ภายในสนามรบหลักสำหรับต่อสู้กับลูกผสม หลังจากสงครามจบลง ทุกคนก็เริ่มทำการนับจำนวนผู้เสียชีวิตและเก็บกวาดสมรภูมิรบ หน่วยปฐมพยาบาลทำหน้าที่ไม่ได้หยุดพัก ชูฮันนั่งลงกับพื้นใจกลางของสมรภูมิรบ กำอาวุธในมือตัวเองแน่น ปืนพกที่เย็บเฉียบในมือของชูฮันสั่นไหวเล็กน้อย
ร่างของหลี่ชวนนอนอยู่ข้างชูฮัน บนพื้นสกปรกที่นองไปด้วยเลือด ชูฮันนั่งเงียบๆอยู่ข้างๆศพของหลี่ชวนโดยไม่ส่งเสียงใดๆ
ไม่มีกล้ายุ่งกับชูฮัน ทุกคนจากไปและเว้นที่ว่างให้ชูฮันเป็นวงกว้างทันทีอย่างอัตโนมัติ
พวกเขารู้ดีกว่าการสั่งการให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเองต่อสู้นั่นเป็นเรื่องที่ยากลำบากมากแค่ไหน พวกเขารู้ดีว่าชูฮันเป็นคนที่ลำบากที่สุดกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของกองทัพเขี้ยวหมาป่าในครั้งนี้
แต่เขาก็ยังคงทำหน้าที่ของเขา ยังคงทำการตัดสินใจ ไม่มีใครรู้ถึงความคิดของชูฮันในตอนนี้ ไม่มีใครรู้ว่าอารมณ์ของชูฮันจะเปลี่ยนไปตอนไหน
หลังจากความเงียบอันยาวนาน ชูฮันก็เริ่มขยับหัว แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกไม่มีที่สิ้นสุด เขาเป็นผู้บังคับบัญชาของกองทัพเขี้ยวหมาป่า ทหารหลายคนของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส บาดแผลของหลายคนลึกไปถึงกระดูก ศพของทหารหลายคนถูกลากออกมาวางกลางสนามรบและพวกเขาได้หลับตาตลอดกาล
ชูฮันรู้สึกอับอายต่อทุกคน เขายืนขึ้นและมองไปที่ทุกคนที่กำลังยุ่งตลอดเวลา นี่คือสงครามที่เขาพามาด้วยน้ำมือของเขาเอง นี่คือเหล่านักรบที่เขาฝึกฝนมาตลอดสามเดือน และถึงแม้นี่จะเป็นประสบการณ์ครั้งแรกของทหารเขา แต่โดยไร้ซึ่งคำสั่งของเขา ทุกคนก็ยังรู้ว่าตอนนี้ต้องทำอะไร รู้ถึงหน้าที่ความรับผิดชอบของตัวเอง
การเคลื่อนไหวของชูฮันดึงดูดความสนใจของทุกคนทันที ความจริงแล้วถึงแม้ทุกคนจะดูยุ่งอยู่ตลอดเวลาแต่ทุกคนแอบจับตามองชูฮันอยู่ตลอด ทุกคนกลัวว่าเขาจะช็อคค้างไป ทุกคนหยุดเริ่มค่อยๆชะลอมือที่กำลังทำอยู่และมองไปที่ชูฮันกันหมด แววตาของชูฮันเต็มไปด้วยความเศร้าที่ไร้จุดสิ้นสุด
“จำนวนผู้เสียชีวิตและความเสียหาย” ชูฮันเค้นน้ำเสียงแหบแห้งออกมาจากคอ
เขารู้ว่าคนคนเดียวที่ห้ามล้มเด็ดขาดตั้งแต่ต้นจนจบก็คือเขาเอง ไม่ว่าเขาจะประสบอะไรมา ไม่ว่าคนของเขาจะตายมากเท่าไหร่ หรือแม้แต่เขาจะเหลือเพียงตัวคนเดียว เขาจะต้องเข้มแข็งเอาไว้ ผู้บังคับบัญชาคือกระดูกสันหลังของนักรบ เป็นที่มาของความศรัทธาของทุกคน
กลุ่มคนพลันหยุดนิ่งทันที พวกเขาเตรียมพร้อมสำหรับการแตกสลายของท่านพลเอกและคิดวิธีมากมายที่จะปลอบใจหัวหน้าของพวกเขา แต่พวกเขาไม่คิดเลยว่าชูฮันจะเป็นแบบนี้หลังจากการเปลี่ยนแปลง
กูเหลียงเฉินเป็นคนที่มีปฏิกิรยาตอบรับเร็วที่สุด เขารายงานขึ้นมา “รายงานครับท่าน สงครามครั้งนี้จำนวนผู้เสียชีวิตทั้งหมดคือ 70 คน มี 30 คนบาดเจ็บเล็กน้อย อีก 150 คนบาดเจ็บสาหัสแต่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต ส่วนที่เหลืแ 50 คนสามารถทำการต่อสู้ต่อได้ด้วยบาดแผลเล็กน้อย…”
ในการต่อสู้ครั้งใหญ่ขนาดนี้ กองทัพเขี้ยวหมาป่าสละชีวิตทหารไป 70 คน!
