“ เบลล์เจ้ามีที่ที่อยากจะไปไหมเมื่อเจ้าหนีจากที่นี่ได้?
หลังจากคุยกันไม่กี่ชั่วโมง เมลิน่าก็ชอบผู้หญิงที่น่าหลงใหลและมองโลกในแง่ดีคนนี้ ภายใต้อารมณ์ของนางส่งผลให้บรรยากาศแห่งความสิ้นหวังในห้องขังเปลี่ยนไปเล็กน้อย
อย่างน้อยตอนนี้ชาวบ้านก็เต็มใจที่จะพูดคุยกัน พวกเขาใช้มันเพื่อบรรเทาความสิ้นหวังและความตึงเครียดที่เกิดจากความตายที่ใกล้เข้ามาทุกที
“ ท่านพ่อยังอยากให้ข้าไปโรงเรียนในเมืองมาโดยตลอด ข้าอยากไปห้องสมุดที่นั่น ต้องมีหนังสือหลายเล่มเลยใช่มั้ยคะ?”
การใช้บทที่โจชัวมอบให้เขาทำให้ภาพลักษณ์ของอินอร์เป็นที่ยอมรับของชาวบ้านได้สำเร็จ เขากลายเป็นศูนย์กลางของความสนใจในห้องขังไปแล้ว
มันคล้ายกับกลุ่มเรือแตกที่ลอยอยู่บนมหาสมุทรแอตแลนติกอันมืดมิด เพียงแต่จู่ๆก็เห็นสัญญาณไฟตรงหน้าพวกเขา
แม้ว่าพวกเขาอาจไม่รู้ว่าฝั่งนั้นไกลแค่ไหน แต่ก็ยังให้ความสบายใจอยู่บ้าง
“แน่นอน มีเมืองชื่อนอร์แลนด์และหอสมุดสูงหลายร้อยเมตร เบลล์ ข้าพาเจ้าไปที่นั่นได้”
เมลิน่ายังไม่หมดหวัง ด้วยเหตุนี้นางจึงนึกถึงสิ่งมหัศจรรย์ต่างๆที่อาจเกิดขึ้นหลังพวกนางหนีออกจากสถานที่แห่งนี้ไปได้ความหวังนั้นมาจากเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ตรงหน้านาง
สวรรค์จะตอบแทนเมลิน่าหรือเปล่า? โดยให้นางได้พบกับเด็กคนนี้ในช่วงที่ตกต่ำที่สุดในชีวิต…
ถ้าเด็กคนนี้ไม่มีที่อยู่อาศัยจริงๆ เมลิน่าก็อยากจะรับนางเป็นลูกสาวของนางเอง จากนั้นนางจะมีเพื่อนและไม่รู้สึกเหงาอีก
อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับเมลิน่าว่าจะหลบหนีจากคุกได้ไหม แค่นั้นนางถึงมีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป แต่ไม่สิ … มันเป็นโอกาสของเด็กผู้หญิงนี่ที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป
ดังนั้นเมลิน่าจึงเริ่มอธิษฐานต่อเทพเจ้าในใจของนาง นี่เป็นครั้งแรกของนางที่สวดอ้อนวอนต่อเทพเจ้า และคำอธิษฐานของนางไม่ใช่เพื่อตัวนางเอง แต่เพื่อเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้านาง
ไม่นานคำอธิษฐานของนางก็ได้รับการตอบ แต่คนที่ตอบรับคำอธิษฐานของนางไม่ใช่เทพเจ้า แต่กลับเป็นปีศาจ
เผ่าพันธ์ปีศาจนั้นทรงอำนาจยิ่งกว่าพระเจ้า
เสียงแปลก ๆ ดังออกมาจากคุกใต้ดิน ขณะที่อีกาปรากฏตัวนอกห้องขัง มันเอียงหัว มองไปที่มนุษย์ก่อนที่มันจะกระพือปีก บินไปยังขอบหน้าต่างข้างๆ
หลังจากนั้นร่างสองร่างก็เดินออกมาจากความมืด
ร่างนั้นไม่ได้แต่งตัวเหมือนผู้คุมสวมหน้ากาก…
“ นั่นผู้วิเศษ!”
