อย่าสนเลขตอนคะเนื้อหาต่อเนื่องกัน ไม่รู้ทำไมตอนถึงย้อนกลับ
1768 vs 1769
Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1768
เทพฉินหึงเด็ก
ป๋อจิ่วกดมุมปากยิ้มกว้างขึ้น “เหมือนกันเป๊ะเลย”
“เหมือนกับอะไรเหรอ” คนตัวเล็กไม่เข้าใจ
ป๋อจิ่วดื่มน้ำ พิงอยู่แถวนั้นอย่างสบายอารมณ์ “แฟนพี่ตอนเด็กๆ ก็เหมือนเธอนี่แหละ หน้านิ่งมาก แต่ก็น่ารักเหมือนกัน”
คนตัวเล็กขยับตัว สะพายเป้ไว้ “ฉันเป็นเด็กผู้หญิง”
“หือ?” ป๋อจิ่วหลุบตามองเส้นผมสั้นของเด็กตัวเล็ก “ดูไม่ออกเลยนะนี่”
คนตัวเล็กสังเกตเห็นสายตาเธอ จึงลูบๆ ศีรษะตัวเอง “ตัดผมให้เหมือนพี่ชาย จะได้ช่วยกันทำงานได้”
“มีพี่ชายด้วยเหรอ?” ป๋อจิ่วเลิกคิ้ว
คนตัวเล็กตอบเพียงว่า “อื้อ”
ป๋อจิ่วชอบเด็ก คงเพราะได้รับอิทธิพลจากท่านเทพในวัยเด็ก ทำให้สนใจเด็กตรงหน้ามากขึ้น “ชื่ออะไร? แล้วอายุเท่าไรแล้ว?”
“มั่วเป่ย อายุ 13 ปี ครึ่ง” เด็กน้อยตอบคำถามด้วยสีหน้าดังเดิม
ป๋อจิ่วเย้าแหย่อีกฝ่ายกำลังสนุก จิ้มนิ้วที่แก้มเจ้าหล่อน เอ่ยลากเสียงยาวว่า “ทีมไดมอนด์ไม่รับเด็กนะ”
ไม่ผิดคาด คนตัวเล็กย่นหัวคิ้ว “งั้นเป็นเด็กฝึกก่อนได้ไหม?”
“ได้สิ” ป๋อจิ่วขยี้ศีรษะอีกฝ่ายอย่างอดทนไม่ไหว
แต่เด็กน้อยยังไม่ทันได้ทำอะไร เสียงเย็นๆ ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง “ยังซื้อน้ำไม่เสร็จอีกเหรอ?”
ป๋อจิ่วหยุดมือ หันไปมอง จึงได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่พอจะทำให้เด็กใหม่ทุกคนยอมทำตามคำสั่ง “ใกล้เสร็จแล้ว พอดีเจอเด็กน่ารักเข้า”
ฉินมั่วมองตามมือเธอ เห็น ‘เด็กชาย’ ที่ก้มหน้างุด กำลังถูกใครบางคนลูบผมอยู่ ใบหน้านั้นไร้อารมณ์ก็จริง ทว่าแม้คนอื่นจะมองไม่ออก แต่ฐานะโปรไฟลเลอร์อย่างเขาย่อมดูออกว่า ‘เด็กชาย’ มีสภาพจิตใจที่ไม่สงบ ไม่อย่างนั้นคงไม่กำมือแน่น กระทั่งแววตายังตึงเครียดเหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง
ยัยป๋อเสียวจิ่วชอบเด็กน้อยหน้าตาดีมาตั้งแต่เด็กจนโต ไม่มีแรงต้านทานอะไรเลย
ฉินมั่วยื่นมือดึงเธอมา เอ่ยเสียงเรียบว่า “อย่าไปลูบคนอื่น มันจะเหมือนเจ้โรคจิต”
เจ้โรคจิต? ป๋อจิ่วโดนโจมตีด้วยคำเรียกดังกล่าว เธอหล่อจะตาย เหมือนเจ้โรคจิตตรงไหน?
