คฤหาสน์ตระกูลเสิ่น
“คุณชายกลับมาแล้วหรือครับ”
“อืม”เสิ่นซิวจิ่นมอบเสื้อโค้ตให้กับพ่อบ้านหวัง“อาหารเที่ยงเตรียมเสร็จหรือยัง”
“เตรียมเสร็จนานแล้ว ไก่ดำตุ๋นโสม ไป๋เหอเซลาลี่ ปลาตะเพียนนึ่งไข่ ล้วนทำมาสดๆเลยครับ”
เสิ่นซิวจิ่นพยักหน้า“เตรียมไว้หมดแล้ว แค่จัดใส่จาน ยกมาให้ผมก็พอ”
พ่อบ้านหวังทำงานละเอียดรอบคอบ“จัดใส่จานไว้หมดแล้วครับ แค่ใส่ถาดยกขึ้นมา”
“ยกมาให้ผมเถอะ”
ในมือเสิ่นซิวจิ่นประคองถาดไว้ ไปยังชั้นสอง
ในตอนที่เขากลับมา เสียงเลี้ยวของรถ เป็นที่สังเกตของพ่อบ้านเซี่ย
ตอนนี้พ่อบ้านเซี่ยไม่มีอำนาจอยู่ในมือแล้ว เสิ่นซิวจิ่นแค่ให้พ่อบ้านเซี่ยพักอยู่ในบ้านเฉยๆ จนกระทั่งเกษียณ ถือว่าเป็นการรักษาน้ำใจนายบ่าว
“เสี่ยวถง กินข้าว”
เสิ่นซิวจิ่นยกถาดไปไว้ที่ตู้ข้างเตียง เจี่ยนถงตะลึง คิดไม่ถึงว่าในเวลานี้ คนคนนี้จะมา
“คุณมาที่นี่ได้ไง”
“ช่วงนี้บริษัทค่อนข้างว่างน่ะ ไม่มีอะไรให้ทำมาก ”พูดพลาง หยิบชามในถาด ตักน้ำแกงไก่ตุ๋นโสมขึ้นมา “มา ดื่มน้ำแกงก่อน”
มองไปยังช้อนที่ประเคนมาถึงปาก น้ำแกงไก่ตุ๋นโสมหอมเตะจมูก แต่เธอ ทำไมถึงไม่อยากอาหารเลยไม่รู้
“ฉันไม่หิว”
“ดื่มอีกหน่อย”
“ฉันอยากนอนแล้ว”
“ดื่มแล้วค่อยนอน”
เจี่ยนถงมองดูน้ำแกงในมือ เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วยื่นมือ“ฉันดื่มเอง”
เสิ่นซิวจิ่นไม่ยื้อแย่งกับเธอ ยื่นถ้วยน้ำแกงให้กับเจี่ยนถง มองดูแม้ว่าหญิงสาวจะเงียบกริบ แต่ก็ค่อยๆดื่มน้ำแกง แววตาอ่อนลงไม่น้อย
เจี่ยนถงค่อยๆดื่มช้ามาก ทีละช้อนๆ ดื่มไปค่อนถ้วยใหญ่ น้ำแกงยังอยู่ค่อนถ้วย เงยหน้ามองชายหนุ่มแล้วส่ายหน้า
“อิ่มแล้วเหรอ”เสิ่นซิวจิ่นถามอย่างอ่อนโยน
อีกฝ่ายพยักหน้า
ส่วนจะอิ่มไม่อิ่ม เธอไม่ได้บอก เพียงแต่……ตามความประสงค์ของเขา ดื่มไปสองสามอึก ให้เสร็จๆไป เธอจะได้มีเหตุไล่เขาให้ไปพ้นๆสักที แล้วห่อตัวด้วยผ้าห่มไม่ยอมพบหน้า
เสิ่นซิวจิ่นค่อยๆจัดถาด แต่ดูไม่มีทีท่าว่าจะไป
เขานั่งอยู่ขอบเตียง อุ่นฝ่ามือ แล้วไถลตัวลงไปในผ้าห่ม ห่มคลุมหน้าท้อง แววตาอ่อนโยน“พ่อบ้านหวังทำงานมั่นคง ละเอียดรอบคอบ คุณอ่ะ กินเยอะหน่อย ตรงนี้ จะได้แข็งแรง ลูกของคุณกับผม”
น้ำเย็นถาดหนึ่ง พอราดลงไป เจี่ยนถงรู้สึกเลือดลมเวียนไปทั้งตัว แล้วก็ตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว
