Carefree Path of Dreams – ตอนที่ 215

Chapter 215: วานรวิญญาณ

 

จากด้านนอก เทือกเขาสามโลกนั้นไม่ได้สูงใหญ่ แต่ว่า มันเหยียดตัวยาวและมองไม่เห็นปลายสุดของเทือกเขาในสายตา รอบ ๆ เทือกเขานั้นเป็นหมอกหลายชั้น บรรยากาศงดงาม

 

ไม่มีใครจินตนาการได้เลยว่าเทือกเขาเช่นนี้นั้นจะแบ่งสามโลกแยกจากกัน ต้าเฉียน ม่านหวงและโลกมายามรณะ

 

“ฟู่… ในที่สุดข้าก็ออกมาได้แล้ว…”

 

บนถนนออกจากเทือกเขา ชายหนุ่มผู้หนึ่งคืบคลานออกมาจมูกมีเลือดกําเดาไหล มองไปตามที่ราบและทะเลทรายในครรลองสายตา ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น แต่สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นมุ่งมั่นปนเกลียดชังอย่างรวดเร็ว “ตระกูลมู่หรง รอก่อนเถิด ข้าจะกลับไปแก้แค้นสิ่งที่พวกเจ้าทําลงไปในวันนี้!”

 

เขาสาบานว่าเขาจะรักษาตัวอยู่ที่นี่ก่อนที่จะกลับไปต้าเฉียนเพื่อแก้แค้นครอบครัวที่ทิ้งเขาอยู่ในสภาพเช่นนี้

 

“กุบกับ! กุบกับ!”

 

ไม่ไกลจากที่นี่นัก มีเสียงฝีเท้าม้าดังมาให้ได้ยิน

 

เส้นสีดําเส้นหนึ่งปรากฏขึ้นและใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เมื่อใกล้เข้ามา ก็เห็นว่าเป็นม้ายี่สิบกว่าตัว

 

“นายท่าน ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นผู้ที่เพิ่งหนีมาจากอาณาจักรต้าเฉียน!”

 

ชายวัยกลางคนร้องขึ้นก่อนจะส่ายหน้า “เขาเป็นเพียงผู้ฝึกยุทธ์ประตูทองที่ 12 และยังมีบาดแผลสาหัส เขาไม่มีประโยชน์ต่อพวกเรา!”

 

“หืม?”

 

ชายหนุ่มอีกคนขี่มาใกล้เข้ามาขณะที่ม้าอีก 2 ตัวที่ด้านข้างเปิดทางให้เขา เห็นได้ชัดว่าเขามีสถานะสูงกว่าคนอื่นทั้งหมด

 

“บอกข้า… เจ้าพบโลกมายาหรือไม่ตอนที่อยู่ในเทือกเขาสามโลก?”

 

ชายหนุ่มถามตรง ๆ และเสียงของเขาก็เต็มไปด้วยพลังที่สั่นไหวอยู่ในอากาศรอบ ๆ

 

“ไม่พบ!”

 

ผู้ฝึกยุทธ์ผู้นั้นยังมีนงงอยู่และพึมพําตอบ

 

“งั้นรึ”

 

ฟางหยวนถอนหายใจและปล่อยผู้ฝึกยุทธ์ผู้นั้น “หากมาจากต้าเฉียน โอกาสที่จะพบโลกมายานั้นต่ำกว่าหนึ่งส่วนในสิบส่วน! แต่หากพวกเราผืนเส้นทางปกติ พวกเราต้องเผชิญกับมันอย่างแน่นอน! คนไร้ประโยชน์ผู้นี้ เขาถูกทิ้งเอาไว้ในสภาพนี้กับอันตรายบนเทือกเขา หากเขาเผชิญกับโลกมายาจริง ข้าเกรงว่าเขาคงจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าร่างของเขาจะเน่าเปื่อยอยู่ตรงไหน…ไปกันเถิด!”

 

เมื่อเขาพูดจบ เขาก็ปล่อยมือและหันกลับ

 

“ขอรับท่าน!”

