ตอนที่ 1683-1
เจ้าชายน้อยชะงัก ฉินมั่วช้อนสายตามอง ส่งสัญญาณมือให้เขารับ เจ้าชายน้อยจึงกดปุ่มรับสาย
เสียงหัวเราะของคิงดังผ่านหูโทรศัพท์ เสียงนั่นฟังดูแล้วสุภาพมาก “ขอโทษจริงๆ ผมได้รับข่าวมาว่ามีคนปล่อยข่าวสถานที่นัดพบของพวกเราออกไป ตอนนี้ผมกำลังตรวจสอบว่าเกิดปัญหาที่ตรงไหน”
ปล่อยข่าว? เป็นไปได้ยังไง? เจ้าชายน้อยจะปฏิเสธตามสัญชาตญาณ
ฉินมั่วกระดิกนิ้ว สื่อให้เขายกเลิกการนัดเจอกันในวันนี้
ยกเลิกงั้นเหรอ? เจ้าชายน้อยคิดว่าตัวเองอ่านสัญญาณผิด
ทว่าเมื่อเห็นสีหน้าของบอสอีกครั้ง ก็เข้าใจแล้วว่าต้องพูดอย่างไร “ในเมื่อเกิดปัญหาขึ้นก็อย่าเพิ่งเจอหน้ากันชั่วคราวละกัน ใครปล่อยข่าวออกไป คุณก็หาตัวให้เจอแล้วเอามันให้ตาย ส่วนผมติดต่อคนตั้งหลายคนอยู่ทางนี้ เกิดใครรู้เข้าว่าผมนัดกับคุณ ถึงเวลานั้นผมมีหวังซวยอยู่คนเดียว รับรองว่าพี่ผมต้องฆ่าผมทิ้งแน่ ตอนนี้เขาอยู่กับผม กำลังด่าเละเลย หาว่าผมทำอะไรไม่มีสมอง”
“คุณก็พูดเกินไป วางใจเถอะ เมื่อทำการค้ากับผมในเขตชายแดนนี้ ขอแค่ข่าวไม่ได้ถูกปล่อยจากทางคุณ ทุกอย่างย่อมปลอดภัย” คิงพูดแบบมีนัยยะซ่อนเร้น แล้วกลับหัวเราะขึ้น “แค่สถานที่ที่ผมส่งให้คุณก่อนหน้านี้คงไปไม่ได้แล้ว แล้วผมจะส่งที่อยู่ใหม่ให้ละกัน”
เจ้าชายน้อยไมได้รีบรับปาก แถมยังทำท่าไม่ไว้ใจอย่างแรง “แน่ใจนะว่าจะไม่มีปัญหาอีก”
“คุณลองเช็คดูได้ คนที่อยากค้าขายกับผมอย่างจริงใจ ย่อมไม่เกิดปัญหาชัวร์” คิงยิ้มหัวเราะนิดๆ เหมือนเดิม
เจ้าชายน้อยพูดเสียงแบบ ‘ฉันเชื่อนายก็ได้’ “โอเค ส่งที่อยู่มาเลย ผมกับพี่ผมจะไป”
“ได้” คิงวางสาย รอยยิ้มที่แฝงตรงมุมปากยังไม่คลาย
ซึ่งทำให้แมงป่องพิษโล่งอก เพราะกลัวว่าที่คิงลองใจไปแล้วเกิดปัญหาขึ้น เพราะอีกฝ่ายเป็นคู่ค้าที่เขาอยากร่วมค้าด้วยอย่างสุดแรง หากที่มาของพวกนั้นมีปัญหา เขาเองก็จะแย่ไปด้วย
แมงป่องพิษเข้าใจดีว่า ไม่มีใครปล่อยข่าวออกไปหรอก เป้าหมายที่คิงโทรไปหาก็ชัดเจนมาก แค่อยากเปลี่ยนสถานที่เท่านั้น การขัดจังหวะตารางของอีกฝ่าย จะทำให้รู้ว่าพวกนั้นมีปัญหาหรือไม่
“จนถึงตอนนี้ ปฏิกิริยาของฝ่ายนั้นเป็นปฏิกิริยาที่นักธุรกิจควรจะมี รวมถึงความกังวลแบบเมื่อกี้ด้วย” แววตาของคิงอ่อนลง “ไปรับมาก่อน ถ้าไม่ได้เห็นหน้ากัน ฉันก็ไม่มีวันเชื่อใจ”
“ครับ” แมงป่องพิษรับคำสั่ง เริ่มเตรียมตัว
