ตอนที่ 110 ต้นไม่โลก
หลังจากการคัดเลือกสิ้นสุดลง โจชัวและชิริก็ออกจากที่พักของมาดามโครเดอร์ สําหรับมาดามโครเดอร์ นางจัดพิธีส่งนักแสดงของคณะละครห่านดํา นางให้พรกับพวกเขาและหวังว่าการถ่ายทําจะดําเนินไปอย่างราบรื่น
แม้ว่าไทลืนจะเป็นสมาชิกของคณะละครห่านดํา แต่นางก็ไม่ได้เข้าร่วมในพิธีนั้น แม้ว่านางจะอยู่ในคณะละครห่านดํามาหลายปีแล้ว แต่นางก็รู้จักคนในคณะเพียงไม่กี่คนเท่านั้น
ร่วมกับสาวใช้ ไทลีนทําความสะอาดสนามซ้อมของคณะเสร็จ จากนั้นนางก็กลับไปที่ห้องของนาง
ห้องที่นางมีในคฤหาสน์ของมาดามโครเดอร์มีขนาดไม่ใหญ่นัก มันใหญ่พอสําหรับวางเตียงและโต๊ะเท่านั้น
นางอาจกล่าวได้ว่าเป็นหนึ่งในนักแสดงระดับต่ำสุดในคณะละครห่านดํา กล่าวอีกนัยหนึ่งนางมีบทบาทเพียงเล็กน้อยเท่านั้น นอกจากนี้นางยังมีโอกาสขึ้นเวทีเมื่อนักแสดงหญิงในคณะไม่สามารถแสดงได้เท่านั้น
หลังจากกลับมาที่ห้องของนาง ไทลืนก็เอนหลังและมองขึ้นไปบนเพดาน
ในฐานะเอลฟ์ พรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ ธนู และลูกธนูของนางเหนือกว่ามนุษย์มาก แม้ว่านางจะออกจากคณะละครห่านดํา นางก็ยังสามารถหางานทําได้โดยใช้พรสวรรค์ของนาง
เหตุผลที่นางอยู่ในคณะก็เพราะนางมีเป้าหมาย เป้าหมายที่ธรรมดามาก นางต้องการที่จะมีชื่อเสียง
เหตุผลที่นางแสวงหาชื่อเสียงไม่ใช่เพื่อสถานะหรือความมั่งคั่ง นางแสวงหาชื่อเสียงเพื่อเผ่าพันธุ์ของนาง
ไทลีนยื่นมือออกไป เมล็ดสีขาวราวกับหิมะปรากฏขึ้นในมือของนาง เป็นเมล็ดพันธุ์ของสิ่งที่พวกเอลฟ์เรียกว่า “ต้นไม้โลก”
เอลฟ์ทุกเผ่าจะปกป้องต้นไม้โลก เมื่อต้นไม้โลกของพวกเขาพังทลายลง มันก็แสดงถึงการสิ้น สุดของเผ่านั้น เอลฟ์ที่เหลือของเผ่าพันธุ์นั้นจะไม่เพียงสูญเสียพลังทั้งหมดของพวกเขาเท่านั้น แต่ ยังสูญเสียสิทธิ์ในการครอบครองนามสกุลอีกด้วย
เมื่อไทลีนตรวจดูเมล็ดพันธุ์อย่างระมัดระวัง ประตูห้องของนางก็ถูกเปิดออก เอลฟ์สาวที่มีอักษรรูนสีดําคลุมร่างของนางเดินเข้ามา
“ไทลีน เจ้าไม่ควรเผยหน้าต่อผู้ชายคนนั้น”
เฟลย์มองไปที่เพื่อนคนเดียวในเผ่าพันธุ์ของนางในคฤหาสน์ของมาดามโครเดอร์ด้วยสีหน้ากังวลใจ นางเตือนไทลืนนับครั้งไม่ถ้วนในระหว่างการคัดเลือก บอกไม่ให้นางไปคัดเลือก
น่าเสียดายที่เพื่อนเอลฟ์ที่มองโลกในแง่ดีมากเกินไปของนางไม่ฟังคําเตือนของนาง และยังคงขึ้นไปบนเวทีคัดเลือก