“เอาละ ซื้อน้ำเสร็จก็กลับได้แล้ว” ฉินมั่วจูงเธอ ก้าวขาเดินไป
ป๋อจิ่วหันกลับไปมอง ไม่ลืมส่งยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์ “เดี๋ยวเจอกันนะ”
ฉินมั่วสังเกตเห็นคีย์บอรด์ปุ่มแดงของ ‘เด็กชาย’ คนนั้น พอจะเดาออกว่ามาร่วมการคัดเลือกสมาชิกแน่ จึงไม่พูดอะไรมาก ทว่าเสียงของป๋อจิ่วยังคงดังอยู่ “เด็กคนนั้นน่าหยิกแก้มจัง”
ฉินมั่วเลิกคิ้วเล็กน้อย หันไปมองด้านหลัง เห็น ‘เด็กชาย’ คนนั้นกำลังจับแก้มตัวเองเหมือนถนอมอะไรบางอย่าง
ทำให้เทพฉินแววตาเคร่งเครียดกว่าเดิม “อายุเท่าไร?”
“หือ?” ป๋อจิ่วเลิกคิ้ว
“เขาอายุเท่าไร?” ฉินมั่วถามอย่างไม่ร้อนใจ
เรียวปากบางของป๋อจิ่วแย้มยิ้ม “13 ปีครึ่ง เด็กมาก ไม่ถึงอายุขั้นต่ำที่ทีมเรากำหนดด้วยซ้ำ ก็ถูกเรียกตัวมาทดสอบภายในแล้ว ท่าทางไม่เลวเลย”
ฉินมั่วไม่พูดอะไรอีก ได้แต่มอง ‘เด็กชาย’ คนนั้นเป็นเชิงตักเตือน
มั่วเป่ยน้อยสะพายเป้ยืนนิ่งหลังจากสัมผัสได้ถึงสายตาของเทพฉิน หน้าเย็นชายังเหมือนเดิม กำลังเสียดายที่ความรู้สึกตอนถูกไอดอลลูบศีรษะเมื่อครู่หายไปแล้ว…
………………………………
ตอนที่ 1769
หึง
โดยปกติแล้วการคัดเลือกสมาชิกภายในของทีมไดมอนด์จะไม่เป็นที่เปิดเผย
ตอนแบล็กพีชเข้ามารับการทดสอบในปีนั้นก็เช่นกัน แต่ปีนี้กระแสของทีมไดมอนด์ต่างออกไป ด้วยเป็นแชมป์ประเทศและเอเชีย ทำให้ทีมนี้แทบจะกลายเป็นทีมที่เด็กวัยรุ่นผู้รักอีสปอร์ตอยากเข้ามาก
มาก…เสียยิ่งกว่าทีมเซียงหนานเสียอีก
หลายคนบอกว่าเวลาของการเป็นดาราอีสปอร์ตใกล้จะมาถึงแล้ว ชื่อของฉินมั่วและแบล็กพีช Z กลายเป็นคำที่ถูกเสิร์จหาบ่อยมา เหล่านักข่าวก็มารวมตัวกันที่ใต้ตึกฉินกรุ๊ปเพื่อรอคอยว่าใครจะได้เข้ารอบ
ด้วยเหตุที่มีคนสมัครมาเยอะ จึงแบ่งการทดสอบออกเป็นสามกลุ่ม
ทุกคนจะเห็นฉินมั่วและป๋อจิ่วซึ่งนั่งด้านหน้าในทันทีที่ก้าวเข้ามา ทั้งสองต่างมีออร่าเจิดจรัส ทุกคนคิดกันว่าหากพวกเขาต้องเจอคู่แข่งแบบนี้ในโซนป่า คงไม่กล้าสู้ด้วยแน่
ทว่าก็ยังมีคนใจกล้าแบบเด็กน้อยเพิ่งเกิดย่อมไม่กลัวเสือ อย่างเช่นมีเด็กใหม่บางคนที่เข้ามาก็ประกาศเลยว่าจะมาแทนที่แบล็กพีชให้ได้
ในสายตาของเขา กับอีแค่ ‘โซนป่าของคู่แข่งก็คือบ้านเรา’ เป็นเรื่องที่เขาทำได้ง่ายๆ
