เซียวเหิง！
ในที่สุด เจี่ยนถงก็รู้ว่าเกมนี้จัดขึ้นเพื่ออะไรแล้ว
เว่ยซือซานพูด ได้รับความไหว้วานจากคนอื่น ก็ต้องทำให้ดีที่สุด
“คน”คนนี้คือใครไม่สำคัญ
แต่ที่เซียวเหิงมาปรากฏที่นี่ คือความบังเอิญงั้นหรอ？
เธอเสียไตไปไม่ใช่สมอง
เธอเข้าใจทันที เธอไม่ได้หันไปมองเซียวเหิงแต่มองไปทางเว่ยซือซานที่อยู่ข้างๆ เว่ยซือซานเองก็รู้สึกถึงสายตาที่เธอมองมา พอหันไป กลับไม่ได้เห็นความพ่ายแพ้และน่าเวทนาบนใบหน้าของเจี่ยนถง แต่กลับเห็นแววตาที่ใสสะอาดของเจี่ยนถง เหมือนกับมองทุกอย่างได้ทะลุปรุโปร่ง
วินาทีนั้น เว่ยซือซานรู้สึกวิตกกังวล ภายใต้สายตาที่มองทุกอย่างอย่างทะลุปรุโปร่งของเจี่นรถง เธอรู้สึกเหมือนได้กลับไปเผชิญหน้ากับเจี่ยนถง เมื่อสามปีก่อน……ตอนนั้น เธอประชันกับเจี่ยนถงซึ่งๆหน้าก็ดีหรือว่าแอบลงมือลับๆก็ดี ไม่ว่าเธอจะทำยังไง ดวงตาของเจี่ยนถงมัดจะเผยให้เห็นแววตาที่เข้าใจทุกเรื่องอย่างปรุโปร่งอยู่เสมอ！
เหมือนกับลูกไม้พวกนั้นของเธอไม่อยู่ในสายตาของเจี่ยนถงเลย……แต่นั่นมันสามปีก่อน！
สามปีก่อน ตอนนั้นเจี่ยนถงยังมีภูมิหลังอยู่！
แต่ตอนนี้ล่ะ？
เจี่ยนถงที่ไม่มีภูมิหลัง ทำไมถึงยังมีดวงตาที่ใสสะอาดแบบนี้ได้อีก？
สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมซะเลย！
ถือสิทธิ์อะไร ผู้หญิงขายตัวที่สำส่อนแบบนี้ ยังคงแววตาแบบนี้ได้อีก！
เซียวเหิงกำหมัดไว้“ผมไม่เชื่อ！คุณหนูเจี่ยนอะไร ？ใช้เงินจ้างนักเลงอะไร？เจี่ยนถงเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา！เธอจะเอาเงินมาทำเรื่องพวกนี้จากไหน！”
เว่ยซือซานโมโหเจี่ยนถง เวลานี้ เห็นเซียวเหิงทุ่มตัวปกป้องผู้หญิงคนนี้ ความริษยาในใจแทบจะกลืนกินเธอทั้งคน “คุณชายเซียวเนี่ยตลกดีนะคะ คนที่ยืนอยู่ข้างกายคุณก็คือพี่ชายของเจี่ยนถง คุณชายเจี่ยนไม่ใช่หรอคะ？แต่ว่า นี่จะโทษคุณชายเซียวก็ไม่ได้ ใครให้คุณย้ายไปอยู่อเมริกาตั้งนานล่ะคะ ไม่รู้เรื่องในประเทศก็ไม่แปลก”
เว่ยซือซานพูดจบก็หัวเราะเยาะเย้ยขึ้นทีหนึ่ง
“ผู้หญิงธรรมดาที่คุณพูดถึง เธอชื่อเจี่ยนถง สามปีก่อนเธอยังคือคุณหนูเจี่ยน ชื่อเสียงของเธอ ตอนนั้นทั่วหาดเซี่ยงไฮ้มีใครบ้างที่ไม่รู้？