 

ทั้งยี่สิบคนเชื่อฟัง และดูเหมือนจะมีเสียงผู้หญิงสักคนอยู่ในกลุ่มพวกเขาด้วย

 

ผู้ฝึกยุทธ์ผู้นั้นกลิ้งตัวไปบนพื้นขณะสัมผัสได้ถึงรัศมีพลังที่รอบตัว เขากลืนน้ำลายอีกใหญ่ “ไม่ใช่ว่ากันว่าม่านหวงนั้นขาดแคลนผู้ฝึกยุทธ์และทรัพยากร และกระทั่งผู้ฝึกยุทธ์ระดับ 4 ประตูสวรรค์ก็สามารถร่ำรวยและมีอํานาจได้หรอกหรือ? เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้”

 

ในตอนนี้ หัวใจของผู้ฝึกยุทธ์นั้นผิดหวังขณะเริ่มยอมรับความจริงได้ว่าโลกนี้ช่างโหดร้าย

 

“ตามแผนที่และข้อมูลที่รวบรวมมาได้ พวกเราต้องหาเส้นทางที่สั้นที่สุดเมื่อเข้าไปในเทือกเขาแล้ว”

 

ฟางหยวนนําฉินชิง น้องชายของนาง และทหารม้าขนนกดําทั้งสิบแปด และหยุดอยู่ที่บนทางเดินบนเขา

 

รูปร่างของเทือกเขานี้ประหลาดเป็นที่สุด มันมีสองยอด และยอดทางตะวันออกนั้นสูงกว่า ขณะที่ยอดเขาทางตะวันตกนั้นเตี้ยกว่า ยอดเขานั้นยื่นออกมา และทั้งเทือกเขาก็ดูเหมือนเป็นงูสองหัวจําลอง

 

“แม้ว่านี่จะค่อนข้างอันตรายที่พวกเราจะต้องตัดผ่านเขตแดนของวานรวิญญาณเพื่อใช้เส้นทางสั้นที่สุด แต่ยิ่งพวกเราอยู่ในเทือกเขาสามโลกนานเท่าใด ก็ยิ่งมีโอกาสสูงที่จะเผชิญเข้ากับโลกมายา…”

 

ฉินชิงพึมพําและเห็นด้วยกับการตัดสินใจของฟางหยวน

 

นางไม่ได้ระแวงเลยว่าฟางหยวนนั้นจะไม่ได้เป็นเพียงคู่จง แต่ยังเป็นจ้าวแห่งฝัน และดังนั้นจึงค่อนข้างสนใจในโลกแห่งมายา

 

ด้วยระดับการฝึกฝนของนางตอนนี้ ทั้งหมดที่นางหวังไว้ก็คือลดปัญหาที่ต้องเผชิญระหว่างการเดินทางให้มากที่สุด

 

“แน่นอนว่า นี่จะเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดที่เป็นไปได้ ถ้าพวกเราต้องเจอกับโลกแห่งมายา พวกเราก็คงได้แค่ตามน้ำไป

 

ดวงตาของฟางหยวนเป็นประกาย ราวกับสามารถมองผ่านหมอกและเห็นความลับภายในเทือกเขาสามโลกได้

 

“ทุกคน ตั้งขบวน!”

 

ผู้อาวุโสโจวนั้นใช้ผ้าปิดปากเอาไว้จึงทําให้เสียงของเขาฟังแหบแห้ง แต่เมื่อมีคําสั่ง ม้าทั้งสิบเจ็ดตัวก็รับคําในทันทีและลงจากหลังม้า กระจายตัวออกไป

 

ฟางหยวนนั้นค่อนข้างชื่นชมทหารม้าขนนกดําทั้งสิบแปด

 

หากไม่เพราะพวกเขา เขาก็คงไม่นําภาระทั้งสองมาด้วยเป็นแน่

 

“พูดกันให้ชัดเจน แม้ว่าข้าจะตกลงให้เจ้าสองคนตามข้ามาด้วย ข้าก็จะปกป้องเจ้าสองคนในขอบเขตหนึ่งเท่านั้น หากพวกเราเจอกับอันตรายแท้จริง ทุกคนก็ต้องดูแลตัวเอง!”

 

ฟางหยวนมองสอบตาฉินชิง “หากพวกเจ้าคนใดอยากถอนตัว ก็ยังไม่สายเกินไปนะ!”

