นิสัยของอัลโลวานั้นคล้ายกับลิงค์มาก โดยเฉพาะในตอนที่เธอจมอยู่กับเวทมนตร์ในขณะที่เธอกำลังศึกษามันและลืมทุกอย่างรอบๆตัวเธอไป
ในวันนี้ พวกเขาต่างก็ลืมเวลาไปในขณะที่อยู่ในห้องเสริมพลัง พวกเขาใช้ธาตุแห่งการรักษาแทนการรับประทานอาหาร
อัลโลวานั้นไม่มีความคุ้นเคยกับโครงสร้างร่างกายของนานะ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้เริ่มทำการดัดแปลงโดยตรง แต่เธอเริ่มจากการศึกษาข้อมูลโครงสร้างแทน ระหว่างนั้นลิงค์ก็ได้อ่านหนังสือเวทมนตร์เล่มแรกที่ระบบเกมได้ให้เขามาเป็นรางวัล-การรวมตัวกันของมิติและเวลา
นี่เป็นหนังสือที่มีแต่เรื่องเวทย์มิติโดยที่มีแนวคิดเรื่องเวลามาเกี่ยวข้องด้วย มิติและเวลานั้นเป็นส่วนหนึ่งของธาตุทั่วๆไปภายในโลก แม้แต่ลิงค์ก็รู้สึกว่าทฤษฏีเวทมนตร์ในหนังสือเล่มนี้กำกวม แต่ก็ต้องขอบคุณที่ เขานั้นได้ตั้งสมมุติฐานเกี่ยวกับทฤษฏีมิติมาตลอดเวลาที่ผ่านมานี้และนั่นก็ทำให้เขาคุ้นเคยกับเรื่องมิติมาก หลังจากผ่านไป 3 ชั่วโมง เขาก็เข้าใจพื้นฐานของมัน
ไม่ค่อยมีหัวข้อมากเท่าไหร่นักในหนังสือเล่มนี้ ส่วนหลักๆของมันก็คือคำอธิบายเรื่องวิธีการใช้เวทย์มิติให้ส่งผลต่อกาลเวลา มันเป็นส่วนเสริมที่ดีในวิทยานิพนธ์เรื่องมิติของเขา
หลังจากอ่านจบ ลิงค์ก็มองไปที่อัลโลวา เมื่อเห็นว่าเธอยังคงจดจ่ออยู่กับการศึกษาโครงสร้างมานาของนานะ เขาก็ไม่ได้รบกวนเธอ เขาหยิบเอาวิทยานิพนธ์ของเขาออกมาและเริ่มที่จะตั้งสมมุติฐานต่อไป
การรวมตัวกันของมิติและเวลานั้นได้ให้แรงบัลดาลใจกับเขามากมาย ดังนั้นในครั้งนี้ การตั้งสมมุติฐานจึงประสบความความสำเร็จอย่างมาก เขาพัฒนามันไปได้ไกลในเวลาอันสั้น และเขาก็ได้คิดค้นสูตรมิติอันใหม่ขึ้นมา
การรวมตัวกันของมิติและเวลาบอกว่ามิติและเวลานั้นเป็นหนึ่งเดียวกันและสามารถโยกย้ายสลับไปมาระหว่างกันได้ ดูเหมือนว่ามันจะถูกต้องสินะ อ้า โลกใบนี้ช่างงดงามจริงๆ
แรงบันดาลใจของลิงค์บานสะพรั่ง เขาเขียนสูตรต่อไป หลังจากเวลาผ่านไปพักนึง สูตรที่อยู่เบื้องหน้าเขาก็แตกต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง-มันถูกแทนที่ด้วยโครงสร้างมานา
โครงสร้างนี้ซับซ้อนอย่างผิดปกติ แม้กระทั่งหัตถ์ไททันที่ลิงค์ดัดแปลงก็ยังไม่ซับซ้อนเท่านี้ มันมีรูนทั้งหมดเกือบ 1,500 ตัว มันคือผลลัพธ์ของความรู้ใหม่ล่าสุดที่ลิงค์รวมเข้ากับความรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์ทั้งหมดในอดีตของเขา
เมื่อมองไปที่แผนภาพโครงสร้างมานาอันงดงาม ลิงค์ก็รู้สึกพอใจ ยังไงก็ตาม มันก็ยังคงมีส่วนที่ปรับปรุงได้ ดังนั้นเขาจึงทำการแก้ไขต่อ
ในครั้งนี้ มันไม่ได้ง่ายนัก ลิงค์นั้นติดอยู่กับการแก้ไขข้อบกพร่องอย่างรวดเร็ว มันเหมือนกับวังวนการใช้เหตุผลอันไม่รู้จบ ชิ มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง? นี่คือเลเวลสูงสุดของเวทย์นี้แล้วอย่างงั้นหรอ?
