Devil’s love ทิ้งรักของนายปีศาจไป – ตอนที่ 22 หล่อนหลบเขา

บทที่ 22 หล่อนหลบเขา

ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมา เงาของแสงอาทิตย์ในยามเย็นส่องสว่างเข้ามาภายในห้องผู้ป่วย

ซูเมิ่งลุกขึ้นยืน สายตามองไปที่เตียงคนไข้ด้วยความห่วงใย หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงสีหน้าซีดเซียว และค่อยๆซุกตัวในผ้าห่มผล็อยหลับไป ท่ามกลางแสงอาทิตย์ตกที่อบอุ่น

ขณะที่กำลังเดินออกไป จู่ๆเจี่ยนถงที่นอนอยู่บนเตียงลืมตาขึ้น พูดพึมพำ:

“พี่เมิ่ง ฉันต้องชดใช้หนี้บุญคุณ ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว เหลือเพียงแค่ตัวฉันอย่างเดียว ฉันใช้ตัวของฉันชดใช้แทนได้ไหม?”

เมื่อพูดจบ ก็ปิดตาลง และนอนหลับไป

ใจของซูเมิ่ง ถูกซ้ำเติมอีกครั้ง จนทำให้รู้สึกสับสนไปหมด

ไม่สบายจนพร่ำเพ้อ คอยคิดแต่เรื่องชดใช้หนี้บุญคุณ…ไม่ว่าอย่างไรซูเมิ่งก็ไม่มีทางเชื่อว่า คนแบบนี้ จะทำเรื่องสกปรกเช่นนั้นได้

เจี่ยนถงบอกว่า ทุกคนคอยด่าว่าหล่อนต่ำช้า… เจี่ยนถงต่ำช้า? ถ้าเจี่ยนถงต่ำช้า งั้นบนโลกนี้ใครเป็นคนประเสริฐล่ะ?

หญิงสาวซื่อบื้อผู้นี้ หยิ่งทะนงจนทำให้ฉันต้องนับถือ!

ตัวเองในตอนนั้น ยังร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดในตอนที่ไร้ผู้คน ยังทำตัวซื่อใส แต่สาวน้อยซื่อบื้ออย่างเจี่ยนถง ไม่โอดครวญให้กับเรื่องเหล่านี้เลย

และคำพูดของคนพวกนั้น เจี่ยนถงขายเกรียติศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อแลกกับเงิน หญิงสาวผู้นี้ไม่เคยให้อะไรตัวเองเลยสักครั้ง แม้ว่าคนอื่นไม่เข้าใจ แต่ซูเมิ่งเข้าใจดี…สาวน้อยผู้โง่ซื่อคนนี้ไม่สนใจเกียรติศักดิ์ศรี ไม่ได้ต่อสู้เพื่อเงิน แต่เพื่ออิสรภาพ

เสิ่นซิวจิ่นผู้ชายคนนั้น ใช้เงินห้าล้านหยวนจำกัดอิสรภาพของหญิงสาวผู้นี้

เงินห้าล้านสำหรับหล่อนในตอนนี้ ถือเป็นตัวเลขพิศวงที่ผูกมัดชีวิตของหล่อนเอาไว้

แต่ตอนนี้ เจี่ยนถงหญิงสาวผู้โง่เขลา กำลังรวบรวมพลังที่มีทั้งหมด เพื่อปลดล็อกห่วงโซ่ที่ผูกมัดตัวเองไว้

ไข่ชนหิน ทั้งๆที่รู้ว่าปะทะกันแล้วตัวเองจะเจ็บตัวเลือดออกเปล่าๆ แต่หล่อนยังคงพยายามทำต่ออย่างไม่สนใจอะไร… ประธานเสิ่น คุณทำเกินไปรึเปล่า

ท้องฟ้าเริ่มมืดลง ซูเมิ่งกลับไปที่คลับบันเทิงตงหวง

เพิ่งเข้าไปในห้องทำงาน

“หล่อนล่ะ?”

“ประธานเสิ่น? คุณถามถึงใคร?” ซูเมิ่งคิดไม่ถึงว่าวันนี้เสิ่นซิวจิ่นจะมาเยือนที่ห้องทำงานของตัวเอง และยังนั่งรอหล่อนอยู่ในห้อง

“เจี่ยนถงล่ะ?”

หากไม่พูดถึงเจี่ยนถงก็คงดี แต่เมื่อพูดถึง ซูเมิ่งโกรธขึ้นมาทันที

คนตรงหน้าคือเจ้านายของตัวเอง อีกทั้งยังเป็นคนโหดเหี้ยมอีกด้วย หากหล่อนอยากจะพูดอะไร ก็คงไม่สามารถแสดงออกมาได้

อดกลั้นความโกรธของตัวเองเอาไว้ ซูเมิ่งพูดอย่างไม่สบอารมณ์ : “วันนี้เจี่ยนถงลา”

“ไปเรียกหล่อนมา” ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟา พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ใครอนุญาตให้หล่อนลา เงินห้าล้าน หามาได้แล้วเหรอ?”

