Advent of the Archmage – ตอนที่ 377: นักเวทย์ระดับตํานานคนแรก

 

Chapter 377: นักเวทย์ระดับตํานานคนแรก

 

ครืด, ครืด

 

ริเอลลากคนหมดสติคนที่สีเข้ามาในพงหญ้าที่อยู่ข้างถนนที่มุ่งหน้าจากป่าสัตว์ใหญ่ไปยังหมู่บ้านใบไม้ผลิ

 

คนที่เดินผ่านไปมาคนนี้คือชายอ้วนหายาก เขาไม่ได้ตัวสูงมากนัก เกือบๆ 5.3 ฟุตและสวมผ้าคลุมลินินที่ดูสกปรก ริเอลถอนเสื้อของเขาออกแล้วเอามาใส่ ในขณะที่กําลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่, เขาก็คร่ำครวญออกมา “ข้า, ราชาแห่งขุนเขา, ได้กลายเป็นคนตัดไม้แล้ว สิ่งที่ข้าเคยทํามาในอดีตคู่ควรกับสิ่งนี้แล้วอย่างงั้นหรอ?”

 

ในที่สุดเขาก็สวมเสื้อผ้าเสร็จ ถุงเท้ากับรองเท้ายาวเกินไป เขาดูเหมือนกับตัวตลกในละครสัตว์และต้องม้วนแขนเสื้อ

 

ลิงค์เดินเข้ามา เขาโยนเศษเหรียญใส่ข้างๆชายอ้วนที่กําลังหมดสติอยู่แล้วพูด, “เอาหล่ะ, ตอนนี้พวกเราน่าจะเข้าไปในเมืองได้แล้วนะ”

 

ตอนนี้, ลิงค์สวมชุดเกราะหนังวัวเก่าๆ เขามีดาบสีแดงเรียบที่เอวของเขา ผมของเขายุ่งเหยิงและผูกเอาไว้ข้างหลังอย่างลวกๆ ส่วนนานะสวมชุดเกราะที่เอาเศษหนังมาเย็บต่อกัน เธอเก็บดาบระดับอีพิคที่ดูงดงามเอาไว้และถือแค่มีดจุดแตกหักที่ลิงค์ปรับแต่งให้

 

มิลด้าดูไม่เหมือนเดิมที่สุด เธอรวบผมของเธอและทําให้ดูกระเซอะกระเซิง ด้วยการฝืนทนกับความรู้สึกรังเกียจ เธอก็เอาดินมาลูบผม, ใบหน้า, คอ, และทุกๆส่วนที่เผยให้ เห็นผิว เธอสวมชุดเดรสสั้นและกางเกงเป้าถ่วงที่ผู้หญิงธรรมดาเค้าใส่กัน มีแม้กระทั่งรอยเย็บน่าเกลียดๆที่ก้นของเธอด้วย

 

ดินที่ปกคลุมผมอันเงางามและผิวหนังอันเปล่งปลั่ง และเสื้อผ้าบานๆที่เธอสวมได้ปกปิดความสวยงามของเธออย่างสมบูรณ์ ตอนนี้, เธอเป็นแค่เด็กสาวชาวบ้านที่ดูน่า ดึงดูดเล็กน้อย

 

“โอเค, นี่ก็น่าจะพอแล้ว ไปกันเถอะ”

 

ทั้งสี่เดินตรงไปยังหมู่บ้านใบไม้ผลิ แม้ว่ามันจะเป็นหมู่บ้าน, แต่มันก็มีขนาดพอๆกับเมืองทั่วๆไปของฟิรุแมน ถนนข้างนอกหมู่บ้านนั้นทั้งกว้างและราบเรียบ ผู้คนที่เดินผ่านไปมา ส่วนใหญ่เป็นนักผจญภัยและดูเหมือนมนุษย์ มีพวกเอลฟ์และคนแคระอยู่บ้างประปราย แต่พวกเขาเหล่านั้นมักจะสวมปลอกคอสัมฤทธิ์หรือไม่ก็เสื้อผ้าขาดๆ พวกเขาดูน่าสมเพชอย่างถึงที่สุด