แต่ว่าเธอกลับให้ร้ายเพื่อนสนิท ทำให้เพื่อนถูกนักเลงรุมโทรม เพื่อเสิ่นซิวจิ่นผู้ชายคนเดียว เลยทำให้เพื่อนสนิทรับไม่ได้ฆ่าตัวตาย เรื่องนี้ ตอนนั้นสะท้านทั่วหาดเซี่ยงไฮ้และไม่มีใครไม่รู้เหมือนกัน
แต่ที่ตลกก็คือ ผู้ชายที่เธอคิดถึงทุกวี่ทุกวันกลับเป็นคนส่งเธอเข้าคุกเอง”
แววตาที่เซียวเหิงมองไปที่เจี่ยนโม่ป๋ายเต็มไปด้วยความสงสัย “……คือเรื่องจริงหรอครับ？”
เจี่ยนโม่ป๋ายเงียบ แปลว่ายอมรับ
เซียวเหิงตกใจอย่างหนัก เหมือนถูกอะไรหล่นทับ！
เขามองไปที่เจี่ยนถงต่อ “จริงใช่มั้ยครับ？”
เจี่ยนถงมองเซียวเหิงที่มีผู้คนกีดขวางอยู่……แววตาที่สับสนของชายหนุ่มคนนั้นเธอเห็นอย่างชัดเจน
เว่ยซือซานเติมพริกเติมเกลือ “เสิ่นซิวจิ่นเป็นคนระดับไหน คุณชายเซียวไม่เคยได้ยินคงไม่ใช่มั้งคะ？ตอนนั้น เขาเป็นคนส่งเจี่ยนถงเข้าคุกกับมือเอง
ถ้าไม่มีเรื่องนี้อยู่จริง ……นั้นคุณก็ลองถามคุณชายเจี่ยนที่อยู่ข้างๆดูสิคะ ลองถามตระกูลเจี่ยนของพวกเขาดูสิ ว่ายังจำเจี่ยนถงคนนี้ได้มั้ย！”
“ฉันจำได้ว่า ตระกูลเจี่ยนลงข่าวในหนังสือพิมพ์ ไม่ยอมรับว่าตระกูลเจี่ยนมีคนที่ชื่อเจี่ยนถงอยู่”เว่ยซือซานพูด สายตาได้หยุดลงที่หน้าของเจี่ยนโม่ป๋าย “คนนอกอย่างพวกเราไม่เชื่อเธอก็พอเข้าใจ ถ้าแม้แต่คนที่บ้านยังไม่เชื่อเธอละก็ งั้นคุณชายเซียว คุณลองพูดดูว่าเธอมีความผิดมั้ยคะ？”
ถ้าแม้แต่คนที่บ้านยังไม่เชื่อเธอละก็ งั้นคุณชายเซียว คุณลองพูดดูว่าเธอมีความผิดมั้ย！
คำพูดนี้ ทำเอาใจของเซียวเหิงว้าวุ่นไปหมด！
เขามองมาที่เจี่ยนโม่ป๋าย แต่เจี่ยนโม่ป๋ายกลับหันหน้าหนี……ความหมายเห็นได้อย่างชัดเจน——ที่เว่ยซือซานพวกเธอพูดเป็นความจริง！
เซียวเหิงรู้สึกสับสนมึนงง……เขาคิดมาโดยตลอดว่าเจี่ยนถงเป็นแค่ผู้หญิงที่จำใจต้องมาเป็นสาวบริการ
เขากลับไม่รู้ว่าเธอเป็นถึงคุณหนูของตระกูลเจี่ยน เคยทำเรื่องเลวทรามแบบนั้นมาก่อน！
ใส่ร้าย ว่าจ้าง วางแผน รุมโทรม……ไม่ว่าข้อหาไหนก็ดูต่ำช้าสุดๆ！
เขารู้สึกสับสน จู่ๆมองไปที่กล่องธนบัตรนั่น แล้วนึกถึงคำพูดที่เว่ยซือซานพวกเธอพูดเมื่อกี้ เจี่ยนถง เพื่อเงินแล้ว เธอมันทำได้ทุกอย่าง！
