ตอนที่ 597: กลับมาเมืองทหารรับจ้าง (3)
เจี้ยนเฉินได้รับการต้อนรับจากตระกูลเทียนฉินอีกครั้ง เขาเป็นคนที่ได้รับเกียรติเช่นเดียวกับครั้งสุดท้ายที่เขาอยู่ที่นี่ แม้แต่หัวหน้าและผู้อาวุโสของตระกูลก็เข้ามาทักทายเจี้ยนเฉิน เจี้ยนเฉินนั้นเป็นราชาทหารรับจ้าง ซึ่งเป็นสถานะที่ตระกูลเทียนฉินไม่กล้าแสดงความเย่อหยิ่ง
ในขณะที่เขาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น เจี้ยนเฉินได้พบกับฉินเซียวในที่สุด ปีหนึ่งผ่านไปแต่ฉินเซียวไม่ได้เปลี่ยนไปมาก ไม่ว่าจะเป็นบุคลิกหรือร่างกายของเขา อย่างไรก็ตาม ความแข็งแกร่งของเขาได้เพิ่มขึ้นเป็นอย่างมากนับตั้งแต่ที่เขาเป็นเซียนปฐพี
ตอนที่ฉินเซียวเห็นเจี้ยนเฉิน เขาก็มีความสุขและกอดเจี้ยนเฉิน เฮ้ เจี้ยนเฉิน ! ข้ารอเจ้ากลับมา ไม่เช่นนั้นข้าก็ไปหาเจ้าแทน
ถอยออกจากอ้อมกอดของฉินเซียว เจี้ยนเฉินได้ประเมินเบื้องต้นต่อฉินเซียว ก่อนที่จะเห็นการเปลี่ยนแปลง ไม่เลว เจ้าได้เป็นเซียนปฐพี เจ้ามีพรสวรรค์อย่างแท้จริง ถ้าข้าไม่จำไม่ผิด เจ้าเพิ่งอายุ 30 อืม 30 ปี กลายเป็นเซียนปฐพี นั่นเป็นความสำเร็จที่ทวีปเทียนหยวนถือว่าเป็นพรสวรรค์อย่างแท้จริง
ตอบแทนลูกชายของเขา หัวหน้าของตระกูลเทียนฉินหัวเราะด้วยความภาคภูมิใจ ฉินเอ๋อ มีพรสวรรค์จริง ๆ แม้ในอาณาจักรซูย่าของเราก็ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่มีศักยภาพเทียมเท่าเขาได้ เมื่อประมาณครึ่งปีที่ผ่านมาราชาเองได้หมั้นหมายพระธิดาของเขาให้แก่ฉินเอ๋อและพระราชทานสมรสให้ด้วยเช่นกัน !
ด้วยการพยักหน้าของชายคนนั้น เจี้ยนเฉินมองไปที่ฉินเซียว ฉินเซียว เป็นเรื่องจริงหรือ ? เจ้าแต่งงานแล้วหรือยัง ?
ฉินเซียวอายจนหน้าแดงเมื่อได้ยินคำถามของเจี้ยนเฉิน เขาหัวเราะออกมาพลางกล่าวว่า วันแต่งงานได้รับการกำหนดแล้ว ในอีก 2 ปีข้างหน้า ข้าจะแต่งงานกับองค์หญิงสามของอาณาจักรซูย่า เจี้ยนเฉิน เจ้าและหมิงตงต้องมาร่วมงานแต่งงานของข้า
เราต้องมาแน่นอน เจี้ยนเฉินหัวเราะด้วยความปิติยินดี เนื่องจากความตื่นเต้นของฉินเซียว
เดินต่อไป เจี้ยนเฉินและฉินเซียวเดินลึกเข้าไปในลานของตระกูลพลางสนทนากัน
ทั้งหมดออกจากบริเวณนั้น ฉินเซียวเอ่ยปากถามคำถามเดียวทันที ที่พวกเขาอยู่ตามลำพัง เจี้ยนเฉิน แม้ว่าข้าจะไม่ได้มีความแข็งแกร่งในระดับเดียวกันกับพี่หมิงตง แต่ทว่าข้าก็ยังเป็นเซียนปฐพีและเป็นคนที่สามารถตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง ข้าอยู่กับตระกูลเทียนฉินมานานพอแล้ว จะเป็นไปได้หรือไม่ที่ข้าจะติดตามเจ้าระหว่างการเดินทางผ่านทวีปนี้ ?