“ชายคนนั้นเป็นปีศาจที่อันตรายมาก! นอกจากนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะหมายตาต้นไม้โบราณของเผ่าพันธุ์เรา! เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเผ่าพันธุ์ของเจ้าจบลงยังไง”
เฟลย์ยังคงเน้นย้ำว่าโจชัวอันตรายแค่ไหน แต่นางหยุดตัวเองไม่ให้พูดในประโยคสุดท้าย นางตระหนักว่าสิ่งที่นางพูดจะทําให้เพื่อนของนางเจ็บ
“เฟลย์ไม่เป็นไร ในความทรงจําของข้า เผ่าพันธุ์ของเราไม่เคยถูกปีศาจโจมตี เราไม่เคยถูกโจมตีโดยพวกสัตว์ร้ายเช่นกัน”
ไทลีนส่ายหัวเพื่อแสดงว่านางไม่เป็นอะไรจากคําพูดของเฟลย์ นางจ้องไปที่ต้นไม้โลกที่กลายเป็นเมล็ดพันธุ์ เมล็ดพันธุ์นั้นเป็นตัวแทนของเผ่าพันธุ์ของนาง เอลฟ์น้ำแข็งที่สูญพันธุ์ไปเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว
นางสามารถกล่าวได้ว่าเป็นเอลฟ์น้ำแข็งคนสุดท้ายที่อาศัยอยู่ในโลกนี้
“วันนั้นข้าจําได้แค่เพียงเห็นหมอกสีเทาหนาทึบ…”
ไทลีนหวนนึกถึงทิวทัศน์เมื่อหลายสิบปีที่แล้ว เสียงของนางเริ่มสั่น
“ข้าไม่รู้จริงๆ ว่ามันคืออะไร เมื่อข้าตื่นขึ้น ทุกคนก็ถูกหมอกกลืนกิน”
เมื่อมาถึงจุดนี้ เอลฟ์สาวจับหน้าผากของนาง ร่างผอมเพรียวของนางเริ่มสั่นเทา
ความทรงจําอันน่าสะพรึงกลัวผุดขึ้นมาในหัวของนางราวกับน้ำท่วมเขื่อนที่แตก เมื่อนางเริ่มจําความทรงจํานั้นได้ นางก็ไม่สามารถลืมได้
“ไทลีน ไม่เป็นไรแล้วนะ!”
เพลย์กอดร่างกายที่สั่นเทาของเพื่อนทันที
“ประตูสู่ตระกูลปาดําของเรายังคงเปิดให้เจ้าอยู่เสมอ เมื่อเรากลับไปที่ฟารัคซี่หัวหน้าของเราจะยอมรับเจ้า”
เฟลย์ใช้เวทย์มนตร์รักษาจิตใจเพื่อปลอบเพื่อน ไม่นานหลังจากนั้นไทลีนก็สามารถหลุดออกจากความทรงจําที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของนางได้
“ข้าขอขอบคุณสําหรับความตั้งใจของเจ้า แต่ข้าต้องแบกรับความรับผิดชอบที่ใหญ่หลวงในการปลูกต้นไม้โลกนี้”
เอลฟ์น้ำแข็งถเมล็ดพันธุ์ที่เปล่งกลิ่นอายเย็นเยียบ เผ่าพันธุ์เอลฟ์ทั้งหมดปกป้องต้นไม้โลก ตราบใดที่เมล็ดพันธุ์ของต้นไม้โลกยังคงอยู่ ต้นไม้โลกก็จะสามารถเติบโตได้อีกครั้ง
“แต่ไทลีน นั่นเป็นสิ่งที่เทพเจ้าเท่านั้นถึงทําได้!” เฟลย์กล่าว
สําหรับพวกเอลฟ์แล้วต้นไม้โลกคล้ายกับเทพเจ้า ต้นไม้โบราณสีดําที่ที่เอลฟ์ป่าดําเคารพนั้นได้รับการหล่อเลี้ยงจากความเชื่อของเอลฟ์มาหลายชั่วอายุคน
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ความเจริญรุ่งเรืองของเผ่าเอลฟ์ผูกพันอย่างใกล้ชิดกับการเติบโตของต้นไม้โลกของพวกเขา ยิ่งต้นไม้โลกมีพลังมากเท่าไร เผ่าพันธุ์ของเอลฟ์ก็ยิ่งปกป้องมันมากขึ้นเท่านั้น