เขาไม่สามารถแก้ไขมันได้และไม่มีความคืบหน้าเลยภายในเวลาครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานี้ แต่ว่าลิงค์ไม่ได้พยายามฝืน เขาบอกกับอัลโลวา เขาต้องการที่จะออกไปเดินเล่นข้างนอกเพื่อทำให้หัวโล่ง อัลโลวานั้นจดจ่ออยู่กับโครงสร้างหุ่นเชิดเวทมนตร์อย่างสมบูรณ์ ดังนั้นเธอจึงแค่โบกมือเพื่อบอกว่าเธอได้ยินเขา
ลิงค์เปิดประตูและเดินออกไป เขาคิดไปในระหว่างที่เดินไปที่ห้องของเขาที่อยู่ในหอคอยเวทมนตร์โดยไม่รู้สึกตัว เมื่อมองออกไปข้างนอกหน้าต่างที่อยู่สุดทางของห้องโถง เขาก็เห็นว่ามันมืดแล้ว เขาเอานาฬิกาพกของเขาออกมาแล้วก็รู้สึกตัวได้ว่ามันเป็นเวลา 5 ทุ่มแล้ว ลิงค์ถอนหายใจ
เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ แต่ว่า ร่างกายของฉันไม่สามารถเทียบกับของอัลโลวาได้ ดังนั้นฉันคงต้องไปพักผ่อนและรอจนกว่าความคิดของฉันจะตื่นตัวแล้วค่อยเริ่มทำต่อ
เขาเปิดประตูและเข้าไปในห้องของเขา
ห้องนั้นใหญ่มากๆและมีห้องนั่งเล่นอยู่ด้านนอก ในตอนที่เขาเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น เขาประหลาดใจที่เห็นเซลีนนอนขดตัวอยู่บนเก้าอี้หนัง
เธอนั้นไม่ใช่คนหลับลึก เมื่อเธอได้ยินเสียง เธอก็บิดตัวและลืมตาขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นลิงค์ เธอก็ตื่นขึ้นมาในทันทีและกระโดดออกมาจากเก้าอี้ เธอยิ้มและถามลิงค์ “ลิงค์ นายทำงานเสร็จแล้วหรอ?”