จริง ๆ ? แน่นอนเจ้าสามารถ ! เป็นสิ่งประจวบเหมาะ ข้าได้ก่อตั้งกลุ่มทหารรับจ้างที่ขาดคนที่ข้าจะสามารถเชื่อถือได้ในขณะนี้ ถ้าเจ้ายินดี ทำไมไม่เข้าร่วมกลุ่มทหารรับจ้างของข้า ? เจี้ยนเฉินหัวเราะ
บังเอิญมาก ฉินเซียวตาเป็นประกาย ข้าได้รับความสนุกสนานในความคิดของการสร้างกลุ่มทหารรับจ้างกับเจ้า เจี้ยนเฉิน เมื่อไหร่ที่เราจะออกเดินทาง ? การอยู่รอบ ๆ ตระกูลเทียนฉิน ทำให้ข้ารู้สึกเบื่อแทบตาย ข้าอยากจะจากไปใจจะขาด
เจี้ยนเฉินส่ายหน้าเมื่อเห็นความใจร้อนของฉินเซียว ข้าคาดว่าคงใช้เวลาอีกไม่นาน ข้ายังต้องการเดินทางไปยังเมืองทหารรับจ้างและบริเวณโดยรอบ เมื่อข้ากลับมา ข้าจะสามารถพาเจ้าไปยังกลุ่มทหารรับจ้างที่ข้าสร้างขึ้น
ไม่นานหลังจากเสร็จสิ้นการพูดของเจี้ยนเฉินแล้ว อาจได้ยินเสียงอ่อนโยน มันลอยเข้ามาในหู เกือบจะเต็มไปด้วยความมหัศจรรย์อันน่าหลงใหลที่ทำให้ผู้ฟังหลงใหล เสียงเพลงที่ทำให้ฉินเซียวและเจี้ยนเฉินหยุดการสนทนากันสักครู่ ทั้งสองรู้สึกสงบและเงียบสงบเหมือนน้ำที่ไม่ถูกรบกวน
ที่ศาลาใกล้ ๆ สามารถมองเห็นหญิงสาวในชุดขาวนั่งบนโต๊ะหิน ขณะที่นางรั้งสายพิณของนางไว้ มันเกือบจะเหมือนกับว่าโลกทั้งโลกรอบตัวนางกลมกลืนกับดนตรีของนาง ตั้งแต่ดอกไม้และหญ้าที่อยู่ใกล้ ๆ ก็แกว่งไปแกว่งมาและหันไปตามจังหวะของจังหวะ ในขณะที่สายลมผสานเข้ากับดนตรีของนาง
นั่น น้องสาวของข้าคงสนุกกับการบรรเลงพิณในเวลาว่างของนาง เมื่อเทียบกับอดีต ความสามารถในการบรรเลงของนางได้ดีขึ้นมากจน ทำให้ข้าไม่สามารถทำอะไรได้ มัวแต่จดจ่ออยู่กับบทจากเพลงที่นางเล่น ฉินเซียวกล่าวขึ้นหลังจากที่ได้ยินเสียงเพลงจากน้องสาวของเขา