“ นางกลับมาแล้วจริงๆ!”
ชาวบ้านจำได้ทันทีเพราะนางเป็นความหวังเดียวที่จะหลบหนี
พวกเขาวิ่งไปที่ทางเข้าห้องขังด้วยความตื่นเต้น ขณะที่พวกเขากำแท่งเหล็กขึ้นสนิมด้วยมือทั้งสองข้าง อารมณ์ของพวกเขาพุ่งสูงไม่ต่างจากตอนที่ฟุตบอลทีมชาติยิงประตูได้
โจชัวเข้าใจความรู้สึกของพวกเขา ความอิ่มเอมใจและความตื่นเต้นจากการรอดตายไม่ได้อธิบายง่ายๆ
อย่างไรก็ตามในที่สุดโจชัวก็เข้าใจว่าทำไมการแหกคุกครั้งใหญ่จึงเกิดขึ้นได้ในช่วงการปฏิวัติฝรั่งเศสเท่านั้น
ถ้าโจชัวไม่ได้ติดสินบนผู้คุมในคุกใต้ดินก่อนหน้านี้ พวกเขาก็คงจะได้เห็นพวกเขาเองถูกส่งไปที่กิโยติน
“ ใจเย็น ๆ ทุกคน อย่าดึงดูดความสนใจของผู้คุม!”
เอาล่ะ…ผู้คุมถูกมองข้ามไปในตอนนี้
โจชัวมองไปผู้คุมทั้งสองซึ่งซ่อนตัวอยู่ในเงามืดจากหางตาของเขา พวกเขาอยู่ที่นั่นเพื่อเฝ้าติดตามโจชัว ป้องกันไม่ให้เขาปล่อยนักโทษคนอื่นนอกจาก“ สิ่งมีชีวิตที่ไม่เป็นอันตราย” ในช่วงที่โกลาหล
อย่างไรก็ตาม การกระทำดังกล่าวต้องกระทำให้ดี เขาไม่รู้ว่านักโทษตระหนักหรือไม่ว่าทุกการเคลื่อนไหวของพวกเขาถูกผู้คุมเฝ้าดูอยู่
อย่างไรก็ตาม โจชัวรู้สึกเสียวซ่าภายใน ความตื่นเต้นของ“ การแหกคุกภายใต้การจับตามองของผู้คุม” นั้นน่าตื่นเต้นมาก
โจชัวจงใจลดเสียงลงขณะที่เขาพูด มันนุ่มนวล แต่ทุกคนในห้องขังสามารถได้ยินเขาอย่างชัดเจนเนื่องจากความสนใจของพวกเขาจดจ่ออยู่ที่เขา
“ เขา…เขา…คือ…อาจารย์ของข้า…ใช่…อาจารย์…”
โจชัวเคยอ่าน“หนังสือเตรียมเป็นนักแสดง” มาก่อน แต่ซิริไม่เคยอ่าน นี่เป็นครั้งแรกที่นางต้องหลอกลวงผู้คนมากมายในที่สาธารณะ
แต่สิ่งที่กดดันซิริมากที่สุดคือผู้คุมทั้งสองในมุมมืด
ถึงกระนั้นเพื่อที่จะได้เห็นฉากจบของ“ โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” โดยเร็วที่สุด ซิริจึงร่วมมือกับโจชัวและทำตามบทของนาง
“ ข้าจะช่วยทุกคน ตามข้ามา นี่คืออาณาจักรปีศาจ การวิ่งไปรอบ ๆ เหมือนไก่ไม่มีหัวจะต้องเจอกับชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย”
โจชัวพยายามอย่างเต็มที่ในการรับบทเป็นจอมเวทย์ผู้ช่ำชอง ในขณะที่แกสตันในบทดั้งเดิมควรจะเป็นนักล่า
ต้องบอกว่า .. สำหรับนักล่ามนุษย์ที่จะบุกเข้าไปในอาณาจักรปีศาจด้วยปืนคาบศิลาแล้วก็แอบเข้าไปในคุกใต้ดินของอาณาจักรปีศาจ มันจะง่ายขนาดนั้นเลยหรอ?