 

ความน่าเกลียดของกลุ่มลิงค์นั้นเป็นไปได้ด้วยดี ไม่มีใครมองพวกเขาด้วยสายตาแปลกๆตลอดทางที่เดินผ่านมาราวกับว่าพวกเขาเป็นแค่คนเดินเท้าทั่วๆไป

 

ที่ทางเข้าหมู่บ้าน, การ์ดมองมาที่ลิงค์แล้วก็มิลด้าจากนั้นก็ริเอล “พวกมันเป็นทาสของเจ้าอย่างงั้นหรอ?” เขาถาม

 

“อ่า… ใช่ครับ, ทาสของข้าเอง” ลิงค์รีบพยักหน้า, แล้วตอบสนองอย่างรวดเร็วตามท่าทีของการ์ด

 

“แล้วทําไมพวกมันถึงไม่สวมปลอกคอหล่ะ?”

 

ระหว่างทาง, ลิงค์ได้รู้ถึงวัฒนธรรมของที่นี้มาบ้างแล้ว ตอนนี้, เขาพยักหน้าแล้วก็พูด “ข้าเพิ่งจะซื้อพวกมันมา แล้วข้าก็กําลังจะเอาไปสวมปลอกคอข้างในหมู่บ้านครับ”

 

อย่างไรก็ตาม, การ์ดก็ยังส่ายหัว “ทาสที่ไม่มีปลอกคอไม่สามารถเข้าหมู่บ้านได้!”

 

“หรอครับ, ถ้างั้นข้าควรจะทํายังไงดี?” ลิงค์ถาม เขาเห็นแล้วว่าการ์ดมีปลอกคอแขวนอยู่ที่เอว

 

ตามที่คาดเอาไว้, การ์ดเอาปลอกคอพวกนี้ออกมา “สามเหรียญต่อนึงอัน ถ้าเจ้าไม่สวมให้พวกมัน, ก็จะถือว่าทาสของเจ้ากําลังฝ่าฝืนกฏ! และหมู่บ้านใบไม้ผลิก็มีสิทธิลงโทษทาสทุกคนที่ฝ่าฝืนกฏ!”

 

มันก็แค่ปลอกคอสัมฤทธิ์สองอัน; มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ลิงค์มีเงินของที่นี่อยู่, โดยเอามาจากคนที่พวกเขาทําให้หมดสติ อย่างไรก็ตาม, เขามีอยู่แค่สองเหรียญ และเขาก็ไม่สามารถเอาเหรียญจากอาณาจักรนอร์ตันมาใช้ได้เช่นกัน ดังนั้น, เขาจึงแอบสร้างก้อนทองขึ้นมาอย่างลับๆแล้วส่งมันให้การ์ดพร้อมกับเหรียญ “ข้ามีแค่เท่านี้ พอรึเปล่าครับ?”

 

การ์ดไม่ได้จู้จี้มาก เหรียญทองหรือก้อนทองนั้นไม่ว่าอันไหนก็เหมือนกันและลิงค์ก็ให้มากกว่าที่จําเป็นอย่างเห็นได้ชัด เขาลองชั่งน้ำหนักเหรียญทองแล้วยิ้มออกมา, พร้อมกับส่งปลอกคอสองอันให้กับลิงค์ “เอาไปสิ ทาสที่คนซื้อมาในช่วงนี้ค่อนข้างป่าเถื่อน, เจ้าต้องเข้มงวดหน่อยนะ อย่าอ่อนข้อง่ายๆหล่ะ!”

