เช้าวันต่อมา
เซอร์ ไวเซนาสเช่ต้องใช้เวลาสองวันเพื่อเตรียมเนื้อหาส่งเสริม ดังนั้น’โฉมงามกับเจ้าชายอสูร’ จึงฉายรอบปฐมทัศน์ในโรงละครและเล่นโดยไม่มีใครรู้
ในเวลาเดียวกัน โจชัวก็พาซิริกับไฮอร์แลนไปสำนักงานสิทธิบัตรในนอร์แลน
อาคารสำนักงานสร้างเสร็จกว่าสิบปีแล้ว มันดูเหมือนพิพิธภัณฑ์มากกว่าอาคารบริหารของรัฐบาล
สำนักงานสิทธิบัตรของนอร์แลนแออัด แต่มีระเบียบ จอมเวทย์ในชุดคลุมหลากสีถือเอกสารกองโตขณะเดินไปทั่วโถงต้อนรับอย่างเร่งรีบ แขกชาวต่างชาติคนละสีผิวต่างเคารพบรรยากาศที่นี่และกระซิบกันเอง
“ทางนี้”
ไฮร์แลนเคยมา เธอจึงพาโจชัวไปเคาน์เตอร์ลงทะเบียน ที่มีหญิงสาวสวมแว่นกรอบไม้นั่งหลังกระจกกั้น นางดูแปลกใจตอนเห็นไฮร์แลน
“ไฮร์แลน ในที่สุดเจ้าก็ทำงานเสร็จแล้ว?วันแห่งการจู้จี้ไม่หยุดจากอาจารย์คนนั้นคงจบแล้วสินะ?”
“โอ้้ ข้าใกล้เสร็จแล้วแหละ ซานซ่า..”
ไฮร์แลนส่ายหัวและแก้ไขข้อสันนิษฐานของเพื่อนนาง หญิงสาวด้านหลังนั้นคือเพื่อนร่วมชั้นของไฮร์แลนจากสถาบัน นางเป็นเพื่อนสนิท แต่ก็เป็นคนที่ทำให้นางปวดหัวเป็นครั้งคราว
“ทำไมเจ้าถึงใช้เวลานานนัก?ไฮร์แลน ไปที่สถาบันบ้างสิ อาจารย์กับเด็กผู้ชายบางคนคิดถึงเจ้า ข้าได้ยินมาว่าริคาร์ดมีตั๋วสี่ใบสำหรับการแสดงในโรงละครแห่งชาติวันนี้ ข้าได้ยินว่าดอกไม้แห่งฟารัคซี่จะมาด้วยนะ?ผู้คนบอกว่าผู้หญิงที่นั่นสวยสุดในโลก”
ไฮร์แลนไม่เตือนเพื่อนนางว่านางคือผู้หญิงเช่นกันเพราะไม่อยากหยุดคุยหัวข้อนี้
ไฮร์แลนเคยมาเพื่อดูโรงละครห่านดำที่เปิดตัวในนอร์แลนเมื่อเร็วๆนี้เนื่องจากการตลาดอย่างหนักหน่วง นางยังพบแผ่นพบส่งเสริมการขายทุกวันตอนนางกวาดสวนที่นี่
บริษัทดึงดูดความสนใจนางในตอนแรก แต่ตั้งแต่นางได้ดูภาพยนตร์เรื่องโฉมงามกับเจ้าชายอสูร สิ่งที่เหลืออยู่จากความอยากรู้อยากเห็นโรงละครก็หายไปหมด
ใครก็ตามที่ได้ลิ้มรสไวน์ชั้นดีย่อมไม่กลับไปดื่มเหล่าราคาถูกอีก โรงละครเป็นงานศิลปะรูปแบบหนึ่งที่ควรค่าแก่การอนุรักษ์มาหลายชั่วอายุคน แต่น่าสนใจน้อยกว่าภาพยนตร์
“คือ วันนี้ข้ามาเพื่อแนะนำสุภาพบุรุษท่านนี้ เขาอยากขอรับสิทธิบัตรสำหรับผลงานประดิษฐ์ของเขา”
ไฮร์แลนเข้าเรื่อง
“เจ้ากำลังยื่นขอสิทธิบัตรสินะ?รอสักครู่”
นางหยิบกระดาษที่มีตราประทับขี้ผึ้งซึ่งอ่านไม่ออกพร้อมด้วยตัวปิดดผนึก เวทมนตร์แผ่ออกมาจากผิวกระดาษเหมือนไฟฟ้าสถิต
มันเป็นแบบฟอร์มการลงทะเบียนพิเศษ โจชัวหยิบกระดาษขึ้นมา ตรวจสอบเนื้อหา ซึ่งโดยพื้นฐานเป็นรายการข้อมูลส่วนบุคคลพื้นฐาน เขากรอกแบบฟอร์มทีละบรรทัด แต่ไม่ต้องระบุชื่อสกุล เมื่อเขาเลื่อนลงไปถึงช่องสัญชาติ โจชัวก็พิจารณาสั้นๆว่าจะทำอย่างไรให้ตัวเองไม่โดดเด่น
