Almighty Game Designer – ตอนที่ 41 เด็กสาวหน้าตาน่ารักมาใหม่

ซูจินหยู่พยักหน้า “โอเคค่ะ ฉันตกลง”

 

เฉินโม่พูด “ดี เอานี่คือรายละเอียด ข้อแรกเกี่ยวกับชั่วโมงทำงาน ทุกเช้าเวลา 10 โมงถึง 2 ทุ่ม แล้วเป็นการดีที่สุดสำหรับคุณก็คือเสนอวันหยุดสุดสัปดาห์เอาเอง และในกรณีที่มีธุระคุณสามารถขอลาในวันจันทร์และวันอังคารได้”

 

ซูจินหยู่ “โอเคค่ะ”

 

“ส่วนเงินเดือน วันหยุดสุดสัปดาห์และวันหยุดถือว่าเป็นการทำงานกะพิเศษ เงินเดือนของคุณจะอยู่ที่ 8000 หยวนและจ่ายเงินทุกวันที่ 5 ของเดือน แต่ยังไงลาหยุดไม่ควรเกิน 8 วันในแต่ละเดือน” เฉินโม่เอ่ย

 

ซูจินหยู่พูด “อา? เยอะไปรึเปล่าค่ะ?”

 

พูดโดยทั่วไป บริษัทกำลังดิ้นร้นอย่างหนักเพื่อจ่ายค่าจ้างสูงให้กับเด็กฝึกงาน เงินเดือนของเด้กฝึกงานในเมืองจักรพรรดิ ต่อให้พวกเขาเป็นนักศึกษาจากมหาลัยชั้นนำ เงินเดือนก็อยู่ประมาณ 5000 หยวนไม่มากไม่น้อยไปกว่านี้

 

ในบางวงการที่ต้องทำงานล่วงเวลา ค่าจ้างอาจจะสูงขึ้นเล็กน้อยแต่มันก็ไม่เกิน 7000 หยวน

 

เมื่อเด็กฝึกงานได้บรรจุเข้าเป็นพนักงานอย่างเป็นทางการแล้วเท่านั้นถึงเป็นไปได้ที่จะได้รับเงินเดือน 8000 หยวนหรือแม้แต่ 10000 หยวน เดิมทีซูจินหยู่เดาว่าเงินเดือนของเธอน่าจะอยู่ราวๆ 5000 หยวน ตอนนี้ราคาที่เฉินโม่เสนอมาให้เธอกลับเกินความคาดเดาของเธอไปไกลโข

เฉินโม่พูด “ถ้าคุณคิดว่าเยอะไป ผมก็สามารถลดลงได้ ไม่มีปัญหา”

 

ซูจินหยู่หัวเราะ “ไม่เยอะเกินไปเลยค่ะ”

 

เฉินโม่ไม่ชอบการต่อรองอย่างกับในโลกเก่าที่ผู้สมัครงานและ HR ต่างต่อสู้ปะลองปัญญากัน ผู้สมัครงานเรียก 15000 หยวน HR ตัดเหลือ 10000 หยวนและสุดท้ายก็ตกลงกันได้ที่ 12000 หยวน ในความคิดของเฉินโม่มันเป็นเหมือนกับการต่อรองกับคุณป้าในตลาดสดไม่มีผิด มันน่าเบื่ออย่างมาก แถมเป็นการดูถูกผู้มีพรสวรรค์อีกด้วย

 

สำหรับเฉินโม่ไม่ต่างกับจ่ายเงิน 10000 หยวนเพื่อจับรางวัล ไม่ใช่เรื่องสำคัญนักต่อให้เขาจ่ายมากกว่านี้อีก 2000 หรือ 3000 หยวน เขาคิดว่าซูจินหยู่คู่ควรกับเงินขนาดนั้นแล้ว

 

เฉินโม่พูดต่อ “คำถามถัดไปก็คือเกี่ยวกับการทำงานล่วงเวลา”

ซูจินหยู่รีบเอ่ย “ฉันไม่มีปัญหากับการทำงานล่วงเวลาค่ะ ฉันยังคงอยู่ในขั้นตอนในการเรียนรู้และสั่งสมอยู่ค่ะ ถ้าจำเป็นฉันสามารถอยู่ได้ทั้งคืน…”

 

เฉินโม่พูด “โอ้ เธออาจจะเข้าใจผิดแล้ว ผมหมายถึงที่นี่ไม่จำเป็นต้องทำงานล่วงเวลา เวลาทำงานของทุกวันคือ 10 โมงเช้าถึง 2 ทุ่มและคุณก็ไม่ต้องทำงานล่วงเวลา”

 

“อะไรน่ะค่ะ?”