มือของเขาประคองท้องของเธอไว้ให้อุ่น อ่อนโยนเหลือกำลัง หูได้ยินเสียงเขาค่อยๆพูด“หลับเถอะ กลางคืนผมจะสั่งพ่อบ้านหวัง ว่าให้ทำอาหารบำรุงมาสองสามอย่าง”
ภายในดวงตามืดคล้ำ มีประกายอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มองทอดลงไปยังหน้าท้องของเขา ราวกับเห็นสมบัติล้ำค่า“เป็นความเมตตาของสวรรค์ รอจนลูกเกิดมา พวกเราไปถ่ายรูปครอบครัวกันนะ ดีมั้ย”เขามองเธอแล้วยิ้ม แววตาลุ่มลึกอ่อนโยน ราวกับจะทะลักล้นออกมา
เจี่ยนถงเอนกายบนเตียง ฟังเขาพูด มองดูแววตาอ่อนโยนของเขา สีหน้าที่ดูไร้ความรู้สึกในตอนแรก จู่ๆเกิดยิ้มเป็นประกาย เธอมองไปที่ดวงตาของเขา รอยยิ้มเจิดจรัสเทียบไม่ได้“ตกลง” น้ำเสียงอ่อนโยนนี้ ทำให้น้ำเสียงเธอแหบพร่าได้
เสิ่นซิวจิ่นแววตาเป็นประกาย มองกะพริบลงบนหน้าเจี่ยนถง หัวใจเต้นแรงเร็ว……เสี่ยวถงบอกว่า“ตกลง”！ เธอยินดีมีลูกให้เขา หรือจะพูดว่า เสี่ยวถงยินดีลืมเลือนอดีต กลับมาใช้ชีวิตกับเขา
“ง่วงแล้ว”เธอสีหน้าอิดโรย หาวหวอดๆ
“ผมจะไปห้องหนังสือ คุณหลับให้สบาย”
เสิ่นซิวจิ่นสีหน้าอิ่มเอิบ มือประคองถาด เดินออกจากห้องนอน
ราตรีมืดมิดนิ่งสงัด
“เสี่ยวถง เสี่ยวถง เสี่ยวถง……”ในห้องนอนยามสายัณห์ มีเสียงร้องเรียกของผู้ชายลอดมา ชื่อนั้นกลายเป็นเสียงที่ไพเราะเพราะพริ้งที่สุด
เจี่ยนถงค่อยๆโอบกอดชายผู้นั้นไว้ อ้อมกอดนี้ เป็นอ้อมกอดที่เปิดเผยที่สุด แววตาเสิ่นซิวจิ่นเป็นประกายยิ่งขึ้น ดีใจจนหัวใจแทบเต้นออกมา“เสี่ยวถง เสี่ยวถง เสี่ยวถง……”
เจี่ยนถงยอมรับทุกอย่าง พาดหัวลงบนบ่าของเขา ปล่อยให้เขาลูบตามอำเภอใจ มือของเธอ โอบล้อมบ่าของเขาหัวที่พาดอยู่บนบ่าของเขา ในตอนที่เขามองไม่เห็น แววตาของเธอ แค่นยิ้มเย็นชา
เหนื่อยสายตัวแทบขาด สลบไป ตื่นขึ้นด้วยความตกใจ ลืมตามาเห็นแผ่นอกหนาใหญ่ เธอยิ้ม ในรอยยิ้มมีแต่รอยเย็นชา ลืมตาขึ้น มองดูเพดาน ตื่นมาในค่ำคืนนี้ นอนไม่หลับอีกแล้ว……หลังจากที่เข้ามาอยู่ที่นี่ หลายๆคืน……เธอจะปล่อยตัวได้อย่างไร ให้หลับในอ้อมอกเขา
หึ……
แววตาทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง……หึ เสียงเหล็กที่คุ้นเคย กับข้อแตกต่างจากสถานที่นั้นคือ……ห้องห้องนั้นหรูกว่าหน่อยเหรอ
เขายังคงหลับอยู่ บนตัวมีเหงื่อไหลเทิ้มเล็กน้อย เมื่อคืนออกแรงมามาก……ริมฝีปากซีดบางของเธอเผยอออก เงียบกริบอยู่ในความมืดมิดนั้น