เอลฟ์น้ำแข็งถูกกําจัดโดยภัยพิบัติที่ไม่มีใครรู้จัก ตอนนี้ไทลืนเป็นเอลฟ์น้ำแข็งเพียงคนเดียวที่ยังคงเชื่อในต้นไม้โลกของพวกนาง แต่นางคนเดียวนั้นเป็นไปไม่ได้ที่ปลูกเมล็ดของต้นไม้โลกนั้น การจะปล่อยให้มันเติบโตเป็นไปได้ยากมาก
การรวบรวมความเชื่อเป็นสิ่งที่มีเพียงเทพเจ้าเท่านั้นถึงสามารถทําได้
“นั่นไม่จําเป็นต้องเป็นอย่างนั้น ต้นไม้โลกของเผ่าพันธุ์ของข้าหลอมรวมเข้ากับข้าแล้ว”
ไทลืนกํามือของนางเบา ๆ และเมล็ดต้นไม้โลกก็หายไปในมือของนาง
“ข้าคิดว่าข้าแค่ต้องทําให้คนอื่นชอบข้าถึงจะทําให้ต้นไม้โลกเติบโต”
เอลฟ์น้ำแข็งไม่แน่ใจว่าต้องทํายังไง แต่เมื่อผู้ชายถูกดึงดูดโดยรูปร่างหน้าตาของนาง ไทลีนก็สามารถสัมผัสได้ถึงเมล็ดของต้นไม้โลกในร่างของนางซึ่งดูเหมือนว่าจะได้รับสารอาหารบางอย่าง
แม้ว่านางไม่รู้ว่านี่เป็นความเข้าใจผิดของนางหรือไม่ แต่นางก็ไม่เต็มใจที่จะละทิ้งเผ่าพันธุ์ของนางง่ายๆ
“ทําให้คนอื่นชอบเจ้า นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้ายืนกรานที่จะอยู่ในคณะละครห่านดําอย่างดื้อรั้นใช่ไหม?แต่… ไทลีน เจ้าไม่มีพรสวรรค์ด้านการแสดงเลย”
เอลฟ์น้ำแข็งคนนี้ไม่เคยแสดง เหตุผลเดียวที่มาดามโครเดอร์ยอมให้นางอยู่ในคณะละครห่านดําเป็นเพราะนางเผชิญหน้ากับพวกเอลฟ์แห่งปาดํา
“ไม่มีอะไรบอกว่าข้าต้องมีพรสวรรค์ในการแสดง ข้ามั่นใจมากในการร้องเพลงของข้า ดังนั้น ข้ารู้ว่าข้าจะหาวิธีได้อย่างแน่นอน”
ขณะที่ไทลืนพูดคํานั้น นางยิ้มเยาะเพื่อนของนางเบาๆ อันที่จริงเสียงร้องของเอลฟ์น้ำแข็งนั้นไพเราะน่าฟังมาก
แต่เราไม่สามารถเป็นนักแสดงได้ด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ ด้วยน้ำเสียงของนางอย่างมากที่สุด นางก็สามารถที่จะเป็นนักดนตรีหรือนักกวีได้เท่านั้น
แต่ผู้คนจะชื่นชอบนักดนตรีหรือนักกวีไหม? ไม่มีใครรู้คําตอบสําหรับคําถามนั้น ท้ายที่สุดในโลกนี้มีนักดนตรีหรือนักกวีที่มีชื่อเสียงมีอยู่ไม่มากนัก
“อืม… เจ้าจะหาทางได้แน่นอน”
เมื่อเห็นรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเพื่อนของนาง เฟลย์ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ หากเผ่าพันธุ์ของนางถูกกําจัดในชั่วข้ามคืน เฟลย์ก็คงไม่สามารถมองโลกในแง่ดีเหมือนนางได้อย่างแน่นอน
โดยไม่รู้ตัวเอลฟ์น้ำแข็งเริ่มฮัมเพลง” Let It Go ” เสียงของนางที่สงบเงียบเริ่มส่งเสียงก้องไปทั่วห้อง
