โกวซิ่วเหวินถูกหลิงฮันจับ ร่างของเขาหยุดชะงักด้วยทักษะจิตเจ็ดสังหารของหลิงฮัน และยังคงไม่รู้สึกตัว
ความแข็งแกร่งของทักษะนี้คือยิ่งผู้ใช้มีพลังวิญญาณที่แกร่งกล้ามากเท่าไหร่ มันก็จะยิ่งมีผลกระทบต่อฝ่ายตรงข้ามมากขึ้นเท่านั้น
เขาถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงปรบมือ และช่วยไม่ได้ที่เขาจะลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหันและตกตะลึง
ที่นี่คือที่ไหนกัน? นี่ข้าหมดสติไปนานแค่ไหนก่อนที่จะออกมาจากเกาะแก่นโลกา แล้วสถานที่แปลกประหลาดนี่มันอะไรกัน?
“จ จ จ เจ้า…” เมื่อเห็นหลิงฮันช่วยไม่ได้ที่เขาจะรู้สึกหวาดกลัว เพราะหลิงฮันไม่ได้ทำอะไรเลย
หรือว่าอีกฝ่ายไม่ได้เปิดขวด?
ไม่ มันมีเศษขวดอยู่ทางด้านโน้น เขาจะต้องเปิดขวดอย่างแน่นอน
“เจ้ารู้สึกผิดหวังอย่างนั้นหรือ?” หลิงฮันพูดพร้อมกับรอยยิ้มว่า “ข้าขอเหตุผลเจ้าสักข้อว่าทำไมข้าต้องไว้ชีวิตเจ้าด้วย?”
“ข ข ข ข้าเป็นเหยื่อ ข้าถูกบังคับให้ทำ!” โกวซิ่วเหวินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอนและโยนความผิดทั้งหมดให้กับเผยจี้
“จอมอสูรน้อย ข้ามัน!”
จักรพรรดิจอมอสูรรีบเข้าไปอยู่ในหุ่นเชิดเสือทันที มันเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “น้อมรับคำสั่งนายท่าน!”
โกวซิ่วเหวินรู้สึกประหลาดใจและงงงวย หุ่นเชิดเสือตัวนี้เขาเป็นคนสร้างมันขึ้นมากับมือ และขี่มันอยู่ตลอดเวลา แต่ตอนนี้มันกำลังจะฆ่าเขา ซึ่งทำให้เขาเกือบจะกลัวจนตัวตาย
ตั้งแต่ที่เขาจำความได้ เขาก็ไม่เคยออกจากเกาะมาก่อน แล้วเขาจะรู้เรื่องเกี่ยวกับดินแดนใต้พิภพได้อย่างไร?
“จ จ เจ้าเป็นหุ่นเชิดของข้า!” โกวชิ่วเหวินคิดว่าอีกฝ่ายกำลังควบคุมหุ่นเชิดของเขาอยู่
จักรพรรดิจอมอสูรกระโจนกัดคอโกวซิ่วเหวินทันที ภายใต้แรงกัดของมัน ทำให้อีกฝ่ายถูกฆ่าตายอย่างรวดเร็ว
“ตามข้ามา และอย่าทำอะไรตามใจชอบ” หลิงฮันสั่ง
จักรพรรดิจอมอสูรรู้สึกมีความสุข หรือว่าเจ้านายประทับใจในตัวเขาแล้ว?
พรึบ!
หลิงฮันสบัดมือ ทันใดนั้นเขากับสุ่ยเยี่ยนยวี่และหุ่นเชิดเสืออีกหนึ่งตัวก็ปรากฏตัวอยู่ในห้องทำงาน
“ที่นี่มัน….ดินแดนศักดิ์สิทธิ์!” จักรพรรดิจอมอสูรกล่าวด้วยความตกตะลึง แม้ว่าเขาจะรู้อยู่แล้วว่าหลิงฮันกลายเป็นจอมยุทธระดับภูผาวารีแล้วก็สามารถเดาได้ว่าหลิงฮันก้าวเข้าสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แล้ว ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงตกตะลึงกับพลังปราณของที่นี่อยู่ดี
“เปิดประตู” หลิงฮันบอกให้จักรพรรดิจอมอสูรเปิดประตู
“ขอรับนายท่าน!” จักรพรรดิจอมอสูรรีบพยักหน้ารับคำสั่งอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เป็นโอกาสที่เขาจะแสดงความจงรักภักดี
เขารีบหมุนลูกบิดประตูให้หลิงฮันทันที
“ตรวจสอบทุกห้อง” หลิงฮันกล่าว
ปัง!
จักรพรรดิจอมอสูรทำลายประตูห้องถัดไปทันที นอกเหนือจากเครื่องมือและวัสดุที่อยู่บนโต๊ะทำงานแล้ว มันไม่มีอะไรอย่างอื่นอีกอยู่ภายในห้อง
พวกเขาถอยออกมาจากห้องและจักรพรรดิจอมอสูรก็ทำลายประตูห้องอื่นต่อ
“เอ่อ…” สุ่ยเยี่ยนยวี่แสดงสีหน้าน่ารังเกลียดและอยากจะอาเจียนออกมา
ห้องนี้ไม่แตกต่างจากสองห้องก่อนหน้านี้มากนัก มันมีเครื่องมือและวัสดุอยู่รอบๆ ส่วนตรงกลางเป็นโต๊ะทำงาน แต่ทว่าโต๊ะทำงานของห้องนี้มีศพที่ถูกแยกชิ้นส่วนอยู่บนโต๊ะ
มันคือศพของฟานหยง
หลิงฮันยังรู้สึกสงสัยว่าตอนที่อีกฝ่ายถูกจับแยกส่วนนั้นเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่
มันจะน่าสะพรึงกลัวแค่ไหนกันเมื่อเห็นตัวเองกำลังถูกแยกส่วนและตายอย่างช้าๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสีหน้าของฟานหยงถูกบิดเบี้ยวขนาดนั้น
“พวกต่ำช้า!” สุ่ยเยี่ยนยวี่ด่าทออยู่ด้านข้าง
หลิงฮันเรียกใช้อักขระศักดิ์สิทธิ์เปลวเพลิงและเผาศพของฟานหยงให้กลายเป็นเถ้าถ่าน แม้ว่าจะเคยเป็นศัตรูกันก็ตาม
“ไปห้องถัดไป!”
