Advent of the Archmage Chapter 444: ความสิ้นหวังของนักเวทย์ดวงดาว
ในวิหารมังกร
ภายในห้องแห่งหนึ่ง, มีเด็กสาวผมเงินที่กําลังหลับคนนึ่ง, ละเมอออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ไม่! อย่าฆ่าข้า! อย่าฆ่าข้า!”
เธอส่งเสียงร้องแล้วจากนั้นก็ดีดตัวขึ้นมานั่งบนเตียง, และฝืนลืมตาขึ้นมา
ในที่สุดเธอก็กลับมาควบคุมร่างกายของตัวเองได้, เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ชื่อของเธอคือลูเซีย ซิลเวอร์สตาร์, และเธอก็พึ่งจะตื่นขึ้นจากฝันร้าย
ในความฝัน, เธอกําลังอยู่ในร่างดวงดาวเพื่อส่องเข้าไปในทะเลแห่งความว่างเปล่าเหมือนกับที่เธอทําอยู่ประจําเพื่อคลี่คลายความลึกลับของความว่างเปล่า จากนั้นเธอก็เห็นอะไรแปลกๆ, มีลูกบอลสีดํากําลังลอยอยู่ในทะเล
ด้วยความสงสัย, เธอจึงเข้าไปดู, และโดยที่ไม่มีการเตือนอะไรเลย, ก็มีดวงตาสีแดงโผล่ออกมาจากพื้นผิวของลูกบอลนั้น มันจ้องมาที่เธอในทันที, พร้อมกับแผ่พลังงานเวทมนตร์ที่ผิดปกติ
ว่าไง, นักเวทย์ตัวน้อย, ข้าเห็นเจ้าแล้วนะ!
เสียงนั้นดังก้องอยู่ในหัวของเธอ, ทําให้เธอรู้สึกประหลาดใจ, หลังจากนั้นเธอก็พยายามดึงตัวเองออกมาจากทะเลแห่งความว่างเปล่า แต่ว่ามันก็ไร้ประโยชน์, มีหนวดนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากส่วนลึกของทะเล พวกมันพันรอบตัวเธอเอาไว้จนกลายเป็นลูกบอลในทันที
นักเวทย์ตัวน้อย, ดิ้นรนไปก็เปล่าประโยชน์, 5555! เสียงนั้นดังขึ้นในหัวของเธออย่างโหดร้ายอีกครั้งนึง
คลื่นแห่งความกลัวถาโถมเข้าใส่เธอซึ่งนั่นทําให้ลูเซียตื่นขึ้นมาในทันที
เธอมองไปรอบๆห้อง ทุกอย่างนั้นต่างก็ดูใหญ่โตไปหมด เพดานอยู่สูงจากเธอประมาณห้าฟุต, และเตียงที่เธอกําลังนอนอยู่ก็กว้างมากๆ, มันมีความยาวประมาณสามฟุต เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก ข้าอยู่ในวิหารมังกรสินะ; ดูเหมือนว่าข้าน่าจะปลอดภัยแล้ว
เท่าที่เธอรู้, กําแพงมิติในวิหารมังกรนั้นมีความยืดหยุ่นสูงมาก ไม่ว่าจะเป็นเวทย์ข้ามมิติรูปแบบไหนก็ไม่สามารถร่ายในกําแพงพวกนี้ได้, ความว่างเปล่าน่าจะไม่เป็นปัญหาซักเท่าไหร่ในตอนที่เธออยู่ที่นี่
ร่างกายที่อ่อนแอของเธอนั้นให้ความรู้สึกหนักอึ้ง, โดยเฉพาะหลังจากที่ผ่านฝันร้ายอันน่ากลัวแบบนั้น ต่อให้เป็นการเคลื่อนไหวง่ายๆอย่างการลุกขึ้นนั่งก็ยังเป็นเรื่องที่ค่อนข้างลําบากสําหรับเธอ
ด้วยการเอนตัวกลับไปนอนบนเตียง, เธอก็จ้องบนเพดานอย่างเหม่อลอยและเริ่มคิดว่าจะทํายังไงต่อไปดี “อยู่ที่นี่ข้าน่าจะปลอดภัย, และน่าจะรวมถึงตอนที่อยู่ในเขตหมู่บ้านมังกรด้วย แต่ถ้าข้าก้าวออกไปข้างนอก, มันจะต้องตามหาข้าอย่างแน่นอน ข้าหนีไปไหนไม่ได้, ข้าต้องหาคนช่วยจัดการผู้ปกครองแห่งความว่างเปล่า!”
