“คุณกำลังกินอะไร？” เสิ่นซิวจิ่นโผล่ขึ้นมาที่ประตู
มือที่กำลังถือขวดอยู่ของเจี่ยนถงก็กระตุกเล็กน้อย ตกใจไปพักหนึ่งจากนั้นก็กลับมามีสติ “วิตามิน สองวันก่อนขอให้พี่เมิ่งเอามาให้”
เธอพูดแบบนี้ เสิ่นซิวจิ่นก็เดินเข้ามา หยิบขวดยาจากมือของเจี่ยนถงมาดู ความสงสัยของเขาก็หายไป คิดดูแล้ว สองวันก่อนซูเมิ่งมาที่นี่จริงๆ
ในขณะที่เขาพูดอยู่ พ่อบ้านหวังก็เข้ามาเคาะประตู
เสิ่นซิวจิ่นและเจี่ยนถงหันไปมองพร้อมกัน “เรื่องอะไร？” เสิ่นซิวจิ่นวางขวดยาในมือลงแล้วหันไปถามพ่อบ้านหวังที่ประตู
“มีสามีภรรยาคู่หนึ่งมาที่ชั้นล่าง บอกว่าเป็นพ่อแม่ของคุณนาย” พ่อบ้านหวังเป็นพ่อบ้านของคฤหาสน์ตระกูลเสิ่น เขามักจะดูแลเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ของคฤหาสน์หลังนี้ และเขายังเป็นพ่อบ้านที่มีความสามารถ ทำงานเป็นพ่อบ้านมาแล้วหลายสิบปี ถ้าเขาไม่มีความสามารถพอ เสิ่นซิวจิ่นก็คงจะไม่มอง
พ่อบ้านที่มีความสามารถแบบนี้ ก่อนที่จะมาดูแลคฤหาสน์ตระกูลเสิ่น เขาก็ต้องทำความเข้าใจในเรื่องที่ควรจะเข้าใจ สำหรับเรื่องของนายท่านของคฤหาสน์หลังนี้และนายหญิง เขาทำความเข้าใจมาแล้วเป็นอย่างดี
ดังนั้น สามีภรรยาที่อยู่ข้างล่างก็คือประธานและภรรยาของเจี่ยนซื่อกรุ๊ปในเมืองS แล้วก็คือพ่อแม่แท้ๆของเจี่ยนถง เรื่องนี้ พ่อบ้านหวังรู้ดี แต่ตอนรายงานกลับพูดอ้อมๆว่า“คู่สามีภรรยาข้างล่างบอกว่าเป็นพ่อแม่ของใคร” ด้วยความรอบคอบนี้ เจี่ยนถงเหลือบไปมองพ่อบ้านคนใหม่ที่ท่าทางสุขุมตรงประตู และในขณะเดียวกัน เธอก็พูดในใจว่าโชคดี… โชคดี โชคดีจริงๆ หางตาของเธอก็กวาดไปมองขวดยา“วิตามิน”ที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง
เธอรู้ดีว่า ภายใต้ความรอบครอบขนาดนี้ของพ่อบ้านคนใหม่ ต่อไปโอกาสที่เธอจะไปเอา“วิตามิน”มาจากพ่อบ้านเซี่ยก็คงจะน้อยลง
ได้ยินว่าคู่สามีภรรยาตระกูลเจี่ยนอยู่ชั้นล่าง และอยากจะเจอกับเจี่ยนถง เสิ่นซิวจิ่นก็ขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ แต่เขาก็ไม่ได้ตัดสินใจแทนเจี่ยนถง เขาแค่ถามเจี่ยนถงว่า “อยากเจอไหม？”
เธอไม่ได้รีบตอบกลับไป ก้มหน้าครุ่นคิดแล้วจู่ๆก็เงยหน้าขึ้นมา “ช่วงนี้เจี่ยนซื่อกรุ๊ปมีความร่วมมืออะไรที่ต้องขอความช่วยเหลือจากเสิ่นซื่อกรุ๊ปไหม？”
เสิ่นซิวจิ่นไม่แปลกใจ แต่ในดวงตากลับมีร่องรอยของความสงสาร……“บางทีพวกเขาอาจจะคิดถึงลูกสาวของตัวเอง”
พูดแบบนี้ออกมา แม้แต่เขาเองก็ยังไม่เชื่อ แต่ตอนนี้ เขากลับหวังว่าเธอจะเชื่อ
เจี่ยนถงยิ้มอ่อน สายตาคู่นั้นมองไปที่ใบหน้าของเสิ่นซิวจิ่น และประจบกับสายตาของเขากลางอากาศ ราวกับเส้นสองเส้นที่ชนกัน ชนกันแค่วินาทีเดียวแล้วก็แยกออกจากกันอีกครั้ง“ฉันไปดูก็ได้”
เธอไม่ได้ตอบโต้คำว่า“บางที”ของเขา เธอไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่แค่ชำเลืองมองไปที่ใบหน้าของเขา ทุกคำพูดที่ขมขื่น ไม่จำเป็นต้องพูดก็เห็นได้อย่างชัดเจน
เธอไม่ได้ตอบโต้คำพูดของเขา ไม่ได้หมายความว่าเธอเห็นด้วยกับเขา…… ถ้าสามีภรรยาคู่นั้นยังคงคิดถึงลูกสาวของตัวเอง ตอนที่เธอติดอยู่ในคุกสามปี ก็เพียงพอที่พวกเขาที่จะบินจากซีกโลกเหนือไปซีกโลกใต้ จากทวีปฝั่งตะวันตกข้ามมหาสมุทรแปซิฟิกไปยังอีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร ไปหาเธอได้ตั้งหลายสิบครั้งหลายร้อยครั้ง!
