พ่อบ้านเซี่ยหน้าดำคร่ำเครียด……..สายตาจ้องไปที่เจี่ยนถง คำพูดที่พูดออกไป น้ำที่สาดออกไป คิดจะเอากลับคืน ยากมาก
มองหน้าเจี่ยนถงที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงใบหน้าแก่ของเขาก็สงบลง
เจี่ยนถงจ้องชายชราที่อยู่ตรงหน้าอย่างช็อก……คิดยังไงก็คิดไม่ออก บนโลกนี้ ทำไมยังมีพ่อที่สามารถลงมือฆ่าลูกสาวแท้ๆของตัวเองได้ แม้แต่เจี่ยนเจิ้นตง ที่ไม่เคยสนใจความเป็นความตายของตัวเอง เจี่ยนเจิ้นตงก็ไม่เคยลงมือทำเรื่องที่ผิดศีลธรรมเช่นนี้มาก่อน
“ทำไมคุณถึงทำได้ลงคอ” เธอต่อว่า ……แม้ว่าระหว่างเธอกับเซี่ยเวยเหมิง จะโกรธแค้นกันมาก แต่ เรื่องพ่อฆ่าลูก ถ้าพูดออกไปก็เป็นเรื่องใหญ่ที่สะท้านฟ้าสะเทือนดิน วันนี้หลังจากที่เธอได้ยิน แต่จะไม่ให้รู้สึกเศร้าใจได้อย่างไร
“ทำไม?” เธอมองพ่อบ้านเซี่ย “ทำไม ทำไมคุณถึงทำเรื่องแบบนี้ได้ หรือว่าคุณไม่กลัวฟ้าผ่าตายเหรอ”
เธอไม่ได้ทำเพื่อขอความยุติธรรมให้กับเซี่ยเวยเหมิง แต่ผ่านอุปสรรคในใจไม่ได้ ก่อนอายุยี่สิบปี เธอได้เห็นความเจริญและความสุขสบาย หลังอายุยี่สิบปี เธอได้สัมผัสกับชีวิตที่ตายทั้งเป็น ตกต่ำสุดๆ
ทั้งดีและไม่ดี เธอเคยสัมผัสมาหมดแล้ว
เคยคิดว่า บนโลกนี้ มีอะไรที่แย่ไปกว่าเรื่องเหล่านี้อีก ที่สามารถทำให้เธอตกใจได้ และวันนี้ มีคนยืนอยู่ตรงหน้าเธอ บอกเธอโดยไม่สะทกสะท้าน ฉัน ฆ่าลูกสาวฉันเองกับมือ แล้วโยนความผิดให้คุณ
ไม่ได้ทำเพื่อขอความยุติธรรมให้เซี่ยเวยเหมิง
แต่เพื่อตัวเธอเองที่ต้องจำคุกสามปี เธอต้องรู้ความจริงให้ได้…….ว่าทำไม！
แล้วมีเหตุผลอะไร ทำให้พ่อคนหนึ่ง ต้องลงมือกับลูกสาวแท้ๆของตัวเอง……..เธอจะไม่คิดไปเองว่า ที่พ่อบ้านเซี่ยทำเช่นนี้ เพียงแค่อยากจะทำร้ายเธอ…….มันไม่สมเหตุสมผล
“ทำไม” พ่อบ้านเซี่ยหัวเราะอย่างแดกดัน “อยากรู้ว่าทำไม รอคุณลงนรกแล้ว ไปถามยมบาลสิ” ขรธที่พูด ก็หรี่ตาแก่ๆลง เจี่ยนถงเห็นชัดเจนในสายตาแก่ๆที่ตื่นตระหนกนี้เห็นเจตนาฆ่าที่รุนแรงจู่ๆในใจก็ดัง “กึกๆ” คนคนนี้กำลังจะลงมือกับเธอแล้ว
“เดี๋ยวก่อน” เธอตะโกนด้วยความวิตกกังวลด้วยน้ำเสียงที่หยาบกร้าน “ลุงเซี่ย ไม่ว่าคุณคิดจะทำอะไร คุณรอก่อน ฉัน…….จะขอแลกเปลี่ยนความลับของเวยเหมิงกับคุณ เงื่อนไขคือ คุณต้องบอกฉันว่า ทำไมคุณถึงทำแบบนี้”