 

ภายใต้การจ้องมองของการ์ด, ลิงค์ก็เอาปลอกคอสวมมิลด้ากับริเอล ซึ่งมันแปลกมา, ปลอกคอนี้ดูเหมือนกับปลอกคอสัมฤทธิธรรมดาๆ แต่พออยู่บนคอพวกมันก็ปิดแน่นไม่เหลือตะเข็บในทันที สีหน้าของมิลด้ากับริเอลแปลกไปและลิงค์ก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่นี่เป็นประตูเมือง, และการ์ดก็อยู่ที่นี่ เขาไม่สามารถพูดอะไรได้และทําได้แค่เดินเข้าไปข้างใน

 

ภายในเมือง, มิลด้าพูดออกมา “แหวนนี้แปลกจังเลย พลังของข้าถูกปิดผนึกอย่างสมบูรณ์”

 

“ข้าก็เหมือนกัน, ข้าไม่สามารถใช้ออร่าต่อสู้ได้เลย!”

 

ก่อนหน้านี้ลิงค์ได้ตรวจสอบปลอกคอดูแล้ว เขาไม่ได้สังเกตุเห็นอะไรผิดปกติเลยและรู้สึกประหลาดใจที่พบว่ามันมีผลนี้อยู่ พอคิดได้ซักพัก, เขาก็พูดออกมา “หลังจากที่พวกเราหาโรงแรมได้, ฉันจะดูให้ละเอียดอีกทีนะ”

 

ถนนของหมู่บ้านใบไม้ผลินั้นค่อนข้างพลุกพล่าน มีผู้คนเดินผ่านไปมาเหมือนกับนอกหมู่บ้าน ส่วนใหญ่เป็นมนุษย์; มีเอลฟ์กับคนแคระอยู่บ้าง, แต่พวกเขาทุกคนต่างก็เป็นทาส และพวกเขาทุกคนก็สวมปลอกคอสัมฤทธิ์อยู่: ไม่มีข้อยกเว้น

 

มีร้านค้าอยู่มากมายริมฝั่งถนน-ของใช้ประจําวัน, อาวุธ, เสื้อเกราะ, อุปกรณ์เวทมนตร์, และอื่นๆ ลิงค์มองไปที่ร้านขายอุปกรณ์เวทมนตร์อยู่บ้างและพบว่าทักษะฝีมือนั้นคล้า ยกับปัจจุบัน นอกจากวิธีการและรูปแบบการเสริมพลังแล้ว, ก็ไม่มีอะไรที่พิเศษเลย

โดยเฉพาะเรื่องวัตถุดิบ, วัตถุดิบหายากในฟิรุแมนก็หายากสําหรับที่นี่เช่นกัน

 

“อย่างน้อยพวกเราก็ไม่ต้องอดอยากหล่ะนะ” ลิงค์มีวัตถุดิบหายากและเหรียญทองอยู่มากมายในที่เก็บของต่างมิติของเขา, จากราคาที่เขาเห็น, ของๆเขาน่าจะมีค่าอย่างน้อย 10,000 เหรียญ ซึ่งพวกเขาสามารถใช้ชีวิตด้วยการขายวัตถุดิบได้

 

ในขณะที่เดิน, ร้านหนังสือก็ปรากฏขึ้น ดวงตาของลิงค์เป็นประกาย “เข้าไปดูกันเถอะ”

 

หนังสือนั้นเป็นผู้ช่วยที่ดีที่สุดในการทําความเข้าใจกับโลก

 

ทั้งกลุ่มเดินเข้าไปข้างใน, แต่ที่ประตู, ก็ได้มีคนงานมนุษย์คนนึงเข้ามาหยุดพวกเขาเอาไว้ “ท่านครับ, ทาสไม่สามารถเข้าร้านหนังสือได้ ให้พวกเขารออยู่ข้างนอกจะได้ไหมครับ”

 

ลิงค์ขมวดคิ้ว เกิดอะไรขึ้นกับโลกนี้เนี่ย? นี่พวกเขาแบ่งชนชั้นกับทาสอย่างโหดร้ายขนาดนี้เลยหรอ?

