บูม!
คุณหญิงเจี่ยนหน้าซีดกะทันหัน!
เดินตัวลอยๆ เหมือนรับน้ำหนักตัวเองไม่ไหว และเซถอยหลังไปสองสามก้าว ดวงตาของเธอตื่นตระหนกและวิตกกังวล
“แม่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วเหมือนกัน! ถ้าเสิ่นซิวจิ่นปฏิเสธที่ปล่อยเจี่ยนซื่อกรุ๊ป และปฏิเสธที่จะปล่อยเจี่ยนเจิ้นตงไป ถ้าเป็นอย่างนั้นในอนาคตแม่ก็หมดหวังแล้ว
ลูกคิดว่าแม่อยากช่วยเจี่ยนเจิ้นตงคนสารเลวคนนั้นเหรอ?
พี่ชายของลูกโม่ป๋ายยังคงนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล!
ถ้าเจี่ยนซื่อกรุ๊ปล้ม ถ้าเจี่ยนเจิ้นตงคนสารเลวคนนั้นจบเห่ แล้วจะทำอย่างไรกับค่ารักษาพยาบาลของพี่ชายลูกล่ะ!
ถึงพี่ชายของลูกจะดีขึ้น เขาก็จะไม่เหลืออะไรเลย!
เขาเป็นคุณชายแห่งตระกูลเจี่ยน ตั้งแต่เด็กไม่เคยลำบากมาก่อน และวงการของเขาก็ใหญ่โต เขาเป็นทายาทรุ่นที่สองที่ร่ำรวย เงินไม่ขาดมือ แล้วจู่ๆ ก็ไม่เหลืออะไรเลย
ใครในวงการจะยังเห็นหัวเขาอีก เขาจะทนขนาดนั้นได้อย่างไร!
เจี่ยนเจิ้นตงไม่ใช่เล่นๆ แต่ถ้าเขาเกิดล้มขึ้นมา ฉันที่เป็นแค่ผู้หญิง ฉันจะมีปัญญาทำอะไรได้! “
เจี่ยนถงมองตรงไปยังผู้หญิงที่น้ำตาไหลเป็นสาย และรอยร้าวในหัวใจของเธอ ก็ใหญ่ขึ้น
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ยื่นมือออกมา และจับที่วางแขนเก้าอี้หวายไว้แน่น ด้วยกำลังพอสมควร เก้าอี้หวายแทบมีเสียงดังเอี๊ยด
ดูเหมือนว่ามีเพียงสิ่งนี้เท่านั้น ที่จะทำให้ความเจ็บปวดที่ไม่สามารถบรรยายได้ในใจของเธอคงที่
ในช่วงต้นปี เธออาจถามคุณหญิงเจี่ยนอย่างเฉียบขาดว่า ถ้าเจี่ยนโม่ป๋ายรับไม่ได้ เธอก็ต้องรับให้ได้เหรอ!
แต่ตอนนี้ เมื่อเธอมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น เหลือเพียงความโศกเศร้าในหัวใจของเธอไม่รู้จบ
ใจคนเราบิดเบี้ยว แต่จะบิดเบี้ยวได้ขนาดนี้เลยเหรอ
หือ~
“คุณปู่ของลูก…” คุณหญิงเจี่ยนค่อยๆ พูด มุมปากกระตุก สายตาไม่เต็มใจ อาวุธทั้งหมดของเธอ ที่เธอถือไว้ในมือนั้น เหลือแค่ท่านแก่เจี่ยนผู้ที่เสียชีวิตไปแล้วเท่านั้น
“พอเถอะ”ด้วยเสียงร้องแผ่วเบาและเศร้าสร้อย ผู้หญิงบนเก้าอี้หวาย ความเจ็บปวดในสายตาของเธอ ดูเหมือนจะแผ่ขยายออกไป แต่เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว… จนตรอกพอแล้ว! ไม่มีเหลืออะไรแล้ว!