ในตอนฟ้าสว่าง เธอเองก็พอจับทางได้ จึงแกล้งหลับต่อ
“ตื่นได้แล้ว ฟ้าสว่างแล้ว เสี่ยวถง”
เขาผลักเธอ
เจี่ยนถงพลิกตัว ด้วยสีหน้าที่นอนไม่เต็มอิ่ม“ง่วง ไม่ตื่นไม่ได้เหรอ ยังอยากนอนต่อ”
น้ำเสียงอู้อี้ เสิ่นซิวจิ่นยิ้มสนุก นานๆทีผู้หญิงคนนี้จะออดอ้อนเขาแบบนี้ เขาจึงพูดอย่างใจกว้าง“ได้สิ นอนต่อเถอะ ผมให้พ่อบ้านหวังอุ่นข้าวรอ หลับเต็มอิ่มแล้วอย่าลืมตื่นมากินล่ะ”
“อือ อืม”
ผ้าห่มคลุมอยู่ครึ่งค่อนหัว ผมปิดบังไปอีกครึ่งหนึ่ง โผล่มาแต่ผิวเพียงเล็กน้อย เสิ่นซิวจิ่นขยี้ตา ยื่นมือไปคลึงเธอเบาๆ“เชื่อฟังนะ”
ขยับเบาๆบนเตียง ผ่านไปสักครู่ เสียงเบาๆด้านนอกประตูลอดมา ผู้หญิงที่ขดตัวในผ้าห่ม ขยับเล็กน้อย เธอดึงผ้าห่มที่คลุมหัวออก เผยให้เห็นแววตาเรียบเฉย……นอนเอ้อระเหยได้ที่ไหนกัน
เธอไม่ขยับ จนกระทั่งได้ยินเสียงรถข้างล่างเคลื่อนไหว จึงปีนขึ้นมาจากเตียง ยืนอยู่ที่ริมหน้าต่าง แววตาทอดมองไปยังรถที่อยู่ในสวน
ด้านนอกประตูมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เดิมทีกลัวว่าเสียงเคาะประตูจะทำให้ใครตกใจ
เจี่ยนถงเดินเท้าเปล่า เดินออกนอกประตู เปิดประตู พ่อบ้านชราด้อมๆมองๆ
เจี่ยนถงกวาดตามองเรียบๆ“ของล่ะ”
พ่อบ้านเซี่ยควักขวดสีขาวออกมา“ผมอาศัยจังหวะที่คนอื่นๆไปทำงาน แอบขึ้นมา เพราะคุณชายป้องกันผมหนาแน่น ต่อไปคงจะเจอกันไม่ได้บ่อย ในขวดนี้มีอยู่ปริมาณหนึ่ง”
พูดพลางยื่นให้เจี่ยนถง
เจี่ยนถงมองดูขวดสีขาวในมือ เป็นขวดสีขาวธรรมดา“ลำบากพ่อบ้านเซี่ยแล้วที่รอบคอบ ที่อุตส่าห์กันยาＶＣออกมาจากขวด”เธอพูดพลาง ปากยิ้มอย่างประหลาด ไม่นานก็ซุกซ่อนรอยยิ้มไว้ แล้วเงยหน้าขึ้นมอง เหมือนกับหุ่นยนต์ที่ไม่มีความรู้สึก “งั้นก็ขอบคุณพ่อบ้านเซี่ยแล้ว”
พูดพลาง ปิดประตู
ด้านนอกประตู สีหน้าพ่อบ้านเซี่ยสับสน
เจี่ยนถงบิดฝาขวด เทยาเม็ดสีขาวออกมา ซึ่งเป็นเหมือนเมื่อวาน ค่อยๆอมไว้ในปาก ปล่อยให้ยาละลาย ความขมแผ่ซ่านไปทั่วลิ้น ยิ้มเบาๆ น้ำตาไหลออกมา
ลูกเหรอ
ในปีนั้นคนที่ส่งเธอไปลงนรก วันนี้เธอจะมามีลูกให้เขางั้นเหรอ
ความขมของยาค่อยๆละลายซึมลงไปในปาก ไหลลงไปในลำคอ พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา ขมฝาดเกินบรรยาย เมื่อเข้าไปในปาก ความขมยังคงอยู่……มือหนึ่งก็บรรจงเก็บยาเม็ด“ＶＣ”เข้าไปในลิ้นชักอย่างสบายอารมณ์