 

เขาพูดกับมิลด้าและริเอลเชิงบังคับ “รอฉันอยู่ที่นี่ เดียวฉันจะรีบออกมา นานะ, เธอเองก็รอฉันอยู่ที่นี่นะ”

 

ภายในร้านหนังสือ, ลิงค์เดินดูรอบๆและพบสารานุกรมของอาราอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ซื้อมันเสร็จ, เขาก็เดินออกมาแล้วพูด “ตอนนี้ไปหาโรงแรมกันเถอะ”

 

ตอนนี้มิลด้ากับริเอลหัวเสียแล้ว โลกนี้โหดร้ายเกินไปสําหรับพวกเขา มีการแบ่งชนชั้นอยู่ทุกที่เมื่อสักครู่นี้, พวกเขาเห็นเอลฟ์คนนึงถูกเจ้านายทําร้ายจนตาย และคนรอบๆก็ไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ มันเหมือนกับว่านี่เป็นเพียงเรื่องปกติ

 

มันน่ากลัว พวกเขาทําได้แค่อยู่ใกล้ๆลิงค์

 

หลังจากที่เดินไปได้อีกสักพัก, ลิงค์ก็บังเอิญได้ยินบทสนทนาแปลกๆ

 

“นี่, เจ้าเคยได้ยินมาไหม? ดูเหมือนว่านักเวทย์ร็อกแฮมกําลังจะรับนักเวทย์ฝึกหัดอีกแล้วหล่ะ”

 

“เหอะ, ฝึกหัดบ้าบออะไรกัน พวกนั้นก็แค่ทํางานให้เขาโดยที่แทบไม่ค่อยได้เรียนรู้อะไรตลอดสามปีเท่านั้นแหล่ะ เสียเวลาจะตาย”

 

“ก็จริงนะ ข้าไม่เคยเห็นคนที่ขี้เหนียวกว่านักเวทย์ร็อกแฮมเลย เขาเป็นทาสเงินอยู่สมบูรณ์!”

 

ลิงค์รู้สึกสนใจจากบทสนทนาพวกนี้, เขาได้รับข้อมูลสําคัญสองอย่าง อย่างแรก, นักเวทย์ร็อกแฮมเป็นบุคคลสําคัญ และมีชื่อเสียงมากๆ อย่างที่สอง, เขามีชื่อเสียงที่ไม่ได้ เขาเป็นคนขี้งกและไม่ค่อยมีนักเวทย์ฝึกหัด

 

ในสถานที่แปลกๆนี้, แค่ทหารรับจ้างก็มีเลเวล 7 หรือ 8 แล้ว บางส่วนมีเลเวล 9 ด้วยซ้ำไป ในฐานะคนนอก, เขาไม่รู้อะไรเลยและสามารถเจอปัญหาได้อย่างง่ายดาย ซึ่งมันจะปลอดภัยกว่ามากถ้ามีคนคอยสนับสนุน

 

พอคิดได้แบบนี้, ลิงค์ก็เดินไปหาคนที่คุยกันอยู่ “เอ่อท่านครับ” เขาพูด “ข้าเป็นนักเวทย์จากนอกเมือง และไม่ค่อยคุ้นเคยกับที่นี่เท่าไหร่. เมื่อสักครู่ท่านบอกว่านักเวทย์ร็อกแฮมกําลังมองหานักเวทย์ฝึกหัดอยู่ใช่ไหมครับ?”

 

ทั้งสองคนมองหน้ากัน, แล้วคนนึงก็หัวเราะ “ท่านคนแปลกหน้า, ข้าขอแนะนําให้ยอมแพ้กับเรื่องนี้จะดีกว่านะ ร็อกแฮมไม่ใช่คนที่จะจัดการด้วยได้ง่ายๆหรอก”

 

“ถ้าเจ้าสามารถเรียนรู้อะไรจากเขาได้, เจ้าก็เอานี่ไปเลย!” ชายอีกคนยกนิ้วโป้งให้เขา

 

ลิงค์ยิ้มแล้วถามต่อ “ท่านช่วยบอกที่อยู่ของเขาให้หน่อยได้ไหม?”

