ด้วยเหตุนี้ พวกเรากับอดีตคลาสเตอร์ทั้งสองจึงได้เปิดแมตซ์ซ้อมต่อสู้กัน
จากผลลัพธ์ พวกเราเป็นฝ่ายแพ้ค่ะ ม่า ฉันต้องยอมแพ้อย่างอย่างรวดเร็วเลยล่ะ…
ฉันนั้นตั้งแต่ต้นจนจบ คิดแค่การยิงเวทย์มนต์ระดับสองอยู่ด้านหลังของซาฟีน่า ส่วนซาฟีน่าเองเน้นเรื่องที่จะปกป้องฉัน โดยที่ไม่ได้มีการสื่อสารถึงความตั้งใจใดๆ รุ่นพี่อลิสร่ายเวทย์โจมตีใส่ซาฟีน่า แล้วซาฟีน่าก็กระโดดหลบไปทางขวา ขณะที่ฉันกระโดดหลบไปทางซ้าย พอเห็นด้านหน้าของฉันเปิดโล่งรุ่นพี่คาริสก็พุ่งเข้ามา ฉันที่หมกมุ่นกับการใช้เวทย์มากเกินไปรับมือเขาไม่ทัน ส่วนซาฟีน่าที่พยายามจะเข้ามาปกป้องฉันก็ถูกเวทย์มนต์ของรุ่นพี่อลิสขัดขวาง
ผลลัพธ์ พวกเราทำอะไรไม่ได้เลยนอกจาก*อะหวาๆ*แล้วก็จบลงเพียงแค่นั้น
「ฟุมุ… ไม่ถึงที่คาดไว้ล่ะนะ」
รุ่นพี่คาริสทำหน้าผิดหวังเก็บดาบเข้าฝัก
(ทำอะไรไม่ได้เลย ในการต่อสู้แบบแทคทีมไม่ควรจะคิดถึงแค่ตัวเองสินะ แต่ต้องรู้จักที่จะสื่อสารกันให้ดีด้วย)
การต่อสู้แบบแทคทีมครั้งแรกของฉันโดยไม่มีประสบการณ์แม้แต่น้อย ความยากนั้นทำให้ต้องคร่ำควรญอย่างไม่ตั้งใจ
「ขออภัยด้วยค่ะ ท่านแมรี่ ถ้าฉันทำได้ดีว่านี้ซักหน่อย」
*ซึม*อย่างกับหมาน้อยหูหางตก ซาฟีน่าเดินมาทางฉันแล้วกล่าวขอโทษ
「อื้อๆ ไม่ใช่ความผิดของซาฟีน่าคนเดียวหรอก เพราะนี่เป็นการต่อสู้แบบแท็คทีม ฉันเองก็ผิดด้วยเช่นกัน」
「อื้ม ตามนั้นล่ะ ก่อนอื่นเลย พวกเธอจำเป็นที่จะต้องร่วมมือกันให้ดี」
ในขณะที่ฉันพูดปลอบซาฟีน่า รุ่นพี่คาริสก็เข้ามาให้คำแนะนำ
「การร่วมมือหรือคะ จะว่าไปพวกรุ่นพี่ทั้งๆที่ไม่ได้พูดอะไรกันเลย แต่ก็ร่วมมือกันได้ดี มันเพราะอะไรหรือคะ?」
「เรื่องนั้นก็แน่นอน เพราะผมกับคุณอลิสนั้นมอบความรักให้ อั๊ก」
ในตอนที่รุ่นพี่คาริสกำลังตะโกนอะไรแปลกๆตอบคำถามของฉัน รุ่นพี่อลิสก็ยิ้มกว้างเดินเข้ามาแล้วยกไม้เท้าฟาดเข้าใส่ด้านหลังศีรษะของเขาอย่างไม่ลังเล
「เรื่องพูดเล่นพอแค่นั้นค่ะ ถ้าซาฟีน่าซังคิดว่าจะเคลื่อนไหวเพื่อนปกป้องท่านแมรี่ล่ะก็ อย่างแรก พวกเธอควรจะสื่อใจถึงกันให้ได้ สรุปคือต้องรู้จักประสานงานกันให้ดีขึ้นกว่านี้ค่ะ」
