Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย – ตอนที่ 659 เบื้องหลัง

“ใครมันกล้ามาทำเก่งในที่ของฉัน? โผล่หัวมึงออกมา!” เถาจินที่กำลังคลั่งแหกปากออกคำสั่งดังลั่นไปทั้งถนน

มาถึงจุดนี้เถาจินลืมจุดประสงค์แรกเริ่มที่มุ่งหน้ามาที่นี้ไปแล้ว ความเคียดแค้นก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรงในอก ตัวสั่นเทิ้ม ศพมากมายเป็นใบหน้าของคนที่เถาจินคุ้นเคยดี ช่างบังเอิญที่ทุกคนล้วนเป็นลูกน้องของชูฮันทั้งนั้น แม้กระทั่งคนที่เถาจินมอบอำนาจให้ดูแลจัดการถนนซ่องและยังเป็นถึงวิวัฒนาการระยะ 4 ก็ยังไม่รอด ความตายดูเหมือนจะมาเยือนโดยไม่ทันตั้งตัว ตาของคนตายยังคงเปิดค้างอยู่เลย

ผู้คนรอบๆทั้งหลายส่งเสียงร้องระงมด้วยความหวาดกลัว ผู้หญิงหลายคนพยายามหาที่ซุกซ่อนตามมุม ถนนซ่องที่ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยความบันเทิงได้เป ส่งเสียงร้องขนาดวิ่งเข้ามาหาเถาจิน “ท่านผู้นำ—-“

พัฟ!

มีดเล่มหนึ่งปักเข้าที่หน้าผากของชายที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเถาจินโดยไร้ซึ่งสัญญาณเตือนใดๆ ประโยคที่สองที่กำลังเอ่ยของชายคนนั้นชะงักค้างกลางอากาศ และชายคนนั้นก็ไม่มีโอกาสที่จะได้พูดมันออกมาอีกต่อไป

ความหวาดกลัวและความสยดสยองในแววตาของเถาจินนั้นบรรยายสถานการณ์ทุกอย่างได้ดีที่สุด เถาจินเบิกตากว้างมองไปที่ภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนหน้านี้สถานการณ์กำลังจะดีขึ้นอยู่แล้ว ทว่าไม่ทันคาดคิดเพียงแค่พริบตาเดียวคนของเขาก็ตายไปต่อหน้า การฆ่าอย่างโหดร้ายและแม่นยำนี้ต้องไม่ใช่ฝีมือของคนธรรมดา ความกลัวของเถาจินยิ่งเพิ่มขึ้นเข้าไปอีก ด้วยการรับรู้ที่มีของความสามารถสำหรับวิวัฒนาการระยะ 5 เถาจินไม่สามารถหาที่มาที่มีดถูกเขวี้ยงมาได้ด้วยซ้ำ

นี่ไม่ใช่การจลาจลธรรมดา จากความจริงที่ว่าคนที่ตายไปส่วนใหญ่เป็นลูกน้องของเถาจินนั้น มันจึงชัดเจนว่านี่เป็นการสังหารหมู่ที่วางแผนมาอย่างดีต่างหาก!

เถาจินที่ช็อคและหวาดกลัวทำอะไรไม่ได้นอกจากก้าวถอยหลังหนีไปตามสัญชาตญาณ ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักขึ้นได้ว่าเขากระตือรือร้นที่จะมุ่งหน้ามาที่นี่มากเกินไป เขาไม่ได้พาลูกน้องติดตัวมาด้วยเลย ตอนนี้เขาตัวคนเดียว ซึ่งเขาเฉียดที่จะโดนลอบสังหารอย่างมาก เถาจินไม่รู้ว่าตอนนี้มันคืออะไร ใครคือคนลงมือ เขาไม่รู้อะไรเลย…

ที่ด้านบนสุดของอาคารหลังหนึ่ง บูชาที่กำลังยืนมองทิวทัศน์ในมุมกว้างอยู่ก็ตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นกัน นี่มันยังมีคนแอบลอบโจมตีอยู่อีกเหรอ แต่ต้านฮวงไปจากถนนนี้แล้วไม่ใช่เกรอำง หรือว่าเขาแค่ทำเพื่อตบตาเธอ

ไม่รอให้บูชาได้คิดหามาตรการรับมือ จู่ๆก็มีคนคนหนึ่งวิ่งพุ่งออกมาที่ถนนด้านล่าง เนื้อตัวชุ่มไปด้วยเลือด ท่าทางดูสับสน เขาวิ่งตรงไปที่เถาจินและแหกปาก “ท่านผู้นำ! ผมรู้ว่าใครเป็นทำ ผมรู้ว่าใคร ผมเห็นมัน!”