เขายังนึกขึ้นว่าเมื่อวาน ตอนที่อยู่ในห้องVIP คาย์อันที่พูดจาแปลกๆ ……เพราะฉะนั้น ที่แท้ทุกคนรู้หมด มีแต่เขาที่ถูกปิดอยู่คนเดียวงั้นหรอ？
เขาสามารถยอมรับทุกอย่างของเจี่ยนถงได้ แต่……
ความรู้สึกเจ็บใจเหมือนกับคลื่นทะเลได้ซัดเข้ามา！
เซียวเหิงรับไม่ได้ ผู้หญิงที่ตัวเองจริงใจด้วยครั้งแรกในชีวิต……กลับเป็นคนแบบนี้！คนที่เย่อหยิ่งอย่างเขา ทำไมถึงไปรักฆาตกรที่เห็นแก่ตัวเป็นสันดานและต่ำช้าสิ้นดีแบบนี้！
เธอไม่จำเป็นต้องสวย ไม่จำเป็นต้องน่ารัก ร่างกายจะบกพร่องก็ไม่เป็นไร！แต่สิ่งเดียว！
จะบกพร่องความเป็นคนไม่ได้！หัวใจที่เหม็นเน่า สกปรกและดำ！
เขาไม่สามารถรับได้！
ไม่ไม่ไม่……เขาก็แค่หลงใหลร่างกายของเธอ หลงใหลริมฝีปากของเธอ แค่สมองเสื่อมไปชั่วขณะ……เขาเซียวเหิงที่เป็นถึงผู้สืบทอดของตระกูลเซียวจะไปรักผู้หญิงที่เป็นฆาตกร ที่ทั้งต่ำช้าไร้ยางอายและน่าขยะแขยงน่ารังเกียจแบบนั้นได้ยังไง！
เป็นไปไม่ได้แน่！
เขาปฏิเสธทั้งหมดนี้อย่างหนักแน่นในใจ！
ท้ายที่สุด สายตาของเซียวเหิงมองไปที่บนตัวของผู้หญิงที่นั่งคุกเข่าข้างเดียวและกำลังช่วยผู้ชายวัยกลางคนนวดเท้าอยู่ ท่ามกลางผู้คน……“ผมให้โอกาสคุณ ที่พวกเธอพูด……มีคำไหนที่ไม่จริงบ้าง？”
เซียวเหิงในเวลานี้ ไม่ใช่เด็กหนุ่มในสายตาของเจี่ยนถงอีกต่อไป แตกต่างกับผู้ชายร่าเริงแจ่มใสของเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง ที่ไม่ไกล ผู้หญิงที่ต่ำช้าน่ารังเกียจในสายตาผู้คน——เจี่ยนถง สายตาของเธอจ้องอยู่ที่ตัวของผู้ชายที่อยู่เคียงข้างเธอมานานระหว่างที่มีผู้คนขวางกั้นอยู่……ท้ายที่สุด เขาก็ได้เห็นอีกด้านที่น่ารังเกียจของตัวเอง รู้ว่าเธอคือใคร และมีอดีตยังไง
เจี่ยนถงมองข้ามความเจ็บปวดในใจ มองไปทางเซียวเหิงระหว่างที่มีผู้คนขวางอยู่……แต่เธอนึกไม่ถึงว่า จะไขกล่องแพนโดร่าด้วยวิธีแบบนี้ เผยให้เขาเห็นอดีตและความทุเรศของเธอ
เธอเปิดปากพูดอย่างช้าๆ “เซียวเหิง”นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเรียกชื่อผู้ชายที่เหมือนชายหนุ่มตั้งแต่รู้จักมา “ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้ทำร้ายเซี่ยเวยเหมิง คุณจะเชื่อมั้ย？”