เมื่อเธอยืนขึ้น ลิงค์ก็พบว่าชุดของเธอนั้นผิดปกติ ทั้งหมดที่เธอใส่ก็คือเสื้อคลุมสีดำ มันบางมากๆจนเขาเกือบจะเห็นส่วนเว้าอันงดงามของเธอผ่านเนื้อผ้าภายใต้แสงสว่างที่มาจากเวทมนตร์
หลังจากผ่านไปพักนึง ลิงค์ก็สังเกตุเห็นว่ามันมีอย่างอื่นที่ยิ่งกว่าเสื้อคลุม เซลีนไม่ได้สวมอะไรนอกจากนั้นเลย เมื่อเห็นว่าลิงค์รู้ตัวแล้ว เซลีนก็หน้าแดงขึ้นมา แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ปกปิดมัน เธอยิ้มอย่างเขินอายและแสดงท่าทางบางอย่างออกมา
“ฉันดูเป็นยังไงบ้าง?” เธอถามอย่างซุกซน
เซลีนนั้นสูง 170 เซนติเมตร, เธอตัวเล็กกว่าลิงค์แค่นิดเดียวเท่านั้น โดยปกติแล้วลิงค์ไม่ค่อยรู้สึกอะไรในตอนที่มองไปที่ร่างกายของเธอ แต่ตอนนี้ เซลีนได้แสดงร่างกายทั้งหมดของเธอให้เขาเห็น ลิงค์มองเห็นขาที่เรียวยาวทั้งสองข้างของเธอ ในตอนที่เขามองขึ้นไป เขาก็เจอบั้นท้ายอวบๆของเธอ สูงขึ้นไปอีก เขาก็มองเห็นส่วนโค้งเว้าอันเพรียวบางของเธอ เธอนั้นมีหุ่นนาฬิกาทรายสุดเพอร์เฟค…หัวใจของลิงค์เริ่มเต้นแรง
“น่ารัก” ลิงค์รู้สึกแปลกๆ แต่เขาก็ไม่ได้โง่จนถึงขนาดที่จะถามคำถามโง่ๆอย่าง “ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?” หรือ ”ทำไมเธอถึงแต่งตัวอย่างนั้น?”
“นายอยากเห็นมากกว่านี้มั้ย?” แก้มของเซลีนแดงเหมือนกับแอปเปิ้ล เธอส่งสายตามาด้วยท่าทีเขินอาย ปฏิกิริยาของลิงค์นั้นทำให้เธอพึงพอใจเพราะในที่สุดเขาก็ไม่ได้ทำตัวเหมือนท่อนซุง
ความกังวลของเธอก่อนหน้านี้ได้จางหายไปอย่างมาก และเธอก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ หึหึ เธอคิดอย่างมีความสุข ดูเหมือนว่าฉันจะมีเสน่ห์มากๆเลยสินะ
ลิงค์กลืนน้ำลาย; ตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยอีกต่อไปแล้ว เขาพยักหน้าและพูด “แน่นอนสิ”
“งั้นช่วยพาฉันไปที่ห้องนอนหน่อยสิ” เซลีนกางแขนออก
ลิงค์ไม่ได้ใช้เวทมนตร์เลยในครั้งนี้ เขานั้นไม่ได้แข็งแรงมาก แต่เซลีนก็ไม่ได้ตัวหนักขนาดนั้น เขาอุ้มคนรักของเขาขึ้นแล้วพาไปที่ในห้องนอน
ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น…หลังจากนั้น ลิงค์ก็อารมณ์ดีขึ้นมาก เขากอดร่างกายอันอ่อนนุ่มและอบอุ่นของเซลีน เขาเล่นสนุกกับเม็ดถั่วสีแดงๆอันเล็กๆที่อยู่บนหน้าอกของเซลีน “วันนี้เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?” ในที่สุดเขาก็ถามออกมา
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่อยากจะสนิทกับนายให้มากกว่านี้เฉยๆ” พอพูดจบ อยู่ๆเซลีนก็พลิกตัวขึ้นมาคร่อมลิงค์ แล้วเค้นหน้าอกให้ดู “ของฉันกับอัลโลวาของใครสวยกว่ากันหรอ?”
