3 ปีต่อมา
ริมทะเลสาบเอ๋อร์ไห่ มีโฮมสเตย์ที่ไม่ได้สะดุดตาอะไรอยู่หลังหนึ่ง ว่ากันว่าเป็นโฮมสเตย์ แต่จริงๆ แล้วมันเป็นแค่บังกะโล 3 ชั้นเท่านั้น เมื่อเทียบกับโฮมสเตย์อื่นๆ รอบๆ โฮมสเตย์นี้มีขนาดเล็กมาก
แม้ว่าอยู่ข้างๆ เอ๋อร์ไห่ แต่ทำเลก็ไม่ค่อยดีนัก โฮมสเตย์ที่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างจากอาคารสไตล์ตะวันตกขนาดเล็กแห่งนี้หลายร้อยเมตร
ผู้หญิงใส่เสื้อและกางเกงขากว้างผ้าลินินที่มักพบเห็นได้ทั่วไปในท้องที่ นอนอยู่บนเฉลียงชั้นที่หนึ่ง เก้าอี้นั่งเล่นสมัยเก่าทำด้วยไม้ไผ่ แกว่งไปแกว่งมา หญิงคนนั้นก็แกว่งไปมา ถัดจากเก้าอี้นั่งเล่นบนเก้าอี้สี่เหลี่ยม มีกาน้ำชาผูเอ่อเปลือกส้มสีส้มทองและถ้วยชาครึ่งถ้วย บางครั้งนกน้ำสองสามตัวบินเหนือพื้นผิวของเอ๋อร์ไห่ เป็นความพิเศษของเอ๋อร์ไห่
ท้องฟ้าสีครามกำลังจะหายไป และสามารถเข้าถึงเมฆสีขาวและอ่อนนุ่มด้วยมือการยื่นมือออกไป ต้นไม้เก่าล้มอยู่บนชายฝั่ง จากนั้นพื้นผิวของทะเลสาบเอ๋อร์ไห่ก็สูงขึ้น และจมอยู่ใต้น้ำครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นเพียงครึ่งเดียวของตอไม้เก่า ไม่รู้ว่านกแก้วจากที่ไหนบินมา และถูกผู้หญิงบนเก้าอี้คนนั้นรับเลี้ยงไว้
ทุกอย่างเป็นไปอย่างสบายๆ และเป็นที่พอใจโดยไม่ต้องกังวลกับโลก
จากที่ไกลเป็นใกล้ เสียงร้องจิ๊บๆ ที่มีพลังขัดจังหวะความเงียบสงบของยามเย็น
“เถ้าแก่เนี้ยคะ แย่แล้ว! คู่รักที่ชั้นสองทะเลาะกันแล้ว!!! คุณรีบไปเร็ว!” ผู้ช่วยสาวตัวน้อย ชื่อจาวจาว กระโดดรีบมาหาผู้หญิงที่นอนอยู่บนเก้าอี้นั่งเล่นอย่างเร่งรีบ
“โอเคจาวจาว ขอนอนต่อหน่อย” ผู้หญิงคนนั้นหันมาพูดอย่างใจเย็น แล้วเธอก็เปลี่ยนทิศทางแล้วนอนต่อบนเก้าอี้นั่งเล่นที่ไม่กว้างขวางพอ ในตอนนั้น ตาของเธอยากที่จะยอมลืมขึ้น
“โถ่? เถ้าแก่เนี้ย ขนาดนี้แล้ว คุณยังนอนได้อีกเหรอคะ ลุกขึ้นเถอะค่ะ”
ผู้หญิงบนเก้าอี้นั่งเล่นคนนั้น สีหน้าอดทน ในที่สุดก็นั่งบนเก้าอี้นั่งเล่นในขณะที่สาวผู้ช่วยพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ
“จาวจาว เธอดูละครหลังข่าวเหล่านั้นอีกแล้วเหรอ? บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียนแบบน้ำเสียงของไต้หวันอีก เรียนแบบก็เรียบแบบไม่เหมือน แล้วสำเนียงยังไม่ได้มาตรฐานอีก……จาวจาว ราชินี เทพธิดา พระพันปี……ได้โปรด ไว้ชีวิตข้า อย่าวางยาพิษใส่หูข้าอีกเลย~”
“เถ้าแก่เนี้ยคะ!” หญิงสาวชื่อจาวจาวโกรธมาก จ้องเขม็งด้วยความโกรธ น่าเสียดายที่เธอเกิดมาพร้อมกับหน้าหมวย และดูไม่ดุเลย แต่เธอคิดว่าเธอดุร้ายแล้ว “เถ้าแก่เนี้ยคะ! ฉันจะโกรธแล้วนะ! “
“โอเค เธอต้องรับผิดชอบเรื่องโกรธ ส่วนฉันรับผิดชอบเรื่องนอน” เธอพูดและนอนลงอีกครั้ง
ก่อนที่จะนอนลง จาวจาวคว้าแขนของเธอไว้ “เถ้าแก่เนี้ยคะ คู่รักบนชั้นสองกำลังจะรื้อโรงแรมเล็กๆ ของเราแล้ว! คุณยังคงนั่งลงได้อย่างไร!”
หญิงสาวบนเก้าอี้นั่งเล่นยอมจำนนอย่างรวดเร็วโดยยกมือขึ้น ” OK OK ราชินีจาวจาว ฉันจะไป ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ โอเคไหม? ได้โปรดอย่าพูดสำเนียงท้องถิ่นนี้ด้วยสำเนียงไต้หวัน มันน่าพิศวงเกินไป “
“เถ้าแก่เนี้ยคะ อย่าหัวเราะเยาะคนแบบนั้นสิคะ”
ผู้หญิงคนนั้นถูขมับด้วยอาการปวดหัว
“เถ้าแก่เนี้ยคะ คุณเป็นอะไร? ปวดหัวไมเกรนอีกแล้วเหรอ?” ความห่วงใยของเด็กสาวนั้นตรงไปตรงมาเสมอ โดยไม่มีการคิดคำนวณแม้แต่น้อย ผู้หญิงคนนั้นโบกมือ “ไม่เป็นไรจาวจาวช่วยพยุงฉันหน่อย ฉันนอนจะเวียนหัวนิดหน่อย”
เมื่อพูดจบ ก็ยื่นลูกอมชิ้นหนึ่งให้หญิงสาวตรงหน้าว่า “เถ้าแก่เนี้ยคะ น้ำตาลในเลือดต่ำก็คือน้ำตาลในเลือดต่ำ นอนจะเวียนหัวนิดหน่อยอะไรกันคะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้นะ”
ผู้หญิงคนนั้นยอมรับความใจดีของจาวจาวอย่างง่ายดาย หยิบลูกอมขึ้นมาในฝ่ามือของจาวจาวอย่างเงียบๆ ลอกกระดาษออกแล้วใส่เข้าไปในปาก กลิ่นหอมของดอกกุหลาบติดอยู่ระหว่างริมฝีปากและฟันของเธอ อุดมไปด้วยดอกกุหลาบ ดังนั้นเค้กกุหลาบจึงเป็นที่รู้จักกันดี ลูกอมที่ซื้อก็กลายเป็นกลิ่นกุหลาบแบบนี้ด้วย
เมื่อได้รับน้ำตาลก็ดีขึ้นกว่าเดิม ภายใต้ท้องฟ้าสีครามและเมฆสีขาว หญิงสาวค่อยๆ ยกผ้าห่มบางๆ บนร่างกายขึ้น แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้ ราวกับว่าสำหรับเธอแล้วสามารถช้าลงได้ จังหวะ เวลา สำหรับเธอแล้ว เป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ที่สุด
