Chapter 73 : กองทหารเมลอน
แม็กซ์ตัดสินใจว่าจะปรับปรุงประสิทธิภาพการทำงานให้ดีขึ้นและจำกัดปริมาณอาหารแบบที่ซื้อกลับบ้านเท่านั้น เขาต้องการให้ลูกค้าที่มานั่งกินในร้านอาหารของเขาเพลิดเพลินไปกับอาหารโดยไม่จำกัดการเสิร์ฟ
แน่นอนว่ามันยังมีปัญหาอื่นอยู่ โลกนี้มีคนที่กินอาหารในปริมาณมากๆอยู่ เช่น มังกรยักษ์และโทรลล์ป่า ลูกค้าคนหนึ่งสามารถกินทุกอย่างที่พวกเขาหามาได้ในหนึ่งวัน
บางทีเขาอาจจะต้องจำกัดจำนวนในซักวันหรือไม่เขาก็จะต้องซื้อเตาอบขนาดใหญ่จากระบบเพื่อทำโร่วเจียหมัวขนาดใหญ่ เขายังต้องใช้เวลาคิดเกี่ยวกับทั้งสองวิธีนี้อีกซักพัก ท้ายที่สุดแล้วแม้แต่ซาเจราสก็สามารถกินได้ 10 ชิ้นในมื้อเดียว
แน่นอนว่าปัญหาหลักในตอนนี้คือเขาต้องทำอาหารทุกอย่างด้วยตัวเอง ถ้าเขามีอาหารกึ่งบุฟเฟ่ต์ เช่น หม้อไฟหรือหม่าล่าถัง มันก็จะง่ายขึ้น
มีบริษัทจัดหางานอยู่ที่ลานเอเดน นายจ้างสามารถหาคนงานได้ที่นั่นในขณะเดียวกันพนักงานก็สามารถมามองหางานได้ พวกเขามีระบบเก็บรวบรวมข้อมูล ว่ากันว่าสามารถมองหาคนงานทุกแบบได้ที่นั่นด้วยราคาที่เป็นธรรม
แม็กซ์ตัดสินใจว่าจะลองไปดูที่บริษัทจัดหางานในวันหยุดครั้งแรกของร้าน เงินไม่ใช่ปัญหา แต่ฉันต้องการหาพนักงานที่น่าเชื่อถือและขยัน
เขาขายโร่วเจียหมัว 64 อันหมดโดยใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงตอนเช้าและอีกครึ่งชั่วโมงในตอนกลางวัน ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะทำมันเพิ่มขึ้นอีกชุด หมายความว่าเขาจะทำโร่วเจียหมัวเพิ่มอีก 16 อัน และพวกมันน่าจะเพียงพอสำหรับลูกค้าที่เพิ่มขึ้นมา
ลูกเป็ดขี้เหร่หลับไปหลังจากที่ดื่มนมเสร็จ บางทีอาจจะเป็นเพราะมันเอมี่จึงฟุบตัวลงบนเคาน์เตอร์และหลับไป
แม็กซ์มองดูแผ่นหลังของเอมี่ผ่านทางกระจกและยิ้ม
ทุกวันนี้มีเผ่าพันธุ์อยู่มากมายในโลกนี้ ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะค่อนข้างสงบแต่แม็กซ์ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันปลอดภัยเลย
ภายใต้การควบคุมดูแลของวิหารสีเทามันค่อนข้างปลอดภัยที่จะอาศัยอยู่ในเมืองเคออสแห่งนี้ ดังนั้นแม็ก อเล็กซ์จึงเลือกมาที่นี่
การควบคุมในเมืองเคออสทำให้ผู้คนรู้สึกปลอดภัยและสบายใจมากกว่าการควบคุมด้วยเงินและอำนาจในทุกๆเผ่าพันธุ์
เหมือนอย่างเคย พวกเขากินมื้อเที่ยงก่อนที่จะเปิดร้านในตอนกลางวัน