ฝั่งทางนี้ เจ้าชายน้อยเหงื่อท่วมศีรษะอีกหน เพราะเขาเพิ่งจะรู้สึกว่า เมื่อกี้ที่คิงพูดเป็นเพราะต้องการหลอกพวกเขา ถ้าเขาเอ่ยไปว่า เป็นไปได้ยังไง รับรองว่ามันจะไม่เหมาะกับสถานะนักธุรกิจแน่ เพราะพวกนักธุรกิจจะต้องกังวลอย่างตรงๆ ว่าการค้าจะไม่ปลอดภัย สินค้าไม่พอเพียง ราคาและกำไร เป็นต้น
แต่ละคำถามของคิง ล้วนแต่ลองใจ เกรงว่าคงมีแต่บอสที่รู้เท่าทันตั้งแต่ตอนแรก เวลานี้เจ้าชายน้อยเข้าใจแล้วว่า ทำไมบอสต้องลงมือปฏิบัติภารกิจนี้เอง เพราะนอกจากบอสแล้ว หากเป็นคนอื่นมา รับรองว่าต้องแพ้ให้กับสงครามจิตวิทยาของคิงจนตายหมดยกทีมชัวร์
การเปลี่ยนจุดนัดพบกะทันหัน แสดงให้เห็นแล้วว่าคิงสงสัยพวกเขามากแค่ไหน
ฉินมั่วรู้ดีว่าอีกฝ่ายต้องการเปลี่ยนสถานที่ให้พวกตนรับมือไม่ทัน จึงเยือกเย็นมาก ชายหนุ่มปรับท่าที ไม่ทำให้ลูกน้องสับสนเพราะเหตุดังกล่าว
พวกเขาใช้รถสามคันเหมือนเดิม รถที่เจ้าอ้วนนั่งเป็นรถธรรมดาที่สุด และเมื่อรถสองคนแรกแล่นออกไป เขาก็ไม่ได้รีบตาม
…………………………………………….
ตอนที่ 1683-2
ในเมื่อเป็นชายแดนประเทศ M และ T ฉินมั่วย่อมคำนึงถึงเรื่องสายสืบ
“บอส ทิศ 9 นาฬิกา มีรถตามพวกเรามา” นายพรานหมุนพวงมาลัย หันหน้ามองเงาที่สะท้อนจากกระจกส่องหลัง คิ้วขมวดมุ่น
ดูเหมือนฉินมั่วกำลังหลับตาพักผ่อน “ปกติ ขับต่อไป เจ้าอ้วน รถของนายมีใครตามไหม”
“ไม่ครับ ผมออกรถตามหลังพวกคุณในสามนาทีให้หลัง สถานการณ์ปกติมาก ครับ” เจ้าอ้วนพูดพลางปรับกระจกส่องหลังให้กลับมาอยู่ในตำแหน่งเดิม มองดูลำดับรถบนสะพานแขวน
เริ่มจากรถของพวกฉินมั่วก่อน ตามมาด้วยสายสืบที่คิงส่งมาสอดส่องพวกเขา และคันสุดท้ายเป็นของเจ้าอ้วนเอง วิธีตั๊กแตนจับจักจั่น แต่นกขมิ้นรออยู่ด้านหลังอย่างนี้ ดูผิวเผินจะมหัศจรรย์ แต่ก็เปลืองสมองเช่นกัน
คนที่นั่งในรถ คงมีคุณหมอทหารเพียงคนเดียวที่เข้าใจว่า ที่บอสประเมินสถานการณ์ทุกย่างก้าวได้อย่างแม่นยำ เป็นเพราะนับตั้งแต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาก็ทำการประเมินความคิดและพฤติกรรมของคิงไม่หยุดหย่อน แม้ทุกอย่างจะดูราบเรียบปกติ แต่อันที่จริง บอสลงสนามรบก่อนพวกเขาเสียด้วยซ้ำ ซึ่งทางคุณหมอไม่กลัวหรอกว่าบอสจะประเมินผิด กลับกังวลสภาวะทางจิตของชายหนุ่มมากกว่า…
ประตูรถถูกเปิดออก มีคนเดินมาต้อนรับ เป็นแมงป่องพิษนั่นเอง
การให้แมงป่องพิษเป็นคนมารับ ย่อมแสดงให้เห็นถึงความจริงใจของคิง
แต่แมงป่องพิษคิดว่าคนที่นั่งตำแหน่งใหญ่ที่สุด จะเป็นเจ้าชายน้อยที่เขาคุ้นเคย ไม่คิดเลยว่าจะกลายเป็นอีกคน ส่งผลให้เขาเลิกคิ้ว “คุณคนนี้คือ?”
