Devil’s love ทิ้งรักของนายปีศาจไป – ตอนที่ 167 ความจริงเมื่อสามปีที่แล้วถูกเปิดเผย

“ลู่หมิงชู!” พ่อบ้านชราพูดด้วยเสียงต่ำ พร้อมตะโกนอย่างลับๆ “แกก็คงไม่อยากให้คุณเสิ่นรู้เรื่องนั้นหรอกใช่ไหม?”

นัยน์ตาสลัวของพ่อบ้านชรา นั้นเห็นชัดว่าอายุมากแล้ว แต่กลับขัดกันอย่างสุดขั้วกับความโหดเหี้ยมดุร้ายที่แสดงออกทางนัยน์ตานั้นอย่างที่ชายชราในวัยนี้ไม่มี!

ปลายสายนั้นเงียบไปสักพัก คิ้วที่ขมวดแน่นอยู่ของพ่อบ้านชรา ก็คลายลง…กลัว ก็ดีแล้ว

“ตาแก่เซี่ย ไม่มีใครเคยบอกแกหรือไง” เสียงเหน็บแนมของลู่หมิงชูก็ทะลุออกมาจากปลายสายนั้น “แกโคตรไร้ยางอาย?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาก็กัดฟันแน่น

พร้อมตอบกลับอย่างแข็งกร้าว “ถ้าหญิงสารเลวคนนี้ตายไป มันก็เป็นผลดีกับทั้งแกและฉัน ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น คนตายคนหนึ่ง ตายแล้วเรื่องทุกอย่างก็จะจบลง”

บอกได้เป็นนัยๆว่า…คนตายก็เหมือนไฟที่มอดดับไป คนตายแล้ว ใครจะมาพูดแทนคนตายได้?

“คุณลู่ ฆ่าหญิงสารเลวคนนั้นให้ตาย แกก็จะได้ผลประโยชน์เช่นกัน” เสียงแก่นั้นน่าพิศวง ก่อนหน้านี้ยังใช้อำนาจคุกคามอีกฝั่งอยู่เลย ตอนนี้กลับเรียกชื่อของอีกฝั่งอย่างสุภาพ “คุณลู่”

ฟังดีๆ ก็มีน้ำเสียงหัวเราะเยาะขึ้นมาเบาๆ “ติดตามคนในบ้านตระกูลเสิ่น นี่แกเรียนรู้ความโหดเหี้ยมร้ายกาจของคนในบ้านตระกูลเสิ่นมากแค่ไหนกัน ตาแก่เซี่ย แกอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าในใจแกคิดอะไรอยู่ ฆ่าเธอตายแล้วใจของแกจะสงบสุขงั้นเหรอ?”

ที่ปลายสายนั้น ปลายนิ้วมือของคุณลู่นั้นคีบซิการ์มวนหนาขนาดเท่านิ้วโป้ง พร้อมกับค่อยๆสูบอย่างไม่รีบร้อน เขม่าที่ปลายซิการ์ค่อยๆเผาไหม้ไป เพียงใช้นิ้วดีด เถ้าที่ปลายทั้งหมดนั้นก็ร่วงลงไปบนพรมขนสัตว์สีขาวหิมะที่สั่งทำขึ้นพิเศษจากต่างประเทศ

“ตาแก่เซี่ย ฉันจะบอกแกให้ชัดๆ แกอยากให้ใครตาย แกก็คิดหาวิธีเอง” สายตาของคุณลู่นั้นเลือดเย็น ริมฝีปากบางนั้นคล้ายกับเสิ่นซิวจิ่นเป็นอย่างมาก มุมปากนั้นเบ้ลงอย่างหยาบคาย “และอย่าเอานามสกุลเสิ่นมาควบคุมฉัน! ฉันคุณลู่คนนี้จะทำเรื่องเลวทรามยังไงก็คงไม่เท่าแก! เซี่ยเวยเหมิงตายยังไง แกไม่รู้จริงๆงั้นเหรอ?”