รุ่นพี่อลิสถอนหายใจ*ไม่ไหวๆ* พลางมองรุ่นพี่คาริสที่กำลังลูบศีรษะด้วยหางตา ในขณะที่เดินเข้ามาใกล้พวกเรา
「สื่อใจถึงกัน ประสานงานสินะคะ」
sync rate คำแบบนั้นลอยขึ้นมาในหัวของฉัน และนึกถึงอนิเมเกี่ยวกับอาวุธชี้ขาดของมนุษยชาติบางเรื่องที่เคยดูในชาติก่อน
「เข้าใจแล้ว จะพยายามค่ะ」
「งั้นเหรอ เหมือนจะช่วยได้นิดหน่อยแล้วสิ ถ้างั้น ไว้เจอกันคราวหน้านะ」
รุ่นพี่คาริสส่งรอยยิ้มสดชื่นราวกับว่าไม่ได้โดนรุ่นพี่อลิสฟาดเอาพร้อมทั้งชูนิ้วโป้งให้กับพวกเรา
「ขอบพระคุณมากค่ะ รุ่นพี่」
อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ขอบคุณรุ่นพี่ที่เข้ามาให้ความช่วยเหลือ และคิดว่านี่สินะสิ่งที่รุ่นพี่ควรจะเป็น รุ่นพี่ทั้งสองกลับทำท่าเดินกลับออกไป พร้อมทั้งพูดเหมือนปัญหาจบแล้ว
「เอาล่ะ ลำดับต่อมาก็ไปหาคุณหนูมากิลูก้ากับซาฮะคุงกันเล้ยย!」
「เดี๊ยววว! หยุ! เอ๋ รุ่นพี่ ไม่ได้มาหาพวกเราเพื่อให้ความช่วยเหลือหรอกหรือคะ?」
ฉันหยุดคำพูดที่รุ่นพี่คาริสพูดออกมาอย่างมีความสุขโดยสัญชาตญาณ และก็ได้รับคำตอบว่า
「หือ? แน่นอน ว่าให้ความช่วยเหลือ แบบไม่มีการลำเอียงนะ」
รุ่นพี่คาริสตอบแบบว่า*เป็นธรรมดาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ*ด้วยรอยยิ้มสดใส ฉันที่เข้าใจว่าได้รับความช่วยเหลือเพียงฝ่ายเดียว จึงได้แต่หัวเราะแห้งๆออกมา แล้วพวกรุ่นพี่คาริสก็ทิ้งฉันที่เป็นแบบนั้นเดินออกจากห้องไป
「จะว่าไป… รุ่นพี่คาริสมาที่นี่เพื่อจะให้คำปรึกษาท่านแมรี่เรื่องการรักษาความปลอดภัยไม่ใช่หรือคะ?」
「อา จริงด้วยค่ะ นี่มาทำอะไรกันแน่ เจ้ารุ่นพี่นั่น! ลืมจุดประสงค์เดิมไปแล้วไม่ใช่รึไงเนี่ย」
ซาฟีน่าบอกสิ่งที่จำได้ให้กับฉันที่ถูกทิ้งไว้ฟัง พอฉันนึกถึงจุดประสงค์ดั้งเดิมได้ ก็ร้องตะโกนบ่นออกมา
ในวันต่อมา
ฉันรีบดำเนินการฝึกเพื่อเพิ่ม sync rate กับซาฟีน่าด้วยความรู้สึกตื่นเต้น
(จะว่าไป สงสัยจังว่าจะเพิ่ม sync rate ได้ยังไง? ดูเหมือน ในอนิเมบางเรื่อง เด็กที่ย้ายกลับมากับตัวละครหลักจะเต้นรำด้วยการเคลื่อนไหวแบบเดียวกันสินะ โยช!)
