ตอนที่ 1685
สัญญาณ…ขาดเหรอ? ไม่เพียงแต่เจ้าอ้วนที่ถึงกับหน้าถอดสีเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหัน กระทั่งพวกที่นั่งในห้องประชุมยังกำมือแน่น
ครั้งนี้ กลุ่มปฏิบัติการณ์ไม่มีใครช่วยเหลือแล้วจริงๆ แม้ว่าจะออกคำสั่งระดับสูงไปแล้วว่าให้รวบรวมกำลังพลทั้งหมด กระทั่งบริเวณชายแดนเองก็ยังเข้าช่วย แต่ไม่อาจเชื่อมสัญญาณต่อได้ และกว่าฉินมั่วจะรู้ว่าสัญญาณหายไปก็เป็นเวลาหลังจากนั้นสิบนาที ด้วยเหตุที่เขาสวมผ้าปิดตาสีดำ แถมพูดกับคนอื่นก็ไม่ได้ จึงไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับนาฬิกาข้อมือ
ก่อนหน้านี้ ทุกครั้งที่มีการส่งข่าว นาฬิกาจะกระตุกเล็กน้อย แต่ครั้งนี้กลับไม่มีอีกแล้ว แววตาของฉินมั่วหนักอึ้ง ฟังเสียงสปีดโบ้ทที่วิ่งผ่านน้ำ โดยไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์เลยสักนิด
คนที่รู้ว่าพวกเขานั่งเรือ ยังมีคุณหมออีกคน การตอบสนองต่อเสียงน้ำไหลเป็นสิ่งที่ทหารหน่วยพิเศษทุกคนต้องมี โดยเฉพาะกลุ่มพวกเขา แต่มีเพียงคุณหมอคนเดียวที่รู้ดีว่า เสียงน้ำทุกชนิดจะส่งผลต่อสภาพจิตใจของฉินมั่ว โดยเฉพาะสภาพแวดล้อมแบบนั้น ทุกครั้งที่ฝนตก อารมณ์บอสจะแย่มาก ซึ่งใช่ว่าจะไม่มีสาเหตุ ผลกระทบจากเหตุการณ์ในวันนั้นยังมีผลต่อบอสเสมอ คุณหมอกังวลว่ามันจะเกี่ยวพันกับคำสั่งแฝงทางจิต
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ บรรยากาศในห้องประชุมยังไม่ดีขึ้น เจ้าอ้วนพยายามหาทางสุดความสามารถ แต่ยังเกาะเป้าหมายไม่ได้ จนในที่สุดข่าวก็ถูกส่งมาว่า ที่นั่นมีเครื่องรบกวนสัญญาณ โดยแผ่รังสีเป็นวงค่อนข้างกว้าง และเป็นเหตุให้เวลาที่เครื่องบินเข้าไปใกล้บริเวณนั้น จะหลงทางได้ง่ายๆ ซึ่งหากมองลงไปด้านล่าง ก็จะเห็นแค่แม่น้ำหลายสายตัดสลับกันวุ่นวายและป่าไม้ที่หนาแน่น เห็นสภาพภูมิประเทศไม่ชัดเจน จึงยากที่จะให้ความช่วยเหลือ
กลุ่มปฏิบัติการติดต่อไม่ได้ถึงครึ่งชั่วโมง ซึ่งครึ่งชั่วโมงดังกล่าวจะเกิดอะไรบ้าง ไม่มีใครคาดเดาได้
เวลาอย่างนี้การไม่มีข่าวอะไร ถือว่าเป็นเรื่องดี
ตำแหน่งของพระอาทิตย์คล้อยต่ำลงไม่เท่าไร บรรยากาศรอบด้านก็เปลี่ยนไป ต้องบอกว่า ที่นี่สวยมาก แต่ความสวยที่ว่า มีอันตรายซ่อนเร้น
