ตอนที่ 1855
“เปล่านี่” เซวียเหยาเย่าสวมฮู้ดที่ติดกับเสื้อขนเป็ดไว้บนศีรษะ “ฉันไปก่อนนะ คุณรอสักครึ่งชั่วโมงก่อนแล้วค่อยออกไปแล้วกัน จะได้ปลอดภัย คุณอาเจียงก็จะได้ไม่คิดมากด้วย”
เจียงจั่วยิ้มทันทีที่ได้ยิน แต่นัยน์ตาไร้แววอ่อนโยน “เดี๋ยวนี้คิดอะไรรอบคอบเสียจริง ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยนะ”
เซวียเหย่าเย่าไม่ได้ครุ่นคิดต่อไปว่าเขายิ้มเพราะอะไร ได้แต่ถือข้าวของ “ระวังไว้ก่อนจะดีกว่า”
ตระกูลเจียงต้องการให้สองพี่น้องกลมเกลียวกัน แม่จะได้ใช้ชีวิตสบายขึ้นหน่อย อันที่จริงก็ไม่ได้อยากอยู่ในสภาพนี้ต่อไป เพราะในสายตาของบางคนต่างมองว่า พวกเธอพึ่งบุญตระกูลเจียงเสมอมา
เซวียเหยาเย่าไม่ปฏิเสธ แต่มันไม่เกี่ยวกับเรื่องที่เธอเล่นกีฬาอีสปอร์ต ใช่ว่าเหยาเย่าจะไม่เคยได้ยินคนในแวดวงเขาที่ว่าเธอ
‘เล่นเกมเหรอ? โตขนาดนี้แล้วยังเล่นอีกเหรอ เป็นเด็กผู้หญิงแต่ไปเล่นเกมออนไลน์? เอาแบบสตรีมเมอร์หญิงงั้นสิ?’ ประโยคสุดท้ายมักจะแฝงความคิดประเภทเรื่องรักใคร่ระหว่างชายหญิง ด้วยอยู่ในโลกอุตสาหกรรมบันเทิง ตระกูลเจียงจึงจัดงานเลี้ยงอยู่เป็นประจำ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเจียงจั่วก็ปลงตก
เซวียเหยาเย่าเข้าใจดีเสมอมาว่า การที่คุณอาเจียงแต่งแม่เธอเข้าบ้านก็เพราะคิดถึงความหลัง หัวใจของท่านยังคงรักผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนเจียงจั่ว หากเจียงจั่วอารมณ์ดี คุณอาเจียงก็จะเบิกบานทั้งวัน และในงานเลี้ยงแบบนี้ หลายครั้งเจียงจั่วจะเป็นผู้จัดเสียเอง คนที่มาก็เหมือนจะรู้สถานะของเธอและแม่ หากจะบอกว่าไม่เคารพ ก็คงไม่ใช่ แต่จะบอกว่าให้เกียรติมากรึก็เปล่า แน่นอน ส่วนใหญ่จะเป็นคำซุบซิบนินทาเสียมากกว่า
พวกคุณหนูบ้านรวยที่เขารู้จักหรือเพื่อนนักเรียนของเธอ เห็นเธอทีไรเป็นต้องว่าทุกที ส่วนใหญ่ก็จะบอกว่าตื่นหน่อย อย่าหวังลมๆ แล้งๆ อย่าคิดว่าอยู่ใกล้เขาแล้วจะทำอะไรได้
เซวียเหยาเย่าไม่พูดอะไร หากเลือกได้ เธอก็ไม่อยากกลับบ้านตระกูลเจียง เทียบกับงานแบบนี้ เธอยินดีที่จะอยู่ในอินเทอร์เน็ตบาร์ของเฮียเย่ามากกว่า มีโคโค่และเฟิงซ่างอยู่ด้วย แถมเฮียเย่ายังคอยต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสต่างๆ ให้ นั่นเป็นความอบอุ่นที่ไม่มีในบ้านหลังนี้ มีน้อยคนที่จะเป็นห่วงเป็นใยเรื่องการเรียนของเธอ
นอกจากโคโค่ที่จับศีรษะเธอพูด ‘สุดยอด ยากอะไรขนาดนี้ ข้อสอบในประเทศจีนยากอย่างนี้เลยเหรอ หัวฉันจะระเบิดอยู่แล้ว’ ในฐานะที่เป็นคุณชายที่เติบโตจากเมืองนอก เขาย่อมไม่คุ้นเคยกับหลักสูตรการเรียนในประเทศจีน โคโค่อุตส่าห์โทรหาหัวหน้าเพื่อการนี้ ถามด้วยสีหน้าน่าสงสารว่า หัวหน้าพอจะติวให้เขาได้ไหม ในฐานะที่หัวหน้าเป็นต้นแบบของนักศึกษามหาวิทยาลัย A วิชาทางสายวิทย์ย่อมไม่แพ้ใคร
“ฉันติวให้แค่แฟนฉันเท่านั้น” คำตอบสั้นๆ ของเทพฉิน เล่นเอาโคโค่อึ้งไปเลยทีเดียว เซวียเหยาเย่านึกภาพแล้วอยากขำกลิ้ง เพราะน้อยครั้งที่เทพฉินจะไม่วางสายแถมยังพูดอีกว่า “อีกอย่าง อย่าโทรมาขวางเวลาสวีทของฉันอีก เรื่องจิ๊บจ๊อยแบบนี้ พวกนายจัดการกันเองไม่ได้เหรอ?”