เข้าชายน้อยมองดูบอสอย่างหวาดกลัวแวบหนึ่ง หากเทียบกับในยามปกติ ให้ความรู้สึกเหมือนเจ้าตัวไม่กล้าทำอะไร “พี่ชายผมเอง”
แมงป่องพิษถึงบางอ้อทันที และเข้าใจในเวลาเดียวกันว่า คนใหญ่สุดตัวจริงมาแล้ว
“สวัสดีครับ ผมคือแมงป่องพิษ ได้ยินชื่อเสียงคุณมานาน” แมงป่องพิษยื่นมือออกไป
ฉินมั่วทำตัวปกติ บารมีของเขาแรงจัดอย่างไม่คิดจะปกปิด “ผมได้ยินที่ปรึกษาพูดถึงคุณ”
เมื่อเห็นเป็นเช่นนี้ แมงป่องพิษยิ่งยิ่งคิดว่า การค้าในครั้งนี้จะมีปัญหาหรือไม่
“ทำไมวันนี้ไม่เห็นที่ปรึกษาเลยล่ะครับ”
“เขาต้องเช็คบัญชี”
“อย่างนั้นเหรอครับ” แมงป่องพิษไม่ถามให้มากความ และยกผ้าดำในมือขึ้น “เกรงว่าจะต้องขอให้ทุกคนช่วยให้ความร่วมมือหน่อยนะครับ”
ฉินมั่วไม่รีบรับปาก แต่แสดงหน้ารำคาญเต็มทนออกมา ทั้งยังย่นหัวคิ้วมุ่น “หมายความว่าไง?”
บางครั้งการที่เราแข็งมาก อีกฝ่ายจะอ่อนลง
เวลานี้แมงป่องก็เป็นเช่นนั้น ในสายตาของเขา ตัวจริงคนนี้ต้องรวยแน่ๆ แถมทำการค้าเป็นด้วย ต่อไปทำการค้าร่วมกันจะต้องได้กำไรมากแน่นอน
จะทำให้ชายหนุ่มเคืองโกรธเพราะเรื่องนี้ไม่ได้
“ช่วงนี้เขาตรวจกันเข้มงวดน่ะครับ เป็นกฎในวงการเราด้วย ครั้งแรกที่ไป จะต้องปิดตาครับ เพราะข้างในปลูกของไว้เยอะมาก เกิดคนอื่นรู้ตำแหน่งของเรา มีหวังต้องจบเห่แน่ ขอให้ทางฝ่ายคุณเข้าใจด้วยนะครับ”
เวลาที่แมงป่องพิษร้ายขึ้นมาก็ไม่เบา แต่เวลาไม่ร้ายก็พูดเก่งเช่นกัน
คนแบบนี้แหละ ที่เราต้องระวังตัวให้มาก
การที่คิงส่งเขามา ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล
ฉินมั่วมองอีกฝ่าย เอ่ยช้าๆ “ผมให้เกียรติคนเวลาที่คุยธุรกิจ แต่การปิดตาไปที่นัดหมายแบบนี้ เป็นครั้งแรกเลยนะ และน่าจะเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกัน”
…………………………………………….
ตอนที่ 1684
แมงป่องพิษรู้ทันถึงคำเตือนที่แฝงมา จึงรีบแสดงท่าที “แน่นอนครับ ต่อไปพอทำเงินได้ก็ถือเป็นคนกันเอง หนนี้คงต้องให้คุณลำบากแล้วล่ะครับ”
ถึงจะพูดด้วยความเกรงใจก็จริง ทว่าเจ้าตัวร้ายกาจไม่เบา
เมื่อพันผ้าสีดำก็ต้องพันตั้งสามรอบ แต่ละคนเห็นแต่ความมืด ไม่เห็นอะไรสักอย่าง กระทั่งอีกฝ่ายยกไม้ดักโลหะก็ยังมองไม่เห็น แต่พอจะรู้สึกได้ โดยเฉพาะฉินมั่งที่ยืนขึ้นก็รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น
คนที่มีหน้าที่กวาดไม้ดักโลหะ ส่ายหน้าต่อแมงป่องพิษ สื่อความว่าไม่มีปัญหา
แมงป่องพิษไม่ว่าอะไร แต่ยกมือจิ้มหูตัวเอง
คนรับผิดชอบตรวจเช็คเข้าใจ แกล้งทำเป็นเดินไปใกล้ข้างหูฉินมั่ว ซึ่งจริงๆ แล้วกำลังตรวจเช็คว่าชายหนุ่มมีหูฟังบลูทูธขนาดจิ๋วหรือไม่ ทว่าสัญญาณเตือนไม่ดัง หมายความว่าทุกอย่างปกติ
