ส่วนลึกของถ้ำ

เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนพยักหน้า นางกวัดแกว่งก้อนอิฐในมือและพุ่งเข้าทุบตีหุ่นเชิดทองคำ

พลังทำลายของนางย่อมเหนือกว่าระดับตัวอ่อนวิญญาณ ซึ่งแน่นอนว่าต่อหน้านางแล้ว หุ่นเชิดทองคำระดับตัวอ่อนวิญญาณเหล่านี้ย่อมถูกซัดจนร่างลอยกระเด็น

แต่ถึงอย่างนั้นหุ่นเชิดทั้งสี่ที่ไม่รู้ว่าถูกสร้างขึ้นจากวัสดุอะไรกลับไม่ถูกทำลายโดยก้อนอิฐ หลุมตื้นที่เกิดขึ้นจากการโจมตีของนางกำลังถูกฟื้นกลับสู่สภาพเดิมอย่างช้าๆ

เรื่องนี้ทำให้หลิงฮันประหลาดใจเป็นอย่างมาก แต่ถ้าเฝิงเหว่ยฉีอยู่ที่นี่ มันก็คงจะตกตะลึงยิ่งกว่าหลิงฮันเสียอีก เพราะว่าแม้หุ่นเชิดทองคำจะมีพลังต่อสู้ระดับต่ออ่อนวิญญาณ แต่วัสดุที่ใช้สร้างพวกมันนั้นเทียบเท่าได้กับแร่เหล็กระดับแปด แต่ถึงอย่างนั้นหุ่นเชิดทองคำเหล่านี้กลับถูกเฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนทำให้เป็นหลุมตื้น

แต่ในทางกลับกัน แม้ก้อนอิฐในมือของนางจะดูธรรมดา แต่ความทนทานของมันต้องเหนือกว่าแร่เหล็กระดับแปดอย่างแน่นอน

“ถอยออกมา!”  หลิงฮันตะโกนและสะบั้นดาบกำเนิดมารออกไป ปราณดาบของเขาผสานเข้าด้วยกันกลายเป็นมังกรแยกเขี้ยวพุ่งเข้าจู่โจมหุ่นเชิด

‘ตูม!’

เมื่อการโจมตีของหลิงฮันเข้าปะทะ หัวของหุ่นเชิดก็ถูกตัดขาดทันที แต่หลิงฮันเองก็ถูกฝ่ามือของหุ่นเชิดโจมตีใส่จนร่างกระเด็นและกระอักเลือดออกมาเช่นกัน

ไม่ว่าอย่างไรระดับตัวอ่อนวิญญาณก็ยังคงเป็นระดับตัวอ่อนวิญญาณ แม้ร่างกายของหลิงฮันจะเทียบได้กับแร่เหล็กระดับหก แต่หากรับฝ่ามือของระดับตัวอ่อนวิญญาณเข้าไปเต็มๆเขาก็ต้องได้รับบาดเจ็บอยู่ดี โชคดีที่เขาสวมใส่เกราะอัสนีเอาไว้อยู่ แม้มันจะไม่ถูกกระตุ้นใช้งาน แต่มันดูดซับความเสียหายส่วนใหญ่ได้อยู่ดี ไม่เช่นนั้นร่างของหลิงฮันคงท่วมไปด้วยโลหิตแล้ว

หลิงฮันลุกขึ้นยืนอย่ามั่นคง เมื่อเขาโคจรคัมภีร์สวรรค์นิรันดร์บาดแผลก็ฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว

“หลิงฮันยอดเลย!” ฮูหนิวปรบมือ นางสะใจมากที่หุ่นเชิดเช่นนั้นถูกหลิงฮันตัดหัวขาด

“ฮันฮันยอดเลย!” เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนปรบมือตามโดยลืมไปเลยว่ายังมีหุ่นเชิดทองคำอีกสามตัวกำลังจู่โจมนาง เมื่อนางรู้สึกตัว ใบหน้าของนางก็กลายเป็นหวาดกลัวและรีบสะบัดก้อนอิฐในมือทุบเข้าใส่พวกมัน ร่างหุ่นเชิดทั้งสามตัวลอยกระเด็นออกไปอีกครั้ง

หลิงฮันมองไปยังหุ่นเชิดตัวที่สอง กระบวนท่าหมื่นแปรผันเป็นหนึ่งเมื่อครู่ช่างทรงพลังนัก ถ้าหากเขาเปลี่ยนไปใช้กระบวนท่าดาบลึกลับสามพันเล่มแทน เขาจะสามารถตัดหุ่นเชิดที่ทนทานเทียบได้กับแร่เหล็กระดับแปดขาดรึ?