 

ซูจินหยู่ตกตะลึง นี่ไม่เหมือนกับสิ่งที่เธอเคยจินตนาการไว้

 

ในโลกเก่าของเฉินโม่ การทำงานล่วงเวลาในวงการเกมนั้นหนักหน้าสาหัสมาก มันแทบคล้ายกับมื้ออาหารว่างทั้งไม่มีเงินเดือนให้กับงานล่วงเวลาด้วย ในโลกคู่ขนานแม้ว่าจะไม่มีความจำเป็นมากมายนักแต่งานล่วงเวลาก็ยังเป็นเรื่องปกติเช่นกัน

 

นักออกแบบเกมส่วนใหญ่ในโลกคู่ขนานเป็นพวกคนบ้างาน พวกเขาค่อนข้างเก่งในหลายด้าน ทั้งยังทำทุกด้านของเกมด้วยตัวเอง เพราะเช่นนั้นนักออกแบบเกมส่วนใหญ่จึงงานยุ่งอยู่บ่อยๆ ทุกวันทุกคืนหมดไปกับ R&D  พวกเขาถึงกับอาศัยอยู่ในสตูดิโอกันเลยทีเดียว

 

เดิมทีซูจินหยู่คิดว่าเฉินโม่ก็เป็นเช่นเดียวกัน เธอได้เตรียมใจที่จะทำงานล่วงเวลาบ่อยๆ มาแล้ว ผลลัทธ์ก็คือเฉินโม่บอกว่าเธอไม่ต้องทำงานล่วงเวลางั้นเหรอ?

 

เฉินโม่พูด “บริษัทที่มักให้ทำงานล่วงเวลาก็เพราะว่ามีพนักงานไม่พอหรือพนักงานมีประสิทธิภาพต่ำ บริษัทของเราไม่ใช่”

 

ซูจินหยู่พยักหน้า “ค่ะ”

 

เธอรู้สึกว่าฟังดูเจ๋งมากแม้ว่าจะไม่แน่ใจก็ตาม

 

เฉินโม่พูด “คุณน่าจะเข้าใจงานทั่วไปของพนักงานต้อนรับแล้ว ความจริงเวลาส่วนมากไม่ค่อยมีลูกค้าเยอะนักหรอก คุณอยากจะทำอะไรที่เคาน์เตอร์ก็ได้น่ะ ไม่ว่าจะเล่นเกมออนไลน์หรือดู TV บางครั้งผมจะให้คุณมาทำงานเป็นผู้ช่วยและต้องให้มั่นใจว่าเสร็จตรงเวลา”

 

ซูจินหยูพูด “ตกลงค่ะ ไม่มีปัญหา!”

 

เฉินโม่พูด “งั้นคุณก็กลับไปเตรียมตัวก่อน วันพรุ่งนี้คุณจะได้เริ่มงานอย่างเป็นทางการ”

 

ซูจินหยูพยักหน้า “ได้ค่ะ กรุณาดูแลฉันในอนาคตด้วยนะค่ะ!”

 

ทั้งสองจับมือกัน จากนั้นซูจินหยูก็จากไปอย่างมีความสุข

 

สำหรับซูจินหยู งานนี้ทำให้เธอรู้สึกพึ่งพอใจมาก เพราะสามารถได้เรียนรู้จากนักออกแบบเกมที่ยอดเยี่ยมและเงินเดือนเองก็สูงมากกว่างานอื่น เนื้อหางานก็ไม่มากนักและไม่ต้องทำ OT ด้วย

 

ผลเสียเพียงอย่างเดียวก็คือผู้จัดการนั้นดูเหมือนจะมีความคิดที่แตกต่างเกี่ยวกับการออกแบบเกม แต่เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เพราะนักออกแบบที่สามารถสร้าง Plants vs Zombies ขึ้นมาได้นั้นจะทำลายชื่อเสียงของตัวเองเพื่อเงินงั้นรึ?

