ไอ้ที่ต้องจับมาให้ได้น่ะมันแน่อยู่แล้ว แต่ที่ข้าอยากรู้คือทำยังไงถึงจะจับมันได้ต่างหาก?
ช่างเป็นสุนัขที่พึ่งพาไม่ได้เอาเสียเลย
หลิงฮันส่ายหัวเลิกสนใจสุนัขตัวดำและลงมือเอง
เขาทะยานร่างออกไปพร้อมกับโคจรทักษะควบคุมเปลวเพลิง เพลิงเก้าสวรรค์ถูกปลดปล่อยออกมาและแปรเปลี่ยนกลายเป็นดาบเล่มยาวพุ่งเข้าใส่กระต่ายสมุนไพรนิรันดร์ แต่เนื่องจากเขาไม่ต้องการทำให้สมุนไพรได้รับความเสียหาย เขาจึงควบคุมพลังของดาบเพลิงเอาไว้และจะสลายมันในจังหวะที่เหมาะสม
กระต่ายขาวที่เห็นการโจมตีพุ่งเข้ามาก็หยุดกินแครอททันที มันรีบหันหลังและเผ่นหนี
ความเร็วของมันน่าอัศจรรย์เป็นอย่างมาก เวลาผ่านไปเพียงชั่วครู่ ระยะห่างของมันกับหลิงฮันก็ค่อยๆแยกจากกัน
“มิติเอกเทศ!” หลิงฮันยื่นมือไปด้านหน้าและโคจรอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ห้วงมิติ
เพียงแต่ว่าปฏิกิริยาตอบโต้ของกระต่ายขาวนั้นรวดเร็วยิ่งกว่า มันพลิกตัวหลบกระบวนท่าของหลิงฮันและทะยานร่างจากไปไม่เหลือแม้แต่เงา
หลิงฮันชะงักแข็งค้าง นี่เป็นครั้งแรกที่มิติเอกเทศใช้ไม่ได้ผลอย่างสิ้นเชิง แถมยังเป็นครั้งแรกที่มิติเอกเทศสัมผัสไม่โดนเป้าหมายด้วย
กระต่ายสมุนไพรนิรันดร์ตนนั้นจะต้องสามารถใช้อำนาจแห่งกฎเกณฑ์อัสนีได้ไม่ผิดแน่ เพราะไม่อย่างนั้นปฏิกิริยาตอบโต้และความเร็วในการเคลื่อนที่ของมันคงไม่ว่องไวขนาดนั้น
หากเป็นแบบนี้คงต้องหาวิธีอื่นในการจับมัน
กลุ่มหลิงฮันออกตามหากระต่ายขาวจนเจอตัวมันอีกครั้ง สมุนไพรนิรันดร์ตนนี้ไม่รู้ว่าสติปัญญาของมันน้อย หรือจงใจหยอกล้อพวกเขาอยู่กันแน่ มันถึงได้เลือกหนีมาไม่ไกลแบบนี้
หลิงฮันนำเมฆาสวรรค์เจ็ดชีวิตออกมาจากหอคอยทมิฬ และสั่งให้สมุนไพรนิรันดร์ต้นนี้ไปพูดโน้มน้าวกระต่ายขาว โดยหากจำเป็นต้องยอมเสียสละหยดสมุนไพรเล็กน้อยก็ให้ยอมๆไป
เมฆาสวรรค์เจ็ดชีวิตคัดค้าน แต่ก็ถูกหลิงฮันเตะก้นลอยกระเด็นไปตกที่ด้านหน้ากระต่ายขาว
“เอ่อ ข้ามีชื่อว่าเสี่ยวชี (เจ็ดน้อย)” เมฆาสวรรค์เจ็ดชีวิตฝืนยิ้มประจบประแจง “แล้วพี่ใหญ่ล่ะมีชื่อเรียกว่าอะไร?”
กระต่ายขาวจ้องมองอยู่ชั่วขณะก่อนที่จู่ๆดวงตาสีแดงฉานของมันจะส่องประกาย มันไม่พูดพล่ามและอ้าปากกว้างเขมือบเข้าใส่เมฆาสวรรค์เจ็ดชีวิตทันที
“แม่จ๋าาา!” เมฆาสวรรค์เจ็ดชีวิตรีบหันหลังเผ่นหนี แต่ทว่าความเร็วของกระต่ายขาวนั้นว่องไวยิ่งกว่า ‘ฉึบ’ ปากของกระต่ายขาวงับเข้าที่ก้นของเมฆาสวรรค์เจ็ดชีวิตอย่างจัง
“อ้ากกก!”