ไม่มีอะไรเหลือเลย
เจี่ยนถงเงยคางขึ้น และสายตาของเธอ ก็จับจ้องไปที่ใบหน้าของคุณหญิงเจี่ยนอย่างชัดเจน ในขณะนั้น คุณหญิงเจี่ยนเห็นเพียงความเย่อหยิ่งบนใบหน้านี้เท่านั้น
มีความรู้สึกไม่ชอบอยู่ในใจของเธอ…ในความรู้ความเข้าใจของคุณหญิงเจี่ยน แม้ว่าตอนนี้เธอจะขอร้องเจี่ยนถง เจี่ยนถงก็ยังเกิดจากครรภ์ของเธอในเดือนตุลาคม ถ้าไม่มีเธอ จะมีเจี่ยนถงได้อย่างไร
เธอกำลังอ้อนวอนเจี่ยนถง แต่ถ้าเสี่ยวถงยังคงเล่นตัวอยู่ คิดแล้ว เป็นใครก็คงไม่ชอบ
แต่เธอไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
“แล้วเจี่ยนซื่อกรุ๊ป…”
เจี่ยนถงเงยคาง ช่องว่างเล็กๆ น้อยๆ ในดวงตาของเธอ คุณหญิงเจี่ยนไม่เข้าใจ เจี่ยนถงเพียงมองลงไปที่คุณหญิงเจี่ยน จ้องไปที่ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นนานกว่าสิบนาที
คุณหญิงเจี่ยนพูดถึง “เจี่ยนซื่อกรุ๊ป” “เจี่ยนเจิ้นตง” และ “เจียนโม่ป๋าย” หลายครั้ง เจี่ยนถงไม่เคยขัดจังหวะการบ่นถึงเรื่องที่เจ็บปวดของคุณหญิงเจี่ยน คุณหญิงเจี่ยนได้รับความเป็นไม่ธรรมอย่างมากในทุกวันนี้ และลูกชายของเธอก็ป่วยเช่นนั้น สามีโกหกเธอมาครึ่งชีวิต ว่าอันที่จริงมีลูกนอกกฎหมายอยู่ข้างนอกนานแล้ว ลูกชายป่วย สามีก็ยังไม่สนใจอีก
ความเจ็บปวดเหล่านี้ของคุณหญิงเจี่ยน ไม่มีที่ไหนให้ระบาย
“พี่น้องที่แสนดี” ที่ปกติเล่นไพ่นกกระจกกัน พูดการน้อมน้าวอยู่สักคำ แต่ก็ไม่รู้จากความจริงใจหรือไม่
ต่อมาเธอยิ่งดูเหินห่างมากขึ้นไปอีก
คุณหญิงเจี่ยนบอกว่า เธอเป็นแค่ผู้หญิงหนึ่งคน ที่ลูกชายของเธอป่วยหนัก สามีของเธอทอดทิ้ง และเธอก็ต้องใช้ชีวิตทุกวันด้วยความหวาดกลัว
แต่ตัวเธอนั้นต้องทนทรมานและเผชิญกับความกลัวในใจยามค่ำคืนเพียงลำพัง เธอตัวคนเดียวต้องอดทนหลายสิ่งหลายอย่างที่ถาโถม โดยที่ไม่ต้องการและไม่อยากเล่าให้ใครฟัง ไม่มีใครรู้ว่าเธอต้องผ่านอะไรมาบ้างในช่วงเวลาเหล่านั้น มีเพียงเธอเท่านั้นที่เข้าใจ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอเองทุกวัน
ตั้งแต่ต้นจนจบ เจี่ยนถงเพียงแค่จ้องมองไปที่คุณหญิงเจี่ยนด้วยตาคู่นั้น ดวงตาที่หยิ่งผยอง มองตรงไปที่คุณหญิงเจี่ยน
เงียบฟังผู้หญิงคนนั้นเช็ดน้ำตาพลางร่ำไห้ให้กับความทุกข์ทรมานของเธอ