เขาทำการรวบรวมพลังเพื่อใช้หมื่นแปรผันเป็นหนึ่งอีกครั้ง

โชคดีที่หุ่นเชิดเหล่านี้ไม่มีสมองหรือความคิด ไม่เช่นนั้นหลังจากที่เห็นภัยคุกคามจากหลิงฮันพวกมันคงลงมือสังหารเขาก่อนไปแล้ว แต่พวกมันกลับไม่สนใจเขาและมุ่งเป้าไปที่เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยน

‘ตูม’ หลิงฮันสะบั้นดาบออกไปอีกครั้ง

เมื่อโจมตีครบสี่ครั้ง ร่างทั้งสี่ของหุ่นเชิดทองคำก็ถูกแบ่งออกเป็นแปดส่วน ส่วนที่ถูกตัดขาดของพวกมันมีของเหลวที่ดูแปลกประหลาดไหลออกมา ซึ่งหลิงฮันไม่รู้ว่าของเหลวเหล่านั้นคืออะไร

หลิงฮันนำร่างของหุ่นเชิดทั้งสี่เข้าไปในหอคอยทมิฬ บางทีพวกมันอาจจะสามารถนำกลับมาใช้ประโยชน์อีกครั้งได้

หลิงฮันเรียกต้าเถี่ยโถวให้เดินเข้ามา “นำทางต่อได้แล้ว”

“น้องชาย แล้วหุ่นเชิดทองคำล่ะ?” สีหน้าของต้าเถี่ยโถวซีดเผือดในขณะที่ถาม แม้จะไม่เคยเห็นกับตามันก็เคยได้ยินมาว่าหุ่นเชิดทองคำนั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้สิ่งที่มีเห็นมีเพียงแค่พวกหลิงฮันสามคน มันมองไม่เห็นร่องรอยของหุ่นเชิดทองคำแม้แต่ตนเดียว แล้วจะไม่ให้มันประหลาดใจได้อย่างไร?

“ไม่ต้องไปใส่ใจ” หลิงฮันตอบออกไปลวกๆ

“ทำไมงั้นรึ?” ต้าเถี่ยโถวด้วยความสงสัย

“รีบๆขยับก้นนำทางข้าได้แล้ว!” หลิงฮันเตะใส่ต้าเถี่ยโถว

ต้าเถี่ยโถวร้องไห้โหยหวน “น้องชาย ที่แห่งนี้อันตรายเกินไป ถ้าเจ้าให้ข้านำทางไปต่อ ข้าต้องตายแน่ๆ”

“เจ้าเชื่อรึไม่ว่าข้าสามารถทำให้เจ้าตายได้ในทันที?” หลิงฮันหวัดแกว่งดาบกำเนิดมาร

ต้าเถี่ยโถวไม่กล้าที่จะพล่ามอะไรไร้สาระและนำทางต่อทันที

เมื่อเดินไปได้สักพักพวกเขาก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างจากด้านหน้า จากที่ได้ยินมันสมควรเป็นเสียงขุดอะไรสักอย่าง เมื่อเดินต่อไปหลิงฮันพบกับแท่นหินที่ยังไม่ถูกขุดขึ้นมาอย่างสมบูรณ์อยู่ด้านหน้า ซึ่งกำลังมีผู้คนมากมายช่วยกันขุดมันขึ้นมาอยู่

แท่นหินนั้นเป็นสีดำและมีประกายสายฟ้าล้อมรอบ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าวัสดุที่ใช้สร้างมันขึ้นมาย่อมไม่ธรรมดาแน่นอน

“มันคือแร่หมึกหยกทมิฬรึเปล่า?” หลิงฮันพึมพำกับตัวเอง “ไม่ถูกต้อง… แร่หมึกหยกทมิฬเป็นเพียงแค่แร่เหล็กระดับห้า ซึ่งดูจากขนาดของแท่นหินแล้ว มันไม่สมควรเป็นแร่หมึกหยกทมิฬ แถมแร่หมึกหยกทมิฬยังไม่ถูกกับสายฟ้าด้วย เช่นนันแล้วมันจะมีประกายสายฟ้าล้อมรอบได้อย่างไร?”