ลูกเป็ดขี้เหร่ทำสีหน้าบูดบึ้งอีกครั้งแต่แม็กซ์ก็ไม่สนใจมัน เขาไม่สามารถให้มันกินอาหารที่พวกเขากินอยู่ในตอนนี้ได้
เอมี่กำลังวุ่นวายอยู่กับการกินอาหารและบางครั้งเธอก็จะยื่นช้อนไปไว้ตรงหน้ามันแต่ไม่ยอมให้มันกิน มันได้แต่อ้อนวอนเอมี่ด้วยอุ้งเท้าของมัน
แม็กซ์ถอนหายใจออกมาเบาๆในขณะที่เขามองดูลูกเป็ดขี้เหร่ เอมี่เก่งจริงๆ เธอทำให้ลูกแมวเชื่อฟังเธอได้โดยสิ้นเชิง
เอมี่ยิ้มกว้าง “อยากกินแต่ไม่ยอมทำงาน ตอนนี้แกไม่สามารถกินข้าวผัดสายรุ้งได้ ดังนั้นฉันก็จะทำแบบนี้แหละ” จากนั้นเธอก็ยื่นช้อนข้าวไปตรงหน้าลูกแมว
ลูกเป็ดขี้เหร่เหม่อมองออกไปราวกับว่ามันกำลังสงสัยในชีวิตของมันเอง
หลังจากกินมื้อเที่ยงเสร็จแม็กซ์ก็เช็ดโต๊ะและเทนมขวดหนึ่งให้กับลูกแมว เมื่อเขายื่นขวดไปให้ลูกแมวก็อ้าปากให้เขาเห็นฟันของมันราวกับมันพยายามพิสูจน์ว่ามันพร้อมที่จะกินอาหารปกติได้แล้ว
แม็กซ์รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเขาพบว่ามันมีฟันขึ้นมาเต็มปากแล้ว “ฟันของแกขึ้นมาเร็วมาก” แต่ก่อนที่ลูกเป็ดขี้เหร่จะได้กระดิกหางด้วยความดีใจแม็กซ์ก็ส่ายหัวและพูดว่า “แต่แมวแรกเกิดสามารถกินอาหารที่เป็นของแข็งได้หลังจากที่ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์เท่านั้น ดังนั้นแกต้องดื่มนมไปอีกหลายวัน”
ลูกเป็ดขี้เหร่เปลี่ยนเป็นอารมณ์เสียในทันที มันดูดจุกนมด้วยความบึ้งตึงและมองไปทางอื่น มันรู้สึกไม่พอใจพวกเขามาก
มีลูกค้ามาทานอาหารกลางวันมากกว่าที่เขาคิดไว้ เนื่องจากที่ตั้งของร้านอาหารมันไม่สะดวกสำหรับลูกค้าหลายคนที่มีเวลาพักทานอาหารกลางวันแค่ช่วงสั้นๆ นอกจากนี้ทุกคนก็ไม่สามารถจ่ายอย่างน้อย 300 เหรียญทองแดงสำหรับอาหารสามมื้อต่อวันได้ ยังไงก็ตามมันกลับมีลูกค้าจำนวนมากมาที่นี่ในตอนเที่ยง
“เฮ้ จอดรถม้าให้ไกลจากที่นี่” แฮร์ริสันพูดในขณะที่เขาลงมาจากรถ “อย่ารบกวนความอยากอาหารของลูกค้า คุณไม่เห็นกระจกคริสตัลขนาดใหญ่นั่นใช่ไหม ? พวกเขาต้องการให้ลูกค้าเห็นวิวที่สวยงามของลานเอเดน” เขาโบกแขนที่เต็มไปด้วยไขมันเพื่อบอกทางรถม้า
ผู้ชายอีกห้าคนในชุดแฟนซีลงมาจากรถม้า พวกเขาแทบจะมีโครงร่างแบบเดียวกัน – ช่วงล่างใหญ่ เอวที่เต็มไปด้วยไขมันและคอที่มีความหนาเท่ากับศีรษะ พวกเขาดูเหมือนกับพี่น้องอ้วนๆหกคน