หลังจากที่ถูกตัดสาย โคโค่ก็โพสต์ลงเวยป๋อ “หัวหน้าอวดสวีทใหญ่เลย ไม่คิดถึงความรู้สึกของหมาโสดอย่างพวกเราสักนิด ทำไมข้อสอบถึงได้ยากแบบนี้”
ซึ่งก็มีหลายคนเข้ามาคอมเมนต์ปลอบใจ แต่ที่ทิ่มแทงจิตใจก็คือ แฟนคลับหลายคนถามว่า “อวดยังไงเหรอ? เล่าให้พวกเราฟังหน่อยสิ”
เมื่อโคโค่หาคนคุยได้ ก็เริ่มแขวะพฤติกรรมของหัวหน้าตัวเองอย่างเมามัน และเพราะนี่เป็นเวยป๋อ ดังนั้นป๋อจิ่วจึงเขามาดูบ้าง เมื่ออ่านเจอข้อความที่ว่า
“พอฉันขอให้หัวหน้าติวหนังสือให้ รู้ไหมว่าเขาพูดว่าอะไร?”
……………………………………………….
ตอนที่ 1856-1
“หัวหน้าบอกว่า เขาจะติวหนังสือให้แค่แฟนเขาเท่านั้น ห้ามไม่ให้ฉันไปรบกวนเวลาเขาสวีทกันเพราะเรื่องจิ๊บจ๊อย! What?”
ป๋อจิ่วพอจะมองออกว่าในเวลานี้โคโค่รู้สึกอย่างไรผ่านสัญลักษณ์ที่ใช้ ส่วนคอมเมนต์ล่างๆ เธอไม่ได้อ่าน แค่หันหน้าไปมองท่านเทพที่นั่งอยู่ข้างเธอ
คงเพราะจับสายตาของเธอได้ ฉินมั่วหมุนพวงมาลัย รอจังหวะไฟแดง ก่อนจะหยุดรถ “ทำไมเหรอ?”
“เปล่า” ป๋อจิ่วคิดว่าในฐานะที่เป็นประธานจอมโหด ก็อย่าได้มองแผนท่านเทพออกเลย เพราะท่านเทพจะอายเอา
ส่วนเสี่ยวเฮยที่เดาใจนายตัวเองออกอีกครั้ง ถึงกับตัวสั่น มันเซ็งจริงๆ ทำไมจอมมารมีรถตั้งหลายคัน ดันไม่เลือก แต่มาเลือกมันได้
ในฐานะที่เป็นรถสปอร์ตสมรรถนะชั้นเยี่ยมระดับโลก มันคิดว่าตัวเองควรหาเพื่อนคุยบ้าง เพราะนับตั้งแต่มาถึงประเทศจีน มันก็เจอข้อดีอย่างหนึ่งคือ ถ้าหากเราบ่นในโลกออนไลน์ ก็จะมีคนมาร่วมผสมโรงกับเราด้วย เยี่ยมจริงๆ!
เสี่ยวเฮยคิดดีแล้ว รอจนถึงที่ที่หนึ่ง มันก็แอบเปิดระบบอินเทอร์เน็ต แล้วเข้าไปแชร์ชีวิตประจำวันของเจ้านายตัวเอง อย่าดูถูกแอคเคานท์ของมันเชียวนะ โพสต์ของมันได้รับความสนใจมากมายเลยล่ะ แถมยังมีคนถามมันว่ามีอะไรเล่าต่อไหม!