สุดท้าย เขาก็เขียนต้าเซียเป็นประเทศต้นกำเนิดของเขา
ภาพวาดหมึกในโรงละครไวเซนาสเช่ได้พิสูจน์ว่ามีประเทศเช่นนี้ในโลกจริงที่คล้ายกับประเทศจีนชื่อต้าเซีย
“โปรดไปห้อง 372 นำป้ายนี้ติดตัวไปด้วยและยืนบนวงกลมเคลื่อนย้ายตรงนั้น”
วานซ่ากระตือรือร้นที่จะคุยกับไฮร์แลนต่อโดยไม่ตรวจสอบแบบฟอร์มของโจชัวแบบละเอียดและยังไม่สนใจเอกสารที่เกี่ยวข้องกับการขอสิทธิบัตรเขาด้วยซ้ำ
โจชัวติดป้าย 372 และไม่ขัดจังหวะไฮร์แลนกับเพื่อนนาง มีแค่ซิริถึงติดตามเขาไปวงเวทย์เคลื่อนย้ายบนพื้น
อักขระสีขาวบนป้ายเรืองแสง และหลังจากนั้นครู่หนึ่ง โจชัวก็พบว่าตัวเองยืนอยู่ในห้องทำงานรกๆ
กระดาษเกลื่อนไปทั่วโต๊ะ และมีชั้นวางหนังสือตามกำแพง อย่างไรก็ตาม สิ่งที่โดดเด่นสุดคือนกฮูกสีเทาที่เกาะอยู่บนชั้นจ้องตาไม่กะพริบ
โจชัวเคาะประตูเพื่อประกาศการมาของเขา เจ้าของสำนักงานได้ยินมันจึงโผล่มาหลังโต๊ะทำงาน
มันเป็นชายชราวัย 70 สวมชุดคลุมสีเทาตัวยาวที่ต้องการซักล้างบ้าง เขาดูเหมือนแกนดัล์ฟเกอะเกรย์จากลอร์ดออฟเดอะริงส์
“อะแฮ่มข้ามาที่นี่เพื่อยื่นขอสิทธิบัตร”โจชัวทำลายความเงียบ
“ขอ?รอสักครู่ ข้าขอหาจดหมายก่อน”
เขาค้นผ่านหนังสือบนชั้นวางและหยิบเล่มหนึ่งออกมา ทำให้ที่เหลือบนชั้นวางพังลงมาอย่างน่าสงสาร
ทันใดนั้น รูนสีขาวก็เริ่มส่องแสงกลางอากาศ จากนั้นหนังสือที่กระจัดกระจายบนพื้นก็เปล่งแสง บินกลับเข้าไปที่เดิม
“หนังสือบัดซบพวกนี้เกือบทำลายกระดูกของข้า”เขาลุกขึ้นจากพื้นและนวดขมับ
นกฮูกไม่สามารถทนเรื่องไร้สาระได้อีกและบินข้ามเขาไปเพื่อคาบจดหมายที่มีข้อความว่า’สามารถใช้รูนแห่งคำสั่งเป็นการสื่อสารทางไกล?หัวข้อการสนทนาครั้งที่ 72 โดยสมาคมเพื่อนนกฮูกและวางบนโตีะเขา
“อยู่นี่เอง…ข้ามองหามันอยู่ตั้งสองวัน!”
ชายคนนั้นปัดฝุ่นออกจากจดหมายอย่างเริงร่า สวมแว่นและอ่านจดหมาย หลังจากนั้น เขาก็หยิบปากกาขนนกขึ้นมา เขียนคำตอบของเขาลงไปอย่างบรรจบก่อนพับจดหมาย
นกฮูกร่อนลงบนโต๊ะ คาบจดหมายที่เขียนขึ้นอย่างประณีตและบินออกไป ไม่กี่วินาทีต่อมา นกฮูกสีขาวก็บินมาจากหน้าต่างเดียวกันและทิ้งจดหมายอีกฉบับลงบนโต๊ะทำงาน
ชายคนนั้นคลี่จดหมายและตรวจเนื้อหา
“ขยะ!การออกแบบอักษรรูนสำหรับการสื่อสารทางไกลนั้นไม่มีประโยชน์!”
เขาเขียนคำตอบโกรธเกรี้ยวในจดหมาย ส่งมันกลับให้นกฮูก ซึ่งจากไปทันที
โจชัวเฝ้าดูขั้นตอนและตระหนักว่าเขากำลังทำอะไร
โจชัวเหลือบไปเห็นจดหมายและพบว่ามีผู้เขียนจดหมายส่งมาหลายฉบับ พวกเขากำลังเขียนความเห็นตัวเองบนกระดาษและส่งมันให้นกฮูก ซึ่งเป็นวิธีการสื่อสารทางไกล
โจชัวคิดว่าเขาควรพิจารณาสร้าง’กระทู้’ออนไลน์ให้พวกเขา..