 

ชายคนนึงชี้ไปที่ใจกลางหมู่บ้าน แล้วพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ “เจ้าไม่ต้องมองหาหรอก เห็นนั่นไหม, หอคอยสูงๆที่อยู่กลางหมู่บ้านนั้นคือเลือด, หยาดเหงื่อ, และน้ำตาของร็อกแฮม”

 

ลิงค์มองตาม มีหอคอยสูงๆที่มีรูปแบบแตกต่างจากอาณาจักรนอร์ตันโดยสิ้นเชิงอยู่ มันคือหอคอยกลมสีขาว, เหมือนกับเสาตะเกียงจากโลก

 

ในตอนที่เขามองกลับไป, สองคนนั้นก็เดินจากไป พร้อมกับหัวเราะเบาๆ พวกเขามองมาที่ลิงค์เหมือนกับว่าเขาเป็นคนโง่

 

มิลด้าเดินขึ้นมาแล้วกระซิบ “เจ้ากําลังวางแผนจะพึ่งพาเขาอยู่หรอ?”

 

เธอเป็นเจ้าหญิงและคุ้นเคยกับเทคนิคเหล่านี้มากที่สุด เธอรู้เจตนาของลิงค์อย่างเห็นได้ชัดหลังจากได้ฟังคําถามของเขา

 

ลิงค์พยักหน้า “ที่นี่อันตรายเกินไป พวกเขาโหดร้ายกับทาสและเป็นพวกหัวรุนแรงด้วย พวกเขาอาจจะไม่ได้ใจดีกับมนุษย์เหมือนกัน พวกเราไม่มีอํานาจหรือพลังในที่แห่งนี้ ถ้าพวกเราไปพัวพันกับเรื่องไม่ดีเข้า, มันจะแย่เอาได้”

 

ถ้านี่เป็นฟิรูแมน, มันก็เหมือนกับหมู่บ้านห้วยไม้, ซึ่งลิงค์ไม่ได้กังวลเรื่องพวกนี้เลย เพราะในอาณาจักรนอร์ตัน, กฎหมายยังมีผลอยู่, แต่ที่นี, ลิงค์ไม่คุ้นเคยเลยสักนิด เขารู้สึกไม่ปลอดภัยตลอดเวลา

 

มิลด้าพยักหน้า “ก็คงจะเป็นแค่ทางออกเดียวหล่ะนะ”

 

มันเพิ่งจะเป็นเวลาบ่ายสอง ซึ่งยังเป็นช่วงสายๆอยู่, ดังนั้ พวกเขาจึงเดินไปยังหอคอยทรงกลมที่อยู่กลางหมู่บ้าน หมู่บ้านใบไม้ผลิไม่ได้ใหญ่มาก หลังจากผ่านไปประมานยี่สิบนาที, ทั้งกลุ่มก็มายืนอยู่ข้างหน้าหอคอย

 

ด้วยการมองจากรั้ว, พวกเขาเห็นว่าหอคอยนี้เป็นแค่ส่วนเล็กๆของสนามเวทมนตร์ ยังมีตึกที่สวยงามอื่นๆอยู่อีกมากมายและสวนจตุรัสขนาดยักษ์ มีนักเวทย์หลายคนเดินอ ยู่ตรงจตุรัส, ซึ่งทุกคนต่างก็ดูเคร่งเครียด

 

“มันดูเหมือนกับโรงเรียนเวทมนตร์เลย” มิลด้าพูด

 

ริเอลตัวเล็กเกินกว่าที่จะเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน พละกําลังของเขาถูกผนึกเอาไว้ดังนั้นเขาจึงทําได้แค่กระโดดขึ้นลง “บอกข้ามาที่สิว่าข้างในเป็นยังไงบ้าง”