 

“ท่านไม่ต้องเป็นห่วง!”

 

ฉินชิงเลียริมฝีปากตัวเองขณะใบหน้าเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “หากเกิดเรื่องเช่นนั้นจริง ก็หมายความว่าพวกเรานั้นไม่มีโชคพอที่จะผ่านมันไปได้!”

 

นางและฉินอขึ้นสวมเกราะไว้ด้านในและยังมีคาถาเวทย์ลอยอยู่รอบตัว พวกเขาได้รับการคุ้มครองจากการป้องกันทุกแบบที่จัดหาได้

 

ได้ยินอย่างนี้ ฟางหยวนก็ไม่พูดอะไร เขาโบกมือและพูดต่อ “ถ้าอย่างนั้น ก็ออกเดินทางได้!”

 

ขณะที่แสงอาทิตย์ส่องผ่านใบไม้และหมอก ก็เกิดเป็นเงาทึม ๆ อยู่บนพื้น

 

เมื่อทหารม้าขนนกดําทั้งสิบแปดกระจายตัวออกไป พวกเขาสามคนก็ถูกล้อมเอาไว้ตรงกลางด้วยความระมัดระวังเช่นนี้ พวกเขาก็เริ่มเดินทางเข้าสู่เทือกเขา

 

ปาเงียบสงบ ดอกไม้งดงาม ราวกับไม่มีอันตรายใดที่นี่

 

ถึงตอนนี้ ฉินอวิ๋นดูตื่นเต้น มองดอกไม้ขนาดใหญ่เขาก็เดินเข้าไปหาอย่างไม่ได้ตั้งใจและเหยียบไปบนกิ่งไม้แห้ง ๆ เกิดเสียงเสียดสีดังแกรบ!

 

“ฟ่อ! ฟ่อ!”

 

ในตอนที่ทหารม้านั้นลดการระวังลง “กิ่งไม้แห้ง” จู่ ๆ ก็ขยับและเผยเขี้ยวแหลมคมออกมามันฉกเข้าที่เท้าของฉินอขึ้น!

 

“อ๊า…”

 

ตอนที่ทุกอย่างเกิดขึ้น สมองของฉินอวิ๋นนั้นว่างเปล่าและไม่สามารถขยับตัวได้เลยสักนิด

 

เขาทําได้เพียงมองประกายสีทองที่วาบขึ้นจากปลายหางตา!

 

“ฝูบ!”

 

เข็มสีทองเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นด้วยความเร็วดุจแสง มันปักเข้าที่หัวของกิ่งไม้แห้งและหายไปบนพื้น

 

“ฟ่อ… ฟ่อ…”

 

กิ่งไม้แห้งเริ่มขดตัวและร้องครางอย่างเจ็บปวด

 

ผู้อาวุโสโจวรีบพุ่งเข้าไปหาฉินอวิ๋นและฟันกิ่งไม้แห้งออกเป็นหลายชิ้น เลือดสีเขียวไหลออกมา

 

“งูเปลือกไม้?”

 

ผู้อาวุโสโจวก้มลงและเผยสีหน้าหวาดกลัว “งูนี่เก่งกาจในการดูดซับพลังของผู้อื่น ด้วยรูปลักษณ์คล้ายกิ่งไม้แห้ง มันปลอมตัวได้แนบเนียนมาก! กระทั่งข้ายังถูกหลอก!”

 

ใบหน้าของฉินชิงซีดเผือดขณะรีบพยุงฉินอวิ๋นขึ้นมา

 

งูเปลือกไม้นั้นเป็นสัตว์เจ้าเล่ห์เป็นที่สุด มันสามารถปลอมตัวเป็นกิ่งไม้แห้งดึงดูดเหยื่อของมัน พิษของมันนั้นร้ายกาจและหากไม่เพราะความช่วยเหลือจากฟางหยวน ต่อให้มีคาถาเวทย์ที่ปกป้องเขาอยู่นั้น ฉินอวิ๋นก็ยังอาจจะไม่รอดจากพิษของงูเปลือกไม้ และเรื่องราวก็คงเลวร้าย

 

“ ขอบพระคุณท่านที่ช่วยเหลือ!”