แมงป่องพิษหัวเราะขึ้นมาทีเดียว “มาเถอะ ผมขึ้นรถก่อน”
คนทั้งห้าถูกจัดให้นั่งรถ MPV คันเดียวกัน โดยเขี้ยวเงินเป็นคนถือเงินมัดจำสินค้า
แม้ว่าจะถูกปิดตา แต่เมื่อนั่งในรถ ออร่าของฉินมั่วก็แรงเกินกว่าใครจะมองข้าม แมงป่องดีใจจะแย่ จึงหันไปส่งสัญญาณมือให้โชเฟอร์ โดยไม่ได้สังเกตว่า ฉินมั่วที่หันหลังให้ เคาะนิ้วมือลงบนนาฬิกาข้อมือเบาๆ
สัญญาณเชื่อมติด
เจ้าอ้วนรีบเคาะคีย์บอร์ดจนเกิดเสียงดัง เพื่อจะได้จับตำแหน่งจุดแดง
ในที่สุด! เจ้าอ้วนโล่งอก เริ่มตามจุดแดงที่เคลื่อนที่ ตอนแรกเขาคิดว่าไม่มีอะไร แต่พอผ่านไปสองช่วงถนน ก็รู้สึกว่าเส้นทางอ้อมเป็นวงกลม เจ้าอ้วนร้อนใจกำลังหาทางแจ้งบอส
แต่จริงๆ แล้วไม่ต้องแจ้งก็ได้ เพราะฉินมั่วรู้ตัวแล้วว่า แมงป่องพาพวกเขาอ้อมไปอ้อมมา ทหารหน่วยพิเศษคนอื่นอาจเคยฝึกทักษะนี้ แต่ไม่ได้เน้นหนักจนเก่งสักเท่าไร ทว่าสำหรับฉินมั่วแล้ว การสำรวจสภาพแวดล้อมเป็นจุดเด่นของการเป็นนักจิตวิทยาด้านอาชญากรรมของเขา ไม่เพียงแต่อาศัยภาพ แต่ยังสามารถใช้เสียงและประสาทสัมผัสอื่นๆ ต่อการวิเคราะห์ได้อีกต่างหาก
เสียงร้องขายของดังเข้ามาซ้ำสามครั้ง ยิ่งไปกว่านั้น ไม่เพียงแต่เสียงร้องชายของ จำนวนที่หักเลี้ยวก็เช่นเดียวกัน
ฉินมั่วหันหน้าไป แม้จะถูกปิดตาแล้วจะดูไร้พิษสง แต่อันที่จริงไม่ว่าจะเป็นคุณหมอทหารหรือนักมายากลต่างรู้ดี หากเข้าสู่ช่วงปฏิบัติการณ์ บอสจะไม่หยุดวิเคราะห์เด็ขาด เพราะการแลกเปลี่ยนการค้ากัน เวลาเป็นสิ่งสำคัญ
แมงป่องพิษอ้อมอีกครั้ง แต่อ้อมเป็นวงกลมเล็กๆ ซึ่งไม่นาน รถก็จอดลง
“รบกวนทุกท่านนะครับ พวกเราต้องเปลี่ยนพาหนะสักหน่อยน่ะครับ” แมงป่องพิษพูดอย่างรอบคอบ ไม่ปล่อยข้อมูลออกมาสักนิด แต่การจะแยกแยะให้ได้ว่าที่นี่คือที่ไหน ไม่ใช่เรื่องยาก เพราะกลิ่นน้ำคุกรุ่นมาก แถมเมื่อเวลาที่พวกเขาก้าวขา ความโคลงเคลงที่เกิดขึ้นทำให้รู้ทันทีว่าเป็นเรือ
เสียงหึ่มๆๆๆ ดังขึ้น
ฉินมั่วฟังอยู่ครู่หนึ่งก็รู้ทันทีว่าเป็นเสียงสตาร์ทสปีดโบ้ทขนาดเล็ก ท่าทางพวกเขาอยู่ใกล้พื้นที่เป้าหมายแล้ว ชายหนุ่มขยับนิ้ว เมื่อเรือสตาร์ทเคลื่อนตัว ละอองน้ำก็สาดมาโดนเส้นผมเขา แม้จะถูกกางกั้นด้วยผ้าดำ เขายังคงเป็นปกติเหมือนมาเป็นแขกจริงๆ ทำให้แมงป่องพิษคลายความระแวงจนหมดสิ้น
แต่ในเวลานี้นี่เอง เจ้าอ้วนกลับเจอปัญหา สัญญาณอินเทอร์เน็ตผิดพลาดเตือนขึ้น!
วินาทีที่แล้ว เจ้าอ้วนยังไล่ตามสัญญาณผ่านอินเทอร์เน็ตอยู่เลย จุดแดงยังอยู่ในพื้นที่ที่เขาเกาะติดไว้ แต่วินาทีถัดมา จุดแดงนั่นกลับหายไป! ไม่ว่าเขาจะจับตำแหน่งใหม่อย่างไร ก็หาตำแหน่งเป้าหมายไม่ได้!
……………………………………………..