ทางสายฝั่งนี้ มือที่ถือโทรศัพท์อยู่ของพ่อบ้านเซี่ยก็สั่นอย่างแรง อีกนิดเดียวก็แทบจะถือไม่ไหวแทบจะหล่นลงพื้น

เขาจับโทรศัพท์อย่างทื่อๆ สายตาชรานั้นคลุมเครือ “ฉันรู้อยู่แล้ว! ว่าคือผู้หญิงเลวทรามคนนั้นที่ฆ่าลูกสาวฉัน ลูกสาวคนเดียวของฉัน! ความอับอายและระทมทุกข์มากมายที่ลูกสาวฉันได้รับเมื่อตอนยังมีชีวิตอยู่ ลูกสาวฉันตายแล้ว! แต่ผู้หญิงเลวทรามคนนั้นเพียงแค่ติดคุกสามปีเท่านั้น!”

“‘เพียงแค่’ติดคุกสามปี’งั้นเหรอ?” คุณลู่พูดด้วยเสียงประหลาดใจ พร้อมพูดซ้ำอยู่อย่างนั้นเบาๆ

เส้นเลือดบนหน้าผากของพ่อบ้านเซี่ยนั้นปูดโปน “ลูกสาวฉันตายแล้ว เธอติดคุกแค่สามปีก็ออกมาได้แล้ว! พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรมเลย! ดูถูกเธอเกินไปแล้ว!”

“ดูถูกเธอเกินไปแล้วเหรอ?” คุณลู่พูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจยิ่งกว่าเมื่อครู่ พร้อมถามเบาๆ

หากเขาไม่ได้เห็นฉากนั้นด้วยสายตาของตัวเอง หากเขาไม่ได้รู้ว่าเธอคนนั้นอยู่ที่นั่นน่าเวทนาน่าสงสารแค่ไหน ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นสามปีราวกับนกที่หวาดกลัว หากว่าไม่ใช่วันที่เธอออกจากคุกวันนั้น ด้วยความอยากรู้ เขาบอกคนขับรถให้ขับไปที่นั่น เห็นเธอคนนั้นกับตาตัวเอง ที่เดินออกมาจากประตูที่เปิดออกนั้น สภาพที่ดูไม่ใช่คน ถ้าหากว่าไม่บังเอิญที่เขาอยู่ตงหวงในคืนนั้นพอดี ได้เห็นกับตาว่าเธอคนนั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก ความหยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างเมื่อสามปีก่อนหายไปแล้ว เธอดูนอบน้อมและดิ้นรนที่จะมีชีวิตอยู่ให้ผ่านไปในแต่ละวัน!

บางที เขาอาจจะเชื่อคำพูดของไอ้แก่สกุลเซี่ยนี่ไปแล้วก็ได้ บางทีอาจจะหลงไปตามอย่างที่ไอ้แก่นี่คิดจริงๆก็ได้ อาจจะเห็นใจและช่วยมันกำจัดผู้หญิงคนนั้น

สามปีก่อนหน้านี้ มีเพียงแค่เซี่ยเวยเหมิงที่คิดวางแผนร้ายต่อเธอคนนั้นเหรอ?

ผิดแล้ว!

สามปีก่อนหน้านี้ ทุกคนนั้นเป็นคนลงมือ! ทุกคนล้วนแล้วแต่คิดวางแผนร้านต่อเธอคนนั้น!

ทำไมเสิ่นซิวจิ่นไม่ตรวจสอบ? ทำไมสืบไม่เจอ?