แต่อยู่ในเมืองเดียวกัน พวกเขาไม่เคยไปเยี่ยมเธอเลยสักครั้ง…… นี่คือความจริงอันโหดร้ายที่เธอไม่อยากยอมรับ
เจี่ยนเจิ้นตงกับคุณหญิงเจี่ยนกำลังรออยู่ที่ห้องรับแขก
เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ๆ สามีภรรยาคู่นั้นก็มองไปตามเสียง แววตาเป็นประกายขึ้นมา คุณหญิงเจี่ยนวิ่งเข้าไปข้างหน้าด้วยความดีใจ จับมือของเจี่ยนถงและพูดว่า “เสี่ยวถง ในที่สุดก็ได้เจอหนู ดีจังเลย แม่ดีใจที่สุด”
“คุณหญิงเจี่ยน” เธอคอยๆเอามือออกมาจากมือของคุณหญิงเจี่ยน “คุณหญิงเจี่ยน เชิญนั่งค่ะ”
“หนู……เสี่ยวถง……” ทันใดนั้น ใบหน้าที่ดูแลมาเป็นอย่างดีของคุณหญิงเจี่ยนก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“อะแฮ่ม” เจี่ยนเจิ้นตงกระแอมอยู่ข้างๆ “ประธานเสิ่น วันนี้พวกเรามาหาเสี่ยวถง ตั้งแต่วันนั้นแม่ของเสี่ยวถงคิดถึงเสี่ยวถงอยู่ตลอด สองสามวันมานี้ยิ่งไม่เป็นอันกินอันนอน ผมเห็นว่าแม่ของเสี่ยวถงผอมลงทุกวัน ใจของผมก็ไม่เป็นสุข ผมก็เลยกัดฟันพาเธอมาหาเสี่ยวถง”
แบบนี้ดูเหมือนกำลังอธิบายว่าทำไมทั้งสองคนถึงได้มาที่นี่โดยที่ไม่บอกกก่อน เสิ่นซิวจิ่นก็ไม่ได้พูดอะไร เขาตอบกลับไปอย่างสุขุม “เช่นนั้นคุณเจี่ยนกับคุณหญิงเจี่ยนช่างมีความตั้งใจจริงๆ”
คำพูดธรรมดาๆของเสิ่นซิวจิ่น อาจจนะเป็นเพราะวัวสันหลังหวะ ที่เจี่ยนเจิ้นตงได้ยินในหูมันกลับเป็นอีกความหมายหนึ่ง เขากลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ประธานเสิ่นพูดอะไรกัน”
เสิ่นซิวจิ่นก็แค่ยิ้ม
แต่เจี่ยนถงกลับงงไปหมด……คิดถึงอะไร เป็นห่วงอะไร ไม่เป็นอันกินอันนอนอะไร…… คุณหญิงเจี่ยนที่เธอเห็นตอนนี้ สีหน้าดีเป็นสุด
คุณหญิงเจี่ยนจับมือเจี่ยนถงแล้วหันหน้ากลับมาขอร้องอ้อนวอนเสิ่นซิวจิ่น “ประธานเสิ่น ฉันคิดถึงเสี่ยวถงมากจริงๆ…… ให้ฉันกับเสี่ยวถงอยู่ด้วยกันตามลำพังสักพักได้ไหม？ฉันมีเรื่องจะพูดกับลูกสาวของฉันมากมาย”
สายตาของเสิ่นซิวจิ่นมองผ่านคุณหญิงเจี่ยนไปมองที่เจี่ยนถง “ผมเคารพการตัดสินใจของเสี่ยวถง”
เมื่อเขาพูดแบบนี้ คุณหญิงเจี่ยนก็รีบมองไปที่เจี่ยนถงทันที เธอรู้สึกกังวล กลัวว่าเจี่ยนถงจะปฏิเสธ เธอรีบเอาปากเข้าไปใกล้ๆเจี่ยนถง ขยับปากพูดอะไรบางอย่างด้วยเสียงเบาๆที่มีแค่คนสองคนได้ยิน
เจี่ยนถงหยุดหายใจไปพักหนึ่ง ทันใดนั้นก็มองไปที่คุณหญิงเจี่ยนราวกับไม่อยากจะเชื่อ
มือข้างที่คุณหญิงเจี่ยนจับอยู่ เธอบีบมือของเจี่ยนถงแรงขึ้นกว่าเดิมและพยักหน้าเบาๆ
เห็นแบบนี้ เธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าขึ้นมองเสิ่นซิวจิ่น “วันนี้อากาศดีจริงๆ ดอกเหมยในสวนก็บานหมดแล้ว ฉันอยากไปเดินเล่น”