ช่องแม่น้ำแคบลง มีทหารรับจ้างถือปืนอยู่ไม่ไกล บ้างก็นั่งเรือ บ้างก็นั่งบนฝั่ง ราวกับกำลังตรวจตรา และสิ่งที่ผู้คนคาดไม่ถึงก็คือ พวกเขาอายุไม่เท่าไร เรียกได้ว่าเด็กสุดก็แค่สิบกว่าปี
บางทีนี่แหละที่เรียกว่าสามเหลี่ยมทองคำของแท้ เพราะเป็นดินแดนที่ไร้คนควบคุม ด้วยเหตุที่ไม่สงบสุข ขนาดเด็กยังต้องถือปืน
พวกเขาไม่ได้ยากจน ต่อให้มีเงินเป็นปึกๆ ผ่านตรงหน้า บางทีก็ไม่แม้แต่จะกระพริบตา เพราะที่นี่ปลูกฝิ่นกันมากมาย ใครๆ ก็รู้ว่า ในโลกนี้ ธุรกิจที่ทำเงินเร็วที่สุดคงไม่พ้นธุรกิจที่ว่า
พวกเขาขาดความรัก ไร้พ่อแม่ แต่ถึงจะมี พ่อแม่พวกเขาก็เป็นแค่แรงงานทาสที่เก็บเกี่ยวพืชดังกล่าว พวกเขาถูกเลี้ยงไว้ข้างตัวคิงมาตั้งแต่ยังเด็ก ทำให้พวกเขาต่างจากเด็กทั่วไป แววตาของพวกเขาเย็นกระด้างกว่าคนปกติ
เมื่อเจ้าชายน้อยปลดผ้าปิดตาออกมา ก็เห็นภาพดังกล่าว เจ้าตัวถึงกับตะลึง ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
แมงป่องยืนอยู่ข้างๆ หัวเราะขึ้นมา “ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่สวรรค์ของเรา นับจากเวลานี้เป็นต้นไป จะไม่มีใครมารบกวนความร่วมมือของพวกเราแล้วครับ”
ฉินมั่วย่อมเข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด แต่เมื่อปลดผ้าปิดตาออกก็ยกมือบังแสงตรงหน้า ถามขึ้นทั้งๆ ที่รู้แก่ใจ “ทำไม”
…………………………………………………….
ตอนที่ 1686-1
แมงป่องพิษพยักเพยิดให้มองข้างในป่าลึก
ฉินมั่วเอียงศีรษะมอง สิ่งปลูกสร้างที่เหมือนปราการเหล็กสองแห่งปรากฏสู่นัยน์ตา ทหารหน่วยพิเศษทุกคนต่างได้รับการฝึกฝนในด้านนี้ บางคนอาจจะรับรู้ช้าไปหน่อย แต่บางคนก็ไว ฉินมั่วมองแวบเดียวก็รู้ว่ามันคืออะไร ป้อมรบกวนสัญญาณอย่างไรล่ะ
“ไม่เลวนี่” เขาซุกมือข้างหนึ่งลงในกระเป๋ากางเกง เอ่ยอย่างเป็นปกติ “แบบนี้ ความร่วมมือของเราจะได้ปลอดภัย”
แมงป่องพิษยิ้มขึ้น “ท่านประธานหรงตาแหลมมาก”
เจ้าชายน้อยจ้องเด็กเหล่านั้น ซึ่งแมงป่องพิษจับสังเกตได้ จึงหันไปถาม “ทำไม? คุณชายรองไม่เคยเห็นมาก่อนหรือครับ?”
เจ้าชายน้อยยอมรับอย่างเอื่อยเฉื่อย “เด็กขนาดนี้ ไม่เคยเห็นมาก่อน ยิงปืนเป็นแล้วเหรอ?”
“คุณชายรองอย่าดูถูกพวกเขาเชียว” มุมปากของแมงป่องพิษค่อยๆ ยกยิ้ม “บางครั้ง เวลาที่ต้องต่อกรกับพวกทหารหน่วยพิเศษที่ลักลอบเข้ามา พวกเขาจะมีประโยชน์มาก”
เจ้าชายพยายามทำให้ตัวเองดูเป็นธรรมชาติ “จริงป่ะเนี่ย?”