 

ทันใดนั้นเอง, ลิงค์ก็รู้สึกขึ้นมาว่ามีคนกําลังจ้องมาที่เขาอยู่ เขาหันกลับมาแล้วเห็นชายแก่หนวดขาวที่กําลังสวมหมวกแหลม พอเห็นว่าลิงค์มองมาที่เขา, ชายแก่คนนั้นก็ถามด้วยรอยยิ้ม “เจ้าหนุ่ม, เจ้าอยากเรียนเวทมนตร์จากข้าอย่างงั้นรึ?”

 

ลิงค์ตัวสั้นในทันที เขารู้สึกได้ถึงออร่ามานาที่รุนแรงจากชายแก่คนนี้ มันแทบจะไร้ที่สิ้นสุด เมื่อมายืนอยู่เบื้องหน้าเขา, มันรู้สึกเหมือนกับหลุมดํา พลังดึงดูดมานานี้ทํา ให้คนปวดหัวได้เลย มันบอกลิงค์ได้อย่างชัดเจนว่าชายแก่คนนี้คือนักเวทย์ในตํานานที่แท้จริง!

 

นี่คือนักเวทย์มนุษย์ระดับตํานานคนแรกที่ลิงค์ได้พบหลังจากที่เข้ามาในฟิรุแมน!

 

Advent of the Archmage

Advent of the Archmage

Type: Author: , ,
เรื่องย่อ ลิงค์เป็นอาร์จเมจที่เก่งที่สุดในทุกๆเซิร์ฟเวอร์ เขาเพิ่งจะโค้นล้มบอสที่แข็งแกร่งที่สุด,เจ้าแห่งความลึก โนโซม่า ด้วยปาร์ตี้ของเขา อย่างไรก็ตาม,แทนที่เขาจะกลับไปที่เมื่อง เขากลับถูกส่งตัวไปที่พื้นที่ลับด้วยพิกเซลCG มันให้ความรู้สึกเหมือนกับสูญญากาศ และภายในนั้นก็ได้มีเสียงที่ยิ่งใหญ่และมากด้วยอำนาจที่เรียกตัวเองว่าพระเจ้าแห่งแสงสว่างดังขึ้น “ลิงค์ เจ้าเต็มใจที่จะเป็นผู้ช่วยชีวิตที่จะดึงโลกแห่งฟิรูแมนออกจากความปั่นป่วนไหม?” ภารกิจที่ยิ่งใหญ่นี้มันอะไรกัน! ถ้ามันเป็นโลกจริง ลิงค์ คงจะปฏิเสธไปในทันที อย่างไรก็ตามเขาก็มีความแน่วแน่ที่จะเป็นฮีโร่ในเกมส์ “จัดไปเลย!” ลิงค์ ตอบอย่างมั่นใจ “ถ้างั้นก็ขอให้เจ้าโชคดี” และนั่นจะเป็นการเริ่มต้นการเดินทางที่เต็มไปด้วย เวทย์มนตร์,มิตรภาพ,การทรยศ,ความรัก และความสิ้นหวังของ ลิงค์ ในโลกที่เปลี่ยนแปลงไปของฟิรุแมน Link was the top Archmage in the entire server. He had just defeated the strongest boss, the Lord of The Deep, Nozama with his party. However, instead of going back to town, he was transported to a secret location with pixelated CG. It sort of felt like a vacuum, and within it came a glorious and commanding voice that calls himself the God of Light. “Link, would you be willing to be the saviour who will pull the World of Firuman out from the churning abyss?” What a huge mission! If it was in the real world, Link would have rejected it immediately. However, he was bent on being the hero in game. “Bring it on!” Link answered confidently. “Then, best of luck.” And so began Link’s journey of magic, friendship, betrayal, love and despair in the ever changing World of Firuman.

Comment

Options

not work with dark mode
Reset