 

 

10 โมงเช้าวันต่อมา

 

เฉินโม่ลงมาเปิดร้านก่อนเวลา 10 นาทีเป็นพิเศษ แต่กลายเป็นว่าซูจินหยูกำลังรอที่หน้าประตูอยู่แล้ว

 

“อรุณสวัสดิ์ค่ะผู้จัดการ” ซูจินหยูพูดขึ้น

 

เฉินโม่พูด “วันหลังเธอไม่ต้องมาก่อนอีกน่ะ เธอจะมาสายซัก 5 หรือ 10 นาทีผมไม่ว่าหรอก”

 

ซูจินหยูพูด “ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ค่ะ ฉันเป็นคนชอบตรงต่อเวลา”

 

เขาเพิ่งลงมาเปิดร้าน ตอนนี้จึงยังไม่มีลูกค้าเข้ามา

 

โน๊คบุ๊คและกราฟิกส์แท็บเล็ต(เมาส์ปากกา)ที่เฉินโม่สั่งมาเมื่อวานได้มาถึงแล้ว อุปกรณ์ทั้งหมดนี้ล้วนแต่สเปคสูง สามารถเติมเต็มความต้องการนักออกแบบเกมในปัจจุบันอย่างไม่มีปัญหา

 

“เธอติดตั้งซอฟต์แวร์ที่ใช้กันโดยทั่วไปในคอมพิวเตอร์ได้ด้วยตัวเองเลยน่ะ และช่วงบ่ายผมจะส่งเอกสารออกแบบให้เธอแก้” เฉินโม่พูด

 

ซูจินหยูพยักหน้า “ได้ค่ะ”

 

เฉินโม่เองก็อธิบายปัญหาบางข้อก่อนจะกลับไปที่ชั้นสอง เหนือสิ่งอื่นใด ตอนนี้มีซูจินหยูประจำอยู่ที่เคาน์เตอร์แล้ว เขาไม่ต้องนั่งเฝ้าอยู่ที่ชั้นแรกอีก

 

ซูจินหยูเริ่มดาวน์โหลดซอฟต์แวร์ที่ใช้กันโดยทั่วไปในคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่ ซอฟต์แวร์เหล่านี้ไม่ได้มีความจุข้อมูลขนาดเล็ก ต่อให้ร้านสัมผัสประสบการณ์มีอินเตอร์เน็ตความเร็วสูง มันก็ยังให้เวลาในการดาวน์โหลดพอสมควร

 

ในวันแรกของการทำงาน ซูจินหยูรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

 

เธอลุกขึ้นแล้วเดินวุ่นไปทั่วชั้นแรกของร้านสัมผัสประสบการณ์

งานทำความสะอาดและซ่อมบำรุงประจำวันในร้านนั้นถูกจัดการโดยเจ้าหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาทั้งหมด ภายในร้านจึงสะอาดเรียบร้อยมาก จอคอมพิวเตอร์ คีย์บอร์ด และเมาส์ถูกเช็ดจนสะอาด ทั้งเก้าอี้ก็จัดไว้เป็นระเบียบ

ห้องประชุม(ห้องรับรอง) เคาน์เตอร์ ชั้นวางขนม โซฟา…ซูจินหยูเดินวนไปทั่วทุกมุมของชั้น เธอรู้สึกว่าร้านสัมผัสประสบการณ์ของเฉินโม่แตกต่างจากร้านสัมผัสประสบการณ์ที่เธอเคยเห็น ความรู้สึกโดยรวมนั้นผ่อนคลายและสะดวกสบายมากกว่า

 

บางทีมันเป็นเพราะแผนผังก็ได้

 

ซูจินหยูนั่งข้างหลังเคาน์เตอร์

 

ก่อนจากนั้นไม่นานประมาณ 10.15 นาทีก็มีชายหนุ่มร่างผอมผิวค่อนข้างคล้ำเดินเข้ามาในประตูร้าน

 

“สวัสดีค่ะ, ยินดีต้อนรับค่ะ” ซูจินหยูพูดอย่างสุภาพ

 

เจี่ยเผิงตะตึงงัน กระพริบตาปริบๆ แล้วผงะถอยหลังไปสองก้าวออกจากประตูร้าน หันมองไปที่แผ่นป้ายของร้านสัมผัสประสบการณ์

 

ร้านสัมผัสประสบการณ์ธันเดอร์เกม ก็ถูกแล้ว

 

เจี่ยเผิงมองไปที่เฟอร์นิเจอร์ในร้าน เอ่อ…ทุกอย่างยังเหมือนเดิมยกเว้นแต่ผู้จัดการที่กลายเป็นเด็กสาวน่ารัก

 

ห๊า…ผู้จัดการกลายเป็นเด็กสาว?!

