บทที่ 47 เสิ่นซิวจิ่นโกรธแล้ว
ประธานตู้มองไปที่ผู้หญิงตรงหน้า ขมวดคิ้ว “ขี้เหร่เกินไป”
ฉินมู่มู่ตกใจ เพียงสองคำ ทำให้เธอกังวลใจ
ไม่นานไปกว่านี้ หวังว่ารูปลักษณ์ของเจี่ยนถง จะสามารถทำให้คนอื่นมองเห็นได้
หากประธานตู้คิดว่าเจี้ยนถงขี้เหร่ อย่างงั้นความโชคร้ายที่สุดยังคงเป็นตัวเองหรือ?
ฉินมู่มู่มองดูภาชนะใสรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าอย่างระมัดระวัง น้ำที่อยู่ข้างใน สูงมากกว่าหนึ่งเมตรแล้ว รีบพูดกับประธานตู้ว่า
“ประธานตู้อย่าดูรูปลักษณ์ภายนอก เจี่ยนถงเธอต้องสามารถทำการแสดงได้ดีแน่นอน “
แม้ว่าเจี่ยนถงจะเพิ่งมาที่นี่ได้สักพัก แต่เก็เข้าใจบทสนทนาระหว่างประธานตู้และฉินมู่มู่ ว่าการแสดงวันนี้เป็นงานเลี้ยงอีกงานหนึ่ง
ประธานประธานตู้ มองไปที่ เจี่ยนถงอย่างสงสัย: “สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริงหรือไม่?”
ไหล่ของเจี่ยนถงสั่นสะท้านและภายในวันนี้เธอได้ยินประโยคนี้สองครั้ง – สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริงหรือไม่?
เธอหัวเราะ ไม่ได้มองประธานตู้ แต่หันหน้าไปมอง ฉินมู่มู่ การมองในสายตาของเธอทำให้ฉินมู่มู่ รู้สึกอาย เมื่อถูกมองและเธอไม่กล้ามองเจี่ยนถงโดยตรงด้วย
“นี่เป็นเรื่องดี ค่าการแสดงหนึ่งล้าน” ฉินมู่มู่ พูดด้วยความไม่มั่นใจ เจี่ยนถงหันหลังกลับอย่างเงียบ ๆ … ช่างเป็นเรื่องที่ดี
ฉินมู่มู่ ทำไมคุณถึงไม่เต็มใจล่ะ?
เธอกะพริบตา คราวนี้เขาเงยหน้าขึ้นและค่อยๆพูดกับประธานตู้ว่า “สองล้าน”
“คุณชื่อเจี่ยนถง คุณกำลังต่อรองราคากับฉันหรือไม่” ประธานตู้ขมวดคิ้ว หญิงคนนี้ เหมือนว่าจะเป็นอย่างที่ฉินมู่มู่กล่าวว่า รักเงินมาก
“สองล้าน ฉันจะทำ”
“เจี่ยนถง! คุณจะทำอะไร หนึ่งล้านก็เพียงพอแล้ว อย่าไปไกลเกินไป!” ฉินมู่มู่กังวลว่าหลังจากที่สิงโตอย่างเจี่ยนถงเปิดปากแล้ว จะทำให้แขกไม่พอใจ และทุกคนจะไม่ทำ ในที่สุด เธอจะไม่ทรมานตัวเอง แต่เธอจะไม่ได้รับความคุ้มครองจากผู้คนของตงหวง
เจี่ยนถงไม่ไหวติง และมองไปที่ประธานตู้อย่างแน่วแน่: “ฉันต้องการสองล้าน ฉันเสี่ยงกับชีวิต การแสดงนี้ฉัน
จะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ประธานตู้ สองล้าน ฉันจะไม่ยอมแพ้”
เพื่อเงิน เธอรู้สึกอ่อนไหวและขาดแคลน
“ชีวิตคุณ ไม่มีค่าถึงสองล้าน” ประธานตู้ตะคอกเบา ๆ
เจี่ยนถงยังคงเป็นเจี่ยนถง เธอพูดช้าๆ: “ชีวิตของฉัน ไม่มีค่าถึงสองล้าน ประธานตู้เมื่อเห็นการแสดง ความสุขในอารมณ์ มีมูลค่าถึงสองล้าน”
ประธานตู้ยิ้มครั้งนี้ … ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจจริงๆน่าสนใจกว่าฉินมู่มู่ที่ดูบริสุทธิ์
“ฉันได้ยินมาว่า คุณรักเงินมาก”
เจี่ยนถงก้มหน้า ไม่ปฏิเสธ หรือตอบกลับ
เธอรักเงินมากใคร ๆ ก็รู้ … มุมปากของเธอแสดงรอยยิ้มที่ไม่อาจเข้าใจได้และเธอก็เงยหน้าขึ้น: “ใช่ ฉันรักเงินเป็นชีวิตจิตใจ ไม่ … ฉันรักเงินมากกว่าชีวิต”ดังนั้น จึงตอบรับงานแสดงด้วยชีวิตไม่ใช่หรือ?