“จริงสิครับ” แมงป่องสำรวจอีกฝ่าย “คุณชายรองทำหน้าเหมือนพวกทหารหน่วยพิเศษที่มองพวกเขาเลยครับ แต่ต่างกันที่คุณชายรองไม่เหมือนทหารพิเศษเลยสักนิด”
เจ้าชายน้อยไม่ขยับ
ฉินมั่วเอ่ยขึ้น “ถึงได้ให้เขามาเห็นโลกภายนอกไง ปกติคนที่บ้านปกป้องกันดีนัก นี่แหละข้อเสียของน้องผม ใจไม่เหี้ยมพอ” พูดจบก็เหลือบมองเจ้าชายน้อยแวบหนึ่ง
แววตาของชายหนุ่มทำให้แมงป่องเลิกระแวง เพราะลูกคนรองของบางคอรบครัวก็อย่างนี้แหละ ยิ่งเด็กนี่มันรวยมากแถมโง่ดี เขาจึงหัวเราะ “ประธานหรง เชิญทางนี้ครับ”
ฉินมั่วไม่พูดอะไรอีก เขาซุกมือลงกระเป๋าข้างหนึ่ง เดินผ่านเด็กชายสองคนที่ถือปืนเล่นพนันอยู่ด้วยบารมีที่แก่กล้ากว่ายามปกติ
เจ้าชายน้อยหวั่นใจ จะมากจะน้อยก็รู้ดีว่าปฏิกิริยาของตัวเองทำให้อีกฝ่ายมองออก จึงรีบกลับสู่บทบาทเดิมของตัวเอง ด้วยการลูบสันจมูก ราวกับเป็นเด็กบ้านรวยที่ไม่เอาถ่าน เดินตามหลังฉินมั่วไป
ทุกสิ่งที่ได้เห็นในนี้ ล้วนแต่ทำให้ผู้คนตกใจจนถึงขั้นที่แอบรังเกียจในใจ
แมงป่องถือเรียกที่นี่ว่าเป็นสวรรค์ แต่ในสายตาของเจ้าชายน้อยกลับเห็นว่ามันไม่ต่างจากนรกสักนิด แม้ว่าแสงตะวันจะสาดส่องสดใส บรรยากาศสวยงาม แต่สิ่งที่เด็กพวกนี้ทำ กลับทำให้คนเสียวสันหลัง โดยนักมายากลที่ยืนข้างๆ ก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
ไม่ใช่เพราะเด็กเหล่านี้หรอก แต่เพราะหลังจากที่เห็นสิ่งปลูกสร้างนั่นก็เข้าใจแล้วว่าทำไมบอสถึงได้ถามแมงป่องอย่างนั้น หนึ่ง เพื่อจะได้ลดความระแวงแมงป่องพิษ สองเพื่อจะได้บอกพวกเขาทางอ้อมว่าที่นี่ไม่มีสัญญาณอินเทอร์เน็ต
จากนี้เป็นต้นไป การติดต่อทั้งหมดของพวกเขา จะต้องใช้วิธีอื่น
และนับจากเวลานี้เป็นต้นไป จะไม่มีหน่วยสนับสนุนช่วยพวกเขา ฉะนั้นต้องมีชีวิตรอดให้ได้ ต้องไม่หลุดสถานะออกไป ซึ่งสำคัญกว่าสิ่งใด
ใครจะคิดได้บ้างว่า สถานที่ที่คิงซ่อนตัว จะมีกระทั่งด่านสกัดบนแม่น้ำ หากเดินไปทางทิศตะวันออกก็จะเป็นชายแดนของจีน นี่แหละคือสิ่งที่กลุ่มปฏิบัติการณ์ให้ความสำคัญที่สุด รวมถึงฉินมั่ว เพราะพวกเขาไม่มีวันยอมให้ใครหรือขบวนการใดทวีอำนาจอยู่ในสถานที่ที่ใกล้จีนแบบนี้ ทั้งยังจ้องตาเป็นมันอีกต่างหาก
…………………………………………………….
ตอนที่ 1686-2
บนถนนสายเล็กประมาณห้าสิบกิโลเมตรห่างไปจากริมแม่น้ำ รถแลมโบกินี่สีดำกำลังตะบึงผ่านมา
การที่มีรถหรูอยู่ในที่แห่งนี้ไม่แปลก แต่ส่วนใหญ่จะเป็นรถออฟโรด ไม่ใช่รถแบบนี้
ระบบจีพีเอสเตือนติดต่อกันเป็นครั้งที่สาม ระหว่างที่กำลังประเมินในระลอกต่อไป ก็เตือนคนขับอย่างจิรงใจ “เจ้านายครับ ช้าลงหน่อย จริงๆ นะ ผมออกจะเท่ เล่นใช้งานไม่บันยะบังยัง มนจะเหมือนรองเท้าหนังที่หน้าเท้าเปิดอ้า มันน่าเกลียดพิลึก”
ป๋อจิ่วเลิกคิ้ว ไม่คิดจะอ่อนโยนสักนิด