“หิวรึเปล่า?” ฉินมั่วจอดรถ ที่ถามเธอก็เพราะเห็นเธอเริ่มจะผิวปากอย่างไม่เรียบร้อยอีกแล้ว
ป๋อจิ่วยิ้ม “นิดหน่อย เดี๋ยวฉันลงไปซื้อนะ”
ตำแหน่งที่จอดรถถือว่าดีเยี่ยม เพราะข้างๆ เป็นร้านเบอร์เกอร์คิง ป๋อจิ่วสวมผ้าปิดปาก อาศัยว่าตัวเองขายาว จึงไม่เดินอ้อม ค้ำมือลงตรงบันไดที่สูงแค่ครึ่งเดียวของคนแล้วกระโดดข้ามไป
ฉินมั่วนั่งอยู่ในรถ เห็นแล้วขมวดคิ้วทันที ทว่าท่าทางของป๋อจิ่วดูเท่ เสื้อตัวนอกสีดำยังสะบัดจนเกิดลม ทำให้สาวๆ ที่เดินออกจากร้านต่างมองดูป๋อจิ่วที่ประจันหน้ากันพอดี ด้วยขาวเพรียวยาวและเอวบางเล็ก บวกกับผ้าปิดปากและผมสีเงินของเธอ พวกสาวๆ พากันแอบเดาสถานะกันใหญ่ ต่างคิดว่าเธอต้องเป็นเน็ตไอดอลแน่ แต่มองอีกทีก็ดูไม่เหมือน เพราะคนคนนี้ผลักประตูเข้าไป ควักกระเป๋าเงินออกมา ไม่ยอมปลดผ้าปิดปากสักนิด แต่ซื้อของเยอะแยะ ฟังจากเสียงก็ฟังไม่ออกว่าเป็นสตรีมเมอร์ที่ไหนหรือเปล่า แต่หนุ่มน้อยรูปหล่อแบบนี้ไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับโลกออนไลน์หรอก น่าเสียดายจัง สาวๆ จึงพยายามค้นหาเบาะแสต่อ
หลังจากที่ซื้อเสร็จ ป๋อจิ่วก็เดินถือถุงกระดาษออกมา ส่วนมืออีกข้างถือแก้วกาแฟไม่ใส่น้ำตาล และในขณะที่กำลังเดินออกมา พวกเธอทั้งหลายยังคงมองไม่ออกว่าบุคคลในเป้าหมายเป็นใคร รู้สึกเพียงว่าบางส่วนของใบหน้านั้นดูจะหล่อมากเลยทีเดียว หากเขาปลดผ้าปิดปากออกจะเป็นอย่างไร
ป๋อจิ่วสังเกตได้ว่ามีคนมองเธออยู่ แต่ไม่สำรวมอาการแต่อย่างใด นัยน์ตาโค้งเป็นรอยยิ้ม
ชั่วขณะนั้น ก็ได้ยินเสียงจากด้านหลัง “กรี๊ดๆๆ”
แถมมีคนถ่ายรูปเธอลงเวยป๋อด้วย “วันนี้ได้เห็นพี่รูปหล่อคนหนึ่งมีผมสีเงิน สวมผ้าปิดปากสีดำ ค้ำบันไดกระโดดขึ้นมา แล้วไปซื้อแฮมเบอร์เกอร์ ถึงจะไม่เห็นหน้า แต่ก็รู้สึกว่าหล่อสุดๆ”
แค่คำสั้นๆ ว่า ผมสีเงินและผ้าปิดปากสีดำ ก็เรียกความสนใจจากทุกคนได้ทันที เพราะต่างก็ไปคอมเมนต์ใต้โพสต์ของโคโค่ เวลานี้ เมื่อเห็นคีย์เวิร์ดออกมา หลายๆ คนก็คิดว่า “ฉันคิดมากไปหรือเปล่า? แผ่นหลังเขาเหมือนพี่แบล็กเลย”
“ต้องใช่แน่ๆ เห็นกระโดดกำแพงฆ่าศัตรูในเกมแบบนี้ การกระโดดบันใดไปซื้อแฮมเบอร์เกอร์ก็ถือเป็นเรื่องธรรมดาไปเลย”
“ฮ่าๆๆ! ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกว่าเหมือนเทพ Z!”
………………………………………
ตอนที่ 1856-2
เทพ Z?
ใคร?
คนที่โพสรูปไม่เล่นเกมออนไลน์ ดังนั้นจึงไม่รู้เรื่องวงการอีสปอร์ต แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น โพสของเธอกลับโดนแชร์ต่อจำนวนมากมายจนน่าตกใจ หลายๆ คนแอดชื่อเธอกันใหญ่แล้วขอพิกัด
แน่นอนว่าย่อมมีพวกมีสติอยู่ “ฉันเพิ่งกลับจากที่นั่นมาเอง เสียใจจัง ฉันคิดว่าได้เดินสวนพี่แบล็กนะ”
“ถ้าไปตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วสินะ”
“มีฉันคนเดียวหรือเปล่าที่เห็นว่านอกจากเป๊บซี่แล้ว พี่แบล็กยังถือแก้วกาแฟด้วย?”