“แก——-”  เถาจินอ้าปากชะงักค้าง ความคิดในหัวหยุดชะงักลง คนสุดท้ายที่วิ่งมาหาเขาเพื่อรายงานพึ่งตายไปเมื่อกี้ มันจะเกิดขึ้นเหมือนเดิมอีกมั้ย?

แต่สิ่งที่ทำให้เถาจินเป็นกังวลเพราะมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างที่คิด ในที่สุดชายที่เนื้อตัวชุ่มเลือดก็วิ่งมาถึงตรงหน้าเถาจินอย่างปลอดภัย

“ท่านผู้นำ” ชายคนนี้ตื่นเต้นอย่างดีใจ “มันมีผู้หญิงในชุดแดง และผู้ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนคนธรรมดา คนส่วนใหญ่ถูกชายคนนั้นฆ่าตาย แต่ผู้หญิงคนนั้นก็เหลือเชื่อเหมือนกันครับ พี่น้องของเราหลายคนถูกเธอล่อหลอกจนตาย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เถาจินก็มีท่าทางตกใจ “ผู้หญิงคนนั้นน่าตาเป็นยังไง?”

ชายคนเดิมชะงัก “เป็นคนที่สวยมากครับ”

“ไม่ ฉันถามว่าเธอใช้อาวุธอะไร?” เถาจินถามต่อ

“เธอไม่ใช่อาวุธครับ!” ชายคนเดิมรีบตอบทันที

หัวใจของเถาจินคลายตัวลง “นั้นไม่ใช่เจียงหลิวโหลว ใช่ผู้หญิงคนสวยที่พึ่งปรากฏตัววันนี้มั้ย?”

ขณะที่ในหัวของเถาจินกำลังตีกันยุ่งเหยิงไปหมด ชายคนเดิมก็เริ่มทำการคำนวนสถานการณ์ตรงหน้า “ท่านผู้นำอยากจะปิดจุดนี้มั้ยครับ? มันมีคนตายเยอะเกินไป แถมยังนองเลือดอีก ผมกลัวว่าพวกเขาจะกลายเป็นซอมบี้”

“ใช่ ใช่!” เถาจินช็อคและรีบออกคำสั่งอย่างเร็ว “โยนศพคนตายออกไปแล้วเอาไปเผาข้างนอก ตอนนี้ในเมื่อยังไม่มีใครปรากฏตัวขึ้น แสดงว่าพวกมันอาจจะไปแล้ว รีบลงมือกันเร็วเข้า!”

“ครับท่าน ครับ” ชายคนเดิมรีบพยักหน้ารับทันที และรีบพาคนไปขนย้ายศพออกไป

คนอื่นๆที่อยู่ในบริเวณต่างก็ได้ยินบทสนทาเหมือนกันหมด พวกเขามองภาพที่ร่างบนพื้นถูกเคลื่อนย้ายก็เริ่มเกิดความรู้สึกบางอย่าง คนพวกนี้ล้วนแต่เคยเป็นคนที่คุ้นเคยกันดีในค่ายเถาจินแต่ตอนนี้ตายแล้ว แถมเถาจินยังปิดบังการตายของทุกคนโดยไม่คิดหาข้อยืนยันอีก ประกอบกับคำสั่งที่ให้โยนร่างของคนตายออกไปเหมือนกับขยะ ใครจะไปอารมณ์ดี!

