Bringing Culture to a Different World – ตอนที่ 72

ตำนาน! ตำนาน! ธีเรี่ยน ฟอร์ดริง!

เมสซาไม่รู้ว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้เกิดอะไรขึ้นกับนาง ที่ผ่านมานางเป็นคนขยันและประหยัดมาโดยตลอด ค่าใช้จ่ายรายเดือนทั้งหมดของนางไม่ถึงสิบเหรียญทอง แต่ในช่วงสองวันที่ผ่านมานางใช้จ่ายไปกว่าสองร้อยเหรียญทอง

หากนำเหรียญทองเหล่านั้นไปบริจาคให้กับหมู่บ้านเล็ก ๆ ก็เพียงพอที่จะสร้างโบสถ์เล็ก ๆ หลายห้องได้ แถมยังสามารถให้เด็ก ๆ จำนวนนับไม่ถ้วนที่สวมเสื้อผ้าขาด ๆ หาย ๆ รับประทานอาหารได้อย่างเต็มอิ่ม

เพราะสิ่งเหล่านั้นเมสซาจึงมอบเงินทั้งหมดที่นางได้รับให้กับศาสนจักร

แต่ในสองวันสั้น ๆ นี้นางใช้เงินจำนวนมหาศาล ก่อนหน้านี้การแสดงพฤติกรรมฟุ่มเฟือยเช่นนี้จะเป็นบาปสำหรับนาง

แต่เมื่อเมสซาคิดว่านางทำเช่นนี้เพื่อเอาชนะปีศาจ เงินของนางเป็นเงินทุนที่จำเป็นในการต่อสู้นางก็สามารถเกลี้ยกล่อมตัวเองได้สำเร็จ เช่นเดียวกับที่นางยังคงใส่เหรียญทองของนางไปยังเครื่องจักรปีศาจนั่น!

อัศวินหญิงดันเหรียญเข้าไปในเครื่องจักรสามเหรียญทอง และซื้อซองการ์ดใจหินที่แปดของนาง แต่ไพ่ห้าใบจากแพ็คนั้นธรรมดาจนถึงขั้นสุด

เมื่อวานเมสซาได้เห็นคนแคระเปิดการ์ดในตำนานของพาลาดินชื่อธีเรี่ยนฟอร์ดริง มันเป็นการ์ดที่มีความสามารถล้นเหลือ

นางไม่เคยเห็นพาลาดินระดับตำนานมาก่อนจากทั้งแปดสิบแพ็คที่นางเปิด แต่เมสซาสามารถเปิดการ์ดระดับตำนานสองใบจากสายอื่นได้

อัศวินแห่งกองทัพเทมพลาร์ไม่ท้อถอย นางออกคำท้าอินอร์อีกครั้ง

โจชัวนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์กำลังดูการต่อสู้ระหว่างเมสซาและอินอร์

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา ผู้หญิงที่แต่งตัวเป็นแม่ชีคนนี้กลายเป็นบุคคลที่พบเห็นได้บ่อยในโรงเตี๊ยม

ดูเหมือนนางจะลืมไปแล้วเกี่ยวกับจุดประสงค์ที่แท้จริงของนางในการมาที่โรงเตี๊ยม นางตั้งใจที่จะลงโทษปีศาจ และไม่เล่นไพ่กับปีศาจ

การพัฒนาแบบนี้คือสิ่งที่โจชัวหวังว่าจะได้เห็น หากนักรบคนอื่น ๆ สามารถเป็นเหมือนอัศวินคนนี้ และยุติการต่อสู้กับปีศาจผ่านเกมไพ่ บางทีการบาดเจ็บล้มตายของทั้งสองฝ่ายจะลดลงอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่โจชัวกำลังครุ่นคิดว่าเมสซาจะสามารถพลิกเกมได้หรือไม่ในครั้งนี้ และได้รับชัยชนะเพื่อพิสูจน์ความรุ่งโรจน์ของเหล่าเทมพลาร์  ชายชรารูปร่างผอมบางที่ใช้ไม้ค้ำเดินเข้ามาในโรงเตี๊ยม

โรงเตี๊ยมมีเสียงดังจึงไม่มีใครสังเกตเห็นการปรากฏตัวของชายชราคนนี้ แต่โจชัวตรวจพบการปรากฏตัวของเขาทันที

เผ่าพันธุ์ของโจชัวในฐานะปีศาจโกลาหล และรอยประทับของดยุคแห่งกระดูกที่มือซ้ายของเขาต่างก็บอกเขาว่าชายชราคนนี้ … อันตรายมาก

“ซิริขึ้นไปข้างบน พาเมลิน่าไปด้วย”

มีเวลาไม่พอที่โจชัวจะเตือนอินอร์ เขาทำได้แค่สั่งให้ซิริที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาออกไปได้เท่านั้น

“ทำไม?”