เสียงอันชั่วร้ายดังก้องในหัวของเธอแล้วตอบกลับ ความคิดของเธอ, เจ้าคิดจะหาคนมาช่วยจัดการข้าอย่างงั้นหรอ? โถ, ช่างน่าเศร้าจริงๆ
ร่างของลูเซียสั่นอย่างรุนแรง, และดวงตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว “เจ้าเป็นใคร?”
เจ้าจําเสียงของข้าไม่ได้หรอ, มันซึ่งผ่านมาไม่นานเองนะที่เราได้มีช่วงเวลาสนิทสนมกัน
มันคือผู้ปกครองแห่งความว่างเปล่า นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน? ตลอดเวลามานี้เธออยู่แต่ในวิหารมังกรนะ! ลูเซียดิ้นรนเล็กน้อย, พยายามลุกออกจากเตียง, เพื่อหนีไปหาความช่วยเหลือ
แต่ด้วยความที่รู้สึกกลัว, เธอจึงพบว่าตัวเองไม่สามารถขยับกล้ามเนื้อได้, และถึงแม้ว่าจะพยายามอย่างสุดแรง, แต่เสียงร้องของเธอก็ไม่ดังออกมาเลย ด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง เธอร้องอยู่ในใจให้กับเสียงที่อยู่ในหัวของเธอ, เจ้าต้องการอะไร?
อ้อ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก, ข้าแค่อยากจะยืมใช้ร่างกายเจ้าสักหน่อย เจ้าคิดจริงๆหรอว่าเจ้าจะหนีข้าไปได้? ไม่มีทางหรอก, เพราะข้าอยู่ในร่างของเจ้ามาโดยตลอด แล้วก็, ยังจํายับบ้าครึ่งมังกรคนนั้นได้ไหม? เธออยากหยุดเจ้าจากการอัญเชิญข้า, ดังนั้นข้าก็เลยปล่อยให้เจ้าสังหารเธอซะ 555, มือของเจ้าเปื้อนเลือดเธอแล้ว
ข้าเป็นคนฆ่าเอมิเลียอย่างงั้นหรอ? ด้วงตาของลูเซียเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ ตอนนี้มันเป็นส่วนเดียวในร่างของเธอที่สามารถขยับได้
ลูเซียรู้สึกได้ในเวลาไม่นานว่าเธอสูญเสียอิสรภาพในการควบคุมร่างกายของตัวเองไปแล้ว เธอพยายามส่งเสียงร้องอีกครั้ง, แต่เสียงของเธอก็หยุดรับคําสั่งจากเธอ ตอนนี้เธอไม่สามารถกระพริบตาได้ด้วยซ้ํา ในขณะที่มองดูตัวเองลงจากเตียง, สวมเสื้อผ้าแล้วเดินไปทางประตูใหญ่
เด็กสาวผมเงิน, ที่เมื่อสักครู่นี้กําลังดิ้นไปมาอยู่ในห้อง, ตอนนี้ได้สูญเสียการควบคุมร่างกายไปแล้ว เธอปาดเหงื่อ, สวมเสื้อผ้าแล้วออกไปจากห้อง