“เสี่ยวถง แม่ก็มีความยากลำบากเหมือนกัน…” คุณหญิงเจี่ยนร้องไห้จนตาบวม เธอยังคงมีเสน่ห์ เสน่ห์ของหญิงวัยกลางคน ยกมือที่สั่นเทาขึ้นมาเช็ดน้ำตา เธอดูน่าสงสารขึ้นเล็กน้อย มันทำให้คนใจอ่อนและรู้สึกสงสาร และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกทุกข์ใจ
เจี่ยนถงยิ้มอีกครั้ง “โอ้ ความยากลำบาก… ใช่แล้ว คุณหญิงเจี่ยนประสบปัญหา ไม่น่าแปลกใจเลย”
ซีเฉินมองไปที่ผู้หญิงบนเก้าอี้หวายคนนั้นที่กำลังยิ้มเล็กน้อย และรู้สึกหายใจไม่ออก ความเจ็บปวดที่แสนลำบากราวกับลอยผ่านออกมาในอากาศ ดวงตาดอกพีชคู่นั่นเสียความรู้สึก…เขารู้ว่า ความเจ็บปวดนี้ ไม่ใช่เพราะตัวเขาเอง แต่เป็นเพราะผู้หญิงบนเก้าอี้หวายที่ยิ้มอย่างสงบให้ผู้หญิงคนนั้น
และเริ่มเข้าใจบางอย่างแล้ว ไม่น่าแปลกใจ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้หญิงคนนี้ทำให้ผู้ชายอย่างเสิ่นซิวจิ่น คิดถึงอยู่ตลอดเวลาและไม่ยอมปล่อยมือ
ถ้าไม่ใช่เพราะการควบคุมตนเองของซีเฉิน เขาคงจะตะโกนใส่ผู้หญิงคนนั้นในเวลานี้ว่า อย่าหัวเราะ!
คุณก็แค่ตะโกนใส่แม่ของคุณคนนั้นว่า คุณหญิงเจี่ยนคุณกำลังตกที่นั่งลำบาก แล้วใครไม่ลำบากบ้างล่ะ!
คุณก็เพียงแค่ตะโกนออกมาไม่ใช่เหรอ?
แต่คุณกลับแค่ยิ้มออกมาแบบนั้น?
ยิ้มจนหน้าอกของฉันหนักอึ้งและบีบรัดขนาดนี้?
“แม่มีปัญหาจริงๆ นะ เสี่ยวถง ลูกเป็นคนมีมารยาทและมีเหตุผลที่สุด และลูกจะยกโทษให้แม่ในฐานะแม่ได้ใช่ไหม?”หลังจากร้องไห้ คุณหญิงเจี่ยนถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอทุกข์ทรมานมาก ตอนนี้เมื่อเสี่ยวถงรู้แล้ว เสี่ยวถงจะต้องเข้าใจ ความไม่มีทางเลือกของเธอได้แน่
เมื่อเธอเห็นเจี่ยนถงไม่พูด หัวใจของเธอก็เย็นชาเล็กน้อย ดวงตาของเธอขมขื่น และมีการอ้อนวอนที่มองไม่เห็น ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงพูดถึงท่านแก่เจี่ยนอีกครั้ง “ถ้าลูกไม่เห็นแก่แม่และพี่ชายของลูก ก็เห็นแก่คุณปู่ของลูกเถอะนะ… “
ซีเฉินทนไม่ไหวอีกต่อไป เดิมทีเขาไม่ต้องการที่จะเข้าไปแทรกแซง เพราะมันเป็นเรื่องของตระกูลเจี่ยนของพวกเขา
แต่… นี่มันไม่เข้าท่าแล้ว!
มันไร้ยางอายเกินไปแล้ว!
นี่มันเป็นการข่มเหงรังแกกันจริงๆ แล้ว!
“เจี่ยนเจิ้นตงหมาที่เลี้ยงไม่เชื่องตัวนั้น กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมตามสนอง ชดใช้กับสิ่งที่เขาทำด้วยตัวเอง โตมาขนาดนี้แล้ว มีปัญญาที่จะทำแต่ไม่มีปัญญาที่จะยอมรับ? แถมยังต้องการให้ลูกสาวตัวเองที่เดิมทีไม่เคยสนใจ มาคอยตามล้างตามเช็ด!