เมื่อซิริเห็นใบหน้าของโจชัวที่ไม่แสดงออกใดๆ นางก็รู้คำตอบสำหรับคำถามของนาง

“ เจ้าดูถูกข้ามากเกินไป”

มองตามสายตาของโจชัวซิริก็เห็นชายชราที่เดินเข้ามาในโรงเตี๊ยม นางหยิบไม้เท้าที่สามารถใช้เป็นหอกออกมาได้ นางเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้

“ …”

โจชัวรู้สึกประหลาดใจที่จอมเวทย์หญิงปฏิเสธที่จะหลบ เขาเตือนนางด้วยน้ำเสียงว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอาจเป็นอันตรายมาก

แต่เนื่องจากซิริตัดสินใจที่จะอยู่ โจชัวจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกห่างจากที่ที่เมลิน่าอยู่ เขาหวังว่าการต่อสู้ที่เกิดขึ้นจะไม่เกี่ยวข้องกับคนธรรมดาที่นี่

ชายชรามาหาโจชัว ใช้ไม้ค้ำยันพยุงตัวเดินมาที่เคาน์เตอร์บาร์ จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นนั่งบนบาร์ และวางไม้ค้ำยันไว้ที่เคาน์เตอร์

“มีอะไร…ให้ข้าช่วย?”

ดวงตาสีดำสนิทของโจชัวจับจ้องไปที่ชายชรา ไม่ว่าชายคนนี้จะดูแก่แค่ไหน โจชัวก็ไม่กล้าที่จะลดการระมัดระวังลง

“ ข้า…เป็นหัวหน้าบาทหลวงแห่งศาสนจักร เจ้าสามารถเรียกข้าว่าดีไซเลส”

เสียงของชายชราช้ามาก มันช้ามากจนใครที่ได้ยินจะต้องรู้สึกกังวล

“ โจชัว”

โจชัวบอกชื่อของตัวเอง ในขณะเดียวกันเขาก็เริ่มรวบรวมพลังเวทย์ไว้ในมือ เขาเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

“ แม้ข้ารู้ว่าคำขอของข้าค่อนข้างกะทันหัน แต่เจ้าจะปลดปล่อยสาวกของข้าได้หรือไม่ ปีศาจโกลาหลโจชัว?

ดีไซเลสรู้จักตัวตนของโจชัว เช่นเดียวกับเมสซา เขาก็มี ‘ดวงตาที่สาม’ เช่นกัน แต่ ‘ตาที่สาม’ ของเขามีพลังมากจนสามารถแทนที่การมองเห็นของเขาได้

เพราะ ‘ดวงตาที่สาม’ ของเขาทรงพลังมาก สิ่งที่ดีไซเลสเห็นในโจชัวจึงไม่ใช่แค่ตัวตนของเขาในฐานะปีศาจโกลาหล เขายังเห็น … กลิ่นอายแห่งความตายที่ทำให้แม้แต่เขายังรู้สึกหายใจไม่ออก

ตลอดชีวิตของดีไซเลส เขาเคยสัมผัสกับกลิ่นอายแห่งความตายแบบนี้เพียงครั้งเดียว มันอยู่ในสงครามศักดิ์สิทธิ์ของฟารัคชีระหว่างการกำเนิดของลิชที่น่ากลัวตนนั้น นั่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหลายร้อยปีก่อน

“ นี่เป็นคำขอที่จริงใจที่สุดของข้า”

ดีไซเลสก้มหัวลง พฤติกรรมของเขาไม่เหมาะสมกับการเป็นหัวหน้าบาทหลวงโดยสิ้นเชิง

“ …”