 

เมื่อนางยืนขึ้น ก็นําฉินอขึ้นไปขอบคุณฟางหยวน

 

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้มาที่นี่เพื่อโลกมายา พวกเขาก็ยังได้ประโยชน์จากการเดินทางกับฟางหยวน

 

“ไม่เป็นไร หากเราไม่ได้พบอันตรายอย่างแท้จริง จะดีที่สุดถ้าพวกเจ้าจะไม่เอาแต่พึ่งพาข้า!”

 

ฟางหยวนพูดความจริง และพี่น้องฉินก็ได้แต่กลอกตาอยู่ในใจ

 

โดยเฉพาะฉินอวิ๋น ที่หน้าขึ้นสีเรื่อขึ้นมา

 

เขามีความรู้สึกสํานึกในบุญคุณของฟางหยวนอยู่นิดหน่อยก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ปลิวหายไปหมดแล้ว

 

หลังวุ่นวายกันอยู่ครู่หนึ่ง พวกเขาก็เดินทางต่อ

 

ครึ่งวันผ่านไปและต้นไม้ก็เริ่มหนาแน่นขึ้น ท้องฟ้าถูกเมฆสีเข้มบดบัง พรางแสงอาทิตย์เอาไว้

 

“พวกเราต้องระวังตัวแล้ว อาณาเขตของวานรวิญญาณอยู่ข้างหน้านี้แล้ว!”

 

ผู้อาวุโสโจวกําด้ามดาบโค้งแน่นและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

ฟางหยวนนึกถึงข้อมูลเกี่ยวกับวานรวิญญาณ

 

ในเทือกเขาสามโลกนั้นมีวานรวิญญาณสายพันธุ์ประหลาดอยู่ แขนของพวกมันยาวถึงหัวเข่า กระดูกแข็งอย่างมาก มีดและดาบไม่สามารถสร้างบาดแผลแก่พวกมันได้ และมันยังมีภูมิต้านทานธาตุด้วย เมื่อเติบโตเต็มที่ พวกมันก็เทียบได้กับผู้ฝึกยุทธ์ระดับใช้กําลังภายใน! หากพวกมันแข็งแกร่งกว่านี้อีกสักนิด ก็สามารถฝึกฝนจนถึงระดับสี่ประตูสวรรค์ได้! จ่าฝูงของพวกมันอาจจะอยู่ที่ระดับรวมธาตุด้วยซ้ำ!

 

แต่นี่ยังไม่ใช่ส่วนที่เลวร้ายที่สุด

 

ที่เลวร้ายที่สุดก็คือวานรปราชญ์ที่มีตาวิเศษ

 

ลิงพวกนี้มีความฉลาดในระดับเดียวกับมนุษย์และสามารถเรียกใช้ความสามารถพิเศษจากศูนย์รวมจิตของพวกมันได้ มันฉลาดถึงขนาดที่อู่จงบางคนยังหลีกเลี่ยงมันเช่นกัน

 

ครั้งนี้ ฟางหยวนและพวกนั้นตั้งใจจะตัดผ่านอาณาเขตผืนใหญ่ของวานรวิญญาณเหล่านี้

 

มันมีเรื่องเล่าของอู่จงผู้โชคดีที่ได้เห็นการรวมตัวกันของวานรวิญญาณกว่าร้อยตัวด้วยตัวเอง มีราชาวานรที่อยู่ในขอบเขตรวมธาตุอยู่ในฝูงด้วย และเป็นไปได้ว่าจะมีวานรวิญญาณที่กลายพันธุ์ไปเป็นสายพันธุ์พิเศษด้วย!

 

ถึงตอนนี้ อู่จงผู้นั้นก็หวาดกลัวจนวิ่งหนี เขาเพียงแค่บันทึกรายละเอียดของการพบเจอครั้งนี้ลงในบันทึกส่วนตัวหลังจากหนีไปได้

 

แต่ว่า ฟางหยวนและพวกก็ตัดสินใจแล้วที่จะตัดผ่านที่นี่ไปด้วยกําลัง และระดับความยากนั้นก็เกินจะประเมินได้

 

“พักผ่อนก่อนเถิด หลังจากนี้ พอพวกเราสดชื่นขึ้น พวกเราอาจจะต้องบุกตะลุยกันไปตลอดคืนนี้!”