ซูเมิ่งพูดด้วยน้ำเสียงกัดฟันมากขึ้น : “ประธานเสิ่น！เจี่ยนถงไม่สบาย！”

“ดูเหมือนว่าเธอจะไม่พอใจฉัน?”

“เปล่าค่ะ” สีหน้าของซูเมิ่งเปลี่ยนไปทันที รีบพูดขึ้น : “เมื่อคืนเจี่ยนถงนอนไม่สบายอยู่ที่หอพักพนักงาน ถ้าฉันไปไม่ทันเวลา ตอนนี้หล่อนคงไม่มีชีวิตรอดแล้ว ตอนที่รถพยาบาลไปส่งเธอถึงโรงพยาบาล ไข้สูงถึง 42องศา หมอบอกว่า ถ้ามาช้ากว่านี้ คงช่วยอะไรไม่ทันแล้ว”

เสิ่นซิวจิ่นชะงักไปเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าหญิงสาวผู้นั้นไม่สบาย ตาดำของเขาหดลงทันที

หนึ่ง สอง สามวินาที… “ปั้ง” ร่างสูงใหญ่ของเสิ่นซิวจิ่นยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว

เดินออกไปจากห้องทำงานโดยไม่พูดอะไรสักคำ ตอนที่เขาเดินผ่านซูเมิ่ง ถามขึ้น: “โรงพยาบาลไหน?”

เอ่อ… ประธานเสิ่นหมายความว่ายังไงกันแน่?

ซูเมิ่งตั้งสติขึ้นมาได้ พูดขึ้น : “โรงพยาบาลประชาชนอันที่หนึ่งอันที่หนึ่ง อยู่ห้อง 7012” เพื่อแวดล้อมที่ดีต่อการพักผ่อนของเจี่ยนถง ประกอบกับอาการเมื่อตอนนั้นของเจี่ยนถงไม่สู้ดีนัก ตามการวินิจฉัยของแพทย์ หล่อนต้องให้น้ำเกลือหลายวัน จึงจะหายดี ซูเมิ่งไม่คิดจะประหยัดเงินแม้แต่น้อย จึงขอห้องพิเศษให้เจี่ยนถงทันที

ซูเมิ่งมองดูเงาของเสิ่นซิวจิ่นที่เดินจากไป ทันใดนั้น พูดขึ้น : “ประธานเสิ่น ฉันเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล ตอนที่ฉันกำลังกลับ หล่อนเพิ่งจะนอนหลับ” ความหมายของหล่อนคือไม่อยากให้เสิ่นซิวจิ่นไปหา จะได้ไม่รบกวนการพักผ่อนของเจี่ยนถง

“เดี๋ยวฉันมอบหมายงานวันนี้ก่อน แล้วจะกลับไปต้มซุปเอาไปให้หล่อน” ซูเมิ่งพูดต่อ

เท้าของเสิ่นซิวจิ่นไม่มีท่าทีจะหยุดเดิน “เธอไม่ต้องไปแล้ว ฉันจะให้คนต้มซุปไปส่งให้หล่อนเอง”

นั่นไง… ประธานเสิ่น สรุปคุณหมายความว่ายังไงกันแน่? ซูเมิ่งมองดูแผ่นหลังของเสิ่นซิวจิ่นที่เดินเลี้ยวออกไปด้วยสีหน้าแปลกประหลาด

…

ชั้นล่างของคลับบันเทิงตงหวง เสิ่นซิวจิ่นขึ้นรถ และกดโทรออก : “ไป๋ยู่สิง รบกวนไป‘เจินซิวจาย’ ซื้อพวกอาหารอ่อน ส่งไปที่โรงพยาบาลประชาชนอันที่หนึ่ง ห้อง7012 ให้หน่อยนะ”

“เอ๊ะ…ใครไม่สบาย?”

“อย่าถามเยอะ ซื้อมาก็พอแล้ว” จู่ๆมีเสียงดังขึ้น เสิ่นซิวจิ่นพูดกำชับ : “ส่งมาภายในสามสิบนาที”

“บ้า! ฉันเป็นซูเปอร์แมนเหรอ? บินไปหา?” ครึ่งชั่วโมง เสิ่นซิวจิ่นพูดออกมาได้ เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับไป๋ยู่สิงด้วย ยังต้องมาบ่นโอดครวญให้เสิ่นซิวจิ่นฟังทางโทรศัพท์ ทั้งๆที่เขาตัดสายไปอย่างไร้เยื่อใย

โธ่เว้ย!