ตัวเสิ่นซิวจิ่นเองที่ลงมือ…เสิ่นซิวจิ่นไม่เคยคิดจะตรวจสอบเลย เพราะเขาไม่ได้สนความเป็นความตายของเจี่ยนถงเลย

อีกอย่างหลายฝ่ายก็แข่งขันกันเอง และค่อนข้างจะประมาทกัน อาจทำให้แพ้กันทั้งหมด ใจของเสิ่นซิวจิ่นนั้นมุ่งคิดแต่เรื่องการแข่งขันนั้น ไม่สามารถวางมือจากงานเพื่อไปตรวจสอบเรื่องนี้ได้ รอจนกระทั่งถึงเวลาที่เขาชนะเรื่องทั้งหมดนี้ เขาก็คงไม่คิดด้วยซ้ำว่ามีเจี่ยนถงอยู่ในคุก ยิ่งไปกว่านั้น หลักฐานที่แสดงอยู่ที่นั่นว่าเจี่ยนถงฆ่าเซี่ยเวยเหมิง ขาดเพียงแค่”พยานหลักฐานที่เห็น” ในเมื่อตอนนั้นเซี่ยเวยเหมิงอยู่ในความดูแลของเสิ่นซิวจิ่น และคนที่อยู่ในความดูแลของเสิ่นซิวจิ่นตายอย่างเสียเกียรติเช่นนั้น ไม่ว่ายังไงก็ต้องมีสักคนที่ต้องรับผลที่ตามมานั้น ดังนั้น เจี่ยนถงที่ไม่ได้รับความแยแสจากเสิ่นซิวจิ่น จึงกลายเป็นคนที่ซวยที่สุดจากเรื่องนี้!

แต่ ร่างกายที่ทรมานและการตายของเซี่ยเวยเหมิง ในนี้มีลายมือของหลายคนเกินไป…รวมถึงเขาลู่หมิงชูคนนี้

แต่เรื่องที่ลู่หมิงชูสนใจ คือไม่ว่าจะดีก็เจี่ยนถง หรือแย่ก็เจี่ยนถง…เขาประเมินความชั่วร้ายไร้ความปรานีของเสิ่นซิวจิ่นต่ำเกินไป และประเมินค่าความโหดเหี้ยมอำมหิตของตาแก่เซี่ยต่ำเกินไปเช่นกัน!

ผู้หญิงคนนั้น…ลู่หมิงชูส่ายหัว…เขาไม่ได้ไร้ยางอายขนาดนั้น เธอคนนั้นโดนพวกเขาขู่เข็ญจนถึงตอนนี้ทำได้เพียงแค่ใช้ชีวิตแบบร้องรอไปวันๆ…ทำให้เขายิ่งเวทนาถ้าต้องลงมือกับเธอ…เขาลู่หมิงชูคนนี้ยังมียางอายอยู่!

ทางฝั่งปลายสาย ตาแก่เซี่ยยังคงด่าสาปแช่งเธอคนนั้นอยู่ ฟังตาแก่เซี่ยตะโกนด่าเธอว่าเลวทราม ลู่หมิงชูที่มีนิสัยไม่ชอบให้ใครมาบังคับก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ยกมือขึ้นดึงทึ้งผมสีเกาลัดของตัวเอง “น่ารำคาญ!” เขาตะโกนลั่น “ตาแก่เซี่ย ฉันยังยืนยันคำเดิม แกอยากฆ่าใคร ก็ลงมือเอง ฉันไม่ขัดขวางแต่ก็ไม่ช่วยด้วยเหมือนกัน”

ไอ้สารเลวตระกูลเซี่ยพูดถูก…ถ้าเธอคนนั้นตาย ก็จะส่งผลดีต่อเขาลู่หมิงชูคนนี้เช่นกัน ถ้าเป็นตอนสามปีที่แล้วคงไม่เป็นที่สนใจ

เมื่อคนหนึ่งจากอีกคนหนึ่งไป เมื่อเวลาผ่านไปคนคนนั้นก็จะถูกลืม โลกนี้ช่างเยือกเย็น คนเป็นยังตามหาความจริงให้ตัวเองได้ แต่คนตาย จะมีคนตามหาความจริงให้พวกเขาไหม?

“ลู่หมิงชู! เรื่องนี้แกต้องช่วย ถ้าไม่เช่นนั้นฉันจะบอกคุณเสิ่นเรื่องนั้นที่แกทำไว้เมื่อสามปีก่อน!”