ในใจของเธอสับสนวุ่นวายมาก ทั้งๆที่รู้ วันนี้ไม่มีทางหนีออกไปได้ แต่ก็ไม่ตายใจที่จะตายเป็นผีที่ไม่รู้ความจริง
“ลุงเซี่ย คุณก็ต้องให้ฉันตายโดยรู้ความจริง ในตอนนั้น ทำไมคุณถึงลงมือกับเซี่ยเวยเหมิง ลูกสาวแท้ๆของคุณ……คุณคงไม่ได้ทำเพราะแค่อยากทำร้ายฉันใช่ไหม
เรื่องในตอนนั้น ไม่ว่าคุณจะทำด้วยเหตุผลอะไร แต่ฉันติดคุกมาสามปีเต็ม อย่างน้อยคุณก็บอกเหตุผลให้ฉันรู้ก่อนฉันตาย”
บนโลกนี้มีโลกมนุษย์และนรก แต่หลังจากที่คนตายแล้ว จะมีนรกสิบแปดขุมหรือไม่……..ก็ไม่มีใครสามารถบอกได้
ตอนมีชีวิต ยังมีปัญหาที่ไม่สามารถกระจ่างได้ รอหลังตายแล้วไปถามยมบาล？
พ่อบ้านเซี่ยกำลังจะลงมือ แต่หลังจากได้ยินเจี่ยนถงพูดจากใจจริง ในดวงตาแก่ๆของเขาก็แสดงการคิดพิจารณา
สำหรับความลับของเวยเหมิงที่เจี่ยนถงเกริ่นออกมา พ่อบ้านเซี่ย…….มีความหวั่นไหวเล็กน้อย
“ตกลง คุณพูด แต่คำพูดที่น่าเกลียดของฉันขอจะเตือนคุณล่วงหน้า ถ้าคุณสร้างเรื่องไร้สาระขึ้นมาเป็นความลับของเวยเหมิง แล้วอย่ามาโทษฉันที่ไม่รักษาสัญญาแล้วกัน”
เจี่ยนถงรีบพยักหน้า
“มีครั้งหนึ่งเวยเหมิงร้องไห้จนตาแดง บอกกับฉันว่า ลุงเซี่ยไม่ชอบเธอเพราะเธอไม่ใช่เด็กผู้ชาย คุณรู้สึกว่าเธอทำให้คุณขายขี้หน้า คุณมีลูกชายนอกสมรสอยู่ข้างนอกหนึ่งคน แต่ต่อมาเด็กผู้ชายคนนั้นถูกรถชนเสียชีวิต เธอร้องไห้อยู่นาน เธอบอกว่า ถึงแม้คุณจะไม่ชอบเธอ แต่คนที่ถูกชนเสียชีวิตก็เป็นน้องชายของเธอ แต่คุณไม่ยอมให้เธอเจอน้องชายของเธอแม้แต่ตอนเสียชีวิต เธอเสียใจมาก”
พ่อบ้านเซี่ยมีลูกชายนอกสมรส…….เรื่องนี้ ก็น่าจะนับเป็นความลับนะ
เจี่ยนถงคิดว่าพ่อบ้านเซี่ยจะไม่ยอมรับ แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ หลังจากที่เธอพูดเรื่องนี้จบ ทันใดนั้นพ่อบ้านเซี่ยก็อารมณ์ระเบิดขึ้น
“เธอเสียใจ？เธอจะเสียใจทำไม เธอเป็นคนจ้างคนไปชนเลี่ยงเลี่ยงตาย” ทันใดนั้นพ่อบ้านเซี่ยก็อารมณ์ระเบิดขึ้น
“เธอชนเลี่ยงเลี่ยงเสียชีวิตแล้ว ยังไปร้องห่มร้องไห้กับคุณ” ทันใดนั้น พ่อบ้านเซี่ยจ้องเจี่ยนถงด้วยสายตาที่แปลกๆ
“ใช่ คุณพูดถูก เธอไม่ได้ฆ่าตัวตาย คนอย่างเธอทำร้ายได้แม้แต่น้องชายแท้ๆของตัวเอง จะฆ่าตัวตายได้อย่างไร คุณอยากรู้ใช่ไหมว่าจริงๆแล้วเธอตายยังไง ฉันเอง ฉันใช้หมอนอุดจมูกเธอจนตาย”