ลิงค์รู้สึกสับสนเล็กน้อย หน้าอกของเซลีนนั้นไม่ได้ใหญ่มาก แต่มันก็ไม่ได้เล็กเช่นกัน มันดูน่าจับมาก และมันก็อยู่เบื้องหน้าของเขาในตอนนี้ มันดูค่อนข้างหน้าดึงดูด ลิงค์คงจะดูเป็นไอโง่ถ้าเขาพูดถึงอัลโลวาในตอนนี้ เขาโลมเลียไปรอบๆเต้านมของเธอโดยไม่ลังเล
“นายมันกะล่อน!” เซลีนครางออกมา แล้วลืมคำถามก่อนหน้านี้ของเธอไปจนหมด
จากนั้นพวกเขาก็ทำมันอีกรอบ
ลิงค์นั้นนอนหลับอย่างสุขสบายในคืนนี้ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยจะเกิดขึ้น ตอนแรกเขาวางแผนว่าจะพักแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่เขาก็ดันจบลงด้วยการตื่นในตอนเช้าของวันถัดไป
หลังจากตื่นขึ้น เขาก็รู้สึกสดชื่นอย่างเหลือเชื่อ และหัวของเขาก็ปลอดโปร่งอย่างผิดปกติเช่นกัน เขาพบคำตอบของปัญหาที่แก้ไขไม่ได้เมื่อคืนนี้อย่างรวดเร็ว มันดูเหมือนกับว่ารูขุมขนทั้งหมดของเขาตื่นตัวขึ้นมา
“โถ่ ทำไมก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้คิดถึงมันนะ?” ลิงค์ดีใจอย่างออกนอกหน้า เขานั้นกำลังจะลุกออกจากเตียงในตอนที่เขาสัมผัสได้ถึงร่างกายอันอ่อนนุ่มและอบอุ่น เขาคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนในทันที เมื่อเห็นร่างกายอันงดงามของหญิงสาวที่อยู่ข้างๆเขา เขาก็รู้สึกตื่นเต้นอีกครั้ง
ไม่ ฉันทำไม่ได้ ราคะเป็นหนทางแห่งความเสื่อม พอแล้วนี่มันพอได้แล้ว! ด้วยความยับยั้งชั่งใจอย่างสุดขีด ลิงค์ก็ดึงผ้ามาคลุมเซลีนและหอมแก้มของเธอเบาๆ
เซลีนยังไม่ตื่น เธอส่งเสียงเบาๆออกมาและกลิ้งไปหลับต่อ จากนั้นลิงค์ก็เดินออกจากห้องไป เมื่อเขาออกมาจากห้อง เขาก็ร่ายธาตุแห่งการรักษาใส่ตัวเองและสั่งสาวใช้คนนึงของหอคอยเวทมนตร์ให้ทำอาหารเช้าให้เซลีนอย่างตรงเวลา
สาวใช้คนนี้มีอายุ 40 ปีและมีประสบการณ์อย่างเห็นได้ชัด เมื่อเห็นสภาพของลิงค์ เธอก็ยิ้มกว้างจนลิงค์หนีไป เขาวิ่งไปตลอดทางจนถึงห้องเสริมพลัง เมื่อเขาเปิดประตู เขาก็พบว่าอัลโลว่านั้นยังคงเรียนรู้อยู่
หลังจากมองเข้าไป เขาก็รู้สึกตัวว่าเธอไม่ได้มองไปที่โครงสร้างของหุ่นเชิดเวทมนตร์ กลับกัน เธอนั้นจ้องไปที่วิทยานิพนธ์เรื่องมิติของลิงค์ ถ้าจะพูดให้ละเอียดกว่านั้นก็คือเธอกำลังตกอยู่ในห้วงความคิดของโครงสร้างมานาที่ลิงค์ทิ้งเอาไว้เมื่อคืนนี้
ลิงค์นั้นคิดถึงเรื่องเมื่อคืนและอยู่ๆก็นึกถึงคำถามของเซลีนขึ้นมาได้ เขามองไปที่หน้าอกของอัลโลวาและตกใจ เขาเข้าใจในทันทีว่าทำไมเซลีนถึงถามเขาอย่างนั้น! ดูเหมือนว่าเธอจะถูกคุกคามสินะ! 555
จากนั้นลิงค์ก็รู้สึกขอบคุณอัลโลวาสำหรับค่ำคืนอันแสนวิเศษของพวกเขา
พอเธอได้ยินเสียงเข้ามาใกล้ๆ อัลโลวาก็หันมา เมื่อเธอเห็นลิงค์ เธอก็โบกมือทักทายโดยไม่แสดงให้เห็นถึงความเหน็ดเหนื่อย “อรุณสวัสดิ์”
“อรุณสวัสดิ์” ลิงค์รู้สึกกระปรี้ประเปร่า เมื่อเห็นว่าอัลโลว่ากำลังอ่านวิทยานิพนธ์ของเขา เขาก็ถามด้วยความภาคภูมิใจ “เธอคิดว่ายังไง?”