「เอาล่ะ ซาฟีน่า เต้นรำกันเถอะ!」
「ฮะ?」
คำพูดแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยของฉัน ทำให้ซาฟีน่าเผลอหลุดเสียงที่ไม่สมกับเป็นตัวเธอออกมา
「อะแฮ่ม… คุณหนูคะ พูดข้ามขั้นตอนมากไปเกินแล้ว กรุณาอย่าเข้าใจเสร็จสรรพอยู่ในศีรษะตัวเองคนเดียวด้วยค่ะ」
ทุตเต้พูดระบุข้อผิดพลาดให้รู้ ฉันรับฟังและเข้าใจในที่สุดว่าตัวเองเพิ่งพูดอะไรออกไป จึง*อะแฮ่ม*ล้างคอแล้วพูดออกไปใหม่
「เพื่อเพิ่มความเข้าใจกันของฉันกับซาฟีน่า พวกเราจะเต้นรำด้วยกัน โดยการเคลื่อนไหวแบบเดียวกันไปเรื่อยๆ มาลงมือกัน」
「ขะ ค่ะ」
ซาฟีน่าตอบตกลงทั้งๆที่ยังเอียงคออยู่ แล้วพวกเราก็ยืนเรียงแถวหน้ากระดานเคียงกันภายในห้องฝึกซ้อมส่วนตัว
「แล้วก็ไม่มีเสียงเพลงเพราะงั้น ทุตเต้ ช่วยปรบมือให้จังหวะที」
「ค่ะ」
「อะโน ที่บวกว่าเต้นรำจะเต้นรำอะไรอย่างนั้นหรือคะ? ฉันเต้นได้แค่ลีลาสที่เรียนในชั้นเรียนเท่านั้นเอง」
ทุตเต้ยอมรับคำขอของฉันเตรียมตัวปรบมือ ขณะที่ซาฟีน่าอยู่ในท่าเตรียมตัวเปิดม่านโรงละครของตัวเอง
เรื่องพวกนี้ตัวฉันเองในชาติก่อนก็ไม่เคยเต้นรำเลยซักครั้ง ส่วนในโลกนี้เองก็เรียนแค่เต้นลีลาสซึ่งเป็นที่นิยมของเหล่าบุตรี
「เอาล่ะ เริ่มกันเลย」
ฉันกับซาฟีน่าที่ยืนเคียงกัน เตรียมตัวเต้นรำ
ปกติแล้ว ในการเต้นลีลาสนั้นควรที่จะมีคู่เต้น ซึ่งตอนนี้คืออากาศ…
「เอ้า เริ่มล่ะนะ สาม สี่!」
ทุตเต้ปรบมือให้จังหวะ พร้อมกันนั้นฉันกับซาฟีน่าก็เต้นรำเคียงกันอย่างสวยงาม
เต้น
เต้น
แล้วก็เต้น
เต้…น…
「ที่คิดไว้มันไม่ใช่แบบนี้!」
ฉันกุมศีรษะแล้วบิดตัวไปมา
「คุณหนูคะ มองจากรอบนอกแล้วเป็นแค่ฝึกซ้อมเต้นลีลาสเพื่อเข้าสังคมค่ะ ถ้าหากการประสานงานของทั้งสองคนจะเพิ่มด้วยวิธีนี้ ก็คงจะเพิ่มตั้งแต่ในคาบเรียนแล้วมิใช่หรือคะ」
「นั่นสินะ ตอนช่วงกลางๆฉันเองก็รู้สึกว่ามันไม่ได้ต่างอะไรกับที่เรียนในคาบเรียน」
(จริงๆเลย รู้แค่งูๆปลาๆโดยไม่เข้าใจแก่นแท้ ใช้ไม่ได้สินะ)
「ถ้าอย่างงั้น เพื่อพัฒนาระดับความสัมพันธ์คงมีแต่ต้องตัวติดกันตลอดเวลาซะล่ะมั้ง」
「อะโน… พวกเราอยู่กันคนละคลาส โดยพื้นฐานแล้วจึงไม่น่าจะทำได้จริงไหมคะ?」
ด้วยข้อโต้แย้งจากซาฟีน่า ทำให้แผนต่อมาของฉันถูกพับเก็บไปในเวลาเพียงไม่กี่วินาที