ใช่ น้องสาวของเจ้าเติบโตขึ้นอย่างยอดเยี่ยมในด้านศิลปะของพิณ เพราะพิณของนางนั้นมีอิทธิพลต่อจิตใจของมนุษย์ด้วยเสียงเพลงของนาง เจี้ยนเฉินเห็นด้วย ผลกระทบของเพลงของนางเกินกว่าที่จะรับมือได้อย่างง่ายดาย
เขาเดินเข้าไปในศาลากับฉินเซียว ทั้งสองนั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ ๆ เพื่อฟังเสียงพิณต่อไปของนางโดยไม่รบกวนนาง
ราวกับว่าคุณหนูรองของตระกูลเทียนฉินไม่ได้เห็นเจี้ยนเฉินและฉินเซียวเป็นผู้ชมของนาง ตาของนางยังคงเคลื่อนไหวอยู่ ขณะที่นางจดจ่ออยู่กับพิณที่นางเล่นอย่างจริงจัง ในขณะนี้ดวงตาของนางปิดลงและไม่มีอะไรในโลกที่มีความสำคัญกับนาง
ท่วงทำนองยังคงดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ ก่อนที่จะเงียบไปลง มืออ่อนโยนของนางหยุดการเคลื่อนไหวของพวกมัน นางเงยหน้าขึ้นมองจากคน ในที่สุดและย้ายไปยังเจี้ยนเฉินและฉินเซียวซึ่งอยู่ใกล้ ๆ ดวงตาของนางจดจำพวกเขาด้วยประกายแสงที่สว่างไสว ซึ่งมีรูปลักษณ์ที่มีชีวิตชีวาเหมือนที่พวกเขารู้สึก
แต่ใบหน้าของนางนั้นยังคงถูกปกคลุมด้วยผ้าชิ้นเดียว เมื่อนางยิ้มให้ทั้งสอง ทำให้รูปลักษณ์ของนางนั้นเป็นที่ไม่ชัดเจน ท่านพี่ ขออภัยที่ข้าทำให้ท่านต้องรอ นายท่านเจี้ยนเฉิน ข้าไม่คิดว่าท่านจะมาด้วยเช่นกัน
มีรอยยิ้มที่จาง ๆ บนใบหน้าของเจี้ยนเฉิน เมื่อเขาพยักหน้า แต่เมื่อตอนที่กำลังจะพูด ฉินเซียวก็ชิงกล่าวออก น้องสาว เจ้าใช้เวลามากที่จะสวมผ้าคลุมหน้าข้างนอก ทำไมเจ้าถึงต้องใส่มันในบ้านของเราด้วย ?
การสวมผ้าคลุมหน้านี้กลายเป็นสิ่งที่ข้าชอบ การถอดมันออกจะเป็นการเปลี่ยนแปลงที่แปลกประหลาด” นางตอบเบา ๆ หันไปหาเจี้ยนเฉิน นางกล่าวต่อว่า ถ้าข้าจำได้อย่างถูกต้อง ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกับนายท่านเจี้ยนเฉินคือเมื่อปีที่แล้ว ท่านสบายดีหรือไม่นับตั้งแต่ที่เราได้พบเจอกันในครานั้น ?
รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ไม่ต้องห่วง นี่เป็นเรื่องที่ดี ในทางตรงกันข้าม เจ้านั้นดูเหมือนจะมีความคืบหน้ามากในศิลปะของพิณ
เด็กผู้หญิงคนนี้กำลังเรียนรู้ศิลป์ ตราบเท่าที่นางยังมีชีวิตอยู่ ทุกวันข้าได้พยายามที่จะเรียนรู้และอุทิศตัวให้กับพิณ แม้กระทั่งตอนนี้ทักษะของข้านั้นยังคงนับว่าขาดแคลน เมื่อเปรียบเทียบกับคนที่ได้สมญานามว่า หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ที่มีชื่อเสียง”
หัวใจของเจี้ยนเฉินพ่ายแพ้เมื่อได้ยินชื่อของชื่อนั้น บางทีเจ้าอาจต้องการที่จะทำตามรอยเท้าของเซียนสวรรค์และเจาะลึกเข้าไปในรูปแบบของผู้ช่วยเหลือ แทนที่จะเป็นนักรบแห่งกองทัพ
“ข้าได้เดิมพันอย่างนั้น น้องสาวของข้าเคยเป็นคนฉลาดที่มีพลังแห่งความเข้าใจมากกว่าคนอื่น แม้แต่ความสามารถของนางในการบ่มเพาะเป็นสิ่งที่ดี แต่สิ่งที่ทำให้พ่อของข้าผิดหวังก็คือนางขาดแรงจูงใจในการดำเนินการบ่มเพาะพลังต่อไป เป็นผลให้นางอยู่ที่พลังเซียนระดับ 5 เท่านั้น นางใช้เวลาของนางมุ่งเน้นไปที่พิณแทน แม้ว่าท่วงทำนองที่นางบรรเลงจะไพเราะ แต่ทว่าพวกมันค่อนข้างไร้ผลกับศัตรู ฉินเซียวยักไหล่ของเขาลงโดยไม่ตั้งใจ ความจริงที่ว่าน้องสาวของเขาได้รับการยกย่องอย่างมากจากเสียงเพลงของนาง มันเป็นเหตุให้เขาได้แต่ปวดหัว เขาไม่เห็นวิธีการใด ๆ ที่เหมาะสมที่จะใช้จูงใจในการบ่มเพาะพลังของนาง
แม้ว่าพี่ชายของนางวิพากษ์วิจารณ์ถึงประโยชน์ที่เลวร้าย แต่นางก็ไม่โกรธและอธิบายว่า ท่านพี่ ท่านดูถูกข้านัก ข้ายังไม่ถึงจุดเริ่มต้นของวิธีการบรรเลงพิณ นั่นคือทั้งหมด ความลึกลับที่ลึกซึ้งของดนตรีที่เกิดขึ้นเป็นสิ่งที่ท่านไม่สามารถจินตนาการได้ ในกรณีตัวข้านั้นได้ค้นพบหนทางอย่างแท้จริงบนเส้นทางของการบ่มเพาะนี้แล้ว พลังของมันเหนือเกินกว่าที่ใครนั้นจะคาดการณ์ได้”
นอกเหนือจากหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์แล้ว ข้าไม่เคยได้ยินใครใช้เพลงพิณเป็นวิธีการบ่มเพาะ น้องสาวเจ้า หากไม่มีคำแนะนำหรือคำสอนเกี่ยวกับวิธีลงมือปฏิบัติตามเส้นทางนี้ การพยายามหาเส้นทางนี้ด้วยตัวเจ้าเองมันจะเป็นเรื่องยาก ทำไมไม่บ่มเพาะพลังด้วยพลังเซียนเองเล่า ? ฉินเซียวอ้อนวอน
นางส่ายหัวของนางในการตอบ นี่คือสิ่งที่ข้าวางแผน จะทำอย่างไรกับชีวิตของข้า ข้าจะใช้พลังงานทั้งหมดของข้าเพื่อบรรลุเป้าหมายของข้า และแม้ว่าจะไม่มีอะไรอยู่ในตอนท้ายของเส้นทางของข้า ข้าจะไม่เสียใจในมัน