 

ฟางหยวนหรี่ตา

 

แม้ว่าปาจะค่อนข้างสว่าง แต่สัมผัสของเขาก็บอกว่าที่ด้านนอกนั้นกําลังจะมืดแล้ว

 

ไม่ว่าวานรวิญญาณเหล่านี้จะน่ากลัวเพียงใด พวกมันก็ยังเป็นสัตว์อยู่ดี และยังมีรูปแบบพฤติกรรมเดิม ๆ หากพวกเขาสามารถทําลายรูปแบบนั่นได้ พวกเขาก็ลดปัญหาลงไปได้มากทีเดียว

 

“ขอรับท่าน!”

 

เมื่อเขาสั่ง ผู้อาวุโสโจวและคนที่เหลือก็ทําได้เพียงเชื่อฟัง

 

กลุ่มของพวกเขาหาพื้นที่โล่งกว้างแห่งหนึ่ง ตั้งกระโจมและเริ่มกินอาหารแห้งส่วนของตัวเอง

 

ทหารม้าขนนกดําผู้หนึ่งบิดจมูกและเผยสีหน้าตื่นเต้น “มีแหล่งน้ำแห่งหนึ่งทางตะวันออกจากที่นี่! ข้าจะไปเอาน้ำมาสักหน่อย!”

 

“ทหารม้าขนนกดําทุกคนนั้นมีความสามารถเฉพาะอย่าง หมายเลข 13 นั้นมีประสาทสัมผัสทางกลิ่นและการได้ยินที่ดีมาก สามารถตรวจจับแหล่งน้ำที่ห่างไกลเป็นหลายล็ได้…”

 

ผู้อาวุโสโจวอธิบายอย่างภาคภูมิใจ

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วยาม หมายเลข 13 ก็ยังไม่กลับมา และสีหน้าของผู้อาวุโสโจวก็เปลี่ยนไป

 

“ดูเหมือนว่าเขาจะเจอปัญหาอะไรเข้าแล้ว ออกไปตามหาเขา!”

 

ฟางหยวนที่นั่งขัดสมาธิอยู่ให้ความเห็น

 

เมื่อพวกเขาทั้งสิบเจ็ดออกค้นหา พวกเขาก็ใช้เวลาเพียงครูสั้น ๆ ก็พบตัวหมายเลข 13 อยู่ที่ริมทะเลสาบ

 

เขายืนแข็งที่ออยู่ในท่าตักน้ำ แต่ขวดในมือเขานั้นตกอยู่บนพื้น ร่างกายของเขาแข็งราวกับรูปสลับน้ำแข็ง!

 

“ทะเลสาบเยือกแข็งใดลึกลับเช่นนี้!

 

มองน้ำสีมรกต เขาก็พึมพํากับตัวเอง

 

“มันดูเหมือน…”

 

พร้อมกับดวงตาวิบวับขึ้นมา เขาปล่อยพลังธาตุของตนออกไป สร้างเป็นมือขนาดมหึมาตบลงผิวทะเลสาบ

 

“ครืน!”

 

ด้วยพลังมหาศาล ทะเลสาบที่สงบเงียบก็เริ่มขยับและผุดน้ำขึ้น

 

เมื่อเห็น ฉินอวิ๋นก็ยิ้งฉันไป

 

แม้เขาจะรู้ว่าอู่จงผู้นี้เก่งกาจ แต่มันก็ยากที่จะเห็นภาพน่ากลัวของอู่จงที่ใช้พลังทั้งหมดในครั้งเดียว

 

“ออกมา!”

 

ขณะที่ผิวน้ำแตกออกเป็นสองฝั่ง ฟางหยวนก็ตวัดกรงเล็บออกไป มือใหญ่มหึมาจากพลังธาตุดึงเอาไข่มุกสีฟ้าขึ้นมาวางมันไว้บนพื้น

 

ไข่มุกนี้มีประกายอยู่ด้านในและดูธรรมดา แต่น่าแปลก มันไม่เย็น ตรงกันข้าม มันให้ความรู้สึกอุ่นนิด ๆ เมื่อสัมผัสและดูลึกลับเป็นอย่างยิ่ง