“สกุลเซี่ย ที่จริงแกรู้ว่าเจี่ยนถงไม่ใช่คนผิด” ลู่หมิงชูหัวเราะเยาะเบาๆ แต่พ่อบ้านเซี่ยหลังจากได้ยินประโยคนี้ของลู่หมิงชู ก็ปิดปากทักที…ประโยคที่เป็นภัยต่อลู่หมิงชูที่พ่อบ้านเซี่ยพูดออกมา “ฉันจะบอกคุณเสิ่นเรื่องนั้นที่แกทำไว้เมื่อสามปีก่อน”นั้น ถือเป็นการยอมรับโดยอ้อมแล้ว ว่าจริงๆแล้วเขารู้อยู่แก่ใจ ว่าเจี่ยนถงไม่ใช่คนผิด

พ่อบ้านเซี่ยกัดฟันโกรธ พร้อมพูดเสียงแข็ง “ฉันไม่รู้ว่าแกกำลังพูดเรื่องอะไร! ฉันรู้แค่ว่า ที่เวยเหมิงไปบาร์’เย่สื้อ’ก็เพราะนังสารเลวนั่น! และคุณลู่แกลงมือลับหลังคุณเสิ่น ใช้วิธีการสกปรกเพื่อสกัดลูกค้าของคุณเสิ่น และฉวยโอกาสนั้นแย่งชิงลูกค้าคนสำคัญของคุณเสิ่นไป ถ้าคุณเสิ่นรู้เรื่องพวกนี้ เกรงว่าจะใช้วิธีการที่รุนแรงจัดการกับแกและบริษัทของแก ถึงเวลานั้น แกก็อันตรายแล้วล่ะ”

ลู่หมิงชูยิ้มเย็นที่มุมปาก จนถึงเวลานี้ พวกบ้านเก่าก็ยังคงใช้อำนาจคุกคามเขา ให้เขาช่วยฆ่าเธอคนนั้น…ขอโทษ ให้ไปรังควานคนที่เคราะห์ร้ายนั้นเขาทำไม่ได้

“โอเค แกก็ไปบอกซะสิ” ลู่หมิงชูเริ่มยิ้มเย็นๆ “อย่าหาว่าฉันไม่เตือน เรื่องพวกนี้แกคนเดียวที่เป็นพ่อบ้านที่อยู่ข้างกายเสิ่นซิวจิ่นรู้ทุกอย่าง แกคิดว่าคนสกุลเสิ่นไร้สมองงั้นเหรอ? สำหรับแกเรื่องนี้รู้เพียงแค่ผิวเผินหรือเปล่า หรือยังมีเรื่องอื่นที่ไม่รู้อีกหรือเปล่า ตาแก่เซี่ย แกรู้อยู่แก่ใจชัดเจน ทั้งยังเรื่องการตายของเซี่ยเวยเหมิง ตัวแกเองก็รู้ดีที่สุด ฉันพูดมามากพอแล้ว แกสามารถปรับตัวเองได้ ถ้าฉันเป็นแก ฉันจะไม่โทรมาหาฉันอีก นี่แกเลือกจะรังแกคนที่อ่อนแอกว่าเหรอ?”

ลู่หมิงชูใช้น้ำเสียงเย้ยตำหนิ “แกเกลียดเจี่ยนถง ก็ลงมือเอง อย่ามายุ่งกันฉันอีก!”

พูดจบ ก็ไม่ไว้หน้าพ่อบ้านเซี่ย ไม่ให้ทันได้พูดตอบก็วางสายไป

พ่อบ้านเซี่ยที่ถือโทรศัพท์อยู่ในมือ ร่างนั้นกำลังสั่นเทา…ลู่หมิงชูรู้อะไรมากันแน่? ประโยคทิ้งท้ายของลู่หมิงชู มันหมายความว่ายังไงกันแน่นะ?

ไม่]

เวยเหมิงตายแล้ว! มันเป็นความผิดของนังสารเลวนั่น!

นั่งสารเลวคนนั้น ต้องถูกฝังไปพร้อมกับเวยเหมิง!