เสิ่นซิวจิ่นพยักหน้า เขาถอดเสื้อคลุมออกพร้อมกับเดินเข้าไปหาเจี่ยนถง คลุมเสื้อให้กับเจี่ยนถงอย่างแน่น “รีบไปรีบกลับ อากาศดีก็จริงแต่มันเป็นฤดูหนาว”
เธอพยักหน้า เจี่ยนถงและคุณหญิงเจี่ยนเดินออกไปจากห้อง เสิ่นซิวจิ่นเหลือบมองไปที่พ่อบ้านหวัง พ่อบ้านหวังก็เดินตามไปอย่างเงียบๆ แต่ก็ไม่ได้เดินเข้าไปใกล้เกินไป เขารักษาระยะห่างคอยเฝ้าดูอยู่เสมอ
ทางทิศตะวันออกของสวนมีต้นดอกเหมยอยู่สองต้นดอกเหมยออกดอกแล้วช่างสวยงาม เจี่ยนถงหยุดอยู่ระหว่างต้นดอกเหมยทั้งสองต้นแล้วหันกลับมา “คุณบอกว่าไอ้สารเลวที่ทำร้ายเซี่ยเวยเหมิงเมื่อสี่ปีก่อนกลับมาที่เมืองSแล้ว?”
“ใช่”
“คุณกับคุณเจี่ยนรู้เรื่องนี้ได้ยังไง？” เธอไม่เชื่อ ในที่เกิดเหตุตอนนั้นไม่มีกล้องวงจรปิด หน้าตาของไอ้สารเลวคนนั้น แม้แต่เธอก็ยังไม่เคยเห็น พ่อแม่ของเธอจะเคยเห็น?
“เสี่ยวถง อย่าคำก็คุณเจี่ยนสองคำก็คุณเจี่ยน นั่นเป็นพ่อแท้ๆของหนู”
สำหรับคำพูดของคุณหญิงเจี่ยน หัวใจของเจี่ยนถงถึงกับเลือดไหลเวียนไม่สะดวก เธอเม้มปากและทำสีหน้าเย็นชา “ถ้าวันนี้คุณหญิงเจี่ยนมาระลึกความหลัง งั้นฉันคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องยืนอยู่ที่นี่อีกต่อไป”
“เดี๋ยวก่อน เสี่ยวถง!” เห็นว่าเจี่ยนถงกำลังจะเดินออกไป คุณหญิงเจี่ยนก็รีบเรียกหยุดเธอไว้ “เสี่ยวถง……หนูไม่ยอมยกโทษให้ฉันกับพ่อของหนู ฉันก็พอจะเข้าใจ ฉันกับพ่อของหนูทำร้ายจิตใจหนู แต่ว่าเราก็ถูกบังคับไม่มีทางเลือก หลังจากการประมูลครั้งนั้น เรารู้สึกผิดเป็นอย่างมาก ครั้งนี้เราอยากจะช่วยหนูจริงๆ”
ดวงตาของเจี่ยนถงเป็นประกาย สายตาของเธอเศร้าหมอง……เธอควรจะเชื่อหรือไม่เชื่อ?
สติสัมปชัญญะบอกเธอ……
ความรู้สึกก็บอกเธอ……
เจี่ยนถงส่ายหน้า เธอบีบมือของตัวเองอย่างแรง สูดหายใจเข้าลึกๆและพยายามสงบสติอารมณ์ให้มากที่สุด “คุณหญิงเจี่ยน ไหนลองบอกมาสิว่าพวกคุณรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง?…… คุณรู้ได้ยังไงว่าไอ้สารเลวพวกนั้นคือคนที่ก่อเรื่องในตอนนั้น?”
“เสี่ยวถง ที่จริงแล้วหลักฐานเรื่องที่หนูทำร้ายเซี่ยเวยเหมิงตอนนั้น นอกจากบันทึกการโทรและข้อความในโทรศัพท์ของหนูกับเซี่ยเวยเหมิงแล้วยังมีพยานขี้เมาคนหนึ่งที่เห็นเหตุการณ์ ตอนที่เกิดเรื่อง เขาเห็นเรื่องราวทั้งหมด แต่เขากลัวว่าจะเกิดเรื่องเขาเลยไม่โทรแจ้งตำรวจ แต่หน้าตาของไอ้สารเลวพวกนั้น เขายังพอจำได้สองสามคน…… สองวันก่อน เขาเห็นคนพวกนั้นอยู่ในบาร์แถวเขตนอกหาด”