ก้นของเมฆาสวรรค์เจ็ดชีวิตมีหยดสมุนไพรจำนวนมากไหลออกมา และถูกกระต่ายขาวดูดกลืนไปจนหมด ไม่เหลือทิ้งเหลือขว้างเลยแม้แต่หยดเดียว
“เจ้าหนูชั่ว ช่วยข้าด้วย!” เมฆาสวรรค์เจ็ดชีวิตวิ่งมายังทิศทางของหลิงฮันอย่างเอาเป็นเอาตาย
ทางด้านของกระต่ายขาวเองก็ไม่ยอมปล่อยให้เมฆาสวรรค์เจ็ดชีวิตหลบหนี และทำการวิ่งตามมาติดๆ
หลิงฮันลงมืออย่างไม่ลังเล แน่นอนว่าเขาไม่มีทางปล่อยให้กระต่ายขาวกลืนกินสมุนไพรนิรันดร์เพียงต้นเดียวของเขาเด็ดขาด ‘พรึบ’ เพลิงเก้าสวรรค์ถูกปลดปล่อยออกมาและแปรเปลี่ยนเป็นแส้ฟาดเข้าใส่กระต่ายขาว
เจ้ากระต่ายขาวรีบขยายปากกว้างและปลดปล่อยอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ดูดกลืนออกมาเพื่อรับมือ
แต่น่าเสียดายที่เพลิงเก้าสวรรค์นั้นน่าสะพรึงกลัวเกินไป หลังจากต้านทานอยู่ได้ไม่นานมันก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนต้องฝืนปิดปากและกระโดดล่าถอย
“เจ้าหนู ก้นของข้าหายไปแล้ว!” เมฆาสวรรค์เจ็ดชีวิตร้องโอดครวญ ถึงแม้ก้นของมันจะสามารถงอกขึ้นใหม่ได้ แต่ทุกๆส่วนบนร่างกายของมันล้วนแต่เป็นแก่นพลังสมุนไพรนิรันดร์ที่ล้ำค่า แม้จะมีส่วนใดส่วนหนึ่งหายไปเพียงเล็กน้อย ก็ยังถือว่าเป็นความสูญเสียครั้งมหาศาล
หลิงฮันอารมณ์บูดบึ้งเป็นอย่างมาก เขารีบนำเมฆาสวรรค์เจ็ดชีวิตกลับเข้าหอคอยทมิฬและจดจ้องสายตาไปยังกระต่ายขาว ในเมื่อสมุนไพรนิรันดร์ต้นนี้ตั้งตัวเป็นศัตรู เขาก็จะต้องใช้ทุกวิถีทางในการจับมันมาให้ได้
“สมุนไพรนิรันดร์ต้นนั้นคิดจะดูดกลืนสมุนไพรนิรันดร์อีกต้น เพื่อต้องการยกระดับความเร็วในการเติบโตของตัวเอง!” ทันทีที่สุนัขตัวดำกล่าวจบ จู่ๆกระต่ายขาวก็อ้าปากกว้างและส่งเสียงคำรามออกมา หัวที่เคยอยู่ในรูปลักษณ์กระต่ายของมันค่อยๆบิดเบี้ยว และเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นหัวหมาป่า
“…เป็นเพราะมันดูดกลืนแก่นสมุนไพรของเมฆาสวรรค์เจ็ดชีวิตเข้าไป มันจึงได้รับความสามารถในการเปลี่ยนรูปลักษณ์ของเมฆาสวรรค์เจ็ดชีวิตติดไปด้วย” ดวงตาของสุนัขตัวดำส่องประกายก่อนจะตะโกน “เจ้ากระต่าย ไหนลองเปลี่ยนหัวเป็นสุนัขให้ข้าดูสิ!”
หลิงฮันกล่าวออกไปด้วยรอยยิ้ม “หมาป่ากับสุนัขก็เหมือนกันไม่ใช่รึ?”
“ไสหัวไปให้พ้น! หมาป่ากับสุนัขนั้นต่างชั้นกันดั่งฟ้ากับเหว ต่อให้เอาหมาป่าหมื่นตัวมารวมกันก็ยังมีค่าไม่เท่ากับขนเส้นหนึ่งของสุนัข!” สุนัขตัวดำกล่าวด้วยสีหน้าเหยียดหยาม
สมุนไพรนิรันดร์ร่างกระต่ายหัวหมาป่าจ้องมองหลิงฮันด้วยสายตาที่เย็นชาอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจหันหลังและกระโดดหนีไป
มันเองก็รู้ตัวดีว่าหลิงฮันนั้นไม่ใช่คนที่จะไปยั่วยุได้ง่ายๆ และในเมื่อสมุนไพรนิรันดร์ตนนั้นไม่อยู่แล้วมันจึงไม่คิดจะสู้กับหลิงฮันต่อ อันที่จริง หากตัวมันไม่ได้ประโยชน์อะไรล่ะก็ โดยปกติมันจะเผ่นหนีจอมยุทธทุกคนที่พบเจอ
“การจะไล่จับสมุนไพรที่มีสติปัญญาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย” หลิงฮันรู้สึกรันทดเล็กน้อย
ครั้งนี้เขาไม่ได้ไล่ตามไป เพราะไม่ต้องการพยายามอย่างเปล่าประโยชน์
เอาไว้รอให้พลังของเขาแข็งแกร่งกว่านี้ก่อน เขาค่อยมาไล่จับสมุนไพรต้นนี้อีกครั้ง
กลุ่มของพวกเขาออกเดินทางมุ่งหน้าต่อไปยังส่วนลึกของพื้นที่รกร้าง ราวๆห้าวันต่อมา ที่บริเวณเบื้องหน้าของพวกเขาก็ปรากฏหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เพียงแต่หมู่บ้านที่ว่านั้น อยู่ในสภาพเก่าทรุดโทรมจนแทบจะไม่หลงเหลือซากปรักหักพังให้เห็น
ตรงบริเวณกึ่งกลางของหมู่บ้าน มีต้นไม้ที่แห้งเหี่ยวต้นหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่
“เจ้าหนู เจ้าช่างโชคดีจริงๆ ต้นอสูรปีศาจขาว!” จู่ๆสุนัขตัวดำก็กล่าวขึ้นมา “ถึงแม้อายุขัยของต้นอสูรปีศาจขาวจะไม่ยาวนาน แต่หลังจากที่มันแห้งเหี่ยวตายไปแล้ว ก็มีโอกาสที่มันจะดูดซับพลังวิญญาณอันผันผวนโดยรอบและให้กำเนิดแก่นหัวใจพฤกษา”
“สิ่งนั้น… มีคุณสมบัติช่วยเพิ่มประสิทธิภาพทางเพศ!”
เพิ่มให้น้องสาวเจ้าสิ!
