสุขที่ชั่วร้าย
ซาเจราสรับโร่วเจียหมัวไปและเปลี่ยนความสนใจของเขาจากเอมี่ไปที่โร่วเจียหมัว มันยังอุ่นและมีกลิ่นหอมของเนื้อลอยออกมา เขาสามารถมองเห็นเนื้อตุ๋นสับที่อยู่ด้านในของขนมปังได้
เขาเคยไปมาหลายที่แม้แต่เมืองหลวงของอาณาจักรรอท แต่เขาไม่เคยเห็นขนมปังแบบนี้มาก่อน เขาอดไม่ได้ที่จะกัดมัน
รสชาติแสนอร่อยกระจายไปทั่วทั้งปากของเขา ทำให้เขาต้องหลับตาลงโดยอัตโนมัติ ต่อมรับรสทั้งหมดของเขากำลังส่งเสียงเชียร์และเต้นอย่างมีความสุข รสชาติของมันแตกต่างกับเนื้อสัตว์ทั้งหมดที่เขาเคยกินมาโดยสิ้นเชิง ขนมปังเองก็มีผิวที่กรอบ เนื้อที่นุ่มและมีรสหวาน มันช่วยยกระดับรสชาติของอาหารให้ขยับขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งในทันที มันกันอย่างสิ้นเชิงไม่เหมือนกับเนื้อสัตว์ที่เขาเคยทานและขนมปังกรอบนุ่มและหวานนำรสชาติไปอีกระดับหนึ่ง อาหารนี้อร่อยมากจนทำให้เขารู้สึกหวั่นไหว
เขาไม่ได้เป็นนักกิน เขามักจะกินอาหารดิบในตอนที่อยู่ที่หมู่เกาะปีศาจ อย่างดีที่สุดเขาก็จะทำอาหารด้วยมือของเขา หลังจากนั้นเขาก็ออกเดินทางเพื่อตามหาหนทางที่จะแข็งแกร่งขึ้น จากนั้นเขาก็ได้สัมผัสกับอาหารของมนุษย์อย่างช้าๆ เขาพบว่าอาหารหลังจากที่ปรุงเสร็จแล้วจะมีเนื้อสัมผัสและรสชาติที่ดีกว่ามาก
อย่างไรก็ตาม นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้กินอาหารที่อร่อยมากขนาดนี้ มันอยู่ในอีกระดับหนึ่งโดยสิ้นเชิง เหมือนกับคบไฟอันเล็กๆที่กลายเป็นลาวา
แม็กซ์จับมือของเอมี่เอาไว้และถอยห่างจากเขา เนื้อนั้นมาจากหมู่เกาะปีศาจ และจากที่ระบบบอก มันควรจะมีผลอย่างมากกับปีศาจ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องระมัดระวัง
หลังจากที่ซาเจราสกลืนมันลงไป โร่วเจียหมัวที่ไหลลงไปตามลำคอของเขาก็กลายเป็นกระแสความร้อน ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกราวกับว่าคอของเขากำลังถูกไฟเผาและความรู้สึกนี้ก็กระจายเข้าไปในเลือดของเขาอย่างรวดเร็ว
ราวกับว่าเลือดของเขากำลังเดือดอยู่และวิ่งไปตามเส้นเลือดของเขาเหมือนกับม้า พลุ่งพล่านและไม่สามารถควบคุมได้ มีเปลวไฟปกคลุมไปทั่วทั้งร่างกายของเขาในตอนนี้ จนดูเหมือนกับดอกไม้เลือดที่กำลังเบ่งบาน
“หู้วว !”
“อาา…”
ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้น เปลวไฟลุกท่วมไปทั่วทั้งร่างกายของเขา พวกมันมีความสูงประมาณสิบสองเซนติเมตร
จากนั้นเสื้อผ้าด้านหน้าของเขาก็ระเบิดออกจนเปิดกว้าง ทุกคนต่างก็มองไปที่รอยแตกบนร่างกายของเขาที่ขยายใหญ่ขึ้นและมีของเหลวสีแดงและทองไหลเวียนอยู่ภายใน มันปล่อยความร้อนที่น่ากลัวออกมาเหมือนกับลาวาจริงๆ
“เขา…เขาระเบิดเสื้อผ้าของเขา !” แม็กซ์ยกคิ้ว ใบหน้าของเขาดูแปลกไปเล็กน้อย