เจี่ยนถงในใจสับสนวุ่นวายมาก…….มองชายชราตรงหน้าบรรยายทุกรายละเอียดอย่างบ้าคลั่งเขาค่อยๆฆ่าลูกสาวตัวเองตายอย่างไร เธอรู้สึกว่า……พ่อบ้านเซี่ยเป็นบ้าไปแล้ว
หลังจากที่พ่อบ้านเซี่ยเล่ารายละเอียดจนจบแล้ว แล้วก็หัวเราะคิกคัก จ้องมองเจี่ยนถง
“หลังจากเธอตาย ฉันก็สร้างสถานการณ์เหมือนเธอฆ่าตัวตาย ฉันมองดูเธอดิ้นรนจนหมดลมหายใจเฮือกสุดท้าย สุดท้ายก็ไม่ขยับ ก็นึกถึงเลี่ยงเลี่ยงตอนถูกรถลากไปไกลมากกว่าสิบเมตรในอุบัติเหตุและยังไม่หมดลมหายใจสภาพน่าสยดสยองเหมือนปลาขาดน้ำอยู่บนพื้นดิน ฉันมีความสุขมาก ในที่สุดฉันก็แก้แค้นให้เลี่ยงเลี่ยงได้สำเร็จแล้ว”
เจี่ยนถงมองชายชราที่บ้าคลั่งตรงหน้าอย่างตกใจ …….. “คุณบ้าไปแล้ว นั่นก็เป็นลูกสาวของคุณ พวกคุณทั้งครอบครัวบ้าไปแล้ว”
เซี่ยเวยเหมิงฆ่าลูกนอกสมรสของพ่อบ้านเซี่ยที่อยู่ข้างนอก พ่อบ้านเซี่ยใช้โอกาสฆ่าเซี่ยเวยเหมิงคนในครอบครัวนี้ล้วนเป็นโรคประสาท
แต่โรคประสาทของครอบครัวนี้ ยังวางแผนรากเธอเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย
“ฉันไม่สามารถสืบทอดวงศ์ตระกูลได้หากไม่มีลูกชาย ในที่สุดลูกสาวก็ต้องแต่งออกไป ลูกสาวที่แต่งออกไปเหมือนน้ำที่สาดออกไป ไม่ง่ายเลยกว่าฉันจะมีคนสืบตระกูลอยู่ด้านนอกได้ เลี้ยงมาสิบสองสิบสามปี แต่ถูกไอ้เวรนั่นฆ่าตาย”
“ถ้าเช่นนั้นคุณก็ควรถนอมลูกสาวคนเดียวที่เหลืออยู่สิ” แทนที่จะทำเรื่องที่น่ากลัวเช่นนั้น
“ลูกสาว？เหอๆๆ……ลูกสาว？” พ่อบ้านเซี่ยพูด “ลูกสาว” สองครั้งติดๆ เป็นปฏิกิริยาที่ไม่สามารถบรรยายได้เจี่ยนถงบอกไม่ถูกว่าปฏิกิริยาแปลกๆเช่นนี้มันหมายความว่าอย่างไร
เพียงแค่ได้ยินเสียงของพ่อบ้านเซี่ยพูด
“ตอนนั้น หลังจากที่ภรรยาของฉันให้กำเนิด ฉันก็ไปดู ฉันได้อุ้มลูกของฉัน ฉันเห็นไฝที่กลางเท้าขวาของลูกอย่างชัดเจน เมื่อภรรยาของฉันพร้อมจะออกจากโรงพยาบาล หลังจากที่ฉันทำเรื่องออกโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว แล้วฉันก็อุ้มลูกของฉัน ฉันก็เห็นชัดเจนว่า ฝ่าเท้าขวาของเด็กคนนั้นไม่มีไฝที่กลางเท้า สะอาดสะอ้าน”
ขณะที่พ่อบ้านเซี่ยพูด “เวยเหมิงไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของฉันเลย”
บูม！
เสียงระเบิดๆข้างหูเจี่ยนถง
แต่ละคำพูดพ่อบ้านเซี่ยมันระเบิดจนไม่มีเวลาคิด
เธออารมณ์ซึมไปสักพัก ไม่มีสติ……..เซี่ยเวยเหมิง……ไม่ใช่ลูกสาวของพ่อบ้านเซี่ย…….แต่…….