「โม่ว ทำยังไงดี! เน่ ต้องทำยังไงถึงจะดี!」
「ขะ คุณหนูคะ! ได้โปรด อย่า ทำฉัน เลยค่าาาา!」
ฉันจับไหล่ของทุตเต้ที่อยู่ใกล้ เขย่าไปมาเต็มแรงพร้อมกรีดร้อง
ศีรษะของทุตเต้ขยับ*หงึกๆ*ในขณะที่พยายามประท้วง
「อะโน… เอโตะ คือว่า ท่านแมรี่ อะโน หวังว่าจะไม่เป็นการเสียมารยาทไปนะคะ คือว่า… 『เวทย์สื่อสาร』สามารถใช้ได้ไหมคะ?」
「「เฮะ」」
พอได้ยินน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆของซาฟีน่าอออกความเห็น ฉันหยุดมือที่เขย่า ทุตเต้เองก็หันไปมองเธออย่างพร้อมเพรียง
「เวทย์สื่อสาร แม้จะสื่อสารได้ระหว่างคนสองคนเท่านั้น แต่ก็เป็นเวทย์มนต์ที่ทำให้สื่อสารกันได้ไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหน ใช่ไหม?」
「ค่ะ ใช่แล้วค่ะ」
ได้ยินคำถามยืนยันของฉันแล้ว ซาฟีน่าก็พยักอย่างมีความสุข
「คุณหนู… คงไม่ได้ลืมว่ามีเวทย์มนต์แสนสะดวกสบายเช่นนี้หรอกนะคะ」
ฉันเหงื่อแตกเมื่อนึกถึงสิ่งที่ทำกับทุตเต้ เธอที่โดนจับเขย่าจนศีรษะโยกไปมา*จี่～* หรี่ตามองพร้อมเดินเข้ามาใกล้
(แรงกดดัน แรงกดดันจากทุตเต้… เพราะมัวแต่นึกถึงความรู้จากชาติก่อนมาเกินไป จนลืมเรื่องเกี่ยวกับเวทย์มนต์ไปสนิทเลยค่ะ)
「ระ… เรื่อง… นั้น… ไม่… หรอก… มั้ง?」
น้ำเสียงที่ค่อยๆเล็กลงๆ เพราะพ่ายแพ้แรงกดดันจากทุตเต้ ฉันจึงหลบสายตาไปทางอื่น
「……」
「ขออภัยด้วยค่ะ ลืมซะสนิทเลยค่ะ」
สุดท้ายก็ทนกับการกดดันแบบเงียบๆของทุตเต้ไม่ไหว ฉันจึงสารภาพความจริงพร้อมส่งเสียงขอโทษให้เธอได้ยิน แล้ว ทุตเต้ก็ถอยห่างจากฉัน รอยยิ้มที่อ่อนโยนอยู่เสมอของเธอกลับคืนมา
「ถึงอย่างนั้น การที่ซาฟีน่ารู้เรื่องแบบนี้ ค้นคว้ามาเหรอ?」
*เฮ้อ*หลังพ่นลมหายใจออก ฉันก็ถามซาฟีน่าออกไป
「เปล่าค่ะ นั่นเป็นสิ่งที่พวกรุ่นพี่คาริสใช้ และก็มีสอนในคาบเรียนค่ะ แต่ว่า ท่านแมรี่ ไม่ยึดติดกับอะไรเดิมๆ ค้นหาวิธีการใหม่ๆ วิเศษมากเลย ขอแสดงความนับถือจริงๆค่ะ」
ซาฟีน่าที่ไม่รู้ความจริงเบิกตากว้างเป็นประกาย*ปิ๊งๆ* ทำให้ฉันต้องหลบตาอีกครั้ง
(แต่ว่า ทีนี้ก็ได้วิธีการสื่อสารกันสองคนโดยที่ฝ่ายตรงข้ามไม่รู้ตัวมาแล้ว ลงมือกันเล้ย)
ฉันคิดในแง่บวก เพิ่มขวัญกำลังใจแล้วก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่ย่อท้อ