ในขณะนี้โจชัวและซิริมองกันและกัน ทั้งคู่มองเห็นความ “สับสน” ในดวงตาของกันและกัน

ซิริได้เตรียมคาถาวิเศษของนางไว้แล้ว นางกำลังรอให้การต่อสู้เริ่ม เพื่อที่นางจะได้ขอให้คนแคระในโรงเตี๊ยมช่วยนางขับไล่ชายชราคนนี้ที่มาก่อปัญหา แต่ดีไซเลสไม่ได้มาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา เขากลับมาเพื่อขออย่างจริงจัง เป็นการร้องขอ

“ ข้าคิดว่าท่านเข้าใจผิดแล้ว ผู้อาวุโส.”

โจชัวค้นพบว่าหัวหน้าบาทหลวงคนนี้ไม่มีความหยิ่ง และไม่ใช่สิ่งที่คนที่มีสถานะสูงจะมี

แต่เขาให้ความรู้สึกเหมือนหนึ่งในพระพุทธอินเดีย อ่อนน้อมถ่อมตน เป็นมิตรสิ่งมีชีวิตทุกชนิด และพยายามช่วยทุกชีวิต พวกเขาเป็นคนที่ไม่สนใจตำแหน่งและสถานะ… บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่เรียกว่านักบุญเหล่านั้น?

“ เข้าใจผิด?”

ดีไซเลสเงยหน้าขึ้นมองปีศาจหนุ่มตรงหน้า เขามีปฏิสัมพันธ์กับปีศาจนับไม่ถ้วนในชีวิตของเขา ในหมู่พวกเขาปีศาจโกลาหลเป็นเผ่าพันธุ์ที่น่ากลัวที่สุดของปีศาจ

ทันทีที่ดีไซเลสเข้ามาในเมืองนี้ ‘ตาที่สาม’ ของเขาก็ตรวจพบการปรากฏตัวของปีศาจโกลาหล เมื่อเขารู้ว่าเมสซาสาวกที่รักของเขาอยู่ร่วมกับปีศาจโกลาหล เขาได้เตรียมตัวสำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุด

บางทีศิษย์ของเขาอาจถูกปีศาจโกลาหลฆ่าก่อนที่เขาจะมาถึง หรือบางทีนางอาจถูกปีศาจโกลาหลตัวนั้นทรมานอย่างไร้ความปรานี ไม่ว่าจะเป็นเช่นไรก็ไม่มีนักบวชคนใดที่จะอยู่ในเงื้อมมือของพวกปีศาจได้อย่างไม่เป็นอันตราย

“ ข้าคิดว่าสาวกที่ท่านกำลังพูดถึงต้องเป็นแม่นางอัศวินคนนั้น ตอนนี้นางอยู่ในฐานะแขกของร้านข้า ข้าไม่เคยกักขังนาง”

โจชัวสามารถบอกได้ว่าดีไซเลสเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ หากการเจรจาล้มเหลว พวกนักบวชเทมพลาร์ประจำการอยู่นอกโรงเตี๊ยมแล้ว เพียงแค่เขาเข้ามาข้างในเพราะเขาหวังว่าพวกเขาจะจบเรื่องนี้ได้โดยไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ

“ ข้าต้องการพานางออกไป”

เนื่องจากสถานที่แห่งนี้เป็นดินแดนของปีศาจ และที่ซ่อนของปีศาจโกลาหล ดีไซเลสจึงพบว่าไม่มีเหตุผลใดที่จะอยู่นานเกินไป

หลังจากรู้ว่าโจชัวไม่มีความตั้งใจที่จะต่อสู้ เขาก็ลุกขึ้นจากเคาน์เตอร์บาร์ทันที และเดินไปที่โต๊ะของเมสซา

“ ท่านสามารถทำได้ตามที่ต้องการ”

เมื่อเห็นดีไซเลสเดินไปยังห้องโถงหลักของโรงเตี๊ยมที่เมสซากำลังเพลิดเพลินกับใจหิน จู่ๆโจชัวก็นึกถึงช่วงเวลาบนโลกที่เขาโดดเรียนเพื่อไปร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ และพ่อแม่ของเขาจับได้

มันเป็นความทรงจำที่น่าสังเวชจนเขาไม่อยากจะจำ