จักรพรรดิจอมอสูรเชื่อฟังคำสั่งและเริ่มทำลายประตูห้องถัดไป เขารู้ว่าตอนนี้เจ้านายกำลังอารมณ์ไม่ดีและเสียงของเขาเยือกเย็นมากราวกับออกมาจากถ้ำน้ำแข็งหลังจากที่เห็นศพถูกแยกส่วน ถ้าเป็นดินแดนใต้พิภพฉากที่เกิดขึ้นคงจะโหดร้ายกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า
ปัง!
จักรพรรดิจอมอสูร ทำลายประตูห้องที่สี่
ที่นี่…มีคนอยู่!
“เจ้า…เจ้าเข้ามาที่นี่ได้ยังไงกัน? หืม? ทำไมหุ่นเชิดเสือถึงอยู่กับเจ้ากัน?” คนที่อยู่ในห้องถัดไปคือต๋งหยู่หลงที่ดูยุ่งอยู่
บนโต๊ะมีร่างที่กำลังถูกแยกส่วนและเลือดที่ปกคลุมไปทั่วโต๊ะ หากมองให้ดีจะเป็นว่ามันเป็นร่างของผู้หญิง เพราะแขนและขาที่ถูกตัดแยกออกมาจากลำตัวนั้นค่อนข้างเรียวยาว แล้วตรงช่วงอกถึงหน้าท้องนั้นถูกแหวกออกและถูกควักอวัยวะภายในออกไป
ร่างที่อยู่บนโต๊ะคือเหลี่ยวหยิง
นางยังไม่ตาย และขยับดวงตาไปมองหลิงฮัน ริมฝีปากของนางขยับอยู่สองสามครั้งเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่นางไม่อาจส่งเสียงได้
แต่หลิงฮันสามารถเดาได้ว่านางต้องการพูดอะไร – ฆ่าเจ้าสัตว์เดรัจฉานนี่! และช่วยปลดปล่อยข้าที
“ฆ่ามัน!” หลิงฮันกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นราวกับเป็นเสียงที่มาจากขุมนรก
จักรพรรดิจอมอสูรกระโจนใส่ต๋งหยู่หลงทันที
“โฮก!” หุ่นเชิดหมาป่าเข้ามาขวางจักรพรรดิจอมอสูร มันเป็นหุ่นเชิดระดับภูผาวารีขั้นสูงชั้นสูงสุดเหมือนกัน ดังนั้นความแข็งแกร่งของมันจึงไม่ด้อยไปกว่าจักรพรรดิจอมอสูร
หลิงฮันเดินไปข้างหน้าและใช้ทักษะจิตเจ็ดสังหาร แล้วหุ่นเชิดหมาป่าก็หายไปในหอคอยทมิฬ
อึก!
การแสดงออกของต๋งหยู่หยงนั้นเหมือนกับโกวซิ่วเหวินไม่มีผิด แต่ทันใดนั้นเองจักรพรรดิจอมอสูรก็พุ่งกระโจนเข้าใส่อีกครั้ง และใช้กรงเล็บตะปบไปที่หัวอีกฝ่าย หลังจากนั้นไม่นานร่างที่ไร้หัวก็ล้มลงกับพื้น
หลิงฮันเดินไปหาเหลี่ยวหยิงและนำดาบออกมา ตอนนี้นางคงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน นางหลับตาลงอย่างช้าๆและรู้สึกขอบคุณหลิงฮัน จากนั้นเขาก็เรียกใช้อักขระศักดิ์สิทธิ์เปลวเพลิงอีกครั้งแล้วเผาร่างของเหลี่ยวหยิง
จากนั้นพวกเขาก็ไปห้องที่ห้าและพบเหยื่อรายอื่น
หยางเทียนเฉิง!
เขาเองก็ถูกจับแยกส่วนเช่นกัน ซึ่งแต่ละส่วนนั้นถูกแช่อยู่ในของเหลวสีเงิน แต่เขาไม่ได้อดทนเหมือนกับเหลี่ยวหยิง และได้ตายจากไปแล้ว
เขาน่าจะถูกแยกส่วนวันนี้ เพราะตอนเช้าหลิงฮันยังเห็นหยางเทียนเฉิงอยู่เลย
สำหรับหลัวอู่และฟานหยงนั้นกลายเป็นเครื่องจักรสังหารไปแล้ว ส่วนเหลี่ยวหยิงหลิงฮันก็ไม่ได้มีความรู้สึกที่ดีกับนางเท่าไหร่ เพราะอีกฝ่ายต้องการไล่ตามเขา แต่สำหรับหยางเทียนเฉิงนั้นเขาค่อนข้างชื่นชมอีกฝ่ายมากทีเดียว
ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังเคยต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กันมาก่อน
“พี่ชายหยาง ท่านไม่ต้องกังวล ข้าได้สังหารพวกสัตว์เดรัจฉานไปหมดแล้ว ตอนนี้ท่านสามารถพักผ่อนได้อย่างสงบแล้ว” หลิงฮันพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและพูดต่อว่า “ออกไปจากที่นี่ บางทีอาจช่วยคนอื่นได้อีก!”