ข้อมูลที่น่าอัศจรรย์ทำให้ทุกคนกำหมัดแน่นและเงียบสนิท เหล่าคนที่ตายไปคือเพื่อนพ้องของพวกเขาที่ใช้ชีวิตผ่านวันผ่านคืนด้วยกันมา เป็นเพื่อนที่สนับสนุนและดูแลกันมาตลอดทาง เป็นสหายที่เชื่อใจได้มากที่สุดในสนามรบ
แววตาของชูฮันสั่นระริก พยายามระงับอารมณ์เศร้าของตัวเองเอาไว้ เขาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ “สงครามกลางภูเขา จำนวนทหารของเรา 300 คน ทำลายฝูงซอมบี้ 20,000 ตัวโดยไม่มีใครเสียชีวิต และเราเสียทหารไป 70 คนสำหรับการทำลายกลุ่มลูกผสม 300 ตัว”
ทุกคนหลุบตาลงพื้น วางของในมือลง ยืนนิ่งฟังชูฮัน “ฝูงซอมบี้มากกว่า 20,000 ตัว ประกอบไปกับกลุ่มลูกผสม 300 ตัวนั้นมากพอที่จะทำลายล้างกองทัพทหารที่มากกว่า 3,000 คนเพียงต่อการเอาชนะกองทัพทหาร 8,000 คนด้วยซ้ำ และมากพอที่จะฆ่าล้างค่ายขนาดเล็กให้ราบเรียบ” แววตาดำสนิทของชูฮันกวาดไปรอบๆทหารทุกคนตรงหน้าเขา ทุกคนได้รับบาดเจ็บกันหมด ทุกคนเหนื่อยล้าจนเหงื่อชุ่ม
“แต่เราชนะ กำจัดฝูงซอมบี้ 20,000 ตัวได้ โดยไม่สูญเสียใครเลย” ทันใดนั้นเสียงของชูฮันก็เริ่มสูงขึ้น เขายืนหลังตรงและพูดด้วยท่าทางหยิ่งผยอง “เราเป็นกองทัพที่ทรงพลังที่สุดและทุกคนคือนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดในจีน ไม่มีกลุ่มนักรบที่ไหนทำได้ดีกว่าเรา ถึงแม้พวกเขาจะส่งกลุ่มนักรบ 10,000 คนออกมา มันก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะชนะสงครามด้วยจำนวนผู้เสียชีวิตแบบนี้ แต่เราทำได้”
หลังจากนั้น ชูฮันก็พักและมองไปที่ทั้งกองทัพอย่างเงียบๆ
จังหวะการหายใจของทุกคนเริ่มเร็วขึ้น ท่านชูฮันพูดถูก ต่อให้มีฝูงซอมบี้มากแค่ไหนกองทัพเขี้ยวหมาป่าก็สามารถกำจัดได้หมด พวกเขาคือมือปราบซอมบี้!