“ถ้าไม่เข้าไปดูก็ไม่รู้หรอก” ฮูหนิวกล่าว ความคิดของนางนั้นเรียบง่ายและตรงไปตรงมา

หลิงฮันหัวเราะ “หนิวช่างฉลาดยิ่งนัก งั้นก็ไปดูกันเถอะ”

“น้องชาย!” ต้าเถี่ยโถวรีบร้องโอดครวญ ใบหน้าของมันเปลี่ยนเป็นสีเขียว “หัวหน้าของข้าอยู่ที่นั่น! ที่ตรงนั้น!” มันชี้นิ้วไปยังชายสวมชุดคลุมคนที่ถือดาบยืนอยู่ด้านหน้าแท่นหิน ชายคนนั้นดูเหมือนกับกำลังศึกษาแท่นหินตรงหน้า

“งั้นก็ดีเลย รีบไปทักทายเขาสิ” หลิงฮันยิ้มและถีบต้าเถี่ยโถวไถลไปด้านหน้า ร่างของมันกระเด็นและร่วงสู่พื้นอย่างรุนแรง

ด้วยการกระทำที่เอิกเกริก ชายชุดคลุมจึงหันมามองทันที เหล่าคนงานที่กำลังขุดแท่นหินอยู่ก็หยุดมือและหันมามองเช่นกัน

“ต้าเถี่ยโถว?” ชายชุดคลุมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความเกรี้ยวกราดและจิตสังหาร สถานที่แห่งนี้คือเขตหวงห้ามที่ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าออก ไม่เช่นนั้นตัวของเขาคงไม่ต้องมาดูแลที่แห่งนี้ด้วยตัวเอง

คนงานที่ขุดแท่นหินนั้นพอเสร็จงานแล้วพวกเขาก็จะถูกสังหารเช่นกัน ความลับในสถานที่แห่งนี้ไม่อาจถูกแพร่งพรายออกไปได้ แต่การที่หนึ่งในลูกสมุนของเขาสามารถลักลอบมาถึงที่นี่ได้นั้น ทำให้เขาตกตะลึงเป็นอย่างมาก หรือว่าหุ่นเชิดที่วางเอาไว้จะไม่ทำงาน?

ไม่ต้องคาดเดาก็รู้ว่าชายชุดคลุมผู้นี้คือเฝิงเหว่ยฉี เขาเป็นชายร่างสูงใบหน้าเคร่งขรึม

“ต้าเถี่ยโถว เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?” เฝิงเหว่ยฉีถาม แม้มันจะคิดเอาไว้แล้วว่าการทำงานของหุ่นเชิดคงมีปัญหา แต่เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น

“ข้า… ข้าผู้ต่ำต้อยสัมผัสได้ถึงอำนาจอันล้นพ้นของหัวหน้าในสถานที่แห่งนี้ เพราะงั้นจึงเผลอไล่ตามมาโดยไม่รู้ตัว” ต้าเถี่ยโถวกล่าวออกไป บนหน้าผากของมันมีเหงื่อไหลหยดลงมาไม่หยุด

“เหอะ เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อ?” เฝิงเหว่ยฉีเค้นเสียงเย็นชา

“หัวหน้าเฟิง ในเมื่อต้าเถี่ยโถวอยากเจอเจ้าขนาดนั้น ทำไมพวกเจ้าทั้งสองถึงไม่รักใคร่กันเข้าไว้ล่ะ?” หลิงฮันเดินเข้ามาใกล้และพูดด้วยรอยยิ้ม