ฉินเซียว ถ้าน้องสาวของเจ้ายืนยันที่จะอยู่บนเส้นทางนี้แล้ว ปล่อยให้นางเดินไปตามเส้นทางที่นางเลือก ถึงแม้ว่าเพลงที่น้องสาวของเจ้าบรรเลงจะด้อยกว่าสิ่งที่จำเป็นในการทำให้ดวงวิญญาณของคนหนึ่งคนหลงใหลได้เต็มที่ แต่ในวันหนึ่งมันก็จะมาถึง ตราบใดที่น้องสาวของเจ้ายังคงฝึกฝนและเล่าเรียนอยู่ นางก็จะเติบโตและเรียนรู้ ยามนั้นนางจะไปถึงทางที่นางพูดถึง
ฉินเซียวสามารถถอนหายใจออกมายามเมื่อได้ยินคำตอบของเจี้ยนเฉินเท่านั้น ในใจของเขาเขาไม่สามารถยอมรับเส้นทางที่ยากลำบากที่น้องสาวของเขาตั้งไว้สำหรับตัวเอง
ขอบคุณ นายท่านเจี้ยนเฉินที่ให้กำลังใจแก่ข้า ข้าชื่อฉินฉิน ได้โปรดเรียกข้าเช่นนี้ในอนาคต แทนที่จะเป็นน้องสาวของฉินเซียว นางยิ้มแต่รอยยิ้มนั้นยากที่จะผ่านผ้าคลุมหน้าได้
ฉินฉิน ! เจี้ยนเฉินพูดกับตัวเองว่า นี่เป็นชื่อของเจ้า ? เป็นชื่อที่ทำให้ความน่ารื่นรมย์เหมาะกับคุณหนูเช่นตัวเจ้าเอง
ดวงตาของฉินฉินเป็นประกาย ขณะที่นางมองไปที่เจี้ยนเฉินและพยักหน้า ไม่มีนัยอื่นในแววตาของนาง นางหันกลับไปมองพิณที่ดูเก่าบนโต๊ะและนิ้วมือขยับไปที่สายอีกครั้งเพื่อกระตุ้นเสียงไพเราะ
เจี้ยนเฉินมองไปด้วยความลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ฉินฉิน ข้านั้น ครั้งหนึ่งเคยมีความสุขกับการได้พบกับหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ที่เมืองทหารรับจ้าง ในอนาคตหากข้าได้พบนางอีกครั้งหนึ่ง ข้าจะถามเพื่อดูว่านางจะให้คำแนะนำแก่เจ้าได้หรือไม่
ดวงตาของฉินฉินเป็นประกายด้วยคำพูดนี้ ข้าคงต้องฝากท่านด้วย การได้มีหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์เป็นอาจารย์ของข้านั้น เป็นความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของข้าตั้งแต่เด็ก
เจี้ยนเฉินไม่ได้อยู่ที่ตระกูลเทียนฉินนานหลังจากนั้น พูดคุยอย่างสั้น ๆ กับฉินเซียวและฉินฉิน อีกสักครู่ในที่สุด เขาก็ออกจากตระกูล หลังจากพูดคุยกับฉินเซียวเกี่ยวกับสิ่งต่อไปที่เขาต้องทำ ออกจากเมืองหว่าลู่เหรินเจี้ยนเฉินเดินทางกลับไปยังอาณาจักรต้าโจวอีกครั้ง
การเดินทางของเจี้ยนเฉินเป็นการเดินทางอย่างรวดเร็ว ในที่สุดเมื่อเขาก้าวเข้าไปในอาณาจักรต้าโจว เขามุ่งหน้าไปยังพระราชวังที่เขามีราชาของอาณาจักรต้อนรับ ไม่มีการคัดค้านและเจี้ยนเฉินใช้ประตูมิติเพื่อเดินทางไปหลายแสนกิโลเมตร เพื่อกลับมาปรากฏตัวอีกครั้งในป่าใกล้เมืองทหารรับจ้าง
ยืนยันตำแหน่งของตัวเองบนแผนที่ เจี้ยนเฉินลอยขึ้นสู่อากาศและยิงเข้าสู่ท้องฟ้ามุ่งหน้าไปยังเมือง เขาวางแผนที่จะเข้าสู่เมืองทหารรับจ้างเพื่อซื้อสิ่งต่าง ๆ ให้แก่ผู้เฒ่าเซี่ยว และหวังว่าจะได้พบสิ่งที่ควรค่าแก่การสังเกตของเขา
Related