“ไม่เลวเลยนี่ มันค่อนข้างลึกและแตกต่างจากทิศทางที่ข้าศึกษามาโดยสิ้นเชิง ดังนั้นมันจึงทำให้ข้าบรรลุ” พร้อมกันนั้น อัลโลว่าก็ยื่นแบบคัดลอกของกระดาษโน้ตที่เขียนด้วยมือให้ลิงค์ “นี่เป็นงานวิจัยของข้า บางทีมันน่าจะช่วยเจ้าได้นะ”
ลิงค์รับมันมา เขาพลิกมันดูและรู้สึกว่าเขาได้รับบางอย่างที่ล้ำค่าในทันที “ฉันมั่นใจเลยว่ามันจะต้องช่วยฉันได้มากเลย”
เขานั้นคันไม้คันมืออยากจะอ่านมันในทันที แต่ว่าอัลโลว่าก็ได้หยุดเขาเอาไว้ เธอส่งโครงสร้างเวทมนตร์ของลิงค์ให้เขา “เจ้าเขียนไอนี่เอาไว้เมื่อคืนใช่มั้ย?” เธอถาม
“ใช่ แต่ฉันยังเขียนมันไม่เสร็จเลย ฉันเจอปัญหาที่คิดวิธีแก้ไม่ออกเมื่อคืนนี้” ลิงค์ดึงเก้าอี้เข้ามาและนั่งตรงข้ามกับโต๊ะเสริมพลัง
อัลโลว่าขมวดคิ้วเข้ม “ข้ามองเห็นวิธีการคิดของเจ้าแล้ว มันดูน่าสนใจจริงๆ แต่มันก็เป็นวังวนไม่รู้จบ ข้านั่งคิดมาเกือบทั้งคืนแล้วและคิดว่าถ้าเจ้ายังคงไปในทางนี้ต่อ พลังของเวทย์นี้ก็จะถูกจำกัดแม้ว่ามันจะเสร็จสมบูรณ์แล้วก็ตาม”
ลิงค์หัวเราะ “ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ตอนนี้ฉันมีเส้นทางใหม่แล้ว”
ดวงตาของอัลโลว่าเป็นประกายขึ้นมา “ช่างบังอัญเหลือเกิน ข้าก็มีเหมือนกัน เอาเป็นว่าพวกเราทั้งคู่เขียนมันลงกระดาษแล้วเอามาเทียบกันไหมของใครดีกว่ากัน?”