เสี่ยวเฮยได้แต่เปิดระบบปกป้องตัวเอง เมื่อท้องรถต้องกระแทกหลุมใหญ่อีกครั้ง จนท้ายที่สุดก็เกิดควันลอยขึ้น โชคดีนะที่ภายในรถไม่เสียหาย ในฐานะที่เป็นรถสปอร์ตที่ขายหน้าตา มันไม่ง่ายเลยนะ ไม่มีใครแคร์ความรู้สึกเวทนาตัวเองของเสี่ยวเฮยสักนิด
ป๋อจิ่วเปิดประตูรถแล้วเดินเข้าไปยังตลาดสดที่มีคนผ่านไปมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะใช้ชีวิตในสิ่งแวดล้อมขนาดใหญ่หรือไม่ หลายคนในที่แห่งนั้นอยู่ในสภาพแขนขาดขาขาด ซึ่งเธอจะรู้เหตุที่ทำให้พวกเขากลายเป็นแบบนั้น
ที่นี่ หากไม่ยินดีที่จะปลูกและขายยาเสพติด ไม่มือขาดก็ต้องขาขาด เวลานี้ ที่นี่ไม่มีดอกไม้ให้เห็นอีกแล้ว มันกลายเป็นหมู่บ้านและการเพาะปลูกผลผลิตทางการเกษตร ทั้งนี้ปริมาณการค้ายากลับไม่น้อยลงเลย คงเพราะมีความต้องการ จึงมีตลาด
พวกที่เสพยาไม่ว่าจะเป็นเพราะอยากลองหรือเหตุอื่นจะไม่มีวันรู้ว่า มีคนบางกลุ่มที่แม้จะใช้ชีวิตที่ริมเหวนรก แต่ก็ไม่ยอมสยบให้ใครเพื่อบางสิ่งในใจ
พวกเขารู้ดีกว่าใครว่า ของพวกนี้จะทำลายครอบครัวรุนแรงแค่ไหน ดังนั้นต่อให้มือและขาต้องขาดก็ไม่ยอมเข้าร่วม
ความรู้สึกแบบนี้ มีใครบ้างที่เข้าใจ?
พวกเขาไม่ใช่ทหารและไม่ใช่คนจีน เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาทั่วไป ซึ่งแต่ละคนล้วนหวังว่าตัวเองจะไม่ทำลายใคร บางครั้งพระเจ้าก็ประทานสิ่งแวดล้อมดีๆ ให้แก่คนบางกลุ่ม แต่คนกลุ่มนั้นกลับไม่มีศีลธรรม
ในสายตาของพวกนั้น พวกที่มีชีวิตยากจนจะสร้างความร่ำรวยให้พวกเขาได้ และเพราะเหตุนี้จึงต้องทำลายนรกที่คิงสร้างขึ้นให้สิ้นซาก
ป๋อจิ่วยกมือเลิกผ้าม่านดำออก บางครั้งสิ่งที่ที่นี่ขาดมาที่สุดก็คือยารักษาโรค ด้านหลังม่านสีดำมักจะมีหมอเถื่อนคนหนึ่ง โดยคนที่มอบของให้กับป๋อจิ่ว ก็คือหมอคนนี้นี่แหละ ซึ่งเป็นที่น่าประหลาดมาก เพราะเจ้าตัวหน้าเด็กเชียว ซึ่งมองออกจากใบหูของเขา เมื่อเห็นป๋อจิ่วเข้ามาก็เดินไป-มา เอ่ยขึ้น “บอกตรงๆ นะ ผมไม่อยากเตรียมของพวกนี้ให้คุณเลย รู้ไหมว่า อยู่ที่นี่ ถ้าใครกล้าเป็นศัตรูกับคิง ก็กลายเป็นศพในวันพรุ่งนี้ได้เลย แต่ผมคิดดูแล้ว เป็นศัตรูกับแฮกเกอร์อย่างพวกคุณ ผมก็มีจุดจบไม่สวยเหมือนกัน จะว่าไป…”
พูดมาถึงตรงนี้ คุณหมอเถื่อนพลันชะงัก แววตาที่มองป๋อจิ่วถึงกับสว่างโรจน์ “ทะ ทำไมเป็นคุณไปได้?”
ป๋อจิ่วอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง “พวกเราไม่รู้จักกันสักหน่อย ใช่ไหม?” หน้าตาพิเศษขนาดนี้ หากเคยเห็น เธอต้องจำได้เลาๆ บ้างล่ะ “แล้วทำไมถึงเอายาแก้หวัดกับยาแก้ท้องเสียมาใส่ไว้ด้วยกันล่ะ”
“อ้อๆๆ ยามันก็มีฤทธิ์เหมือนกันหมดแหละ” คนพูดจริงจัง
ป๋อจิ่วหัวเราะ เพราะเธอมองไม่ออกว่ายาซานหวงเพี่ยน[1]กับป่านหลันเกิน[2] จะเหมือนกันที่ตรงไหน หมอเถื่อนคนนี้หลอกคนเก่งกว่าที่เธอคิดไว้อีกแฮะ
……………………………………………..
[1] ยาซานหวงเพี่ยน ช่วยบรรเทาอาการท้องเสีย
[2] ป่านหลันเกิน ช่วยลดความร้อน บรรเทาอาการเจ็บคอ