“แฮร์ริสัน นายบอกว่าวันนี้นายจะพาพวกเราไปที่ร้านอาหารใหม่ที่มีอาหารแสนอร่อยและสามารถช่วยให้พวกเราลดน้ำหนักได้ มันคือที่นี่ใช่มั้ย ?” คนอ้วนชุดสีเหลืองถามอย่างสงสัย
การตกแต่งร้านอาหารค่อนข้างดูดีเมื่อเทียบกับร้านอื่นๆบนลานเอเดน อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้ใส่ใจกับสภาพแวดล้อมในร้านอาหารมากนัก พวกเขามักจะกินอาหารข้างทางอยู่บ่อยๆถ้ามันอร่อย พวกเขาเรียกตัวเองว่านักชิมที่แท้จริง
มีลูกค้าหลายคนมารออยู่ก่อนแล้ว แต่พวกเขาส่วนใหญ่ก็ดูเหมือนว่าจะมีร่างกายที่ปกติ ถ้ามันสามารถช่วยลดน้ำหนักได้แล้วคนผอมพวกนี้มาทำอะไรที่นี่ ?
เพื่อนของแฮร์ริสันต่างก็เป็นคนมีเงิน คนที่ใส่ชุดสีเหลือง ครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของโรงแรมขนาดเล็กสามแห่ง ครอบครัวของเขามีร้านน้ำชาที่เป็นที่นิยมมากที่สุดในเมืองเคออส สามารถพูดได้ว่าพวกเขาไม่ต้องกังวลว่าจะทำเงินอย่างไร พวกเขามีเงินค่าขนมจำนวนมากให้ใช้ในทุกๆวัน
พวกเขากินดื่มเที่ยวเล่นด้วยกันและถ้าหนึ่งในพวกเขาพบสถานที่ที่น่าสนใจเขาก็จะบอกกับคนอื่นๆ ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจมาที่นี่ในตอนเที่ยงและลองชิมอาหารมหัศจรรย์หลังจากที่ได้รับคำชวนของแฮร์ริสันเมื่อวานนี้
แฮร์ริสันพยักหน้า “ใช่ แต่อาหารจะใช้ได้กับคนที่อ้วนมากอย่างเราเท่านั้น ดังนั้นอย่าพูดว่าฉันไม่ได้บอกพวกนายล่ะ” จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปทางร้านอาหาร “จำไว้ว่าไม่ว่าพวกนายจะทำอะไรอย่ายุ่งกับลูกสาวของเจ้าของร้าน แม้แต่ออร์คและปีศาจก็ยังกลัวเธอ”
คนอื่นๆต่างก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เขามีลูกสาวที่น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ ?” แฮร์ริสันมีความกล้ามากในกลุ่มพวกเขาและดูเหมือนว่าเขาจะกลัวเด็กผู้หญิงคนนี้มาก ดังนั้นพวกเขาจึงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
“ไปกันเถอะ ฉันหิวแล้ว” แฮร์ริสันเดินเข้าไปก่อนตามด้วยคนอื่น
ชายอ้วนหกคนที่มีน้ำหนักเฉลี่ยประมาณ 100 กิโลกรัมเดินเข้ามา ตัวของพวกเขาบังแสงแดดเอาไว้และทำให้เกิดเงาขนาดใหญ่ ลูกค้าคนอื่นๆต่างก็มองพวกเขาด้วยความกลัว
ดวงตาของเอมี่เบิกกว้างขึ้นเมื่อเธอมองเห็นลูกค้าที่อ้วนและสูงกลุ่มนี้เดินเข้ามาอย่างงุ่มง่าม “กองทหารเมล่อน”