เธอเดินออกไปที่ทางเดินแล้วเห็นการ์ดมังกรพิพากษายืนอยู่สองคน พวกเขาหันมามองเธอ, และเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ, พวกเขาก็ปล่อยเธอผ่านไป
หยุดข้า! หยุดข้าที! จากส่วนลึกในร่างของเธอ, เธอกรีดร้องอย่างสุดกําลัง, แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร
“ข้าอยากลงเขาไปเดินเล่นสักหน่อย, สถานที่แห่งนี้มันอบอ้าวเกินไปสําหรับข้า” เด็กสาวผมเงินพูดกับหนึ่งในนักรบมังกรแดง
หยุดข้าที! ลูเซียรู้สึกสิ้นหวังจนถึงขีดสุดแล้ว
แต่มันก็ไม่มีประโยชน์; นักรบมังกรแดงไม่สังเกตุเห็นความผิดปกติเลย, เขาแค่ยกไหล่ขึ้น, และพูดด้วยสีหน้าไม่สนใจ “นี่ครับ, 300 รูปีมังกร, มันน่าจะพอสําหรับซื้อบริการที่ดีที่สุดให้ตัวเองจากบ้านรับรองที่ตีนเขานะครับ”
เด็กสาวผมเงินขอบคุณนักรบ, แล้วจากนั้นก็ตรงไปยังทางออกวิหารมังกร
ลูเซียเฝ้ามองเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ด้วยสายตาหวาดกลัว เธอไม่เหลือความหวังอะไรแล้ว
ด้วยการเข้าควบคุมร่างกายของเธอ, ผู้ปกครองแห่งความว่างเปล่าก็ออกจากสถานที่แห่งนี้แล้วเดินไปทางรถม้าที่อยู่ใกล้กับวิหาร
ในตอนนั้นเอง, ลูเซียก็เห็นคนคุ้นเคยกําลังเดินไปทางรถม้าเหมือนกัน มันคือนักเวทย์ผมดํา
เธอจําเขาได้ในทันที, เขาคือนักเวทย์ผู้แข็งแกร่งที่เป็นที่รู้จักในชื่อลิงค์ เขาเพิ่งจะเข้าสู่ระดับตํานานเมื่อไม่นานมานี้ และเขาก็เป็นคนที่ช่วยเธอเอาไว้ด้วยความช่วยเหลือจากราชินีมังกรแดง
ด้วยประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลมของเขาในฐานะบุคคลระดับตํานาน, เขาน่าจะสามารถรู้สึกถึงความผิดปกติในตัวเธอได้ ถ้าผู้ปกครองแห่งความว่างเปล่าเข้าไปใกล้เขามากพอ
แต่สิ่งที่ผู้ปกครองแห่งความว่างเปล่าทําหลังจากนั้น ก็ได้บดขยี้ความหวังทั้งหมดของเธอ
เด็กสาวผมเงินหยุดเดินแล้วเริ่มคุยกับการ์ดที่ประตูทางออก
“หวัดดี, นักรบ, เจ้าสะดวกพาข้าบินลงเขาด้วยร่างมังกรของเจ้าไหม?” เด็กสาวถามด้วยรอยยิ้ม
การ์ดส่งสายตาดูถูกมาให้เธอ, แล้วพูดอย่างเยาะเย้ย “ได้สิ, ข้าจะให้เจ้าขี่, แต่สักวันนึงเจ้าต้องให้ข้าขี่เจ้ากลับบ้างนะ, โอเคไหมหล่ะ?”