ตอนแรกเขาสาบานว่าจะพูดว่าตระกูลเจี่ยนไม่มีคนที่ชื่อว่าเจี่ยนถง เจี่ยนเจิ้นตงประกาศว่าไม่รู้จักลูกสาวคนนี้ แต่ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นและต้องการจะใช้เธอ ก็วิ่งกลับมาหาลูกสาวที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังเหรอ?
คุณก็อีกคน คุณหญิงเจี่ยน คุณก้าวร้าวขนาดนี้ เป็นฝ่ายเดียวกัน หรือเป็นศัตรูกันแน่!
ไร้ยางอาย! “
ใบหน้าของคุณหญิงเจี่ยนซีดราวกับกระดาษ การถากถางและความอัปยศอย่างไร้มารยาทของซีเฉิน เธอเพียงรู้สึกละอายจนไม่อยากจะมองหน้าใคร
แต่เมื่อนึกถึง วิกฤติของตระกูลเจี่ยน ถ้าไม่มีตระกูลเจี่ยน เธอก็คงไม่ใช่คุณหญิงเจี่ยน!
“เสี่ยวถง ลูกจะทนดูน้ำพักน้ำแรงที่คุณปู่ของลูกสร้างขึ้นมาพังทลายได้อย่างไร?”
เธอมองคนที่อยู่บนเก้าอี้หวายอย่างเศร้าสร้อย แต่เจี่ยนถงได้หลับตาลงอย่างแน่น และคุณหญิงเจี่ยนก็ตื่นตระหนกในใจ “เสี่ยวถง!
นั่นคือปู่ของลูกนะ! คุณปู่ที่รักลูกมากที่สุดเมื่อลูกเป็นเด็กไง! เป็นคนที่ดีกับลูกที่สุด!”
ขณะที่เธอตะโกนด้วยเสียงแหบๆ เจี่ยนถงลืมตาขึ้น ดวงตาที่ไร้ความรู้สึกคู่นั้น จ้องไปที่คุณหญิงเจี่ยน และพูดออกมาอย่างใจเย็น
“คุณชนะแล้ว”
ความเจ็บปวดทั้งหมด ถูกซ่อนไว้ภายใต้ความสงบนี้
เธอค่อย ๆ ยื่นมือไปหาซีเฉินที่อยู่ข้างๆ “โทรหาเขา”
“อะไรนะ?” ซีเฉินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง คิดว่าเขาได้ยินผิด แต่แสงตกบนข้อมือที่เรียวและซีดนั้น และแววตาที่ซับซ้อนของเขาก็วาววับ “จะไม่เสียใจทีหลังแน่นะ?”
อย่างไม่นึกมาก่อนเจี่ยนถง เธอและซีเฉินต่างก็รู้ดี ว่าการโทรศัพท์นี้ ไม่ใช่แค่การโทรศัพท์
คุณหญิงเจี่ยนอยู่ข้างๆ อย่างมีความสุข “เสี่ยวถง แม่รู้ว่าหัวใจของลูกนั้นอ่อนโยนที่สุด”
เจี่ยนถงหลับตาลง นอกจากดวงตาที่เจ็บปวดแล้ว ยังมีการประชดอย่างไม่สิ้นสุด…ใช่ หัวใจของเธออ่อนโยนที่สุด
“ต่อสายหาเขา” เจี่ยนถงขยับริมฝีปากล่างพูดกับซีเฉิน ดวงตาของเธอไม่แยแส
ถ้าต้องการอะไรจากคนอย่างเสิ่นซิวจิ่น โดยไม่ต้องสูญเสียอะไรบางอย่าง จะเป็นไปได้อย่างไร?
ซีเฉินมองไปที่เจี่ยนถง และกดปุ่มโทรออก
ตู๊ด–