เว่ยซือซานหัวเราะ “เจี่ยนถง เธอกล้าทำแต่ไม่กล้ารับ เธอยังมียางอายอยู่หรือเปล่า！ถ้าไม่มีเรื่องแบบนี้อยู่จริง พวกเราจะปรักปรำเธอได้ยังไง？ถึงพวกเราจะปรักปรำเธอ แล้วเสิ่นซิวจิ่นจะปรักปรำเธอด้วยหรอ？
ถ้าเธอไม่ได้ทำจริง เธอลองอธิบายมาสิ ว่าทำไมพ่อแม่แท้ๆของเธอถึงไม่นับเธอเป็นลูก ทั้งๆที่เจี่ยนโม่ป๋ายพี่ชายเธอก็ยืนอยู่ตรงนี้ เห็นเธอถูกรังแก ทำไมเขาถึงไม่ออกปกป้องเธอ？ปล่อยให้เธอถูกพวกเราเหยียบย่ำแบบนี้？”
ทุกประโยค ทุกคำพูด กระแทกเข้าไปในใจของเจี่ยนถง！
ถ้าเธอไม่ได้ทำ เสิ่นซิวจิ่นจะเข้าใจเธอผิดหรอ？
ถ้าเธอไม่ได้ทำ ทำไมพ่อแม่เธอถึงไม่นับเธอเป็นลูก？
ถ้าเธอไม่ได้ทำ พี่ชายเธอก็ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ ปล่อยให้เธอถูกเหยียบย่ำโดยที่ไม่ออกมาปกป้องเธอ！
คำแล้วคำเล่า！
เจี่ยนถงหายใจเข้าลึกๆ หน้าอกเจ็บจนแทบจะหายใจไม่ออก……เธอก็อยากจะตะคอกกลับไป
เสิ่นซิวจิ่นเข้าใจฉันผิดเป็นความผิดของฉันงั้นหรอ！
พ่อแม่ไม่นับฉันเป็นลูกก็เป็นความผิดฉันอีกหรอ！
พี่ชายฉันเห็นฉันถูกรังแกต่อหน้าโดยที่นิ่งเฉยไม่ทำอะไรก็เป็นความผิดฉันอีกงั้นหรอ！
เป็นเพราะการตัดสินใจของเสิ่นซิวจิ่น ของพ่อแม่ฉันและพี่ชายฉัน……เพราะฉะนั้น ฉันไม่มีความผิดก็ต้องกลายเป็นมีความผิดงั้นหรอ！
มีใครบ้างที่สนใจความจริง！
ขนาดเสิ่นซิวจิ่นยังลงมือกับเธอ คาดว่าเรื่องนี้ก็คงจริงไม่ผิด ต้องเป็นเธอทำแน่！
ขนาดพ่อแม่เธอก็ยังไม่นับเธอเป็นลูก ดูท่าเรื่องนี้ต้องเป็นเธอทำแน่！
ขนาดพวกเรารังแกเธอถึงขนาดนี้ พี่ชายเธอที่อยู่ข้างๆไม่ยอมออกมาช่วยเธอพูดต่างสักคำ……ต้องเป็นเธอทำแน่！
สายตาเธอมองดูผู้คนรอบหนึ่ง……ต่างก็คิดแบบนี้ทั้งนั้น ไม่ใช่หรอ？ในเมื่อไม่ใช่เรื่องของตัวเองก็เลยเพิกเฉยไม่สนใจ เพราะยังไงซะวงการนี้ก่อนหน้ายังเป็นเพื่อนกันอยู่ วินาทีต่อมา พอบ้านไหนตกอับ คนที่ลงมือกับคุณคนแรกก็คือบ้าน“เพื่อนสนิท”ที่ใกล้ชิดที่สุด！
จู่ๆเธอก็หลับตา！แบบนี้ถึงปกปิดอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมาอย่างกับพายุมรสุมที่ซัดกระหน่ำเข้ามา！
ปล่อยให้พวกเขาเห็นไม่ได้ เธอไม่ยอมให้พวกเขาเห็น……และพวกเขาไม่คู่ควรที่จะเห็น！