นักล่าส่วนใหญ่ในโลกนี้ไม่สามารถเลี้ยงสัตว์หรือใช้ปืนคาบศิลาได้ และนักล่าประชิดก็ถือเป็นกลุ่มใหญ่ พวกเขาเรียกว่านักล่าปีศาจ
ดังนั้นจอมเวทย์จึงเป็นอาชีพที่น่าเชื่อถือกว่า
คลื่นเวทมนตร์สีเทาแผ่ออกมาจากมือของโจชัว ในขณะที่เขาทำลายประตูห้องขังที่เป็นสนิมน่าเกลียด
โจชัวไม่ได้ซ่อนเวทมนตร์พิเศษของเขา มันถือเป็นความสามารถที่หายากมากในดินแดนมนุษย์ และนอกเหนือจากจอมเวทย์แก่ๆแล้วก็ไม่มีใครเคยเห็น มันยังโดนจัดหมวดหมู่ว่าเป็นพลังที่น่ารังเกียจและชั่วร้าย
บรรยากาศที่มืดมิดภายในคุกใต้ดินนั้นเป็นเหมือนน้ำเย็น
“ ตรงนี้” โจชัวพาชาวบ้านไปยังประตูมิติที่ซีนาร์ทสร้างขึ้นโดยไม่ลังเล
ห้องสอบสวนอันเป็นที่ตั้งของประตูมิตินั้นอยู่ในตำแหน่งที่ลึกลงไปในคุกใต้ดิน แต่คนเดียวที่ชาวบ้านสามารถพึ่งพาได้ในตอนนี้คือโจชัว
โดยการนำของผู้คุมทั้งสอง โจชัวนำชาวบ้านที่เป็นมนุษย์สามสิบสองคนไปที่ห้องสอบสวน
ประตูมิติทำงานแล้วและแสงสีฟ้าอ่อนหมุนไปรอบ ๆ ในห้อง
เมื่อเห็นเงาของป่าด้านหลัง ชาวบ้านก็เลิกคิด พวกเขาพุ่งเข้าหาประตูด้วยความอิ่มเอมใจ
“ ท่านจอมเวทย์…ท่านคือ…”
หญิงชราคนหนึ่งท้ายของแถวหยุดอยู่ตรงหน้าประตู โจชัวสังเกตว่าอินอร์กำลังติดตามหญิงชรา
คนที่กำลังแสดงเป็นพ่อของเบลล์…ไม่สิ แม่?
“ แกสตันเรียกข้าว่าแกสตัน เจ้าสามารถเก็บความรู้สึกขอบใจไว้ใช้ในภายหลังได้” โจชัวรีบพยักหน้า จากนั้นเขาก็ดึงอินอร์เข้าไปในประตูมิติพร้อมกับเขา
ช่วงเวลาที่พวกเขาทั้งหมดก้าวเข้าไปในประตูมิติ บทนำของ“ โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” ก็เริ่มขึ้น
จากนั้นร่างขนาดใหญ่ของซีนาร์ทก็ปรากฏขึ้นที่ประตูห้องสอบสวน เขาถือกระเป๋าเอกสารไว้ในมือ ในนั้นเป็นอุปกรณ์ถ่ายทำทั้งหมดของโจชัว
“ ขอโทษด้วยที่ทำให้เจ้ายุ่งยาก ซีนาร์ท”
โจชัวหยิบกระเป๋าเอกสารจากมือของซีนาร์ท พื้นที่ภายในกระเป๋าเอกสารนั้นใหญ่กว่ารูปลักษณ์ภายนอกที่เห็นมาก แม้ว่ามันจะยังไม่วิเศษเท่ากับกระเป๋าเดินทางของนิวท์ สคามันเดอร์ก็ตาม
โจชัวตรวจสอบอุปกรณ์ของเขาในกระเป๋าเอกสาร เห็นกล้องของเขา รวมถึงการ์ดหน่วยความจำทั้งหมดที่อยู่ในนั่น นอกจากนี้ยังมี ขวดผงล่องหนให้เขาซ่อน
มาเริ่มการถ่ายทำ“ โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” กันเลย
“ซิริเจ้าไม่อยากเห็นตอนจบของเรื่องนี้หรอ? จากนี้ไปเจ้าจงลืมตาให้กว้าง” โจชัวพูดขณะที่เขาหยิบกระเป๋าเอกสารและเดินเข้าไปในประตูมิติ
“ เขียนมันก่อนสิ!”