“เอาสิ” ลิงค์หัวเราะดังลั่น เขาหยิบปากกากับกระดาษออกมาแล้วเริ่มเขียน
ในครั้งนี้ ความคิดของเขาลื่นไหลมากๆ ภายใน 10 นาที โครงสร้างมานาทั้งหมดก็ได้ปรากฏลงบนกระดาษ มันเหมือนกับส่วนของเมื่อคืนนี้แทบทั้งหมด แต่ว่ารายละเอียดส่วนใหญ่นั้นได้เปลี่ยนไป โดยเฉพาะส่วนที่เป็นใจกลาง วังวนไม่รู้จบได้ถูกทำลายแล้ว และนำพาความหวังใหม่มาสู่เวทย์บทนี้
อัลโลวาเองก็เขียนเสร็จแล้วเช่นกันและส่งคัมภีร์มาให้ แล้วลิงค์ก็ทำแบบเดียวกัน
พวกเขาแลกเปลี่ยนคัมภีร์กันและนั่งอ่านอยู่เงียบๆ จากนั้นพวกเขาก็จ้องตากันและระเบิดเสียงหัวเราะออกมา มันรู้สึกเหมือนกับว่าพวกเขาได้เจอกับคู่ชีวิตของพวกเขา
คำตอบของพวกเขาเหมือนกันทั้งหมด พวกเขาต่างก็เขียนสิ่งที่พวกเขาคิดว่าดีที่สุดลงไปในคำภีร์ของพวกเขา แต่ว่าโครงสร้างของเวทมนตร์นั้นกลับเหมือนกันเป๊ะเลย
“นี่คือขีดจำกัดสูงสุดของเวทย์นี้อย่างงั้นเหรอ?” ลิงค์ถามพร้อมกับหัวเราะ
อัลโลวาส่ายหัวของเธอ “สิ่งเหนี่ยวรั้งเดียวที่มีก็คือพลังของผู้ร่าย ด้วยมานาของเจ้าในตอนนี้ เจ้าอาจจะไปถึงจุดสูงสุดที่เลเวล 7 แต่ถ้าเกิดว่าเจ้าใช้ยาหรือคทา มันน่าจะแข็งแกร่งขึ้นอีกเล็กน้อย”
“เธอช่วยตั้งชื่อให้มันได้ไหม?” ด้วยเหตุผลบางประการ ระบบเกมไม่ได้ให้รางวัล บางทีมันอาจไม่มีค่าพอในการให้แต้มโอมนิ
อัลโลว่าคิดอยู่พักนึงและพูดขึ้นมา “มันคือการผสมรวมกันระหว่างปริศนาของกฎมิติและเวลา สภาพปกติของเวทย์นี้คือลูกบอลเล็กๆ งั้นข้าขอเรียกมันว่าลูกแก้วมิติเวลาละกัน”
พอเธอพูดจบ ข้อความก็ปรากฏขึ้นในทัศนวิสัยของลิงค์
ผู้เล่นได้สร้างเวทย์ลูกแก้วมิติเวลา
ลูกแก้วมิติเวลา
เวทย์ระดับสูง ไม่มีเลเวล
ผล:สร้างลูกบอลมิติและเวลาอันน่าเหลือเชื่อ ลูกบอลนี้สามารถเปลี่ยนรูปร่างได้ตามที่ผู้ใช้ต้องการ มันมีพลังในการฆ่าสิ่งมีชีวิตทุกประเภทและหยุดมิติและเวลาได้!
(หมายเหตุ:ลูกบอลของเล่นของลิงค์)
ในตอนนี้ อัลโลวามองไปที่โครงสร้างเวทมนตร์และถอนหายใจออกมาไม่หยุด “เห้อ การทำให้ตัวเองมาอยู่ในกฏของการเป็นอมตะนี่มันเป็นความคิดที่แย่มากจริงๆ ตอนนี้ข้ากำลังมองไปที่เวทมนตร์อันงดงาม แต่ว่าข้าก็ไม่สามารถเรียนมันได้ ช่างน่าสมเพศจริงๆ น่าสมเพศยิ่งนัก!”
มันเหมือนกับคนที่อดข้าวอดน้ำมาเป็นเวลา 3 วัน 3 คืนและจู่ๆเขาก็ถูกนำไปมัดเข้ากับเก้าอี้และเบื้องหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยอาหาร มันคือความทรมาน
“มันไม่มีวิธีอื่นเลยหรอ?” ลิงค์ถาม
“ใช่ ถ้าเกิดว่าพวกเราเข้าใจกลไกของอุปกรณ์ระดับเทพเจ้า, อสรพิษทมิฬได้อย่างสมบูรณ์แล้ว ข้าก็จะจุดเพลิงศักดิ์สิทธ์ และจะสามารถก้าวข้ามกฎของโลกฟิรุแมนได้”
“จุดเพลิงศักดิ์สิทธิ์หรอ…เอาเป็นว่าเรามาคิดถึงปัญหาที่เจออยู่ในตอนนี้จริงๆเป็นไง? นี่เธอคุ้นเคยกับสภาพของนานะในตอนนี้แล้วรึยัง?”