“ต้องซื้อให้เทพฉินแน่”
“ต้องซื้อให้เทพฉินแน่ +1”
“เทพฉินชอบปล่อยให้แฟนมาซื้อของอะ แล้วตัวเองรออยู่ในรถ”
“ให้แฟนช่วยแก้แค้นให้”
“ให้แฟนช่วยเอาชนะ”
“เขินอะ เทพฉินหวานกับแฟนที ฉันไม่อยากพูดอะไรแล้ว…”
“ในฐานะที่เป็นแฟนคลับเทพฉินที่รู้ลึก ขอบอกว่า แบล็กพีช ห้ามคืนของเด็ดขาดนะ”
เรื่องจริงก็พิสูจน์ได้ว่า สิ่งที่เหล่าแฟนคลับกังวลใจไม่เกิดขึ้น เพราะคุณชายฉินเป็นใครกัน จะยอมให้คนบางคนทิ้งเขาได้ยังไง ที่ให้เข้าหล่อนลงไปซื้อของ ก็เพราะโทรศัพท์เขาดังไม่หยุด แถมคนโทรยังไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นแม่เขา ราชินีจอเงินคนสวยนั่นเอง ไม่ใช่แค่โทรหา ยังส่งข้อความทางวีแชทมาเป็นชุดๆ
“ทะเบียนบ้านของลูกอยู่ที่ไหน?”
“วันนี้แม่ได้รับสายหนึ่ง บอกว่าโทรมาจากประเทศ Y บอกว่าจะดองกับบ้านเรา”
“แม่ถามพ่อของลูกแล้ว ลูกกล้าตอบตกลง! นี่ลูกถึงกับตอบตกลงเลยเหรอ ฉินมั่ว! แม่ขอบอกนะว่า ถ้าลูกกล้าทิ้งน้องจิ่วของแม่ ลูกตายแน่ แม่ขอบอก!”
คนสวยมีกิริยาสง่างามเสอ แต่ต่อให้สง่างามแค่ไหน เมื่อเห็นลูกชายไม่ยอมตอบเธอเลยสักประโยค เพลิงไฟในใจก็ย่อมลุกโหม เจ้าลูกน้ำแข็งนี่ หาที่ตายใช่ไหม!
ส่วนผู้จัดการส่วนตัวยืนตัวสั่นอยู่ด้านข้าง เอ่ยถามเบาๆ “มีนักข่าว มีนักข่าวอยู่ด้วย”
นี่มันเวลาไหนกันแล้ว เธอจะแคร์ทำไมว่ามีนักข่าวหรือไม่ คนสวยสูดหายใจเข้าไปลึกๆ เธองามเหลือเกิน “โทรต่อไป”
ผู้จัดการส่วนตัวก็เป็นคนจากบริษัทลูกของฉินกรุ๊ป จะให้เขาพูดอัไรได้? แค่เมื่อก่อนเขาเห็นประธานฉินที ยังไม่กล้าหายใจเสียงดังเลย ตอนนี้เขาต้องมาโทรติดกันถึงสามครั้งจากคำสั่งของคนสวย ทำไมวันนี้ประธานฉินถึงได้เลิกงานเวลาปกตินะ ทำเอาลูกน้องอย่างพวกเขาเหมือนอยู่ในความฝันเลยทีเดียว
“บางทีประธานฉินกำลังยุ่งอยู่นะครับ” ผู้จัดการส่วนตัวช่วยหาคำตอบในสภาพยิ้มๆ เขาเกรงว่าหากต่อสายอีกเป็นครั้งที่สี่ จำเป็นการรบกวนเดทของบอส
เพราะเขาอยู่ข้างล่างตึก เห็นกับตาว่าบอสออกไปกับคุณหนูจิ่ว แถมสีหน้ายังบรรยายยากอีก เพราะถึงจะยิ้ม แต่แววตาไม่มีความเบิกบานเลย
แค่นี้ยังพอว่า แต่ที่สำคัญที่สุดคือ ท่านประธานยังส่งข่าวบอกพวกเขาว่า ต่อให้จะยกเลิกขั้นตอนยุ่งยากต่างๆ เช่นพวกให้ของขวัญ หวังว่าต่อไปจะไม่มีอีก
โอ๊ย หึงชัดๆ
ราชินีจอเงินไม่รู้เรื่องก่อนหน้านี้ แต่เรื่องแต่งงานดองกันอะไรพรรค์นี้ เธอจะต้องถามให้แน่ชัด เพราะฝ่ายโน้นมีเชื้อสายราชวงศ์เก่า ถ้าน้องจิ่วรู้เรื่องนี้เข้าจะเสียใจขนาดไหน…
………………………………………………….