“ร้ายจริงๆ แต่ก็ไม่มีปัญหาหรอก, ข้าคิดว่ายุติธรรมดี เรามาลองดูกันไหมหล่ะ?” เด็กสาวผมเงินตอบกลับไปอย่างซุกซน
นี่ทําให้การ์ดถึงกับพูดไม่ออก พอตรวจสอบร่างกายของเด็กสาวตั้งแต่หัวจรดเท้าเขาก็กลืนน้ําลายอย่างกระหาย, แล้วพยักหน้าอย่างตื่นเต้น “รอนี่นะ, ข้าจะหาคนมาเข้าเวรแทนข้า”
“เร็วๆเข้าหล่ะ, ข้าเป็นคนความอดทนต่ํานะ” เด็กสาวผมเงินพูดอย่างทะเล้น
นักรบรีบออกไปในทันที
ในอีกด้านนึ่ง, ลูเซียสังเกตเห็นว่านักเวทย์มนุษย์คนนั้นกําลังหมกมุ่นอยู่กับความคิดของตัวเอง, เขาเดินตรงไปทางรถม้าคันนึง, แล้วขึ้นไป, จากนั้นก็เริ่มเดินทางลงเขา
อย่าไปนะ! กลับมาก่อน! ช่วยข้าที! ลูเซียร้องสุดเสียง, แต่เธอก็ไม่ได้รับการตอบสนองอะไรจากเขาเลย
ในขณะที่รถม้าวิ่งออกไป, ผู้ปกครองแห่งความว่างเปล่าก็เฝ้ารอการ์ดคนนั้น, ที่แปลงร่างเป็นมังกรกลับมา
เด็กสาวผมเงินยิ้มในขณะที่เธอปืนขึ้นไปบนหลังมังกรแดง “ข้าไม่ชอบบ้านรับรองที่ตีนเขานั่น, ทําไมเจ้าไม่พาไปที่ที่ให้ความเป็นส่วนตัวกว่านั้นสักหน่อยหล่ะ?”
“ได้สิ, ตราบใดที่เจ้ามีความสุข, ข้าก็ได้หมดหล่ะ” มังกรกางปีกแล้วบินขึ้นไปบนฟ้า
บนท้องฟ้า, ผู้ปกครองแห่งความว่างเปล่าหัวเราะออกมาอย่างน่าสยดสยองในหัวของเธอ นักเวทย์ตัวน้อย, เจ้าน่าจะรู้ดีจากการแอบส่องดูความว่างเปล่านะว่า, เจ้าจะไม่มีวันรู้ว่ามีอะไรแอบซ่อนอยู่ในนั้น
ณ ตอนนี้, ลูเซียจมอยู่ในก้นบึงแห่งความสิ้นหวัง
กลับไปที่ภาคพื้นดิน, ลิงค์เข้ามาในรถม้าและตอนนี้กําลังลงเขาไปหาสถานที่เงียบๆเพื่อศึกษาเวทย์มังกร
ในรถม้า, เขาจดจ่ออยู่กับหนังสือที่มีชื่อง่ายๆว่า “มังกร” ในมือของเขา
ปกหนังสือนั้นทํามาจากวัตถุดิบที่ไม่เป็นที่รู้จัก, ผู้เขียนเองก็ไม่ได้เขียนบอกเอาไว้ แต่มันไม่ได้เก็บเอาไว้แค่ประวัติศาสตร์การพัฒนาเวทย์แปลงมังกรเท่านั้น, แต่หนังสือเล่มนี้ ยังแนะนําโครงสร้างเวทมนตร์พื้นฐานที่ใช้ด้วย
ถ้าจะให้พูดง่ายๆ, นี่คือตําราสรุปหลักการของ “เวทย์แปลงมังกร”
ซึ่งลิงค์หมกมุ่นอยู่กับเนื้อหาของมันเรียบร้อยแล้ว
หลังจากที่เปิดดูอย่างคร่าวๆ ลิงค์ก็ได้ข้อสรุปมาอย่างนึง ตอนนี้ร่างมังกรนั้นสมบูรณ์แบบมาก และเผ่ามังกรก็เชื่อถือมันมากเกินไปจนพวกเขาลืมการใช้งานที่สําคัญที่สุดของมันในฐานะเรือท่องความว่างเปล่า
ในอดีตกาล, ร่างมังกรนั้นส่วนใหญ่แล้วจะใช้เป็นเรือสำหรับสํารวจความว่างเปล่า, และอย่างที่สองก็คืออาวุธที่ใช้ต่อกรกับสิ่งมีชีวิตดุร้ายที่อาศัยอยู่ในนั้น มันไม่เคยเป็นเครื่องมือสําหรับความสนุกสนานหรือสําหรับการสืบพันธุ์เลย
