หลิงฮันพุ่งตัวไปยังทางขึ้นถ้ำชั้นสี่อย่างไม่ลังเล
ตราบใดที่เขาผ่านเข้าไปยังชั้นสี่ พวกฉือชิ่วเหรินก็จะไล่ตามเขาไม่ได้
ดาบสังดาบถูกกระตุ้นขึ้นมาเองภายใต้แรงกดดันของกระบี่ไร้เทียมทานและขวานภูผาวารี ใบดาบส่องประกายแสงอักขระที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร หลิงฮันไม่ใช้งานรูปแบบอาคมมังกรน้ำแข็งทลายปฐพีเนื่องจากเขาต้องการผ่านทั้งสี่คนไปเท่านั้น ไม่ได้ต้องการจะโค่นล้มหรือสังหารทั้งสี่
“จัดการ!” รุ่นเยาว์สี่คนร่วมมือกันโจมตีโดยใช้กระบวนสังหารที่รุนแรงออกมา แม้จะเป็นจอมยุทธระดับทลายมิติก็ไม่กล้ารับการโจมตีผสานเหล่านี้ซึ่งๆหน้า
หลิงฮันไม่หวั่นเกรง ดาบสังหารในมือระเบิดคลื่นแสงอันไร้ที่สิ้นสุดออกมาคลุมร่างของเขาเอาไว้
‘ตูม! ตูม! ตูม!’
หลิงอันกระอักโลหิตออกมาเนื่องจากคลื่นกระแทกอันรุนแรงที่เกิดจากการปะทะ การโจมตีผสานของทั้งสี่คนเป็นสิ่งที่ยากจะต่อกรมาก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็นำร่างของเขาพุ่งผ่านทางเข้าชั้นสี่ได้สำเร็จ
ทันทีที่เขาผ่านทางเข้าเข้ามา เขาก็นำดอกวิญญาณอมตะออกมา ‘พรึบ’ ดอกวิญญาณอมตะส่องแสงสลัวๆสีดำออกมาเพื่อต่อต้านเปลวเพลิงอันร้อนระอุโดยรอบ
เปลวเพลิงในชั้นสี่นั้นไม่ส่งผลกระทบต่อร่างกายแต่เป็นจิตวิญญาณแทน ซึ่งในขณะที่วิญญาณของเขาจะถูกเผาไหม้ ดอกวิญญาณอมตะยับยั้งเปลวเพลิงเอาไว้
เขาหันหลังกลับไปมองและเห็นสีหน้าอันแปลกประหลาดของฉือชิ่วเหรินและคนอื่นๆ พวกเขาไม่ได้แสดงท่าทีเจ็บใจที่ปล่อยให้เขาผ่านทางเข้ามาได้ แต่เป็นสีหน้าแสยะยิ้มอันแสนเจ้าเล่ห์
“หลิงฮัน พวกเรารู้อยู่แล้วว่าเจ้ามีอุปกรณ์มิติระดับศักดิ์สิทธิ์ การที่พวกข้าเผลอพูดเรื่องดอกวิญญาณอมตะออกไปให้เจ้าได้ยิน เจ้าคิดว่าพวกเราจะโง่ขนาดนั้น?” ฉือชิ่วเหรินแสยะยิ้ม
ตงหลิงเอ๋อกล่าวต่อ “เจ้าคิดผิดแล้ว พวกเราจงใจพูดให้เจ้าได้ยิน! ดอกวิญญาณอมตะเป็นกุญแจที่ใช้สำหรับการผ่านไปชั้นสี่จริงๆ แต่นั่นก็แค่หนึ่งในเงื่อนไขเท่านั้น กุญแจสำคัญอีกอย่างหนึ่งคือ… เจ้าต้องบรรลุแก่นแท้แห่งวิถียุทธเสียก่อน ไม่เช่นนั้นวิญญาณของเจ้าก็จะถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน!”
“หลังจากเจ้าตายพวกเราค่อยไปนำดอกวิญญาณอมตะกลับมา เพราะอย่างไรเจ้าก็ไม่อาจเดินหน้าต่อไปไหนได้ไกลอยู่แล้ว!” ราชันดาบน้อยกล่าวอย่างเย็นชา
หลิงฮันหัวเราะ “ในเมื่อเจ้ารู้แล้วว่าข้ามีอุปกรณ์มิติ เจ้าไม่รู้รึว่าตราบใดถ้าข้ายังซ่อนอยู่ข้างในนั้น แม้สภาพแวดล้อมภายนอกจะแย่แค่ไหนมันก็ไม่ส่งผลกระทบต่อข้า?”
“เหอะ เจ้าคิดว่าพวกข้าไม่เคยเห็นอุปกรณ์มิติมาก่อนเลยคิดว่าพวกข้าจะไม่รู้ความสามารถของมันงั้นรึ?” ตงหลิงเอ๋อแสยะยิ้ม “อุปกรณ์มิติระดับศักดิ์สิทธิ์ก็แค่ช่วยอำนวยความสะดวกในตอนเดินทาง มันไม่สามารถแยกสภาพแวดล้อมได้อย่างสมบูรณ์ แม้เจ้าจะเข้าไปหลบในนั้นก็ไม่อาจรอดชีวิต!”