พระเจ้ารู้ดีว่าโจชัวจะใช้เวลาถ่ายทำนานแค่ไหน ถ้าซิริสามารถเอาชนะโจชัวได้ นางจะจับเขาชิดโต๊ะแล้วเอามีดจ่อคอเพื่อให้เขาบอกตอนจบ!
สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงความคิดเท่านั้น นางไม่มีแผนที่จะอยู่ในอาณาจักรปีศาจ นางวิ่งเข้าไปในประตูมิติอย่างรวดเร็ว
ซีนาร์ทยืนอยู่ในห้องสอบสวนขณะที่เขาเห็นโจชัวเดินหายไป เมื่อเขาเตรียมที่จะทำตามแผนขั้นต่อไปของโจชัว เขาก็ได้กลิ่นหอมของมนุษย์ …
ซีนาร์ทโผล่หัวออกมาจากห้องสอบสวน มองไปที่ทางเดินของคุกใต้ดิน เขาเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ วิ่งไปมาด้วยความสับสน
ดูเหมือนว่านางจะพลัดพรากจากพ่อแม่หรือ…บางทีนางอาจสูญเสียพ่อแม่ไปนานแล้ว เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ถูกทิ้งอย่างไม่ต้องสงสัย
นางถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในดินแดนปีศาจที่น่ากลัว…
ในอดีตซีนาร์ทจะไม่สนใจเรื่องการอยู่รอดของมนุษย์ แต่โจชัวสั่งเขาให้ดูให้แน่ใจว่ามนุษย์ทั้งหมดกลับสู่แดนมนุษย์อย่างปลอดภัย
ปีศาจแห่งบาปผู้กล้าหาญลังเลเล็กน้อยในขณะนี้ ท้ายที่สุดเขาก็ค่อยๆเดินออกจากห้องสอบสวนไปหาเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ
“ มนุษย์ทางออกที่จะกลับไปยังโลกของเจ้าอยู่ทางนี้!”
ซีนาร์ทพยายามทำให้น้ำเสียงของเขาฟังดูเป็นมิตรมากที่สุด ขณะที่เขาชี้ไปที่ห้องสอบสวน
ถึงกระนั้นไม่ว่าน้ำเสียงของเขาจะเป็นมิตรแค่ไหน เปลวไฟในปากของเขาและหินหนืดที่เกาะอยู่ตามรอยแตกของผิวหนังก็ทำให้เด็กสาวร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว
ฉากดังกล่าวทำให้ซีนาร์ทรู้สึกขัดแย้ง หากเป็นศัตรูที่ร้องไห้ต่อหน้าเขา เขาสามารถจัดการพวกมันได้โดยไม่ลังเล แต่นางเป็นแค่เด็ก…ไม่ใช่ศัตรู
ซีนาร์ทมองไปที่มือของเขา คิดเกี่ยวกับการที่จะอุ้มเด็กสาว วางนางลงในประตูมิติ แต่กรงเล็บที่แหลมคมของเขาอาจทำให้นางตายได้
“ วันนั้นจะมาถึง เชื่อข้าซีนาร์ท เจ้าจะกลายเป็นดาราดัง มนุษย์ผู้หญิงจะกรีดร้องด้วยความดีใจเมื่อได้สัมผัสแผงคอของเจ้า พวกเขาจะเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจเมื่อพวกเขายืนอยู่ข้างๆเจ้า…”
จู่ๆซีนาร์ทก็นึกถึงคำที่โจชัวพูดเมื่อไม่นานมานี้…
มันเป็นไปไม่ได้เลย
เขาหันหน้าไปทางเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่กำลังร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว ซีนาร์ทตระหนักว่ามีทางเดียวที่จะทำให้นางหยุดร้องไห้ได้
เขาเริ่มเคลื่อนไหว ร่างขนาดใหญ่ของเขาเข้าไปในเงามืดอีกครั้งจนกระทั่งเขาหายไปอย่างสมบูรณ์