อย่างไรก็ตาม, ด้วยการพัฒนาอวัยวะสืบพันธุ์, ร่างของมังกรจึงถูกแบ่งด้วยเพศในช่วงเวลาหลังจากนั้น, และด้วยอวัยวะสืบพันธุ์ที่ว่านี้, เผ่ามังกรจึงเริ่มข้องเกี่ยวกับกระบวนการสืบพันธุ์ ซึ่งสาหรับลิงค์นั้น, นี่คือการดูหมินอย่างแท้จริง
จุดประสงค์ที่เขาลงเขาในครั้งนี้ชัดเจนมาก เพื่อพัฒนาร่างมังกรดําของเขา, กําจัดส่วนที่ไม่จําเป็น, และเพิ่มความสามารถในการต่อสู้, โดยเฉพาะความสามารถในการเดินทางผ่านทะเลแห่งความว่างเปล่า
แม้ว่าจะมีความเป็นไปได้ที่เผ่ามังกรนั้นจะมีเรื่อที่สมบูรณ์แบบ จนถึงจุดที่แทบไม่เหลืออะไรให้พัฒนาเลย, แต่อย่างน้อยลิงค์ก็ยังอยากปรับแต่งร่างมังกรของเขาให้เหมาะสมกับรูปแบบการต่อสู้ของเขาให้มากขึ้น
ในที่สุดรถม้าก็มาถึงตีนเขา, แล้วลิงค์ก็ตะโกนบอก “เลี้ยวซ้าย, ไปทางยอดเขาเตาหลอมเทา”
ในเมื่อเขาได้รับการยอมรับให้เป็นส่วนหนึ่งของเผามังกรแล้ว, จึงเป็นธรรมดาที่ลิงค์จะได้รับความทรงจําเกี่ยวกับภูมิประเทศส่วนใหญ่ของหมู่บ้านมังกร
“ครับท่าน” คนขับรถเป็นสามัญชน ด้วยการใช้พลังมังกรของเขา, เขาก็รู้แล้วว่าลิงค์เป็นมังกรชั้นสูง, ดังนั้นเขาจึงแทนตัวเองด้วยการถ่อมตัวอย่างถึงที่สุด, และไม่กล้าพูดอะไรกลับมาเลย
รถม้าเดินทางไปเกือบครึ่งวัน หลังจากที่วิ่งไปได้ด้วยความรู้สึกที่เหมือนกับเดินทางหนึ่งร้อยไมล์, ภูเขาขนาดยักษ์ก็ปรากฏขึ้นห่างออกไปสามไมล์ทางฝั่งขวาของถนน โครงสร้างของภูเขานั้นแปลกมาก ที่ยอดเขามีวงแหวนอยู่ล้อมรอบ, และข้างในนั้นก็คือหุบเขาทรงกลมที่มีลักษณะคล้ายเตาหลอม: ดังนั้นมันจึงได้ชื่อนี้มา
หุบเขาทรงกลมนี้คือสถานที่ที่ดีที่สุดสําหรับลิงค์ในการทดลองร่างมังกรของเขา เขาจะมีอิสระในการทําสิ่งที่เขาต้องการโดยที่ไม่มีใครเห็น
เขาโยนเหรียญทองให้คนขับไปสองสามเหรียญในขณะที่ลงมาจากรถม้า “ตอนนี้กลับไปได้แล้ว ถ้ามีพวกระดับสูงมา
คนขับเก็บเหรียญทองแล้วฮัมเพลงในขณะที่ขับรถม้ากลับไป
ตอนนี้ลิงค์มุ่งหน้าไปทางภูเขาเตาหลอมเทาและไม่นานนักเข้าก็เข้ามาข้างในหุบเขา สถานที่แห่งนี้ให้ความ เป็นส่วนตัวอย่างมาก, มันไม่มีวิญญาณอยู่เลย, และพืชก็เติบโตขึ้นอย่างเต็มที่ ด้วยเวทมนตร์ของเขา, ลิงค์สร้างกระท่อมหินขึ้นมาหลังนึงใกล้กับลําธารและปิดกั้นการรบกวนจากโลกภายนอกทุกอย่าง จากนั้นเขาก็เริ่มอ่านหนังสือมังกรอย่างตั้งใจ