แต่……มือที่ถูกมัดไว้หลังเก้าอี้ของเธอ สั่นอย่างรุนแรง สั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เล็บของเธอจิกแน่นอยู่ในฝ่ามือของเธอเลือดอุ่นค่อยๆเอ่อล้นฝ่ามือทั้งสองข้าง ไหลตามฝ่ามือ หยดลงบนพื้นคอนกรีตทีละหยด
เจี่ยนถงยังไม่ทันจะแยกแยะสิ่งเหล่านี้พ่อบ้านเซี่ยแล้วจ้องเธออยู่ตรงหน้าอย่างสยดสยอง
“แม้เซี่ยเวยเหมิงจะไม่ดียังไง ฉันก็เลี้ยงเธอมาหลายสิบปีแล้ว ถึงเป็นหมาเป็นแมวก็ต้องมีความรู้สึกบ้าง เจี่ยนถง สุดท้ายก็เป็นเพราะคุณ ถ้าคุณมาตามสัญญาในวันนั้น ถ้าวันนั้นเวยเหมิงไม่ได้แบกรับความรุนแรงและความอัปยศอดสูจากเดรัจฉานพวกนั้นแทนคุณ ถ้าฉันไม่เห็นสภาพที่น่าอับอายของเธอที่ถูกทำลาย เธอเป็นคนที่คุณชายถูกใจ เธอไม่สะอาดแล้ว ก็ไม่ควรมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว
แต่ถ้าวันนั้นไม่ใช่เพราะคุณไม่มาจุดนัดตามเวลาที่นัด เวยเหมิงจะอับอายขายหน้าแทนคุณได้อย่างไร สิ่งเหล่านั้น คุณควรจะเป็นคนได้รับมัน
และฉัน ฉันก็…..ฉันลงมือกับเธอเพราะร่างกายของเธอไม่สะอาดอีกต่อไป และคิดถึงความโหดร้ายของเธอที่มีต่อเลี่ยงเลี่ยง จึงได้ลงมือกับเธอเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ……..ฉันก็เลี้ยงมาตั้งยี่สิบกว่าปี อยู่ด้วยกันมานานเลี้ยงเหมือนลูกสาวแท้ๆมาจนโต！” พ่อบ้านเซี่ยหัวเราะอย่างเย็นชา
“สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ คุณทำให้ฉันฆ่าเด็กที่ฉันเลี้ยงมาจนโต”
มองชายชราท้าคลั่งที่อยู่ตรงหน้า ฟังคำพูดไร้สาระของเขา ตอนนี้เจี่ยนถง ใจเหมือนทะเลทรายที่เวิ้งว้างว่างเปล่า และแห้งขอด
เธอไม่สามารถบอกชายชราที่อยู่ตรงหน้าได้ กลางเท้าขวาของฉัน มีไฝตั้งแต่เด็ก