มันยังมีคนอีกมากที่อยู่บนท้องถนน พวกเขาเป็นชาวบ้านธรรมดาที่อาศัยอยู่ในค่ายเถาจิน รวมถึงบรรดาลูกน้องของเถาจินที่รอดชีวิตการหายนะก่อนหน้านี้มาได้เช่นกัน ทุกสายตาจับจ้องไปที่ภาพตรงหน้า ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาอีกพักใหญ่

ความวุ่นวายก่อนหน้านี้ก็เหมือนกับพายุ มันโจมตีเข้ามาทันทีอย่างรุนแรงและรวดเร็ว และคำสั่งของเถาจินก็เหมือนกับพายุที่พัดทุกคนปลิวหายไป

บูชายืนเงียบๆอยู่จุดเดิม ลมกลางคืนพัดกระโปรงของเธอปลิวไปตามแรงลม เช่นเดียวกับผมยาวสลวยสีดำสนิทของเธอ สีหน้าเฉยชา แววตาเย็นยะเยือก

ชายคนที่พาตัวเองออกมาและเข้าไปรายงานเถาจินนั้นไม่ใช่คนของค่าบเถาจินและไม่ใช่ลูกน้องเขาเถาจิน ชายคนนี้คือใคร? แม้มันจะมีเลือดโชกตัวแต่ด้วยฝีมือนักฆ่าของบูชา เพียงมอบแค่แวบเดียวบูชาก็รู้แล้วว่านี้ไม่ใช่เลือดของชายคนนั้น แต่มันเป็นเลือดของคนตายต่างหาก

มันมีแสงวาบในนัยน์ตาของบูชา เธอยิ้มอย่างถูกใจ นี่มันน่าสนใจจริงๆ!

ก่อนหน้านี้เธอและต้านฮวงอยู่ในตัวบ้านด้วยกัน ทั้งคู่กำลังหารือวิธีการฆ่าชูฮันและการกระจายผลประโยชน์ แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่ดีๆมันก็มีการจลาจลเกิดขึ้นด้านนอก กลิ่นเลือดคละคลุ้ง และเสียงโหวกเหวกโวยวายของผู้คนที่ดังขึ้นไม่หยุด จากนั้นมันก็มีคนกลุ่มหนึ่งเริ่มจู่โจมทั้งคู่และคนของค่ายเถาจิน ทั้งคู่ไม่มีทางเลือกจึงจัดสินใจสู้กลับโดยแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร กลายเป็นทั้งคู่ฆ่าคนของค่ายเถาจิน

แต่เมื่อดูดีๆแล้ว การจลาจและการสังหารหมู่ที่เกิดขึ้นนั้นมันดูเหมือนกับถูกจงใจวางแผนขึ้นมาจากคนบางคน!

หลังจากการสังหารจบลง มันจึงเหลือเพียงแค่บูชาและเถาจินที่ยังอยู่และดูเหมือนว่าทั้งคู่จะตกเป็นผู้ต้องหาของค่ายเถาจิน แม้ว่าคนที่ตายจะไม่มีคนธรรมดาเลยและจุดประสงค์ที่แท้จริงของการจัดฉากจะยังไม่แน่ชัด แต่คนที่สามารถทำเรื่องร้ายกาจแบบนี้และใช้การเชื่อมต่อระหว่างผู้คนแบบนี้ มันแสดงให้เห็นชัดเจนเลยว่าคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี่คือใคร

ชูฮัน!

บูชาแสยะยิ้ม ชูฮันยังอยู่ในค่ายเถาจิน!

เวลานี้เถาจินพยายามพูดกระตุ้นผู้คนของเขา “แม่ง ใครก็ตามมึงคิดผิดแล้วที่มาก่อปัญหาในถิ่นกู กูจะจัดการมึงเอง!”

“ครับ ท่านผู้นำพูดถูก” เสี่ยวเคินที่ปลอมตัวเป็นชายที่เข้ามารายงานสถานการณ์พยักหน้าตามเถาจิน เช่นเดียวกับทีมกุ้งเสือดำของเขาที่ปลอมตัวเป็นคนของค่ายเถาจินเหมือนกัน มันคือพวกเขาเองนั่นแหละที่สร้างปัญหาก่อนหน้านี้ ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นตามที่ท่านพลเอกหวังไว้

เถาจินไม่ใช่คนเฉลียวฉลาด เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าการกระทำของตัวเองนั้นเหล่าผู้บริหารระดับสูงของค่ายเขี้ยวหมาป่ารับรู้กันหมดแล้วและในเวลาเดียวกันโดยที่เถาจินไม่รู้ตัว ชูฮันยังแอบลอบเข้าไปในบ้านของตัวเองแล้ว…