“อืม และข้าก็มีความคิดบางอย่างแล้ว ดูนี่สิ” อัลโลว่าเอาคัมภีร์อีกอันให้กับลิงค์
ลิงค์อ่านมันและถอนหายใจในอีก10นาทีให้หลัง “อัลโลวา นี่มันสมบูรณ์แบบมากเลย ถ้าทำแบบนี้ ไม่เพียงแค่นานะจะไม่กลัวเวทย์แม่เหล็กเท่านั้น แต่เธอยังสามารถใช้พวกมันได้อีกต่างหาก”
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอเป็นสตรีแห่งความจริง; เธอนั้นมีประสิทธิภาพอย่างมาก ไม่เพียงแค่เธอจะเข้าใจโครงสร้างของนานะได้ภายใน 1 วันเท่านั้น แต่เธอยังพบวิธีแก้ไขข้อบกพร่องอีกด้วย เธอเป็นคนที่สุดยอดจริงๆ!
ลิงค์ประทับใจมากๆ
“งั้นมาเริ่มการดัดแปลงกันเถอะ ฉันจะไปเรียกนานะมานะ”
ในตอนที่อัลโลวากับลิงค์กำลังยุ่งอยู่กับการดัดแปลงนานะ เวเวอร์ก็ได้กลับมาถึงอาณาจักรเดลอนก้าที่อยู่ทางใต้แล้ว เขานั้นอยู่ในหุบเขาลึกลับ ซึ่งมันคือเมืองแห่งความตายของเขาเอง
หลังจากฟื้นคืนชีพศพที่เขาได้เตรียมเอาไว้นานแล้ว ดวงตาของเวเวอร์ก็กลายเป็นสีดำเข้ม “ลิงค์ไม่ใช่อุปสรรคของฉันอีกต่อไปแล้ว ฉันจะต้องไปหาวิธีจัดการกับไอเศษเหล็กนั่น”
เขาไม่สามารถทำมันได้ แต่เขาเชื่อว่าเจ้านายของเขาจะต้องมีความคิดบางอย่าง ยังไงก็ตาม เขาต้องทำการบูชายัญอีกเพื่อให้ได้สิ่งนี้
เมื่อคิดได้อย่างนั้น เขาก็ส่งเสียงเรียก “ทาโรโกะ! ทาโรโกะ!”
หลังจากนั้น อัศวินอันเดธที่สวมชุดหนามสีดำอันงดงามก็เดินเข้ามา เขานั้นถูกปกคลุมด้วยกลุ่มหมอกสีแดงเลือด และถือดาบที่ทุกส่วนของมันทำขึ้นมาจากกระดูกสีขาว
แกร๊ง ทาโรโกะ ปักดาบลงบนพื้นเบื้องหน้าของเขา และเขาก็ชันเข่าลงข้างนึง “นายท่าน มีรับสั่งอะไรหรือครับ?”
เวเวอร์จ้องไปที่ทาโรโกะด้วยความพึงพอใจ เขานั้นเป็นนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดที่มีทักษะการต่อสู้อันสมบูรณ์แบบ เขาได้ทำให้ทาโรโกะแข็งแกร่งขึ้นโดยไม่เสียค่าใช้จ่ายอะไรเลย ตอนนี้ ทาโรโกะขึ้นเป็นเลเวล 8 แล้วและเป็นนายพลคนสำคัญของเมืองแห่งความตาย
“ฉันต้องการมนุษย์เป็นๆให้มากที่สุดเท่าที่จะหาได้ ขออย่างน้อย 10,000 คน!”
“ได้ครับ นายท่าน ข้าขอเวลา 2 วัน!” ทาโรโกะพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เสียงของเขานั้นดูไร้อารมณ์ ชีวิตของคน 10,000 คนนั้นเหมือนกับมด 10,000 ตัวสำหรับเขา