“ดังนั้นประธานตู้แค่นำเงินออกมา คุณสามารถเห็นนักแสดงที่ทุ่มเทที่สุด”
“โอเค! แค่สองล้าน!” ประธานตู้ยิ้มอย่างใจดี และดวงตาของเขาก็เปล่งประกายออกมา ผู้หญิงคนนี้ชื่อเจี่ยนถง ขี้เหร่ก็ขี้เหร่แต่น่าสนใจมาก
……
สิบนาทีต่อมา
เธอถูกโยนลงไปในภาชนะใสทรงสี่เหลี่ยม โดยยังคงสวมเสื้อผ้าที่ห่อแน่นและเธอไม่ยอมเปลี่ยนเสื้อผ้า
น้ำอยู่เหนือศีรษะมานานแล้ว เสื้อผ้าก็เปียกและหนักขึ้นและดึงเธอลงไปข้างล่าง
ในตอนแรก เธอยังคงลืมตาและมองเห็นเจ้านายเหล่านั้นที่กำลังมองหาความตื่นเต้นยืนอยู่หน้าตู้โปร่งใส จ้องมองเธอที่อยู่
ข้างใน
ประธานตู้ดูเป็นคนอ่อนโยน แต่ในตอนนี้แม้แต่แว่นขอบทอง ก็ไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นในดวงตาของเขาได้
ใบหน้าของสุภาพบุรุษค่อยๆแสดงถึงความเพลิดเพลิน
ในที่สุดเธอไม่สามารถกลั้นหายใจได้ เธอหายใจออกครั้งแรก นอกจากนี้ยังสูดน้ำครั้งแรกก็ ไอสำลัก แต่มีน้ำเข้าปอดมาก
ขึ้น
เธอก็แบมือออกโบกมือดิ้นรนไปมา
เธอยังคงมองเห็นใบหน้ารอบ ๆ ตัวเธอที่อยู่หน้าตู้โปร่งใส ดูตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ ตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ … จู่ๆเธอก็คิดว่า
ทำไมคุณไม่ตายแบบนี้ล่ะ ตายแล้วก็ไม่ต้องรับผิดชอบเงินห้าล้าน ถ้าคุณตายคุณก็ไม่ต้องรับความทุกข์ทรมาน ถ้าตาย …
จะถือว่าเป็นการคืนชีวิตให้กับอาลู่หรือไม่?
นับไม่นับ … คืนครบถ้วนแล้ว?
ไม่ มันไม่ถูกต้อง
เอ๋อร์ไห่ อาลู่ ผู้หญิงที่อ่อนโยนคนนั้น เธอใช้ชีวิตช่วยตัวเอง ไม่ใช่ว่าอยากจะตอบแทนด้วยวิธีนี้
ความฝันของเอ๋อร์ไห่ ยังไม่เป็นจริง ดังนั้นฉัน จึงไม่สามารถ … ยอมแพ้!
ดังนั้น ด้วยความพยายามครั้งสุดท้ายเธอจึงใช้กำปั้นทุบผนังของภาชนะและอ้าปาก: “ช่วยฉันด้วย … กูลูกูลู … “
คำพูดให้ “ช่วยฉันด้วย” ทั้งหมดกลายเป็นฟองยาว ๆ กูลูลูกูลูลูพ่นออกมาจากปากของเธอ ช่วย … กูลูลู … การมองเห็น
ของเธอเบลอไปเล็กน้อย จู่ๆก็บ้าทุบกำแพงตู้ …จะไม่ยอมตายแบบนี้!
ไม่ใช่พูดว่า สามนาทีก็จะมีคนช่วยออกมาหรือ?
เจ็บปวด หายใจไม่ออก สำลักวนไปไม่สิ้นสุด … สามนาที ถึงแล้วไหม?
ทำไม … คุยกันว่าสามนาที?
บางที เธออาจจะตายจริงๆ?
ก่อนที่คนจะตาย มีภาพหลอนเกิดขึ้นหรือไม่?
หรือว่า ถึงจะตาย ภาพเงาของคนคนนั้น ก็ไม่เคยออกไปจากใจของเธอได้?
หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ … ทำไม! ก่อนตาย ความหลอนสุดท้ายจึงเป็นเขา!
เสิ่นซิวจิ่น!
ช่วงเวลาที่ฉันหลับตา เธอชี้ไปที่เงาคนที่จิตเธอหลอน ขยับริมฝีปากและหลับตา
เสิ่นซิวจิ่นไม่เคยคาดคิดว่า จะได้เห็นฉากที่น่าตื่นเต้นเช่นนี้หลังจากกลับมา!
สีหน้าเคร่งขรึม เขาหยิบขวดไวน์ขึ้นมา และทุบลงในภาชนะใส ภาชนะนี้ไม่ได้รับความเสียหายแม้แต่น้อย เขาหันหน้า
และตะโกนใส่ผู้คุ้มกันหลายคน: “ช่วยคน!”
เสิ่นยีตรวจสอบตู้ภาชนะอย่างรวดเร็ว: “บอส ฝาบนภาชนะถูกล็อคด้วยกุญแจ และกุญแจล็อคไม่รู้ว่าทำไมจึงไม่สามารถ
ปลดล็อกได้เลย”
เสิ่นซิวจิ่น จ้องไปที่หญิงสาวที่จมน้ำในภาชนะ “เพ๊ง!”
ให้คำสั่งซื้อ บอดี้การ์ดที่เขาพามา ทุบไปที่ภาชนะด้วยกัน ภาชนะไม่ได้รับความเสียหายแม้แต่น้อย
เสิ่นซิวจิ่นหันศีรษะของเขา: “พูด! จะเปิดภาชนะนี้ได้อย่างไร!”
ประธานตู้หน้าซีด “ตู้ภาชนะนี้คุณชายเซียวส่งมา ฉันไม่รู้ ประธานเสิ่น ฉันไม่รู้จริงๆ นี่คือที่ของคุณ ไม่งั้นฉันคงไม่กล้ามา
เล่นในที่ของคุณแบบนี้
ฉันไม่คาดคิดว่าจะเกิดอุบัติเหตุเช่นนี้ อีกเพียงสามนาที ฉันก็เตรียมคนให้นำเธอขึ้นมา คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้
อย่างนี้ ประธานเสิ่น สถานที่นี้เป็นของคุณ และบุคคลนี้ก็เป็นของคุณเช่นกัน หากมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้นกับบุคคลนี้ฉันจะ
ชดใช้เงิน ฉันจะชดใช้ ชดเชยสิบล้านให้กับสมาชิกในครอบครัวของผู้หญิงคนนี้ และชดเชยอีกห้าสิบล้านให้กับประธาน
เสิ่น
เสิ่นซิวจิ่นหัวเราะเยาะ ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาโกรธมาก เขาเพิกเฉยต่อความอ่อนแอของประธานตู้ วิ่งไปที่ห้องน้ำแล้วเอา
ไม้ถูพื้นออก แล้วกระแทกเข้ากับภาชนะ ภาชนะนั้นทำจากวัสดุพิเศษ ดังนั้นจึง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำลาย เสิ่นซิวจิ่นจับไม้
ถูพื้นอย่างแน่นหนา ทุบภาชนะครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยแรงที่มากมือที่ถือไม้ถูพื้นเลือดก็ทะลัก
“บอส ท่านพักเถอะ เรื่องนี้ ผมและเสิ่นเอ้อจะทำเอง” เสิ่นยี มองไปที่เสิ่นซิวจิ่นที่บ้าคลั่ง หัวใจของเขาสั่นไหวอย่าง
กะทันหันและเขาก็รีบหยุดเสิ่นซิวจิ่น แต่เสิ่นซิวจิ่นก็สะบัดออกไป:
“เสิ่นยี ทุบด้วยกันกับฉัน เสิ่นเอ้อ เรียกไป๋ยู่สิงมา เสิ่นซาน ออกไปและเรียกทุกคนมาและทุบให้ฉัน!”
ประธานตู้ตกใจกลัว: “ประธานเสิ่น ทำไมต้อง ผู้หญิงคนหนึ่ง … “
“หึ!” ทันใดนั้นเสิ่นซิวจิ่นก็หันหน้ามาพร้อมกับดวงตาสีแดง: “ประธานตู้ คนของฉัน คุณกล้าเล่นแบบนี้! ฉันคิดว่าคุณกำลังมองหาความตาย! คุณควรสวดอ้อนวอนให้เธอสบายดี มิฉะนั้นคุณจะอยู่ ใน เมือง S ตลอดไป! “