คนที่ได้ยินต่างอยากเห็นสีหน้าของแบล็กพีชว่าเป็นอย่างไรเมื่อได้ยินคำประกาศนั้น จึงจ้องกันใหญ่ แต่ใครจะคิดว่าเธอกลับอมอมยิ้ม ทำเหมือนไม่ได้ยิน ไม่รู้ว่ามองอะไรอยู่ ถึงได้เพ่งยังจุดจุดหนึ่ง
เด็กใหม่คนนั้นรู้สึกว่าตัวเองโดนดูถูกจึงเอ่ยอย่างไม่ชอบใจ “รอเดี๋ยวเถอะ ฉันจะให้เธอดูฝีมือที่แท้จริงของฉัน แบล็กพีช Z”
หลินเฟิงฟังอยู่ด้านข้าง อดแชร์ในกรุ๊ปวีแชทไม่ได้ “มีเด็กใหม่จะท้าเจ้าแบล็กว่ะ”
“เด็กใหม่อะ ยังเด็ก ไม่เคยโดนหลอก จะคิดแบบนี้ก็ไม่แปลก” อ้วนหล่ออันดับหนึ่งโลกถอนหายใจ “แล้วเจ้าแบล็กว่าไง จะเล่นงานนายให้เรียกปะป๊าหรือเปล่า”
หลินเฟิงส่งอิโมจิรูปส่ายนิ้วให้ “ไม่ได้พูด ท่าทางเหมือนใจลอย คงคิดว่าเดี๋ยวจะกินอะไรดี เพราะกินอมยิ้มในกระเป๋าหัวหน้าหมดแล้ว”
โคโค่ “แล้วนายไปนั่งเป็นก้างทำไมอะ”
หลินเฟิง “พูดอะไรแทงใจปานนั้น”
อ้วนหล่ออันดับหนึ่งของโลก “ง่ายจะตาย อวิ๋นหู่ก็ไปด้วยกันสิ”
หลินเฟิงกดปิดมือถือ ก่อนจะกดให้สว่าง “คุยกันให้เป็นปกติหน่อยซิ”
“ได้ยินว่าเด็กใหม่คนนั้นเล่นได้ไม่เลวนี่” มีคนพูดแทรกเข้ามา
อ้วนหล่ออันดับหนึ่งของโลก “คุ้นชื่อไอดีจัง เมื่อก่อนเคยมาเซียงหนานนี่นา”
“มาทั้งสองทีม?” หลินเฟิงเลิกคิ้ว
อ้วนหล่ออันดับหนึ่งของโลก “ไม่ คนเขาดูถูกทีมพวกเรา บอกว่าจะไปทีมแชมป์เปี้ยน”
หลินเฟิง “รู้สึกว่าตัวเองโง่บริสุทธิ์เลย ตอนเด็กๆ ฉันยังไม่เคยคิดแบบนี้เลยว่ะ เดี๋ยว เหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้น”
“อะไร? เกิดอะไรเหรอ?” จ้าวซานพั่งอยากรู้จนติดต่อไปเป็นการส่วนตัว “เฮ้ย หลินเฟิงพูดครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้ทำไมวะ”
“เจ้าแบล็กสู้กับเด็กใหม่เหรอ?”
“บอกน้องมันว่าอย่าใจอ่อนนะเว้ย เด็กแบบนี้ต้องเล่นให้หนักๆ”
“หลินเฟิง?”
“หลินฝ่ายรับ”
“ฝ่ายรับของอวิ๋นหู่?”
หลินเฟิง “เฮ้ย พูดอะไรวะ ฉันเป็นคนเลี้ยงเขาเว้ย เข้าใจ๊?”
จ้าวซานพั่งหัวเราะ กะจะเย้ยเน้นๆ แต่กลับได้ยินเสียงจากทางโน้นดังมา “ฮ่าๆๆ เจ้านั่นโดนเด็กฆ่าว่ะ”
จ้าวซานพั่ง “เด็ก?”
หลินเฟิงไม่ตอบอีก เพราะกำลังมองหน้าจออย่างเมามัน หันไปถามป๋อจิ่วว่า “เมื่อกี้นายมองเด็กคนนั้นเหรอ”
แต่กลับได้เห็นสายตาของหัวหน้าแทนเย็นเยือกขึ้นด้วย เจ้าแบล็กนายมันแน่มาก
…………………………………