 

“คุณ…คุณคือ…” เจี่ยเผิงถามขึ้น

 

ซูจินหยูเอ่ย “ฉันชื่อ ซูจินหยู เป็นพนักงานต้อนรับที่เพิ่งเข้ามาวันนี้ค่ะ”

 

“โอ้!” เจี่ยเผิงพลันตระหนักได้ “สวัสดี สวัสดีครับ ผู้จัดการอยู่ไหนเหรอครับ?”

 

ซูจินหยูพูด “ผู้จัดการอยู่บนชั้นสองค่ะ คุณต้องการให้ฉันเรียกเขาไหมค่ะ?”

 

เจี่ยเผิงส่ายมืออย่างรวดเร็ว “ไม่ๆ ไม่ต้องครับ คือว่าผมก็แค่เข้ามาเพื่อเล่นซักแป๊บน่ะครับ ไม่ต้องก็ได้ครับ”

 

เจี่ยเผิงรูด ID การ์ดของตัวเองแล้วหาคอมพิวเตอร์นั่ง

 

ขณะก็แอบมองซูจินหยูพลางๆ

 

เจี่ยเผิงพึมพำในใจ “จิ๊ ฉันไม่ได้มาแค่สองวัน ผู้จัดการก็จ้างพนักงานต้อนรับหน้าตาน่ารักขนาดนี้มาแล้ว นี่เป็นข่าวใหญ่”

 

เจี่ยเผิงหยิบมือถือขึ้นมาแล้วส่งข้อความไปที่กลุ่มชมรมประชาสัมพันธ์

 

“นี่คือเหตุการณ์ใหญ่! ผู้จัดการได้จ้างเด็กสาวหน้าตาน่ารักมาเป็นพนักงานต้อนรับ!”

 

“ว่าไงน่ะ? จริงหรือหลอก เมื่อวานฉันไม่ได้ไปที่นั่น!”

 

“ดูเหมือนว่าผู้จัดการจะรับสมัครคนเมื่อเร็วๆ นี้ เขาถึงกับจัดสัมภาษณ์ตั้งหลายครั้ง”

 

“ผู้จัดการจ้างเธองั้นเหรอ? เป็นสาวหน้าตาน่ารักจริงดิ๊? น่ารักแค่ไหน?”

 

“ฉันไม่เชื่อเด็ดขาด! แสดงรูปมาไม่งั้นฉันจะไม่เชื่อว่าจริง!”

 

“ใช่ รีบๆ ส่งรูปมา!”

 

“เธอน่ารักเท่าซิ่วหยาไหม?”

 

เจี่ยเผิงถึงกับพูดไม่ออก “มาเห็นเธอด้วยตัวเองเถอะ!”

 

เหวินหลิงเหว่ย “อย่าให้เด็กสาวหน้าตาน่ารักคนนั้นไปไหน เดี๋ยวฉันจะไปที่นั่น!”

 

เกิดความมีชีวิตชีวาขึ้นในกลุ่ม ผู้จัดการไม่คิดที่จะสร้างเกมดีๆ แต่กลับคิดที่จะเบี่ยงเบนด้วยวิธีพวกนี้งั้นเหรอ? เมื่อรู้ว่าพวกเราไม่ไปร้านสัมผัสประสบการณ์นาน ก็ถึงกับจ้างเด็กสาวหน้าตาน่ารักมาล่อพวกเรา!

 

นี่มันจะเกินไปแล้ว!

 

พฤติกรรมอย่างนี้เรียกว่าอะไร? ความอัปยศ!

 

แต่…เก่งกาจมาก!!

Options

not work with dark mode
Reset