ไป๋ยู่สิงเปลี่ยนชุด และรีบลงไปด้านล่างทันที

เขาเดินลงไปพลาง โทรหา“เจินซิวจาย”พลาง: “…ใช่ เอาพวกนั่นแหละ เดี๋ยวอีก15นาทีผมไปรับ เร็วหน่อยนะ” หลังจากโทรเสร็จ วางสาย และพูดบ่นด่าไปถึงบรรพบุรุษของเสิ่นซิวจิ่นภายในใจ

สรุปว่าใครไม่สบายกันแน่? ถึงต้องให้เสิ่นซิวจิ่นไปด้วยตัวเองแบบนี้

ตอนนั้นที่เซี่ยเวยเหมิงไม่สบาย ก็ไม่เห็นเสิ่นซิวจิ่นเดือดร้อนขนาดนี้

…

เสิ่นซิวจิ่นเดินเข้าไปในห้องของเจี่ยนถง สำหรับเรื่องที่ซูเมิ่งเลือกห้องเดี่ยวให้ เขาถึงกับต้องพยักหน้ายอมรับว่า… ซูเมิ่งจัดการเรื่องเป็น

โลกต้องรู้ว่าซูเมิ่งไม่ได้เลือกห้องพิเศษให้หล่อนเพราะเสิ่นซิวจิ่น

ขาเรียวยาวเดินไปหยุดอยู่ด้านข้างเตียงของเจี่ยนถง ฝ่ายชายมองไปที่หญิงสาวบนเตียงคนไข้ สายตาเต็มไปด้วยความสับสน ขนาดตัวเองยังไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน

เสิ่นซิวจิ่นไม่เคยคิดว่า สามปีที่ผ่านมา คนหนึ่งคนจะเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้

ใบหน้าเรียวสวยตอนนั้นเปลี่ยนไปจนจำแทบไม่ได้ ผิวคล้ำจนไร้ซึ่งความกระจ่างใส เมื่อมองดูอย่างละเอียดแล้ว จึงจะสามารถมารถเห็นโหงวเฮ้งของคุณหนูแห่งตระกูลเจี่ยนในตอนนั้นได้ แต่กลับไม่มีความรู้สึกและกลิ่นอายเช่นเดิมอีกแล้ว

ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า คิ้วที่ดูรกรุกรัง ริมฝีปากแห้งแตก ผิวหยาบกระด้าง…แค่สามปีเท่านั้น!

ทันใดนั้น หญิงสาวที่อยู่บนเตียง ขยับตัวเล็กน้อย หันหน้าไปอีกด้านจนทำให้หน้าม้าที่ปิดหน้าผากอยู่เปิดออก เผยให้เห็นแผลเป็นที่ซ่อนอยู่

สายตาของเสิ่นซิวจิ่นมองอย่างตั้งใจ คิ้วขมวดมองจ้องไปที่แผลเป็นนั่นอยู่นานแสนนาน อดไม่ได้ที่จะยื่นมือเข้าไป เมื่อไปโดนแผลเป็นที่หน้าผากของหล่อน หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงตกใจตื่นขึ้นมาทันที

พริบตาเดียว!

หลบมือของเขาด้วยความตื่นตกใจ!

เขามาที่นี่ได้ยังไง? เขาคิดจะทำอะไรอีก!

เสิ่นซิวจิ่นทำสีหน้าเหลือเชื่อ

หลบเขา?

ดูเหมือนไม่เชื่อ เสิ่นซิวจิ่นลองยื่นมือไปทางเจี่ยนถงอีกครั้ง… “ฝุบ” ดูเหมือนเจี่ยนถงจะตั้งสติขึ้นมาได้ รีบคว้าผ้าห่มขึ้นมามุดหัวเข้าไปด้านใน

เสิ่นซิวจิ่นมองหญิงสาวที่มุดตัวลงไปในผ้าห่มด้วยความไม่พอใจ สีหน้าเยือกเย็นจนน่ากลัว!

ผู้หญิงที่สมควรตายอย่างหล่อน กลับกล้าหลบเขา!

เขาจับตามองหล่อนที่ขดตัวอยู่ในผ้าห่มไม่ไปไหน และเห็นได้ชัดว่าตัวของหล่อนสั่นมาก

หลังจากที่เจี่ยนถงขดตัวหลบอยู่ในผ้าห่ม กลับรู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที หล่อนจะหลบเขาเข้ามาในผ้าห่มทำไมกัน ถ้าเสิ่นซิวจิ่นจะทำอะไรหล่อน หล่อนจะไปหลบที่อวกาศนอกโลกก็คงไม่มีประโยชน์อะไร หลบอยู่ในผ้าห่มยังจะมีประโยชน์อะไรอีก

เสิ่นซิวจิ่น “พรึ่บ” เขาใช้ฝ่ามือหนาใหญ่ของเขาดึงผ้าห่มของเจี่ยนถงออก น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นลงไปถึงกระดูก ค่อยๆเผยอปากพูดขึ้นทีละคำ : “เธอหลบฉัน?”

————