“กลุ่มลูกผสม 300 ตัว” ชูฮันยืนตรงต่อหน้าทุกคน เผยสีหน้าเจ็บปวดและพูดต่อ “ทุกคนรู้ดีว่าลูกผสมนั้นเจอได้ยาก แต่ลูกผสมทุกตัวนั้นแข็งแกร่งอย่างมากและพวกมันมีความสามารถในการควบคุมซอมบี้ พวกมันมีพละกำลังทางร่างกายที่มากกว่าซอมบี้ สมองของพวกมันก็ฉลาดเท่ากับมนุษย์ วิธีในการรับมือกับซอมบี้นั้นไร้ประโยชน์สำหรับพวกลูกผสม มันเป็นเรื่องที่ยากสำหรับการรับมือกับพวกลูกผสม”
“ลูกผสม 300 ตัว ที่เป็นจำนวนที่น่ากลัวมาก ด้วยจำนวนของลูกผสมขนาดนี้มากพอที่จะทำลายกองทัพขนาดใหญ่ไม่เหลือซาก มากพอที่จะฆ่ามนุษย์นับหมื่นๆคน” ชูฮันไม่ได้พูดเสียงดังอะไรมาก หากทุกคนได้ยินมันชัดเจน “แต่เราก็ยังชนะ ดูศพของพวกลูกผสมบนพื้นนี่สิ พวกมันถูกฆ่าด้วยฝีมือของพวกเราเอง!”
ขณะที่น้ำเสียงของชูฮันเริ่มเพิ่มขึ้น ทุกคนก็เริ่มแสดงความภูมิใจในผลงานของตัวเองออกมา
“พวกเราไม่ได้เพียงแต่ฆ่าฝูงซอมบี้ 20,000 ตัวแต่ยังฆ่ากลุ่มลูกผสมอีก 300 ตัว เพื่อนพ้องของเราหลายคนเสียสละตัวเองไปเพื่อชัยชนะครั้งนี้ แต่ก็ยังปฏิเสธไม่ได้ว่าเราชนะ! พวกเราชนะศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าไม่รู้กี่เท่า เราสู้อย่างหนัก!” ทันใดนั้นชูฮันก็เอื้อมมือข้างขวาของเขาขึ้นมา ชูขึ้นเหนือหัว กำหมัดแน่นและพูดเสีงดัง “สงครามกลางภูเขา ชัยชนะแรกเป็นของกองทัพเขี้ยวหมาป่า!”
“ชัยชนะครั้งแรก!” ทุกคนต่างก็ตะโกนตามคำพูดของชูฮัน ทุกคนกำหมัดแน่นชูฮันเหนือหัวด้วยน้ำตา
“เรา คือ ใคร!” ชูฮันตะโกนถาม
“กองทัพเขี้ยวหมาป่า!” ทุกคนตอบเสียงดัง
“อะไรคือจุดประสงค์ของกองทัพเขี้ยวหมาป่า!” ทันใดนั้นชูฮันก็ระเบิดพลังผันผวนอันรุนแรงออกมา
“ไม่เคยพ่ายแพ้!” น้ำเสียงประสานของทุกคนดังสนั่น
“เยี่ยมมาก!” ชูฮันยิ้มมุมปาก และมองไปที่เหล่านักรบที่แสนจะภาคภูมิใจของเขา
หัวใจของนักรบไม่อาจสูญหายได้
คำพวกนี้ไม่ใช่แค่สำหรับทหารของกองทัพเขี้ยวหมาป่าเท่านั้นแต่ยังสำหรับตัวเขาเองด้วย สงครามจบลงแล้ว ไม่ว่าความเจ็บปวดหรือบาดเจ็บจะแบย่แค่ไหน ไม่ว่าการโจมตีจะใหญ่และร้ายแรงขนาดไหน พวกเขาก็ชนะมาอย่างสวยงาม ไม่มีใครทำได้ดีกว่าพวกเขาแน่นอน
พวกเขาแข็งแกร่งและทรงพลัง!