หลิงฮันยิ้ม “เช่นนั้นถ้าข้าตายในนั้น พวกเจ้าก็คงไม่สามารถแย่งชิงแม้แต่อุปกรณ์มิติและดอกวิญญาณอมตะกลับไปได้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้คิ้วของฉือชิ่วเหรินก็ขมวดเข้าหากัน เข้าใช้ความคิดชั่วขณะก่อนจะกล่าว “มอบดอกวิญญาณอมตะและอุปกรณ์มาแล้วพวกเราจะไว้ชีวิตเจ้า!” เขายกมือขึ้นมาให้คำมั่น “ข้าขอสาบานในคำพูดข้า”
“พวกเราก็ขอสาบาน” ตงหลิงเอ๋อและคนอื่นๆกล่าว
เมื่อเทียบกับเขี้ยวมังกรที่แท้จริงและอุปกรณ์มิติแล้ว เรื่องจัดการกับหลิงฮันสามารถเลื่อนออกไปก่อนได้ เพราะอย่างไรในห้านิกายโบราณก็ยังมีจอมยุทธคนอื่นที่สามารถสังหารหลิงฮันได้อยู่
หลิงฮันหัวเราะ “พวกเจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่ที่เชื่อคนง่ายขนาดนั้น? ข้าไม่เสียเวลาเสวนากับพวกเจ้าแล้ว ลาก่อน!”
เขาหันหลังและเริ่มออกเดิน
ฉือชิ่วเหรินไม่คาดคิดว่าหลิงฮันจะเลือกทางเลือกที่ไม่ฉลาดเช่นนี้ หลิงฮันไม่คิดจะมอบดอกวิญญาณอมตะคืนให้พวกเขาและยอมทิ้งชีวิตตนเอง
“หรือว่า… เขาจะบรรลุแก่นแท้แห่งดาบแล้ว?” ใบหน้าของฉือชิ่วเหรินเปลี่ยนสี เขาเป็นคนที่ปะทะกับหลิงฮันมานานที่สุดและรู้ถึงนิสัยของหลิงฮันดี
ใบหน้าของตงหลิงเอ๋อก็บูดบึ้งเช่นกัน ก่อนหน้านี้หลิงฮันสามารถสัมผัสถึงแก่นแท้แห่งดาบได้อย่างเรือนรางแล้ว เพราะงั้นเขาถึงสามารถสังหารเจียหมิงได้โดยไม่ได้รับผลกระทบจากออร่าของฉือชิ่วเหรินและราชันดาบน้อย
แม้คนอื่นจะไม่สามารถบรรลุแก่นแท้แห่งวิถียุทธได้ในเวลาสั้นๆ แต่หลิงฮันเป็นคนธรรมดารึ?
“ไม่ได้การแล้ว!”
“พวกเราต้องคุ้มกันทางเข้าเอาไว้ ถ้าหากสุดท้ายยังไม่สามารถจัดการหลิงฮันได้ ข้าจะกลับไปภูมิภาคกลางเพื่อให้นิกายเคลื่อนไหวทันที!”
“ถูกแล้ว ทั้งเขี้ยวมังกรที่แท้จริงและอุปกรณ์มิติระดับศักดิ์สิทธิ์ต่างก็เป็นสมบัติล้ำค่า นิกายจะต้องลงมือแน่นอน!”
ทั้งสี่คนนั่งลงที่หน้าทางเข้าและรอคอยด้วยความอดทน ในความคิดของพวกเขา ถ้ำมังกรผีแห่งนี้มีเพียงเขี้ยวมังกรที่แท้จริงเท่านั้นที่คุ้มค่าแก่การค้นหา สำหรับสมบัติอื่นๆพวกเขาไม่สนใจที่จะเสียเวลาหาแม้แต่น้อย
……
หลิงฮันถือดอกวิญญาณอมตะเดินอยู่ท่ามกลางทะเลเพลิง
นอกจากการเผาไหม้วิญญาณแล้วเปลวเพลิงนี้ไม่ส่งต่อร่างกายแม้แต่น้อย ด้วยการคุ้มกันจากดอกวิญญาณอมตะและแก่นแท้แห่งดาบเขาจึงไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวสถานที่แห่งนี้
หลิงฮันเดิงหน้าตรงไปเรื่อยๆ โครงสร้างของชั้นสี่นั้นเป็นเส้นทางที่ง่ายดายมาก นั่นคือแค่เดินตรงไปอย่างเดียวก็สามารถเดินไปถึงปลายทางได้
แม้ระยะทางจะค่อนข้างไหล แต่ผ่านไปสักพักหลิงฮันก็มองเห็นจุดสิ้นสุดของทางเดิน ด้านหน้าเขามีแท่นบูชาขนาดใหญ่ที่สร้างด้วยหินตั้งอยู่ รอบๆด้านของแท่นบูชานั้นถูกห้อมลอบไปด้วยแสงสลัวสีม่วง
ตรงกลางของแท่นบิชามีเขี้ยวขนาดใหญ่สีขาวอยู่ แม้ระยะทางระหว่างเขากับแท่บูชาจะยังห่างไกล แต่หลิงฮันก็สามารถสัมผัสถึงอำนาจที่ทรงพลังของเขี้ยวนั่นได้
เขี้ยวมังกรที่แท้จริง!
